Όταν παίζει η ΑΕΚάρα στα... Φιλαδέλφεια! (pics)

Επιστροφή στοιχήματος* στον αγώνα Σέφιλντ Γιουνάιτεντ - Άρσεναλ και 200+ ειδικά στοιχήματα! (21+, *Ισχύουν Όροι και Προϋποθέσεις)

Ε, ναι ντε, αυτό ήταν έδρα... Κι όπως είναι λογικό και επόμενο σε τέτοια έδρα, με 15.000 κόσμο στο πλευρό της, ακόμη κι όταν το ματς σου ξεκινάει ανάποδα, δεν πρόκειται να χάσεις... Αυτή είναι η μεγαλύτερη διαφορά στο έργο που αφορά τη διεκδίκηση του τίτλου και τους βασικούς ανταγωνιστές (και) στον φετινό μαραθώνιο που όλα κρίνονται τον Μάιο, στη διάρκεια του μίνι πρωταθλήματος κοινώς... Αν η ΑΕΚ έδινε τα ματς αυτά στην Ριζούπολη, θα είχε πολύ μεγαλύτερες πιθανότητες να το πάει μέχρι τέλους, απ' ότι στο αχανές και πάντα κρύο ΟΑΚΑ...

Μια έδρα που την ένιωσαν όλοι από την πρώτη στιγμή, από το ζέσταμα ακόμη, αισθάνονταν ότι δεν θα είναι ένα παιχνίδι όπως αυτά που γίνονται στο Μαρούσι και ότι ο κόσμος σε αυτό το γήπεδο, παίζει μπάλα, κανονικά, έχει συμμετοχή και μπορεί να αλλάξει τα δεδομένα της αναμέτρησης... Όπως κι έγινε δηλαδή! Σε ένα παιχνίδι που κόντρα στη ροή του ο αντίπαλος σκοράρει, η έδρα ''έπαιξε'' μπάλα και η Ένωση κατάφερε να το γυρίσει το ματς από το πρώτο κιόλας ημίχρονο. Κι ας μη της το επέτρεψαν τα αγόρια που σφύριξαν στην Ριζούπολη (στο χορτάρι και το VAR).

Γι' αυτό το φωνάζουν από το 2003, γι' αυτό έχουν δώσει τόσα χρόνια τόσο μεγάλο αγώνα για να δουν την αγαπημένη τους ΑΕΚ στα πατρογονικά της εδάφη, γι' αυτό δεν μπορούν να περιμένουν άλλο... Να παίζει η ΑΕΚάρα στα Φιλαδέλφεια! Το έχουν σβήσει από τη μνήμη τους οι αντίπαλοί της, το έχουν ξεχάσει οι οπαδοί της, δεν το έχουν ζήσει πολλοί καν αφού έχουν ήδη περάσει 16 χρόνια...

Δεν πληρώνεται το συναίσθημα, η εικόνα, η χαρά του οπαδού – φίλαθλου, να βλέπει την αγαπημένη του ΑΕΚ στη δική της γειτονιά... Εννοείται πως δεν μπορείς να το δώσεις να το καταλάβουν οι αντίπαλοί σου. Δεν νιώθουν άλλωστε! Δεν χρειάζεται να εστιάσω τούτη τη φορά στην βόλτα στην Νέα Φιλαδέλφεια, στα καφέ, στα μαγαζιά με τους ωραίους μεζέδες, στην πόλη που ήταν και πάλι ντυμένη στην πιο όμορφη διχρωμία. Το όμορφο της ημέρας της αναμέτρησης της Ένωσης στην Ριζόπουλη ήταν η εικόνα έως την άφιξη του κόσμου της ομάδας στο φιλόξενο γήπεδο του γείτονα Απόλλωνα Σμύρνης.

Στην Χαλκίδος, από την Πατησίων και δεξιά στην Ανθέων, στου Προμπονά και γύρω στα στενά στα λουλουδάδικα, από το στενό στον Περισσό και από την Ηρακλείου δεξιά κάτω, η ίδια εικόνα... Από παντού φίλοι της ΑΕΚ να πηγαίνουν προς το γήπεδο της Ριζούπολης. Παππούδες με τα εγγονάκια τους, γονείς με τα μικρά παιδιά τους, μεγάλα παιδιά με τους ηλικιωμένους πλέον γονείς τους (ανταποδίδοντας μια απ' τις πολλές φορές που έγινε το αντίθετο ντε) μαζί να πηγαίνουν να δουν την ομάδα τους με ένα μόνιμο χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό τους... Ήταν ξεκάθαρο το συναίσθημα: «τι ωραία που είναι να είμαστε στην γειτονιά μας».

