Στα χρόνια της υπομονής, το πρόβλημα είναι υπαρξιακό και όχι αγωνιστικό!

Εννιά χρόνια χωρίς πρωτάθλημα(2010), δύο τα τελευταία δεκαπέντε(2004, 2010) και τρία τα τελευταία είκοσι τρία(1996, 2004, 2010). Από το μακρινό 2010 έχει να γευθεί την χαρά του τίτλου ο Παναθηναϊκός. Από την εποχή των πολυμετοχικών, από την τελευταία πραγματικά σπουδαία ομάδα που είχαμε την ευκαιρία και την χαρά να θαυμάσουμε στα γήπεδα της Ελλάδας και της Ευρώπης. Είχαμε έγραψα; Όχι και όλοι…

Πέρασε σχεδόν μια δεκαετία ανομβρίας. Φτάσαμε 2019 και τα εννιά χρόνια χωρίς πρωτάθλημα θα γίνουν, δέκα, τα δέκα θα γίνουν έντεκα και ένας Θεός ξέρει που θα σταματήσουν τα χρόνια της υπομονής στον σύλλογο. Τα χρόνια της υπομονής, νομίζω πως ταιριάζουν απόλυτα ως φράση, στο σκηνικό που έχει στηθεί στον Παναθηναϊκό, στην κατάσταση που βιώνει αυτός ο τεράστιος σύλλογος. Πολύ καλύτερα, από τα ᾽᾽πέτρινα χρόνια᾽᾽που παραπέμπουν σε άλλη ομάδα και σε άλλες εποχές.

Αυτή είναι η μεγάλη εικόνα για τον Παναθηναϊκό και καλό είναι που και που να το υπενθυμίζουμε. Όπως και κάνουμε…

Ο Παναθηναϊκός ζει τα χρόνια της υπομονής. Ζει μία χρονική περίοδο πρωτόγνωρη ως οργανισμός, για το μέγεθος, το dna του. Ποτέ ξανά στην σύγχρονη ιστορία του, ο σύλλογος δεν είχε μείνει μακριά από το πρωτάθλημα, εννιά χρόνια! Αρνητικό ρεκόρ. Μέχρι αυτή την μαύρη εννιαετία(με εξαίρεση το Κύπελλο του 14), το Τριφύλλι είχε-όπως όλες οι ομάδες- χρόνια που έμεινε μακριά από την κορυφή. Όχι όμως για τόσα πολλά, όχι όμως χωρίς προοπτική άμεσης επιστροφής!

Από το 1972 έμεινε τέσσερα χρόνια χωρίς πρωτάθλημα, αλλά το πήρε το 1977. Και από το 1977 μπορεί να έκανε πάλι έξι χρόνια να πανηγυρίσει την κούπα αλλά επέστρεψε το 1984. Ακολούθησαν τα χρόνια της Παράγκας, όπου από το 1996, πήρε το πρωτάθλημα το 2004 και ακόμη μια εξαετία μέχρι το 2010. Και μετά το χάος…

Και αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα του συλλόγου και όχι το αγωνιστικό. Ωραίες οι συζητήσεις για το 4-3-3 και το 4-2–3-1, ωραίες οι κουβέντες για το αν πρέπει να παίζει βασικός ο Χρήστος Δώνης και το αν θα μείνει ο Χατζηγιοβάνης, ακόμη καλύτερες οι αναφορές για τις μεταγραφές, το αγωνιστικό πρότζεκτ, την πρεμιέρα στην Λαμία και την άσχημη εμφάνισης της ομάδας.

Καλό να… τρελαίνεστε για τον Μολό, τον Κολοβό, τον Μπεκ, να γουστάρετε τον Ζαχίντ, τον Νούνες και να στεναχωριέστε για την απώλεια βαθμών στην πρεμιέρα, αλλά εδώ μιλάμε για πρόβλημα πολύ βαθύτερο, μιλάμε για πρόβλημα ζωτικής σημασίας, το οποίο δυστυχώς ελάχιστοι, πάρα πολύ λίγουν έχουν καταλάβει. Τα λιγότερα από 1000 άτομα στην πρόβα τζενεράλε με την Ξάνθη στο ΟΑΚΑ, νομίζω τα λένε όλα…

Μπροστά στο υπαρξιακό πρόβλημα του Παναθηναϊκού, όλα τα παραπάνω θέματα δεν έχουν καμία σημασία. Απολύτως καμία. Είναι λόγια και κουβέντες για να ξεχνιόμαστε, να παραμυθιαζόμαστε, να αφήνουμε στην άκρη την μεγάλη εικόνα που προκαλεί λύπη, μέχρι και ποδοσφαιρική κατάθλιψη.

