Νίκη, η υποχρέωση παικτών στον... μεγάλο απόντα!

Μετράμε κάτι λιγότερo από 24 ώρες πριν την έναρξη του πλέον σημαντικού αγώνα της ΑΕΚ για φέτος έπειτα από εκείνο το ματς στην Τρίπολη με αντίπαλο τον Αστέρα... Αυτό είναι το επόμενο πιο δύσκολο παιχνίδι που πρέπει να δώσει και να το κερδίσει η Ένωση (απ' αυτά που έχει δώσει ή πρόκειται να δώσει) από εκείνο το βράδυ στην Αρκαδία που με πολύ πειστικό τρόπο κατέκτησε τη νίκη με σκορ 3-2 στην έδρα του αντιπάλου την οποία οι περισσότεροι από 3.000 φίλοι των «κιτρινόμαυρων» μετέτρεψαν σε μια μικρογραφία του γηπέδου της Νέας Φιλαδέλφειας!

Τώρα τα πράγματα όμως είναι ακόμη πιο δύσκολα. Σημείωνα και πριν την αναμέτρηση της ΑΕΚ με τον ΠΑΟΚ στο ΟΑΚΑ ότι αυτό που ακολουθεί με την ΑΕΛ είναι πιο δύσκολο απ' ότι με τον πρωταθλητή. Κι αυτό διότι σε ένα ντέρμπι στην έδρα της και ενώ είναι σε φάση μονταρίσματος η Ένωση δεν είχε να χάσει πολλά, όχι όσα έχει αν δεν περάσει από μία έδρα που αναμένεται να το κάνουν οι βασικοί της ανταγωνιστές. Το έκανε το λάθος αυτό εντός έδρας με την Ξάνθη η Ένωση, δεν έχει άλλα περιθώρια, της... σώθηκαν τα λάθη για φέτος...

Προφανώς και με... γκέλα (κάτι που απεύχομαι βεβαίως βεβαίως) δεν τελειώνει κάτι. Άλλωστε είμαστε στην αρχή, η ΑΕΚ έχει διαφορά ενός βαθμού από τον ΠΑΟΚ και τριών αντίστοιχα από τον Ολυμπιακό, άρα δεν τίθεται τέτοιο θέμα... Όμως θα χαθούν πολλά που εξαρτώνται από το αποτέλεσμα και αφορούν τα πρόσωπα του ποδοσφαιρικού τμήματος.

Να εξηγηθώ για να μη... παρεξηγηθώ! Θα υπάρξει πρόβλημα στην καλή ψυχολογία της ομάδας η οποία μετά (όπως εξελίχθηκε το ματς) αλλά και κυρίως πριν το ματς με τον ΠΑΟΚ ήταν σε εξαιρετικά επίπεδα. Αν δεν υπήρχε το ψυχολογικό και το κομμάτι της πίστης και της αυτοπεποίθησης -προφανώς και η βαριά φανέλα της ΑΕΚ- δεν θα γινόταν να επιστρέψει η ομάδα δυο φορές (και ενώ βρέθηκε πίσω στο σκορ) και ενώ της ακυρώθηκε στο διάστημα αυτό (και) ένα γκολ ανεξάρτητα αν έπρεπε να μετρήσει, ή όχι (δεν εξετάζουμε αυτό)...

Επιπρόσθετα θα αρχίσει να επηρεάζεται, αρνητικά φυσικά, αυτό το πρωτοφανές δέσιμο του κόσμου της ΑΕΚ με την ομάδα. Θα πάψει να αισιοδοξεί ο Ενωσίτης, θα προβληματιστεί και το κομμάτι της συσπείρωσης που παρατηρείται (πριν το ματς με ΠΑΟΚ) και θα προκληθεί ένα... πάγωμα! Επιπλέον θα επιστρέψει και η αμφισβήτηση γύρω από τα πρόσωπα που τρέχουν τώρα την ομάδα και εστιάζω (και αναφέρομαι ξεκάθαρα) στο τεχνικό τιμ που είναι ικανό, δουλεύει απόλυτα σωστά, δείχνει ότι το 'χει, αλλά δεν φτάνει για την ΑΕΚ το «φαίνεται», αν δεν ακολουθεί το αποτέλεσμα.

