Ξέχνα τι έγινε στην Μόρια, είχαμε αγώνα...

Ετοιμάζεσαι για να πας στο γήπεδο να παρακολουθήσεις το μεγάλο -και τέτοιο ήταν πραγματικά- ματς της αγωνιστικής του πρωταθλήματος της χώρας σου και αφού ολοκληρώνεται αυτό, ενημερώνεσαι (καθυστερημένα μιας και έπρεπε να ασχοληθείς με το ρεπορτάζ της αναμέτρησης) για όσα έγιναν στη Μόρια... Λίγα λεπτά μετά τη μία και για περισσότερο από μια ώρα επεδίωξα να τα διαβάσω όλα (και απ' όλους), να δω τα σχετικά ρεπορτάζ, να ψάξω στο ίντερνετ να δω τι ακριβώς συμβαίνει... Όχι ότι χρειάζεσαι να ακούσεις, ή να διαβάσεις, κάτι παραπάνω από το γεγονός: νεκροί γυναίκα και μωρό από πυρκαγιά!

Σταμάτησαν όλα να... κυλάνε, ο χρόνος (μου) πάγωσε, το βλέμμα σκοτείνιασε, το μάτι έγινε υγρό... Τι διάολο έχουμε πάθει; Πώς γίναμε (χρόνια και χρόνια) έτσι; Η σκέψη και το μυαλό μεταφέρουν την εικόνα με αλλαγές βέβαια στα πρόσωπα, στα άγνωστα πρόσωπα της μάνας και του μωρού που χάθηκαν, στο δικό σου κεφάλι έρχονται εκείνα (σ.σ.: τα πρόσωπα) της γυναίκας μου και του δικού μου παιδιού. Δεν σας συμβαίνει κι εσάς; Τουλάχιστον στο δικό μου μυαλό, αυτό έγινε, χωρίς ωστόσο έπειτα να ακολουθεί η απάντηση στο πρόβλημα και φυσικά δίχως να... προβάλλεται η συνέχεια του υπόλοιπου της ζωής μου έπειτα από ένα τέτοιο δράμα που θα ευχόμουν να ακολουθήσει το τέλος και της δικής μου... Πάγωσαν όλα και στο κεφάλι μου, και στο σώμα μου, και το ίδιο το αίμα μου. Τίποτα άλλο παρά μόνο η εικόνα που δεν πρέπει να συνοδεύει κανένα μυαλό...

Έχασαν τη ζωή τους μια μητέρα και ένα μωρό... Αντιλαμβάνεστε το μέγεθος του εγκλήματος, ενός ακόμη από όσα καθημερινά συμβαίνουν στην ζωντανή κόλαση για τον άνθρωπο που ονομάζεται: Μόρια! Σε έναν καταυλισμό που σύμφωνα με όλα όσα γνωρίζουμε στοιβάζονται περισσότεροι από 12.000 πρόσφυγες, συνάθρωποί μας, τη στιγμή που δεδομένα δεν δύναται να φιλοξενήσει πάνω από μόλις 3.000! Κάθε μέρα εγκλήματα κατά της ανθρώπινης ζωής... Λες και υπάρχει εντολή της Ευρώπης για αντιγραφή των στρατοπέδων συγκεντρώσεων των Ναζί προκειμένου να εξολοθρεύσουμε μεγάλο αριθμό ανθρώπων!

Μπορείτε λίγο να μπείτε στη λογική της καθημερινής επιβίωσης στην Μόρια από όλους αυτούς τους ανθρώπους; Έχετε βάλει τον εαυτό σας στη θέση τους; Φαντάζεστε πως θα ήταν μια βασική και καθημερινή σας ανάγκη όπως είναι η τουαλέτα να αποτελούσε έναν από τους δεκάδες (και εκατοντάδες ίσως) εφιάλτες σας στη σκέψη και μόνο; Να ζείτε κάπου που είναι άλλοι 12.000 σαν εσένα, αλλά στην πραγματικότητα θα έπρεπε εκεί να υπάρχουν μόνο 3.000 άνθρωποι;

Γύρισα στο σπίτι μου, η ώρα είναι προχωρημένη, ύπνος δεν κολλάει, το βλέμμα μου πήγε στον γιο μου και τη γυναίκα μου, είναι και οι δυο στην... αγκαλιά του Μορφέα και η σκέψη ταξιδεύει φυσικά στην Μόρια, στην Μάνα και το μωρό που δεν είναι πια ανάμεσά μας, το μυαλό δεν λέει να το βγάλει από 'κει και στέκομαι μπροστά από τον υπολογιστή και σκέφτομαι το ίδιο συνέχεια πράγμα: Ξέχνα την έγινε στην Μόρια, είχαμε αγώνα... Γι' αυτόν πρέπει να γράψεις και μόνο. Αυτό είναι το αντικείμενο δουλειάς σου και γι' αυτό σε έχουν επιλέξει στο gazzetta.gr...

