Ολυμπιακό Στάδιο Αθήνας.

Το ημερολόγιο γράφει 18.5.2001. Ο Ολυμπιακός παίζει με τον Αθηναϊκό στην τελευταία αγωνιστική του πρωταθλήματος της Α' Εθνικής.

Κερδίζει με 1-0 και ακολουθεί η φιέστα για την κατάκτηση του 5ου συνεχόμενου πρωταθλήματος.

Το ... αντίο του αρχηγού

Λίγα λεπτά πριν τελειώσει το παιχνίδι ο Τάκης Λεμονής δίνει εντολή στον Γιώργο Αμανατίδη να περάσει στον αγώνα.

Η σημαία της αλλαγής έχει σηκωθεί. Ο Αμανατίδης για πρώτη φορά μετά από το τροχαίο είναι ξανά στα γήπεδα....

Από το γήπεδο βγαίνει στα... χέρια του Ζέτεμπεργκ, του Μαυρογενίδη και άλλων παικτών, ο Κυριάκος Καραταΐδης.

Ο εμβληματικός αρχηγός του Ολυμπικού μετά από 13 χρόνια βάζει τέλος στην καριέρα του.

Είναι ο πρώτος σε συμμετοχές (364) στην ιστορία της ομάδας στην Α' εθνική και έχει συνολικά περισσότερες από 500 σε επίσημα παιχνίδια.

Το δάκρυ και η μπάλα

Το απόγευμα εκείνο στο ΟΑΚΑ ο Κούλης δάκρυσε. Πέρασαν από το μυαλό του όλα όσα έζησε. Τα "πέτρινα" χρόνια, οι κούπες, οι συμπαίκτες του, οι "μονομαχίες". Τα πάντα.

Από την ημέρα εκείνη έπαιξε ξανά μόνο μια φορά σ' ένα παιχνίδι με τους Βετεράνους στο Ρέντη προς τιμήν του Λάγιος Ντέταρι.

Παλαιότερα μπορούσε να τον δει κανείς στην δική του Ακαδημία στο Μενίδι να παίζει "διπλά" με τον "Τζόλε", τον Μανωλά, τον Σαββίδη και άλλους "παλιούς".

Ως προπονητής λίγα χρόνια μετά τους τίτλους τέλους ανέβαλε την εθνική Παίδων ενώ για δυο περιόδους διατέλεσε Διευθυντής στην Ακαδημία του Ολυμπιακού. Μια επί εποχής Κόκκαλη και μια επί εποχής Μαρινάκη.

18 χρόνια μετά...

Τι κανει σήμερα ο Κούλης; Έχει την δική του Ακαδημία ποδοσφαίρου στο Μενίδι και έχει συνεργασία σε επίπεδο Σχολών με τον Ολυμπιακό.

Περισσότερα από 250 παιδιά μαθαίνουν κάθε ημέρα ποδόσφαιρο στην Ακαδημία του.

Παρακολουθεί τα πάντα γύρω από το ποδόσφαιρο και απολαμβάνει την εκτίμηση όλων των ποδοσφαιριστών.

Ζει όμορφα με την οικογένεια του και με τις δυο κόρες του. Η πρώτη κάνει καριέρα στις ΗΠΑ και η δεύτερη στην Ελλάδα.

Στο εξωτερικό άγαλμα

Ένας άλλος σπουδαίος παίκτης του Ολυμπιακού, από το εξωτερικό, του είχε πει πριν από λίγα χρόνια πως με όλα αυτά που έζησε και πέτυχε στα 13 χρόνια (1988-2001) στον Ολυμπιακό σ' άλλη χώρα θα είχε γίνει άγαλμα ή θα είχαν δώσει το όνομα του σε κάποιο χώρο σχετικό με την ομάδα για να τον τιμήσουν.

Στην Αγγλία αυτό θα είχε γίνει... Στην Ελλάδα είναι όπως και στις άλλες ομάδες απλά ένας παλαίμαχος...

