Είναι βαριά η φανέλα!

Ο Παναθηναϊκός θα είναι πάντα Παναθηναϊκός. Όσοι δεν το είχαν καταλάβει, προφανώς θα το έκαναν απόψε. Και ειδικά εκείνοι που έλεγαν και έγραφαν για συντριβές, πεντάρες και εύκολη νίκη του Ολυμπιακού. Αγνοώντας το πρόσφατο παρελθόν, αγνοώντας πως ανεξάρτητα από το σε ποια κατάσταση είναι οι δύο ομάδες, τα ντέρμπι είναι πάντα ντέρμπι. Δείτε τι γινόταν στα πέτρινα χρόνια του Ολυμπιακού. Κανόνας. Δεν έχει σημασία το πριν, δεν έχει σημασία το μετά. Ένα ντέρμπι είναι πάντα ντέρμπι.

Ναι ο Παναθηναϊκός τα είχε πριν το παιχνίδι όλα απέναντί του. Όλα κόντρα. Ένα τραγικό ξεκίνημα στο πρωτάθλημα με εικόνα αγωνιστικής διάλυσης, ένα ΟΑΚΑ που σε αρκετά μεγάλα διαστήματα θύμιζε… εκκλησία λόγω της αποχής και δεν είχε πάνω από 15.000 κόσμο, ένας Παναθηναϊκός στην χειρότερη φάση της σύγχρονης ιστορίας του σε διοικητικό επίπεδο. Ε, και; Αυτή η φανέλα ζυγίζει τόνους. Αυτή η φανέλα είναι ικανή κάποια βράδια να σε ψηλώσει, να σε φτιάξει, να σου δώσει αυτή την ώθηση που σου λείπει. Ο Παναθηναϊκός είναι τεράστιο μέγεθος και όσο και αν προσπάθησαν εχθροί και… φίλοι, αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ! Έτσι για να μην ξεχνιόμαστε. Αργά ή γρήγορα εκείνοι που έφτασαν τον σύλλογο ως εδώ θα αποτελέσουν παρελθόν και το τριφύλλι θα ανθίσει και πάλι. Το πρώτο μήνυμα το πήραν το μεσημέρι της Κυριακής στην Λεωφόρο!

Ο Παναθηναϊκός, λοιπόν, απόψε στο ΟΑΚΑ αντέδρασε, έβγαλε ψυχή, κατέθεσε ενέργεια και αρνήθηκε να χάσει παρά το γεγονός πως το παιχνίδι στα κρίσιμα σημεία, του πήγε εντελώς στραβά και… έκλεινε το μάτι στον Ολυμπιακό. Ο Παναθηναϊκός απόψε έδειξε σφυγμό, ζωντάνεψε και αν είχε καταφέρει να ισοφαρίσει νωρίτερα με το χαμένο πέναλτι του Μακέντα, θα είχε πολλές περισσότερες πιθανότητες για την ολική ανατροπή απέναντι σε έναν Ολυμπιακό που ήρθε στην Καλογρέζα και νόμιζε ότι θα νικήσει χωρίς να παίξει. Με μία φάση σε ολόκληρο παιχνίδι(το γκολ του Γκερέρο) δεν είναι εύκολο να πάρεις τους τρεις βαθμούς. Ειδικά όταν ο αντίπαλος σου, στην προκειμένη περίπτωση ο Παναθηναϊκός, παίζει την... ζωή του!

Η ισοπαλία απέναντι στον Ολυμπιακό δεν είναι λόγος να πανηγυρίζουν στον Παναθηναϊκό. Και κανείς δεν πανηγυρίζει. Πολύ σωστά ο Δώνης τους κάθισε όλους στον πάγκο. Δεν είναι το θέμα ο βαθμός. Το ζητούμενο ήταν το σύνολο του Έλληνα τεχνικού να δείξει σημάδια ανάκαμψης, να βγάλει στο χορτάρι κάποια στοιχεία από την δουλειά του προπονητή που είδαμε στα παιχνίδια της προετοιμασίας. Έτσι κι έγινε.

Οι πράσινοι είχαν άριστη ανασταλτική συμπεριφορά σε ολόκληρο το ματς. Εξαίρεση το γκολ του Γκερέρο. Τραγική τακτική συμπεριφορά από τον Ζαχίντ που έχει χάσει τον Τσιμίκα και από τον Γιόχανσον που ενώ αρχικά έχει κλείσει προς τα μέσα, δεν βγαίνει να εμποδίσει τον μπακ του Ολυμπιακού που σεντράρει σαν σε προπόνηση. Τα στόπερ έχασαν τον Γκερέρο και ο Ισπανός που είναι καλός σέντερ φορ, άνοιξε το σκορ σε ένα σημείο που ο Παναθηναϊκός άρχιζε να ανεβάζει την απόδοσή του.