Όμως δεν είμαστε έτσι εδώ... Δεν είναι έτσι αυτό το μέσο, το δικό μας σπίτι, η δική μας οικογένεια (με την οποία πολλές φορές περνάμε περισσότερο χρόνο απ' ότι και απ' την πραγματική μας) και ξέρω ότι ευτυχώς με τα άτομα που είναι ''αφεντικά'' (ιδιοκτησία και διευθυντές και αρχισυντάκτες) έχουμε άλλα μυαλά όσο και προβληματικά (το δικό μου κυρίως) κι αν είναι και τα δικά μας. Δεν γίνεται να ξεχάσω, δεν θέλω να μη γράψω και (κυρίως) γι' αυτό το μαρτύριο στον δικό μας τόπο με ευθύνη ΟΛΗΣ της Ευρώπης, δεν μπορώ να εστιάσω μόνο στο ματς. Πρόκειται για ένα μέρος που επαναλαμβάνω είναι ζωντανή κόλαση, υπάρχουν προφανώς κι' άλλα και σε άλλες χώρες (ίσως και χειρότερα) κι αυτό είναι ακόμη πιο απογοητευτικό. Προκαλεί την απόλυτη θλίψη μου, την οργή και τη ντροπή ταυτόχρονα, τον πόνο και την αηδία για τον εαυτό μου και έπειτα για οποιονδήποτε άλλον, αφού πλέον έγινε (στο περίπου και όχι σαφέστατα κυριολεκτικά) ο στίχος που άκουγα μικρότερος και τον... φοβόμουν: «στις ειδήσεις τα βλέπεις και τρως»!

Τότε, οι Magic de Spell αν δεν κάνω λάθος, είχαν γράψει αυτά τα λόγια μεταξύ άλλων στίχων με αφορμή τον πόλεμο στην πρώην ενωμένη Γιουγκοσλαβία γι' αυτό και το «ο θάνατος διακοπές στο Σεράγεβο πάει». Ακριβώς το ίδιο... Και χωρίς πόλεμο, κοινώς, ακόμη πιο τραγικό! Σε μια χώρα που έχει ειρήνη (όπως και στην ίδια την Ήπειρο) και όμως εδώ βιώνουμε σε απόλυτο βαθμό το «ο θάνατος διακοπές στην Μόρια πηγαίνει», καθώς και το «στις ειδήσεις τα βλέπεις και τρως». Θα πει και κάποιος (και δικαιολογημένα) «και τώρα που έγραψες έκανες τίποτα κύριε ευαίσθητε από το πληκτρολόγιό σου Τσακίρη;». Όχι φίλε μου εσύ που το σκέφτεσαι, δεν έκανα τίποτα, γι' αυτό και νιώθω αηδία πρώτα με μένα. Απλά να το μοιραστώ ήθελα, να στο πω, τίποτα παραπάνω, γιατί όντως κι εγώ δεν κάνω τίποτα, άρα είμαι μέρος του προβλήματος.

Θα γράψω όμως (και) για το ματς. Θα κάνω αυτό για το οποίο με έχουν επιλέξει, εμπιστευτεί και στηρίξει εδώ στο gazzetta.gr. Θα ήταν άλλωστε λάθος να μη το κάνω. Ασέβεια και προς μέρος των φίλων αναγνωστών μου που γι' αυτό έρχονται σε τούτο το χώρο, να δουν την άποψή μου για το εκάστοτε ματς της ΑΕΚ και όχι μόνο, να μιλήσουμε εδώ στη δική μας γωνιά για αυτό, για το παιχνίδι με τον ΠΑΟΚ στην προκειμένη περίπτωση. Λίγο να μπορέσει η σκέψη να οργανωθεί χρειάστηκα, λίγο για να σημειώσω πρώτα τα παραπάνω που είναι το σημαντικό για να περάσω στο ασήμαντο που υπάρχει για να μας διασκεδάζει (όχι μόνο φυσικά, αλλά για κύριο λόγο).

