Ένα μεγάλο, αληθινό respect στον Σπανούλη!

Ο τελευταίος των μεγάλων, ο ατόφιος, μάγκας και πιο ρομαντικός Θανάσης Γιαννακόπουλος, όπως ακριβώς το ζήτησε, όπως ακριβώς του έπρεπε, με την σημαία του Παναθηναϊκού και παρόντα τα «παιδιά» του, αναπαύθηκε στην Αττική γη το μεσημέρι της Τρίτης. Ο οργανισμός έχασε έναν σπουδαίο παράγοντα, έναν μοναδικό άνθρωπο που θα ζει αιώνια, όπως και ο αδελφός του Παύλος, μέσα από τις εκατοντάδες χαρές που προσέφεραν στον σύλλογο, μέσα από εκατομμύρια οπαδούς που θα έχουν μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά τους για τον «τυφώνα»! Για πάντα. Άνθρωποι σαν τον Θανάση, τον δικό μας Θανάση δεν πεθαίνουν ποτέ!

Πως περνάνε πάντως τα χρόνια, ε; Σαν να ήταν χθες που σήκωναν την μία κούπα μετά την άλλη. Και πόσο άδειος μπορεί να νιώθει ένας οργανισμός όταν οι στυλοβάτες της τελευταίας 30ετίας, οι άνθρωποι που κράτησαν όρθιο ολόκληρο τον σύλλογο και χάρη σε εκείνους δημιουργήθηκαν νέες γενιές Παναθηναϊκών, δεν βρίσκονται πια ανάμεσά μας. Για κάποιο λόγο, η πλειοψηφία των οπαδών του συλλόγου, στα πολύ δύσκολα ήξεραν πως ο Παύλος και ο Θανάσης θα ήταν πάντα εκεί, να κάνουν πάντα το καλό για τον Παναθηναϊκό. Να δώσουν την λύση. Για κανέναν άλλο δεν ίσχυε αυτό στην σύγχρονη ιστορία του «τριφυλλιού». Είτε αυτό αφορούσε το μπάσκετ, είτε τον ΑΟ, είτε το ποδόσφαιρο, ο Παύλος και ο Θανάσης σαν από μηχανής θεοί, εμφανίζονταν έτοιμοι να βοηθήσουν.

Μακάρι στα δικά τους χνάρια να βαδίσει και ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος, ο μοναδικός παράγοντας που αυτή την στιγμή ασχολείται ενεργά με τον σύλλογο και είναι αγαπητός στις τάξεις των φιλάθλων. Με τα καλά του και τα στραβά του...

Σε ένα ανατριχιαστικό μεσημέρι που φανέρωσε για ακόμη μία φορά το μεγαλείο του ανδρός, το «παρών» έδωσε και ο Βασίλης Σπανούλης. Ο αρχηγός του Ολυμπιακού, στην περίοδο όπου οι δύο «αιώνιοι» βρίσκονται σε εμπόλεμη κατάσταση...

Ο υπογράφων, για να μην κοροϊδευόμαστε, τον έχει... στολίσει ουκ ολίγες φορές. Όχι δημόσια, προφανώς, καθότι το αντικείμενο μας είναι αποκλειστικά ποδοσφαιρικό, αλλά σε συζητήσεις ή ακόμη και στις κερκίδες του κλειστού. Τόσο αρχικά για την απόφαση του να φύγει για τον Ολυμπιακό το καλοκαίρι του 2010, όσο και τις φορές που τέθηκε αντιμέτωπος με τον Παναθηναϊκό όλα αυτά τα χρόνια.

Μία απόφαση άδικη για την αγάπη και την στήριξη που του είχε δείξει ολόκληρος ο Παναθηναϊκός (ειδικά όταν ήθελε να φύγει από το Χιούστον), αλλά μία απόφαση κατανοητή σε αθλητικό επίπεδο, μία απόφαση που ήθελε... καρύδια για να γίνει πράξη, μία απόφαση που άλλαξε την ιστορία ενός συλλόγου και άλλαξε τον χάρτη του ευρωπαϊκού μπάσκετ στις αρχές της δεκαετίας του 2010. Όσο μεγάλη και αν είναι η αθλητική αντιπαλότητα, δεν είναι κακό να παραδεχόμαστε πως πρόκειται για σπουδαίο αθλητή που η παρουσία του μεγάλωσε ως μέγεθος τον «αιώνιο» αντίπαλο στο μπάσκετ.

Ο Σπανούλης είναι κομμάτι της ιστορίας του Παναθηναϊκού (τι ομάδα ήταν τούτη στο Βερολίνο) και ο Παναθηναϊκός κομμάτι της ιστορίας του Σπανούλη και ας μην υπήρχε πουθενά η φανέλα με το τριφύλλι σε περίοπτη θέση μαζί με τις άλλες που τίμησε όλα αυτά τα χρόνια.

Ό,τι και να έγινε στο παρελθόν, ό,τι και να συνέβη εντός του παρκέ, η σημερινή του παρουσία στην κηδεία του Θανάση Γιαννακόπουλου, η ξεκάθαρη θλίψη για τον χαμό ενός ανθρώπου που του φέρθηκε σαν παιδί του και οι κουβέντες που είπε στις κάμερες, είναι αρκετές για ένα τεράστιο, αληθινό respect από την πλευρά μας και συνολικά από τον οργανισμό του Παναθηναϊκού. Ο άνθρωπος Βασίλης έδειξε πως δεν ξέχασε ποτέ τον τρόπο που του φέρθηκε το «αφεντικό» του συλλόγου, δεν ξέχασε την μεγάλη αδυναμία που του είχε ο Θανάσης Γιαννακόπουλος, ένας εκ των προέδρων της ομάδας που τον ανέδειξε στο κορυφαίο επίπεδο. Έδειξε ότι ξέρει να εκτιμά και να σέβεται. Όπως το ίδιο έδειξαν και οι φίλοι του Παναθηναϊκού που τον χειροκρότησαν το πρωί στην Μητρόπολη.

Ναι, σύμφωνοι, έκανε το αυτονόητο. Οι ανθρώπινες σχέσεις (πρέπει) να είναι πάνω από το μπάσκετ, το ποδόσφαιρο, τον Παναθηναϊκό, τον Ολυμπιακό. Το αυτονόητο, όμως στην αθλητική Ελλάδα, είναι τις περισσότερες φορές και το πιο δύσκολο. Και όσο θα παραμένει το πιο δύσκολο, τόσο σε τέτοιες στιγμές θα βρίσκουμε λόγο για να πούμε «μπράβο του», για να γράψουμε ένα «respect».

Αυτά...