«Κανένας τελικός, μόνο ο Παναθηναϊκός»!

Να ξεκινάει η μέρα σου (πλην από το πιο όμορφο ξύπνημα από τη φωνή του γιου σου) με τηλεφώνημα από τον αγαπημένο Σπύρο απ' την Κέρκυρα και τον εξής διάλογο: «Έλα Τσακ, Αθήνα είμαι, στρίβω για Νέα Φιλαδέλφεια. Θα ρθεις πριν το γραφείο; Θα πιούμε μια μπύρα, ή το βράδυ απ' ευθείας;»... Τι καλύτερο απ' αυτό; Ηλιόλουστη μέρα στην πιο όμορφη πόλη, δίπλα στο χώρο που δημιουργείται το νέο γήπεδό μας, το νέο «σπίτι» μας, εκεί στα πατρογονικά μας εδάφη. Ήταν περιττό να με ρωτήσει ο Σπύρος, το ήξερε ότι θα έλεγα ''ναι'', ήμουν ήδη εκεί επί της ουσίας. Έτοιμος και ο Γιώργος, τηλεφώνημα στον Πανούλη, στη διάρκεια της βόλτας να βλέπεις τον Σίμο και εννοείται να συμπληρώνει την παρέα σου.

Ξαφνικά στη γωνία ο Ατματσίδης και ο Τάσος (συνάδελφος, στο «enwsi.gr»). Στη... γύρα στην Νέα Φιλαδέλφεια και ο Βούρος (όχι μόνο τώρα που είναι και υποψήφιος δήμαρχος)! Μην αρχίσω με τα ονόματα και τις γνωστές φάτσες και τους γνωστούς – φίλους που πέρασαν την ίδια ώρα από το ίδιο μέρος, δίπλα από το οικόπεδο που χτίζεται το όνειρό σου, θα ξεφύγουμε και θα ξεχάσουμε αυτό που πρέπει να γράψουμε.

Αντιλαμβάνομαι ότι είναι δύσκολο να σας το δώσω να το καταλάβετε μέσα από ένα κείμενο. Όμως το ξέρετε, Έλληνες είμαστε, μια μεγάλη παρέα, με τα πολύ καλά μας και τα περισσότερα χειρότερά μας! Να ξεκινάς για μια μπύρα με έναν φίλο και να καταλήγεις σε τραπέζι με μίνιμουμ έξι άτομα που αν δεν... βιαζόσουν θα μπορούσε να είναι και με 15 άτομα και έως το βράδυ να αλλάζουν στις καρέκλες φίλοι και παρουσίες. Πέρασε ο Γιώργος, ήρθε και Χρήστος και χαιρέτισε, ο Μιχάλης... Μια γειτονιά μεγάλη, μια όμορφη παρέα, μια μεγάλη οικογένεια με μια κοινή αγάπη τρία γράμματα: ΑΕΚ... Έτσι απλά συμβαίνει, τόσο εύκολα και αβίαστα. Αυτό σημαίνει να 'χεις το γήπεδό σου στην πόλη σου, στη γειτονιά σου, εκεί που πάντα υπήρχες και είναι γραπτό της μοίρας σου να υπάρχεις για πάντα... Μέχρι τα εγκαίνια του γηπέδου κάποτε (και κάποιος) θα μας καταλάβουν και ταυτόχρονα δεν θα μας καταλάβουν ποτέ...

Εννοείται πως η συζήτηση δεν είχε άλλο αντικείμενο πλην της ΑΕΚ. Αφού ξεπεράσουμε σε διάστημα λίγων λεπτών τα τυπικά που είναι και τα πλέον σημαντικά: τι κάνουν τα παιδιά μας, οι γυναίκες μας, οι μανάδες μας και πάει... γράφοντας, στο πεντάλεπτο η κουβέντα ξανά για την Ένωση με την αρχή να είναι πάντα η ίδια. Μια τζούρα απ' την μπύρα, ή απ' το τσίπουρο και η ατάκα πάντα και λογικά η ίδια: «Αχ και σε μισή ώρα να παίζαμε τώρα εδώ, να σηκωθούμε όλοι και να πάμε. Και μόνο να τη δούμε να παίζει στην Φιλαδέλφεια. Αυτό αρκεί...»! Πόσο αλήθεια. «Κι ας είναι και με την Αναγέννηση Καρδίτσας», συμπληρώνει ο ένας και γελώντας απαντάει ο άλλος «και να δούμε κανά 0-1», για να ακολουθήσει γέλιο και ατάκες που δεν μεταφέρονται.

Συνεχίζοντας όλοι μας ονειρευτήκαμε την πρώτη μέρα: «Θα πρέπει στο πρώτο ματς να 'ρθει η ομάδα από την Δεκελείας και από την Αχαρνών έως και το πρώην ideal να έχει χιλιάδες καπνογόνα και κόσμου να την περιμένει για την επιστροφή στο ''σπίτι'' της...», θα πει ο ένας που θυμάται την πρόσφατη υποδοχή της Ζενίτ από τον κόσμο της στην πορεία του πούλμαν της προς το γήπεδο και θα απαντήσει ο άλλος: «Ρε τι θα γίνει στο πρώτο ματς; Στην πρώτη μας της επιστροφής; Έστω και φιλικό... Το φαντάζεται κανείς σας;», λες και μπορούμε να φανταστούμε τίποτα άλλο από την πρώτη μέρα και το πρώτο... τούβλο! «Τι θα γίνεται για μια τριετία τουλάχιστον να λες φίλος, για μια τριετία μίνιμουμ», η απάντηση και τα ποτήρια ψηλά ξανά για τα καλύτερα που έρχονται και δεν τα 'χουμε ζήσει...