Η πραγματικότητα, όμως, είναι σκληρή και είναι μία. Υπό αυτό το διοικητικό καθεστώς, ο σύλλογος θα γράψει και άλλα χρόνια χωρίς πρωτάθλημα, δεν θα έχει καμία προοπτική επιστροφής στην κανονικότητα του ιστορικού του μεγέθους και θα υπάρχει απλά για να υπάρχει. Mιζέρια και πραγματική αλλοίωση του dna αυτής της ομάδας. Ο Αλαφούζος στηρίχθηκε και ορθά τα πρώτα χρόνια όταν έδειχνε ότι θέλει πραγματικά να αλλάξει τον σύλλογο και το ελληνικό ποδόσφαιρο, αλλά από το 2015 και μετά έγινε ξεκάθαρο, πως είτε δεν θέλει είτε πολύ απλά δεν μπορεί να επαναφέρει τον Παναθηναϊκό εκεί που πρέπει. Προκαλώντας, μάλιστα, και μεγαλύτερα δεινά…

Στην μεγάλη εικόνα, ο Παναθηναϊκός, δεν έχει ως ανάγκη από μεταγραφές. Δεν έχει ανάγκη από νίκες που έτσι κι αλλιώς φέτος δεν έχουν κανένα ουσιαστικό αντίκρισμα λόγω της γνωστής τιμωρίας από την ΟΥΕΦΑ. Ο Παναθηναϊκός δεν έχει ανάγκη από εφήμερες συζητήσεις και χαρές. Θα ακουστεί πολύ κυνικό αλλά πραγματικά τι σημασία θα έχει αν βγει φέτος 2ος, 3ος, 4ος ή 10ος; Καμία, απολύτως.

Ο Παναθηναϊκός έχει ανάγκη από αλλαγή σελίδας διοικητικά, έχει ανάγκη από όραμα, συσπείρωση, έχει ανάγκη από ένα ολοκληρωτικό restart, με ανθρώπους στη κεφάλη του συλλόγου που θα τον θέλουν πρωταγωνιστή, πρωταθλητή και όχι κομπάρσο!

Πόσο πιθανό είναι να συμβεί αυτό άμεσα; Μόνο οι άνθρωποι που θα τρέξουν τον Βοτανικό το ξέρουν. Από το πόσο γρήγορα θα πέσουν οι υπογραφές, θα εξαρτηθεί και η είσοδος του Γιαννακόπουλου στην ΠΑΕ. Από τον Βοτανικό και από την διάθεση και την τρέλα του DPG και τίποτα άλλο. Γιατί από την διάθεση του DPG;

Ρίξτε μια ματιά στο PAO Alive και θα καταλάβετε. Θυμηθείτε επίσης που έβαλε τον πήχη και τι ξεκαθάρισε πως θα γίνει σε αντίθετη περίπτωση. Δεν θέλω σε αυτό το ποστ να το ανοίξουμε περισσότερο. Θα γίνει σύντομα κι αυτό. Είχα γράψει πως ήρθε η ώρα να μετρηθούμε όταν ο Γιαννακόπουλος παρουσίασε την ΜΟΝΑΔΙΚΗ υπαρκτή λύση για τον Παναθηναϊκό. Τα μέχρι τώρα αποτελέσματα, πάντως, στο δικό μου το κεφάλι είναι απογοητευτικά. Κι αυτό δεν βαραίνει τον άνθρωπο που βγήκε και πάλι μπροστά για να δώσει λύση. Τελοσπάντων, θα τα πούμε όταν έρθει η ώρα, ε Παναθηναϊκάρες επιφανείς και μη;

Y.Γ1: Ευκαιρίας δοθείσης τα πρωταθλήματα του Παναθηναϊκού δεν είναι 20, όπως λανθασμένα αναφέρει μέχρι και η επίσημη ιστοσελίδα του συλλόγου. Τα πρωταθλήματα είναι 26, όπως εδώ και αρκετά χρόνια έχει αποκαλύψει ο Γιώργος Κουσουνέλος. Όταν επανέλθει η κανονικότητα, θα πρέπει αυτή η ιστορική αδικία, να διορθωθεί...