Εκτιμώ ότι όλοι διαπιστώσαμε πως στο διάστημα του πρώτου μισάωρου υπήρχε τεράστια διαφορά μεταξύ των δυο ομάδων. Είναι λογικό... Γενικά στο ματς στο σύνολό του, ο ΠΑΟΚ, ήταν καλύτερος, πιο ποιοτικός σε επίπεδο προσώπων και επιλογών, περισσότερο ομάδα σωστά δουλεμένη. Το γνωρίζαμε και πριν το ματς αυτό... Δεν περιμέναμε όμως να δούμε -ειδικά έως τη φάση του πέναλτι- τόσο λάθος το μυαλό. Δεν υπήρχε συγκέντρωση και καθαρή σκέψη. Απαράδεκτο για ένα τόσο δυνατό παιχνίδι με έναν δεδομένα ισχυρό αντίπαλο. Συνολικά, λοιπόν, ο ΠΑΟΚ ήταν καλύτερος της ΑΕΚ και αν κάνουμε εδώ την «άξιζε να νικήσει» συζήτηση, δίπλα στις τρεις αυτές λέξεις οφείλουμε να βάλουμε την ομάδα της Τούμπας.

Ήταν όμως μοιραίος ο Μπίσεσβαρ... Απ' αυτόν ο ΠΑΟΚ στερήθηκε ένα διπλό έπειτα από πολλά χρόνια στο ΟΑΚΑ επί της ΑΕΚ στο πρωτάθλημα. Και δεν εστιάζω στο πέναλτι αλλά σε δυο – τρεις ακόμη προσπάθειές του και στο τετ α τετ που είχε σε κενή εστία και κατάφερε να στείλει την μπάλα πάνω στον έναν και μοναδικό που προσπάθησε (με επιτυχία και μπράβο του) να του βάλει εμπόδιο: στον Τσιγκρίνσκι, ο οποίος σκόραρε κιόλας... Αν, λοιπόν, το πρώτο 45λεπτο ολοκληρωνόταν και το σκορ ήταν στο 0-3 δεν θα μιλούσαμε για μαγική εικόνα. Σίγουρα δεν μπαίνουν όλα στο ποδόσφαιρο, αλλά καμιά φορά συμβαίνει και αυτό, έστω όμως μπαίνουν τα μισά, ακόμη κι έτσι θα μπορούσε να ήταν το σκορ στο 0-3...

Από το 25' και μετά η αλλαγή του συστήματος της ΑΕΚ (από 3-5-2 σε 4-4-2 ή 4-4-1-1 αν προτιμάει κανείς) έφερε και την αλλαγή της εικόνας της αναμέτρησης που συνολικά ήταν (σ.σ.: η εικόνα) εξαιρετική για τέτοιο ματς με σούπερ συγκινήσεις. Όχι ότι είχαμε την Ένωση πλέον να... ισοπεδώνει αγωνιστικά τον ΠΑΟΚ. Αλλά του έσβησε την φόρα που είχε (εννοείται πως ρόλο έπαιξε και το χαμένο πέναλτι που έριξε τη ψυχολογία), άρχισε να βγαίνει στην επίθεση με μεγαλύτερο πλάτος στο παιχνίδι της (λογικό) και να της επιτρέψει να κάνει δειλά – δειλά τις πρώτες τελικές προσπάθειες. Στο πρώτο 45λεπτο αυτές (σ.σ.: οι τελικές) ήταν δυο (βαριά) για την ΑΕΚ που τελείωσε τελικά το παιχνίδι με 12 συνολικά και 7 στην εστία του αντιπάλου, μια πάνω από τον ΠΑΟΚ αν θυμάμαι σωστά που ήταν καλύτερος επαναλαμβάνω.

Στο δεύτερο ημίχρονο η ΑΕΚ έβγαλε επιθυμία, πάθος, ένταση... Δεν μπορεί μια κακά στημένη και δουλεμένη ομάδα να βγάλει και κάτι διαφορετικό (για να είμαστε ειλικρινείς). Ο ΠΑΟΚ απ' την πλευρά του έδειξε ξανά ότι δεν έχει ακόμη την απαιτούμενη διάρκεια στο καλό κομμάτι του παιχνιδιού του. Αν την είχε άλλωστε θα είχε κερδίσει και εύκολα... Η ΑΕΚ βρήκε γκολ από στατική φάση (δυο επί της ουσίας), έφερε το ματς στα ίσα, ο ΠΑΟΚ έδειξε ξανά την ποιότητά του και ξανάπροηγήθηκε, αλλά εκεί... μίλησαν η ψυχή και ο κόσμος! Η Ένωση επιβεβαίωσε ξανά πόσο μεγάλη ομάδα είναι -εννοώ με πολύ βαριά φανέλα- αφού παρά το γεγονός ότι ισοφάρισε σε 1-1, βρέθηκε ξανά πολύ γρήγορα πίσω στο σκορ, έβαλε γκολ που της ακυρώθηκε (δεν ξέρω δυστυχώς αν ήταν λανθασμένη ή όχι η απόφαση, για μένα έπρεπε να μετρήσει, αλλά μη τον κάνουμε ροντέο γιατί θα αρχίσουμε τη μία φάση μετά την άλλη και δεν το αξίζει το παιχνίδι που είδαμε) και όμως δεν το έβαλε κάτω και σκόραρε ξανά για το τελικό 2-2.