Κι όλο κι άκουγες φίλους χρόνων να ανταμώνουν και τις πλάκες να δίνουν και να παίρνουν... «Πού είσαι ρε Νικόλα; Έχω να σε δω χρόνια; Αχ ρε ΑΕΚάρα», έλεγε ένας κύριος κοντά στα 60 σε έναν (μάλλον) συνομηλίκο του και με βιαστικό βήμα πήγε να τον αγκαλιάσει. Πόση χαρά στο πρόσωπο του κ. Νίκου... Αμέσως του απάντησε το ευχάριστο μαντάτο: «Κώστα μου τώρα που θα γίνει η Φιλαδέλφεια, το γήπεδό μας, θα ανταμώνουμε ρε ξανά όπως παλιά, όπως τότε στην 8-12» και δίπλα τους δυο ακόμη γενιές Ενωσιτών, τα παιδιά τους, που μόλις γνώριζε ο ένας τον άλλον. Κι αυτοί με λίγα χρόνια διαφοράς μεταξύ τους.

Λίγα μέτρα πιο πίσω μου, κι ενώ περίμενα τον «Λαμπρό» και τον αδερφό μου, ένα παιδάκι να τραγουδάει σύνθημα της ΑΕΚ, ο παππούς του να του κρατάει το χέρι, ο μπαμπάς να έχει αγκαλιά τον πιο μικρό γιο του, η μαμά μαζί και η (μάλλον) πεθερά, όλοι μαζί, μια οικογένεια, έξι άτομα να πηγαίνουν στο γήπεδο και να έχουν ζωγραφισμένη την ευτυχία στα πρόσωπά τους. Έστω για εκείνη την ώρα, για αυτές τις 2 ώρες που θα ήταν όλοι μαζί στο γήπεδο δίπλα στην αγαπημένη τους ομάδα. Τον μικρό τον λάτρεψα, ονειρεύτηκα ανάλογη εικόνα να πηγαίνω με τον γιο μου στην Φιλαδέλφεια και στο γήπεδό μας, μα διάολε πάλι θα λείπει από την εικόνα ο παππούς... Δεν θα το ξεπεράσω ποτέ γαμώτο!

Στην ίδια ευθεία μια μητέρα προσπαθεί να βάλει στον 11χρονο (άντε 12) γιο της το ζακετάκι (υπερβολική πάντως είχε ζέστη) ενώ αυτό χοροπήδαγε σαν... κατσικάκι και τραγουδούσε σε βαθμό ψύχωσης το «κι όταν σε βλέπω η καρδιά μου χτυπά». Πόσο γέλιο, εναλλαγή συναισθημάτων στο δευτερόλεπτο, ένα παιδάκι που βιάζεται να γίνει 16 και να πηγαίνει μόνο του στο γήπεδο, μια μάνα να τρέχει και να φωνάζει «Σπύρο μα την Παναγία θα πάμε σπίτι αν δεν βάλεις το ζακετάκι ξέχνα το ματς» και στο ένα μέτρο δίπλα ο πατέρας να με κοιτάει, να μου κουνάει καταφατικά το κεφάλι και να γελάει σα να μου λέει: «η ελληνίδα μάνα, θα τον πρήξει τον μικρό»... Έτσι για την ιστορία, δεν το έβαλε ποτέ ο μικρός το ζακετάκι. Δεν ξέρω για την γκρίνια της μαμάς στον μπαμπά, αλλά πολύ το φοβάμαι...

Τα μηχανάκια, τα κορναρίσματα μεταξύ ΑΕΚτσήδων, τα ατελείωτα «που είσαι ρε αδερφέ», οι αγκαλιές, τα φιλιά, οι φωνές και τα τύμπανα να τα ακούς όλο και πιο δυνατά όσο πλησιάζεις, η χαρά σου να μπεις και να δεις την ομάδα σου στην γειτονιά σου και φυσικά όλα αυτά ντυμένα στην πιο όμορφη διχρωμία, την κιτρινόμαυρη...