Δεν είναι εύκολο το ματς και το γνωρίζουν όλοι όσοι έχουν δει λίγο ΑΕΛ φέτος με τις προσθήκες των δανεικών. Και δεν αναφέρομαι στο θέμα του αγωνιστικού χώρου. Ξέρουμε πόσο σκ@τ@ θα είναι αυτός... Όπως ήταν με τον Ολυμπιακό και θα είναι και με τον ΠΑΟΚ αφού στην διοργανώτρια αρχή πετάνε... χαρταετό και επιτρέπουν να γίνονται ματς σε αυτά τα... βοσκοτόπια! Δεν είναι όμως εύκολο και παραδοσιακά για την ΑΕΚ. Δεν περνάει... φραπέ (που λέμε και... λαϊκά στην ποδοσφαιρική διάλεκτο) με διπλό από τον κάμπο η Ένωση. Αντιθέτως...

Στην Θεσσαλία, λοιπόν, θα πρέπει συγκεκριμένα πρόσωπα να πάρουν το ματς. Είναι ομαδικό αγώνισμα το ποδόσφαιρο, αλλά εξαρτάται πάντα και από τους καλύτερους η κάθε ομάδα, έτσι και η ΑΕΚ. Δεν μπορεί μόνο ο Μάρκο Λιβάια να κουβαλάει το... φορτίο! Πρέπει στο ματς με την ΑΕΛ να βγει μπροστά ο αρχηγός, ο Μάνταλος, να το κρίνει ο Ολιβέιρα (εφόσον παίξει και αυτό φαίνεται πως θα γίνει), να το... δώσουν στην ομάδα τα χαφ της (Γαλανόπουλος και Κρίστιτσιτς), αλλά και οι ακραίοι της όποιοι κι αν είναι αυτοί στο 3-5-2 (αν τελικά το επιλέξει ο «Κωστέ») με τους Βράνιες – Τσιγκρίνσκι – Μπακάκη να κλειδώνουν πίσω την εστία του Μπάρκα.

Κοινώς οι ποδοσφαιριστές της ΑΕΚ έχουν την υποχρέωση να το πάρουν. Όλοι τους... Γιατί τούτη τη φορά, στη συγκεκριμένη έδρα που παίζει η ομάδα, δεν θα 'χει τον καλύτερό της παίκτη έως τώρα (και αυτός δεν είναι ο Λιβάια), τον κόσμο της... Χρειάζεται 101% συγκέντρωση και πίστη απ' όλους ότι θα κατακτηθεί ένα ακόμη πολύ σημαντικό διπλό μετά εκείνα σε Τρίπολη απέναντι στον Αστέρα και Αγρίνιο με αντίπαλο τον Παναιτωλικό....

Νίκη, λοιπόν, νίκη είναι η υποχρέωση των παικτών στον μεγάλο απόντα, τον κόσμο της ομάδας, που έως σήμερα μαζί με τον Μάρκο Λιβάια (για να μην τον αδικήσω) έχουν πάρει από το χέρι την ΑΕΚ και την οδηγούν εντός συνόρων στα θετικά αποτελέσματα έπειτα από την απομάκρυνση του Καρντόσο (με μια μικρή παρένθεση την ισοπαλία με τον ΠΑΟΚ η οποία βάσει της εικόνας του αγώνα μάλλον θετικό μπορεί να χαρακτηριστεί σαν αποτέλεσμα)! Για να δούμε τι θα... δούμε στην Θεσσαλία αφού κι εκεί θα πάμε να την δούμε, δεν γίνεται αλλιώς άλλωστε!

Επιτρέψτε μου τώρα να εστιάσω λίγο και στο κομμάτι που αφορά το θέμα της υπογειοποίησης και προφανώς (και) το γήπεδο της ΑΕΚ. Υπήρξε επιστολή με την οποία η Ένωση εξέφρασε τα παράπονά της στην Περιφέρεια και τον ίδιο τον Περιφερειάρχη για την ανακολουθία που παρατηρείται από πλευράς τους (και ενώ έχουν γίνει ΟΛΑ όσα θα έπρεπε έως σήμερα από την πλευρά της ΑΕΚ και του δήμου) σχετικά με την έναρξη των εργασιών. Σωστά το έκαναν στην ΑΕΚ και σίγουρα άργησαν κιόλας...

