Η μεταγραφή που θέλει ο Ολυμπιακός κι ο άγραφος νόμος για τους στόπερ!

Το κομμάτι αυτό το είχα γράψει το πρωί με αφορμή την επικείμενη μεταγραφή του Σεμέδο στον Ολυμπιακό. Με το που βγήκε η είδηση ότι χαλάει, σκέφθηκα να το αφήσω για άλλη ημέρα, προκειμένου να μην παρεξηγήσει κανείς το πραγματικό νόημα του. Αλλά νομίζω ότι δεν έχω λόγο να το βάλω άλλη μέρα. Γιατί πολύ απλά δεν έχει να κάνει με συγκεκριμένα πρόσωπα, αλλά ισχύει γενικότερα. Το κομμάτι έχει ως εξής…

Οι κεντρικοί αμυντικοί με τους οποίους μιλάει για να κλείσει ο Ολυμπιακός, όπως ο Ρούμπεν Σεμέδο, είναι όλοι καλοί παίκτες.

Μόνο που κι ακόμη καλύτερο και πιο έμπειρο στόπερ να φέρει ο Ολυμπιακός, δεν σημαίνει ότι αυτόματα η άμυνα του θα γίνει σούπερ, δεν θα τρώει γκολ κλπ, κλπ. Κατ΄ αρχάς, ας πάμε με το αυτονόητο, ότι ο Ολυμπιακός είναι η πιο δύσκολη ομάδα για κάθε σέντερ μπακ, πολύ απλά γιατί παίζει πολύ επιθετικά κι έτσι συχνά οι κεντρικοί του αμυντικοί είναι εκτεθειμένοι. Κι οι ακραίοι μπακ παίζουν πιο ψηλά και οι δύο κόφτες παίζουν πολύ επιθετικά και το δεκάρι δεν βοηθάει ανασταλτικά και κάπως έτσι οι στόπερ έχουν πολύ δουλειά.

Αλλά αυτό ας το αφήσουμε, γιατί είναι κάτι που ισχύει σχεδόν διαχρονικά στον Ολυμπιακό, που ζητάει από τον εκάστοτε προπονητή του επιθετικό ποδόσφαιρο, με ό,τι ρίσκα αυτό συνεπάγεται. Κι ας πάμε σε κάτι πιο…απλό: όσο καλούς στόπερ κι αν φέρει ο Ολυμπιακός, εάν δεν «δέσει» ένα αμυντικό δίδυμο, καλή άμυνα δεν θα μπορέσει να φτιάξει ποτέ! Ας παρατηρήσουμε ότι ο Κρέσπο με τον Βαρέλα παίζουν στον ΠΑΟΚ ανελλιπώς μαζί τρία χρόνια...

Το ποδόσφαιρο έχει άγραφους κανόνες. Κι ένας από αυτούς λέει ότι οι δύο στόπερ πρέπει ο ένας να ξέρει σαν την παλάμη του τον άλλο. Και να το προχωρήσουμε κι ακόμη πιο πέρα, να υπάρχει κι ένας τρίτος, εξίσου καλός στόπερ, που να έχει κι αυτός καλό συγχρονισμό με τους άλλους δύο. Πώς επιτυγχάνεται αυτό το πράγμα; Μα με τα παιχνίδια. Όσο περισσότερο παίζει μαζί ένα δίδυμο, τόσο καλύτερα μαθαίνει ο ένας τον άλλο.

Ας σκεφθούμε, όμως, τι διαχείριση έγινε φέτος στον Ολυμπιακό από τον Πέδρο Μαρτίνς, στο συγκεκριμένο κομμάτι.

Ξεκινάει η σεζόν με δίδυμο Μιράντα-Βούκοβιτς. Πέντε παιχνίδια (συνολικά)

Συνεχίζεται με δίδυμο Μεριά-Βούκοβιτς. Εφτά παιχνίδια (συνολικά)

Προχωράει με δίδυμο Σισέ-Βούκοβιτς 16 παιχνίδια (συνολικά)

Και τελειώνει με δίδυμο Μεριά-Σισέ εφτά παιχνίδια συνολικά

Ενδιάμεσα είδαμε…

Και δίδυμο Σισέ-Μιράντα, πέντε συνολικά παιχνίδια

Και δίδυμο Μιράντα-Μεριά, οκτώ συνολικά παιχνίδια

Και δίδυμο Μιράντα-Νικολάου ένα παιχνίδι

Και δίδυμο Μεριά-Αβραάμ ένα παιχνίδι

Συγνώμη κιόλας, αλλά έτσι δουλειά δεν γίνεται. Με το να αλλάζει μία ομάδα με τις απαιτήσεις και τις υποχρεώσεις του Ολυμπιακού έξι φορές (αφήστε τις δύο τελευταίες) κεντρικό αμυντικό δίδυμο, είναι μαθηματικά απίθανο να φτιάξει την άμυνα της! Δεν γίνεται! Αυτό που συνέβαινε όλη τη σεζόν φέτος ήταν πολύ απλό: μέχρι να μάθαινε ο ένας στόπερ τον άλλο, το δίδυμο άλλαζε. Και φτάσαμε τελικά στο σημείο, το μοναδικό δίδυμο που έπαιξε πάνω από εφτά-οκτώ παιχνίδια μαζί είναι το Σισέ-Βούκοβιτς.

Ο Ολυμπιακός έδωσε 50 επίσημα παιχνίδια. Και είχε τους δύο ίδιους στόπερ μάξιμουμ στα 16!!! Και, προσέξτε, χωρίς να υπάρξει τραυματισμός στόπερ! Ήταν καθαρά θέμα επιλογών. Ο Μαρτίνς σε αυτό το κομμάτι νομίζω ότι λάθεψε. Όσο κι αν δεν του «έβγαιναν» οι επιλογές, έπρεπε να πάρει μία απόφαση να ποντάρει σε δύο-τρία σχήματα κι όχι σε…έξι! Θέλω, όμως, να πιστεύω ότι τα μαθήματα της πρώτης του σεζόν στον Ολυμπιακό, θα οδηγήσουν τον Πορτογάλο προπονητή σε πιο σοφές επιλογές στη δεύτερη.

Όλα αυτά, βέβαια, δεν αλλάζουν τίποτα από την πραγματικότητα, ότι ο Ολυμπιακός χρειάζεται στόπερ με παραστάσεις-και καλύτερον από αυτούς που ήδη έχει…