Ο Ακπόμ πήγε να αποδώσει ποδοσφαιρική δικαιοσύνη, αλλά ο Μπάρκας κάτι χρώσταγε από το πρώτο ημίχρονο που η απόδοσή του ήταν μέτρια έως κακή, με αποτέλεσμα να του αρνηθεί δις και το ντέρμπι να τελειώσει με νικητή τον... Ολυμπιακό!

Τώρα για την ΑΕΚ ακολουθεί ένα πολύ δύσκολο ματς στην Λάρισα σε ένα πολύ δύσκολο γήπεδο σε επίπεδο αγωνιστικού χώρου και αποτελεσμάτων για τους «κιτρινόμαυρους». Στην Ένωση πρέπει να πάνε έως την επόμενη διακοπή με νίκες από δω και πέρα για να εκμεταλλευτούν μια ακόμη διακοπή και να δουλέψουν ακόμη περισσότερο για να διορθώσουν πολλά, πάρα πολλά πράγματα... 'Οπως και η συγκεκριμένη αναμέτρηση πρέπει να αποφέρει πολλά μαθήματα στην τραγική (συνολικά) άμυνα της ομάδας...

Υγ: Το VAR πρέπει να υπάρχει 101%. Δεν το συζητάμε καν... Πρέπει όμως να είναι ξεκάθαρο στην Ελλάδα σε ότι αφορά τις πολύ δύσκολες φάσεις. Γι' αυτές άλλωστε το χρειαζόμαστε και όχι για το χέρι του Μπακάκη όπου δεν ήταν καν θέμα προς... συζήτηση, αλλά επιβολή της απόφασης για πέναλτι, δεν κατάλαβα γιατί έπρεπε να πάει να το δει, ούτε καν! Στη φάση του γκολ του Μάνταλου χάσαμε έναν ποδοσφαιριστή ξαφνικά και ενώ ήταν το... τείχος σε στατική φάση! Δεν είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό. Για μένα μοιάζει να μην υπάρχει κανένα απολύτως οφσάιντ. Όμως δεν γίνεται με τις λήψεις που είδαμε (και είδε και ο ρέφερι) να είμαστε σίγουροι. Σε καμία των περιπτώσεων... Ξέρω θα πείτε για φάουλ στη φάση του 2-2 της ΑΕΚ στον άσο του ΠΑΟΚ από τον Κρίστιτσιτς αλλά δεν προκύπτει τέτοιο πράγμα. Άλλωστε πρόκειται για φάση μετά το γκολ που ακυρώθηκε της Ένωσης και θα μιλούσαμε γενικά για άλλη ίσως εξέλιξη του αγώνα αν μετρούσε το γκολ του Μάνταλου στη φάση της κεφαλιάς του Γιακουμάκη που έβγαλε ο Ζίφκοβιτς (δεν γινόταν να παίξει ο Πασχαλάκης, με εμάς βρήκε και τον άλλαξε και αυτός ο Πορτογάλος; Ο οποίος μοιάζει πολύ καλός προπονητής)...