Αν θεωρεί ο κ. Πατούλης ότι είναι ωραίο ...γούστο να 'ρχεται στην Νέα Φιλαδέλφεια να βάζει το κράνος στο υπό ανέγερση γήπεδο της ΑΕΚ και να πουλάει... λεζάντα με φωτογραφίες και βίντεο όπου έπαιξαν ΠΑΝΤΟΥ, θα πρέπει να γνωρίζει ότι υπάρχει και η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος. Και αυτή η όψη να είναι σίγουρος ότι δεν έχει... λεζάντα, δεν κάνει -πιο σωστά- για... λεζάντα. Θυμίζω ότι στις αρχές Ιουλίου είχε επισκεφτεί τον χώρο, από τότε το γήπεδο έχει αρχίσει και σκεπάζεται όπως ΟΛΟΙ είδαν πλέον και είχε πει τότε ο νέος Περιφερειάρχης ότι δεν θα υπάρξει λεπτό καθυστέρης. Ήδη στο... σότο δηλαδή ο νέος Περιφερειάρχης, ήδη όμως...!!!

Υγ: Από τις 4 Οκτωβρίου του 1999 περιμένουν την πόρτα να ανοίξει και να δουν το παιδί τους να μπαίνει στο σπίτι του, στο σπίτι τους, από το ταξίδι που πήγε για να δει την αγαπημένη του ομάδα, τον ΠΑΟΚ. Να γυρίσουν όλα τους απ' την Αθήνα πίσω στην Θεσσαλονίκη... Νομίζει κανείς ότι δεν περιμένουν ακόμη; Περιμένουν και περιμένουν... Και πάντα θα περιμένουν οι γονείς με τον ίδιο πόνο, την ίδια λαχτάρα, την ίδια επιθυμία: να ήταν όλα λέει ψέμα, ένα άσχημο, κακόγουστο αστείο! Η τραγωδία στα Τέμπη, όσα χρόνια κι αν περάσουν, δεν θα ξεπεραστεί ΠΟΤΕ... Χαράλαμπος Ζαπουνίδης, ετών 20, Δημήτριος Ανδρεαδάκης, ετών 25, Χριστίνα Τζιόβα, ετών 18, Αναστάσιος Θέμελης, ετών 19, Γεώργιος Γκανάτσιος, ετών 21, Κυριάκος Λαζαρίδης, ετών 17. Ναι, πρόκειται για ονόματα που δεν πρόκειται ποτέ να ξεχαστούν, να σβήσουν, να χαθούν. Αλλά μακάρι να μη τα μαθαίναμε ποτέ, να ήταν άγνωστοι μεταξύ των φίλων του ΠΑΟΚ που είναι στη ζωή και να βρίσκονταν εκεί στον πύργο τον λευκό να πανηγυρίζουν πέρυσι το πρωτάθλημα που σήκωσε η ομάδα τους... Μακάρι να μην υπήρχε η 4η Οκτωβρίου του 1999 ποτέ... Μακάρι να μην υπάρξει ποτέ ξανά φυσικά. Αλλά υπάρχουν, όπως και εκείνοι που έμειναν πίσω, αυτοί που 20 χρόνια τώρα προσεύχονται και ελπίζουν μόνο σε ένα πράγμα: να ανοίξει η πόρτα κι ας είναι στον ουρανό και γι' αυτούς για να δουν ξανά τα παιδιά τους, να τα αγκαλιάσουν, να τα φιλήσουν και να είναι σα να μη πέρασε μια μέρα, σα να μη πέρασε μια ώρα απ' όταν τα είχαν δει για τελευταία φορά και τα είχαν αγκαλιάσει... Αναπάντητο Θεέ μου έχει μείνει το γιατί, αναπάντητο!