Εννοείται ότι σε αυτές τις περιπτώσεις θέλω να είμαι μέσα στην κερκίδα, να θυμάμαι κι εγώ λίγο από την περασμένη και μακρινή πλέον νιότη μου, να βλέπω με τους φίλους μου και τα αδέρφια μου όπως παλιά τα ματς και να ακούω τον κόσμο με την μούρλα του. Έχουμε μια πολύ διαφορετική τρέλα κι εμείς οι ΑΕΚτσήδες. Μια δική μας φάση... Δεν μπορώ να σας το εξηγήσω! Δεν γίνεται άλλωστε να καταλάβει κανείς αν δεν είναι Ενωσίτης! Γκρίνια, μίρλα, μούρλα, μιζέρια και απόλυτη χαρά με αγάπη ατελείωτη για την ομάδα, ένα πράγμα: Α.Ε.Κ.

Σε αυτό το γήπεδο μα πως να χάσεις... Με όλη αυτήν την αύρα! Τι κι αν σου πάει κόντρα το ματς με μια γκολάρα; Τι κι αν σου ακυρώνουν κανονικό γκολ όπως του Λιβάια για το 2-1; Τι κι αν όλες οι αμφισβητούμενες φάσεις είναι σε βάρος σου κι ας παίζεις με τον Βόλο; Τι κι αν σε σφυράει ΠΑΟΚτσάκι άρρωστο που λένε και τα καρντάσια στην Θεσσαλονίκη; Συνηθισμένα τα βουνά απ' τα χιόνια. Δεν γίνεται να χάσεις... Τόσο απλά και όμορφα!

Με τον αρχηγό σε πολύ καλή κατάσταση και κορυφαίο στο ματς, με τον Λιβάια να συνεχίζει από κει που σταμάτησε, με τον Ολιβέιρα να ανεβαίνει συνέχεια, ήρθε η νίκη. Αρκούσαν αυτοί οι τρεις σε μια (για μένα) μέτρια έως κακή μέρα για την ΑΕΚ για να κατακτηθεί το τρίποντο... Βοήθησε κι ο πάγκος βέβαια, ο Γιακουμάκης και η εξαιρετική του κάθετη στον Ολιβέιρα, αλλά και γενικά η προσπάθειά του να δώσει στην ομάδα παρά το γεγονός ότι το καλοκαίρι ήταν με το ενάμιση πόδι για δανεισμό στον ΟΦΗ.

Είδαμε ένα όμορφο ροκ ματς, όχι καλή την ΑΕΚ (μέτρια έως κακή), πέντε γκολ, φάσεις, γκολ που ακυρώθηκαν και είχαμε και κανά δυο χαζά (στόκοι όμως εντελώς) της ώρας που πέταξαν και μπουκάλια έτσι για να θυμηθούμε φουλ τη δεκαετία του '90 στην γειτονιά μας και δη στην Ριζούπολη...

Υγ: Ήταν ένα πανέμορφο διήμερο ανεξαρτήτως αποτελεσμάτων. Ένα διήμερο που ο οργανωμένος κόσμος της ΑΕΚ απέδειξε ξανά το πόσο σημαντικό είναι να είσαι οπαδός του συγκεκριμένου Συλλόγου και να υπηρετείς τις αξίες και τα ιδανικά που πρεσβεύει από την πρώτη ημέρα ίδρυσής του. Στο ποδόσφαιρο είδαμε το πανί για τον Ερντογάν και όσους πετάνε... χαρταετό με θύματα αθώα παιδιά και γονείς, άμαχους... Και άλλο ένα για τους Κούρδους! Έτσι ακριβώς όπως έπρεπε να κάνει ο κόσμος της ΑΕΚ. Αυτονόητο θα μου πει κανείς μα τίποτα δεν είναι... Κοιτάξτε και αλλού!

Υγ2: Στο μπάσκετ η ΚΑΕ ΑΕΚ φιλοξένησε προσφυγόπουλα και η Original 21 μοίρασε στα παιδάκια, στα προσφυγάκια, δώρα και γλυκά... Ότι μπορούσε ο καθένας... Οι φάτσες να γελούν, τα προσωπάκια τους να λάμπουν, δεν υπάρχει μεγαλύτερη νίκη απ' αυτήν. Χάσαμε έμαθα από το Περιστέρι! Αλήθεια τώρα; Χάσαμε; Δεν το νομίζω... Κερδίσαμε φίλοι μου, κερδίσαμε... Γιατί γι' αυτούς τους λόγους επέλεξαν όσοι το έκαναν να είναι ΑΕΚ, όχι για τις νίκες, ή έστω κι έπειτα για αυτές και για τους τίτλους. Αυτά έτσι μεταδίδονται από γενιά σε γενιά, με αυτόν τον τρόπο, με κανέναν άλλο!