Ο αρχηγός έπαιξε 13 χρόνια στον Ολυμπιακό. Κατέκτησε 5 πρωταθλήματα, 3 Κύπελλα και 1 Σούπερ Καπ. Τα δύσκολα όμως ήταν στα πρώτα χρόνια. Τα "πέτρινα".

Έπαιξε στο Τσάμπιονς Λιγκ και έφτασε με την ομάδα στους "8" της Ευρώπης. Με την εθνική ομάδα αγωνίστηκε στο Μουντιάλ του 1994 στα γήπεδα των ΗΠΑ.

Μετά από τον Βασίλη

Ένας από τους καλύτερους, ίσως ο καλύτερος, φίλος του στο ποδόσφαιρο είναι ο Βασίλης Καραπιάλης.

Έπαιξαν μαζί για χρόνια στον Ολυμπιακό και έφυγαν μ' ένα χρόνο διαφορά. Ο σπουδαίος μέσος από την Λάρισα σταμάτησε το 2000 και ο αμυντικός από την Καστοριά θα έπρεπε να μείνει άλλο ένα χρόνο...

Έφυγε το 2001.

Οι δυο τους έχουν σήμερα πολύ συχνή επικοινωνία.

Ο περήφανος Πόντιος

Ο Καραταΐδης γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Καστοριά. Πόντιος στην καταγωγή. Είναι περήφανος που είναι Πόντιος και στον ετήσιο χορό της Ακαδημίας του όλοι όσοι αγαπούν τον Πόντο χορεύουν Ποντιακά.

"Δεν είναι χορός. Είναι η σύνδεση μας με τον Πόντο. Είναι η ψυχή μας", συνηθίζει να λέει ο πρώην άσος του Ολυμπιακού.

Ήρθε στον Ολυμπιακό επί Κοσκωτά με πολλούς ακόμη παίκτες που είχαν ρίζες από τον Πόντο. Κάποιες φορές ο κόσμος στο παλιό "Γ. Καραϊσκάκης" έκραζε τους Πόντιους. Στο τέλος τους αποθέωνε...

Η σχέση με τη Θύρα 7

Το σημαντικότερο για έναν αθλητή είναι να απολαμβάνει την αγάπη του κόσμου.

Ο ρέκορντμαν του Ολυμπιακού είχε πάντα και έχει πολύ καλή σχέση με τον κόσμο. Με τους παλιούς της Θύρας 7 που έζησαν και αυτοί τα δύσκολα χρόνια.

Πρόσφατα η Θύρα 7 στον ετήσιο χορό της τον τίμησε για την προσφορά του στον Ολυμπιακό και εκείνος πάλι δάκρυσε...

Είναι σπουδαίο να σε τιμά ο κόσμος!

Σεβασμός στον αντίπαλο

Ο "κάπτεν" είναι ντόμπρος. Είναι άνδρας και τηρεί τον λόγο του. Το ίδιο είναι εντός και εκτός γηπέδου.

Ποτέ στην καριέρα του δεν έθιξε αντίπαλο του.

Πάντα ήταν "σκληρός" παίκτης και παθιασμένος με την ομάδα του. Επικές θα μείνουν οι μονομαχίες του με τον Σαραβάκο και τον Βαζέχα. Πρόλαβε και τον Μαύρο αλλά και τον Ντέμη.

Πάντα τους σεβόταν και λέει όπως και λένε τα καλύτερα λόγια.

Καμια φορά στα γήπεδα και ειδικά σε παιχνίδια Ακαδημιών βρίσκει τον Σαραβάκο, τον Νταμπίζα, τον "Τζόλε" και μιλούν για τα παλιά.

Δεν χάνει αγώνα του Ολυμπιακού στην τηλεόραση και αρκετά συχνά είναι και στο "Γ. Καραϊσκάκης" για να δει την αγαπημένη του ομάδα.

Μπορεί οι άνθρωποι που είναι στις εισόδους του γηπέδου να μην τον γνωρίζουν αλλά αυτός ξέρει όσο λίγοι τον Ολυμπιακό...