Ο κόσμος του ποδοσφαίρου είναι γεμάτος από μικρές ιστορίες. Από λεπτομέρειες που έκαναν όμως τη διαφορά και διαμόρφωσαν το μέλλον. Ηταν τότε, στις αρχές της δεκαετίας του ’90, που ο Ανέστης Νάστος μεγάλωνε με τα αδέρφια του στις γειτονιές του Μενιδίου. Οπως όλα τα παιδιά της εποχής, έτσι και εκείνος ξημεροβραδιάζονταν με μία μπάλα στα πόδια και έβλεπε στην τηλεόραση, το διαδίκτυο ήταν άγνωστη λέξη, τα κατορθώματα των εγχώριων και ξένων σούπερ σταρ του καιρού του. Προεξέχοντος του Ζινεντίν Ζιντάν, που μεσουρανούσε.

Ετσι πέρασε το κατώφλι των πρώτων ακαδημιών του ποδοσφαίρου. Μαζί με χιλιάδες πιτσιρικάδες που ήθελαν να βαδίσουν στα χνάρια των ινδαλμάτων τους. Ο καιρός πέρασε, ο μικρός μεγάλωσε και σε ηλικία 17 ετών έκανε ουσιαστικά το χόμπι του στο τοπικό και τον Πανερυθραϊκό. Ξεχώριζε όμως στον άξονα και έφτασαν οι πρώτες… κλήσεις. Η Β’ Εθνική εκείνα τα χρόνια ήταν ένα μεγάλο «σχολείο». Για να αντέξεις έπρεπε να βγάλεις άντερα και κλήθηκε να δοκιμαστεί σε Αιγάλεω και Ηλυσιακό. Τελικά έγινε κάτοικος Ζωγράφου και τον Γενάρη του 2008 ντεμπουτάρισε σε επαγγελματικό επίπεδο, σε έναν αγώνα με τον Αγροτικό Αστέρα. Στο 59’ αντικατέστησε τον Δημήτρη Πατσιαβούρα και μάλιστα ως δεξί χαφ.

Μάλλον τότε ήταν που καταστάλαξε πως ο επαγγελματικός του προσανατολισμός είναι άμεσα συνυφασμένος με το ποδόσφαιρο. Τα δύο αδέρφια του είναι ηλεκτρολόγοι με δική τους επιχείρηση, αλλά μάταια τον… περίμεναν. Ο Νάστος πήρε τον δικό του δρόμο.

Ακολούθησε όλη την «ιεραρχία», αφού τότε πριν πάρεις προαγωγή για τα «σαλόνια», συνηθίζονταν να καταθέσεις τα διαπιστευτήριά σου στις μικρότερες κατηγορίες. Ακολούθησε το «Σίτι», η Νίκη Βόλου, ο Εθνικός Αστέρας και το καλοκαίρι του 2012 βρέθηκε στην Κέρκυρα. Τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους έπαιξε για πρώτη φορά στην Α’ Εθνική σε έναν αγώνα με τον Αρη, όμως σύντομα πήρε τον δρόμο της επιστροφής για τη Football League, όπως λέγονταν πια. Φωκικός, Πανηλειακός, Παναιγιάλειος, Ολυμπιακός Βόλου οι επόμενοι σταθμοί της καριέρας του, που πλέον συναντούσε πολλές δυσκολίες. Η πάλαι ποτέ κραταιά Β’ δεν θύμιζε σε τίποτα το ένδοξο παρελθόν και σχεδόν παντού έβλεπες οικονομικές δυσχέρειες. Εκείνος όμως επέμεινε. Πέρασε πολλά, αλλά είχε στο πλευρό του τόσο την οικογένειά του, όσο και τη σύντροφό του Φρόσω.

Υπό αυτές τις συνθήκες τον Γενάρη του 2015 κατηφόρισε στο Ηράκλειο. Ο ΟΦΗ «πάλευε» στη Γ’ Εθνική και μαζί με τον Νάστο πανηγύρισε, μερικούς μήνες μετά την άνοδο στη δεύτερη. Ομως τα προβλήματα παρέμεναν. «Κολώνα» την πρώτη σεζόν όπως και την επόμενη, ήταν εκεί όταν η ομάδα βρέθηκε μια ανάσα από τη διάλυση. Ωστόσο συνέχισε να ελπίζει και να «κυνηγά» το όνειρό του. Την άνοδο στη Super League με τους κρητικούς και εκείνον έτοιμο να αποδείξει σε όλους πως μπορεί να πετύχει.

Τελικά δικαιώθηκε. Στο «Γεντί Κουλέ» αποκαταστάθηκε η διοικητική σταθερότητα, ο Νάστος πέρσι έπαιξε 25 ματς και έζησε από πρώτο χέρι το «θρίλερ» με τον Πλατανιά. Λίγο μετά…. όλα βγήκαν από μέσα του. «Είναι η τρίτη μεγάλη χαρά που παίρνω, γράψαμε ιστορία, το περιβραχιόνιο είναι η καθημερινότητα, τα αποδυτήρια, είναι τιμή μου και ανταποκριθήκαμε πολύ σωστά. Μπορεί να μην είμαι πολύ καλός ποδοσφαιριστής, αλλά τιμώ την ομάδα όσο μπορώ καλύτερα. Οι άνθρωποι που ήρθαν πίστεψαν σε μας, όλη η διοίκηση μας στήριξε, μας έκανε δυνατούς και πηγαίναμε στα παιχνίδια σοβαροί και πειθαρχημένοι. Η ομάδα θέλει θετική ενέργεια και στήριξη από όλο τον κόσμο», είπε στην κάμερα της NOVA ύστερα από την παραμονή του ΟΦΗ που ήρθε με χιτσκοκικό φινάλε.

Το καλοκαίρι στην ομάδα άλλαξαν πολλά και εκείνος ξεκίνησε προετοιμασία σε μία νέα θέση. Εκείνη του κεντρικού αμυντικού. «Στρατιώτης», προσπάθησε να φέρει εις πέρας την αποστολή που του ανατέθηκε. Μετά τα πρώτα έξι παιχνίδια ο ΟΦΗ εδραιώθηκε ψηλά και εκείνος δεν έχει χάσει λεπτό. Λες και ήταν στόπερ από τα γενοφάσκια του.

Οσο για την καθημερινότητά του, επίσης διαφοροποιήθηκε. Τον περασμένο Ιούνιο παντρεύτηκε την Φρόσω, που είναι μαζί για περίπου 12 χρόνια και μάλιστα η φαμίλια τους μεγάλωσε αριθμητικά, αφού έφερε στον κόσμο το πρώτο τους παιδί. Ένα κοριτσάκι. Ο μύθος πάντως λέει πως μόνο επηρεασμένος από τα «εγερτήρια» της μικρής δεν είναι, αφού και ελεύθερος ακόμη σηκώνονταν από τις 8 «βαριά» 9 το πρωί. Ενας καφές με φίλους και συμπαίκτες, προπόνηση, σπίτι και ίσως κάποιο σινεμά, συνθέτουν την καθημερινότητά του.

Ισως να αφορούν και τη δικαίωση του πολεμιστή… Ίδωμεν…