Το 442 του Δώνη και ο τρόπος που προσέγγισε το ματς ήταν ιδανικά. Άφησε την μπάλα στον Ολυμπιακό που δεν είναι το ίδιο απειλητικός όταν καλείται να ανοίξει οργανωμένη άμυνα, έκλεισε τους χώρους και τους διαδρόμους ενώ του βγήκε στο 100% το ρίσκο με την χρησιμοποίηση του Σένκεφελντ στο αρχικό σχήμα. Ο Ολλανδός έδωσε σιγουριά στο κέντρο των μετόπισθεν, ήταν άριστος με την μπάλα στα πόδια και δεν έδειξε λεπτό ότι είχε να παίξει 4,5 μήνες επίσημο παιχνίδι! Καταπληκτικός στο πλευρό του ο Πούγγουρας...

Ο Παναθηναϊκός, όμως, δεν μπορούσε να δημιουργήσει. Ο Κολοβός ήταν… αλλού και η είσοδος του Περέα στην κορυφή της επίθεσης και δίπλα στον Μακέντα άλλαξε τα δεδομένα. Ο Κολομβιανός δεν είναι ο… Φαλκάο αλλά έχει ταχύτητα, έχει θράσος, έχει το απρόβλεπτο στο παιχνίδι του και πραγματικά έδωσε πνοή!

Κερδίζει το πέναλτι από τον Σεμέδο αλλά ο Μακέντα εκτελεί σαν παιδάκι του δημοτικού. Αδύναμα, όχι στην γωνία και ο Σα αποκρούει! Αν ο Παναθηναϊκός έφερνε το ματς στα ίσια σε εκείνο το χρονικό σημείο(60᾽) και με δεδομένη την εμφανέστατη κόπωση του Ολυμπιακού από το παιχνίδι του Τσάμπιονς Λιγκ, θα μπορούσε ακόμη και να πάρει το παιχνίδι!

Μέχρι το 80᾽ ο Παναθηναϊκός έδειχνε να μην μπορεί να φτάσει με αξιώσεις στην περιοχή, ο Μάρτινς έκλεισε τον άξονα με την είσοδο του Καμαρά αλλά στο φινάλε οι παίκτες του Δώνη γύρισαν τον διακόπτη και έβγαλαν άρνηση να ηττηθούν! Ο Σα βγήκε και πάλι νικητής στην μεγάλη ευκαιρία του Μακέντα(85᾽) αλλά ο Ιταλός έστω και στο τέλος πήρε το αίμα του πίσω με την ντρίπλα που ανάγκασε τον Μεριά να τον ανατρέψει.

Ο Μολό πήρε την… καυτή πατάτα και τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Η μπάλα στο πλεκτό και απονομή ποδοσφαιρικής δικαιοσύνης. Δεν ήταν ο Παναθηναϊκός για να χάνει το αποψινό παιχνίδι. Δεν άξιζε ο Ολυμπιακός την νίκη αλλά το ποδόσφαιρο δεν είναι πάντα δίκαιο. Μπορεί ο Παναθηναϊκός να μην έπαιξε καμία μπαλάρα αλλά σε αυτά τα παιχνίδια, όταν το θες περισσότερο, όταν δείχνεις πάθος περίσσιο και καταθέτεις όσα έχεις, κάποιες φορές η μπάλα θα σου δώσει αυτό που ψάχνεις.

Θα ήταν αμαρτία για τον αποψινό Παναθηναϊκό να χάσει το ματς. Η ισοπαλία, επαναλαμβάνουμε, δεν είναι λόγος χαράς, δεν είναι επιτυχία. Η αντίδραση όμως, η καλή εικόνα στο μεγαλύτερο διάστημα και η αίσθηση πως το τριφύλλι θα μπορούσε να πάρει το τρίποντο, αποτελούν… προίκα ενόψει της συνέχειας, δεδομένα φτιάχνουν το κλίμα στα αποδυτήρια και δίνουν ηρεμία και χρόνο στον Δώνη να μαζέψει τα κομμάτια αυτής της ομάδας και αρχής γενομένης από την Νέα Σμύρνη, να την βάλει στις ράγες των νικών.