Υγ2: Είναι δύσκολο το 3-5-2 και δη με ομάδες με συνοχή, παίκτες με διάρκεια στο club και απέναντι σε ποιοτικούς αντιπάλους γενικά. Σωστά το άλλαξε ο Νίκος Κωστένογλου και επειδή ξέρω ότι πολλοί θα πουν ότι άργησε, δεν θεωρώ ότι στο 25' όταν αλλάζεις τακτική προσέγγιση, είναι καθυστερημένη επιλογή. Ναι θα μπορούσε και για μένα θα έπρεπε να ήταν στον πάγκο ο Βέρντε (και να μπει) χθες χωρίς να πω σε ποιου τη θέση, δεν είναι σωστό... Προφανώς και ο Ζεράλντες θα είχε θέση αντί του αρνητικού (αλλά και πάλι με ασίστ) Μάνταλου αν στην προπόνηση όλο το προηγούμενο διάστημα ήταν καλός (δεν ήταν αδιάφορος, δεν έδειχνε σύμφωνα με τις μαρτυρίες σε καλή αγωνιστική κατάσταση). Επίσης εγώ θα ξεκινούσα τον Γιακουμάκη σαν γνήσιο φορ ο οποίος θα έπαιζε πάνω σε Βαρέλα και Κρέσπο και δεν θα είχαμε κουβάλημα της μπάλας και μεταβιβάσεις από τον Βαρέλα όπως αυτή στο πρώτο γκολ αφού θα πίεζε πάνω του δυνατά ο Έλληνας φορ. Γενικά ο Λιβάια θα πρέπει να παίζει με φορ. Το σημειώσαμε (και) στο Αγρίνιο όπου όταν μπήκε ο Γιακουμάκης ελευθερώθηκε!

Υγ3: Σε ότι αφορά στα πρόσωπα (της ΑΕΚ) νομίζω ότι αν ψάχνουμε να βρούμε τον καλύτερό της πρέπει να κοιτάξουμε ανάμεσα σε Γαλανόπουλο πρώτα, Κρίστιτσιτς έπειτα και Μπάρκα στο τέλος... Κανείς δεν αδιαφόρησε. Κανείς δεν μπορεί να πει ότι κάποιος δεν προσπάθησε. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ήταν και καλοί, όχι βέβαια... Το πολύ ενθαρρυντικό και σημαντικό είναι ότι οι αλλαγές βοηθάνε. Μεγάλη υπόθεση αυτή. Διότι και ο... ξεχασμένος Ντέλετιτς με την είσοδό του έκανε καλά πράγματα και δεν εστιάζω στο γκολ. Τον είδαμε στο ματς αρκετά... Όπως φυσικά και τον Γιακουμάκη ο οποίος έφτασε κοντά, πολύ κοντά, να σημαδέψει το δεύτερό του μεγάλο παιχνίδι, στο πρώτο που το έκανε η ομάδα κατέκτησε το πρωτάθλημα. Σημαντικές απουσίες και οι δυο ομάδες είχαν στο μεταξύ τους, πολύ σημαντικές...

Υγ4: Πρέπει να σταθούμε και στον κόσμο. Πολύς και με εξαιρετική συμπεριφορά... Ένα παιχνίδι με συγκινήσεις, αλλαγές διαθέσεων, δύσκολο στην εξέλιξή του για την ΑΕΚ και προβληματικό για να σε κάνει να πιστέψεις ότι δεν θα το χάσεις... Δεν σταμάτησε λεπτό όμως ο κόσμος να συμμετέχει. Να στηρίζει. Να βοηθάει... Και στο τέλος ένα ζεστό χειροκρότημα. Διότι αναγνωρίζει την προσπάθεια, την κατάθεση ψυχής σε μια δύσκολη μεταβατική περίοδος του αγωνιστικού... Όπως ήταν υπέροχη και η συμπεριφορά των πρωταγωνιστών στη διάρκεια του ματς (και έπειτα απ' αυτό) αλλά και των δηλώσεων των προπονητών (μάλλον και παικτών αλλά δεν τους άκουσα όλους για να γνωρίζω). Δεν υπήρχε κάτι το εριστικό... Χωρίς το παραμικρό πρόβλημα και για την αποστολή του ΠΑΟΚ εντός κι εκτός αγωνιστικού χώρου. Το αυτονόητο πρέπει να γίνει αλλά έως τότε αξίζει να το λέμε και να το μιμηθούν όλοι!

Υγ5: Η διοίκηση της ΑΕΚ και ο Ίλια Ίβιτς έχουν πολύ σημαντικό και εξίσου δύσκολο έργο από την πρώτη ώρα που ανέλαβε ο Σέρβος τεχνικός διευθυντής στο κομμάτι της ενίσχυσης της ομάδας. Ειδικά τώρα τον Γενάρη... Όμως αν πετύχουν και ενισχύσουν την Ένωση στη χειμερινή μεταγραφική περίοδο ενώ εκείνη αγωνιστικά δεν θα 'χει μείνει πίσω -και σίγουρα όχι εκτός διεκδίκησης τίτλου όπως αντίστοιχα είχε ήδη συμβεί πέρυσι τέτοιο καιρό- στη βαθμολογία τότε θα δούμε εκπληκτικό (σε ανταγωνιστικό επίπεδο) δεύτερο γύρο και φυσικά έπειτα ματσάρες στα πλέι οφ...