Υγ3: Στο γυναικείο βόλεϊ προσπάθησε και πήγε αρκετός κόσμος. Θυμίζω πως τα έσοδα από το συγκεκριμένο ματς πήγαν στον μικρο Παναγιώτη – Ραφαήλ που θα κερδίσει τη μάχη ΔΕΔΟΜΕΝΑ και εμείς θα τον βοηθήσουμε για να το κάνει! Κι εκεί τα κορίτσια μας, αυτά που φορούν φέτος την κιτρινόμαυρη φανέλα, σήκωσαν όπως βλέπει κανείς στη φωτογραφία, ένα πανί: «Τα όπλα δεν δίνουν λύση, προκαλούν μόνο θλίψη»... Αυτό ακριβώς, τίποτα παραπάνω!

Υγ4: Ήθελα να αποφύγω μετά τα παραπάνω που είναι και τα πλέον σημαντικά να εστιάσω στο VAR αλλά γίνεται; Λίγες μέρες μετά το σεμινάριο και είδαμε γιατί ΟΝΤΩΣ είναι απαραίτητη η γραμμή για το οφσάιντ και δεν μάθαμε αν υφίσταται ακόμη το πρόβλημα στο Φάληρο και γι' αυτό δεν παίρνουν πέναλτι μαρς οι φιλοξενούμενοι στο γήπεδο του Ολυμπιακού. Για να μην είμαστε αστείοι και γραφικοί δεν γίνεται να κατηγορήσουμε τον VAR -για παράδειγμα- στο γκολ που ακυρώνει του Λιβάια λανθασμένα ως οφσάιντ διότι ο άνθρωπος δεν έχει γραμμή για να διαπιστώσει το πόδι του αμυνόμενου. Ούτε για το γκολ που πέρασε η γραμμή την μπάλα στο σουτ του Λιβάια μπορεί να πει κανείς κάτι διότι θα έπρεπε να υπάρχει η τεχνολογία και να τελειώνει όποια κουβέντα. Αλλά στο ματς του Ολυμπιακού με τον ΟΦΗ και στη φάση του Σεμέδο τι ΔΕΝ είδαν; Τέλος πάντων... Πρέπει να απομακρυνθούν ΧΘΕΣ όσοι κατάφεραν να δώσουμε 11 και κάτι εκατ. ευρώ για το VAR δίχως γραμμή για το οφσάιντ και goal-line technology!

Υγ5: Σωστά τα είπε και ο Ηλίας Ατματσίδης, καταλαβαίνω τον τρόπο του, τον ξέρω καλά σαν άνθρωπο, αλήθειες είπε και το ξέρουν όλοι. Όμως γνωρίζει κι ο ίδιος ότι έτσι ήταν πάντα... Και στις μέρες του αυτό ίσχυε... Έπαιζε η ΑΕΚ με όλους τους αντιπάλους να την παίζουν στο 101% και οι άλλοι (τότε κυρίως ο Παναθηναϊκός) περνούσαν, πώς να το γράψω κομψά, πιο εύκολα άντε να το πω... Αυτό συνέχισε να γίνεται και μετά για πολλά, πολλά, πολλά χρόνια με τον Ολυμπιακό, τώρα υπάρχει και ο ΠΑΟΚ στο ίδιο κόλπο (όχι στον ίδιο βαθμό, αλήθεια έγινε αλλαγή στο ημίχρονο ο Βελλίδης;). Έτσι ήταν, έτσι είναι κι έτσι θα 'ναι... Γι' αυτό και η ΑΕΚ έφτιαχνε ομάδες και έκανε τη διαφορά στο χορτάρι κερδίζοντας αντιπάλους, δορυφόρους και ταλιμπάν διαιτητές του συστήματος. Αυτό δεν έχει τώρα ακόμη η ΑΕΚ. Αυτό της λείπει και όποιος δεν θέλει να το βλέπει απλά εθελοτυφλεί...