Τόσα χρόνια ξανά στην... προσφυγιά δεν γίνεται να δώσεις σε κανέναν να καταλάβει την κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι όσο πλησιάζει αυτή η μέρα... Θεωρείς πως δεν έχεις άλλες αντοχές, πως δεν μπορείς να περιμένεις άλλο. Το βλέπεις δίπλα σου, σηκώνεται και ομορφαίνει κάθε μέρα, το... σπίτι σου, κι ακόμα να μπεις!!! Όσο για τους Ενωσίτες που σε κάθε γκέλα μπαίνουν στη διαδικασία στα social media να γράψουν «ναι αλλά χτίζει γήπεδο», πραγματικά δεν έχω λόγια... Δεν παντρεύει κανείς το αγωνιστικό με το γηπεδικό, ούτε η ίδια η διοίκηση, αλλά το κάνει ο ΑΕΚτζής (οι αντίπαλοι δεν με απασχολούν, ξέρουν τι ακολουθεί) που το 'χει στερηθεί και ξέρει τη σημασία να παίζεις στην έδρα σου, στο γήπεδό σου, τι να πω; Διάολε πόσο βλάκας πρέπει να είσαι για να το ''παντρεύεις''; Δεν συνεχίζω γιατί θα γίνω κακός και δεν θέλω. Είχα και συνεχίζω να έχω μια όμορφη μέρα χάρη στην Νέα Φιλαδέλφεια ως συνήθως.

Πάμε πάλι στο περάκι στης Φιλαδέλφειας τα μέρη... Εννοείται πως η συζήτηση είχε ως θέμα και το ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό. Μπορεί να προηγήθηκε η κλήρωση για το Κύπελλο και δεδομένα όλοι να βλέπουν τελικό με τον ΠΑΟΚ (και εννοείται πως απασχολεί) αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να μπει στην ίδια λογική κουβέντας για τον Ενωσίτη η ομάδα της Θεσσαλονίκης όταν αύριο υπάρχει ματς με τον Παναθηναϊκό. «Δεν υπάρχει κανένας τελικός, μόνο ο Παναθηναϊκός»! Αυτό που ακριβώς σκεφτόμουν να πω με πρόλαβε άλλος και είναι η πρώτη φορά που χαίρομαι που κάποιος προλαβαίνει (δεν τους αφήνω εύκολα να... προλάβουν) να πει κάτι που ήθελα με... λύσσα. Και μετά όπως η συζήτηση είχε φουντώσει εγώ ήμουν χαμένος σε άλλες σκέψεις...

Προσπαθούσα να καταλάβω αν οι ποδοσφαιριστές το αντιλαμβάνονται αυτό... Αν μπορούν να εμπεδώσουν ότι αύριο δεν υπάρχει άλλο αποτέλεσμα από τη νίκη απέναντι στους «πράσινους» και για να γίνει αυτό, όπως θα έλεγε και ένας παλιός της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, θα πρέπει να πάνε οι ποδοσφαιριστές μας και ο κόσμος: «με πάθος και τρέλα»! Είναι αλήθεια πως στο μυαλό όλων των γνήσιων ΑΕΚτσήδων δεν υπάρχει ο τελικός Κυπέλλου (άλλωστε πρέπει να ξεπεράσεις το εμπόδιο που δεν μπόρεσαν ΟΣΦΠ και ΠΑΟ), αλλά μόνο ο Παναθηναϊκός και καλό είναι να το σκέφτονται έτσι και οι ποδοσφαιριστές και σύσσωμο το ποδοσφαιρικό τμήμα!

Μην παρεξηγηθώ και μη μεταφράσει κανείς όσα γράφω ως «μένος κατά του Παναθηναϊκού». Δεν ισχύει. Είναι το μοναδικό club που με τη συμπεριφορά του (ως σύλλογος και ως κόσμος) στη διάρκεια της πτώσης της ΑΕΚ και του υποβιβασμού της κέρδισε για πάντα το σεβασμό μου, την εκτίμησή μου και έχει αξία που το σημειώνω αυτό για μένα διότι μεγάλωσα και υπήρξα κυρίως αντί-Παναθηναϊκός, δεν με απασχολούσε ο Ολυμπιακός! Αυτό δεν σημαίνει φυσικά ότι αύριο στις 19:30 θα δω τον αγώνα και θα έχω δεύτερες σκέψεις. Δεν υπάρχουν τέτοιες ΠΟΤΕ με αντίπαλο τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό: ΜΟΝΟ νίκη όπου τους πετύχεις... Είναι διαχρονικά οι δυο αντίπαλοί σου, οι μεγάλοι -αγωνιστικά- εχθροί σου, οι... κακοί ντε, αυτοί που θες να τους κερδίζεις πάντα για να μπορείς να είσαι υπερήφανος και γεμάτος διάθεση την επόμενη μέρα στο σχολείο, στη δουλειά, οπουδήποτε...

Δεν με απασχολεί αν θα παίξει καλά η ΑΕΚ, ή όχι. Αύριο υπάρχει μόνο το: νικήστε, νικήστε, νικήστε!

Υγ: Υπάρχει σημαντική ανταπόκριση του κόσμου της ΑΕΚ για το ματς μπάσκετ, για την ρεβάνς, με τον ΠΑΟΚ για την Ευρώπη. Κάτι που με χαροποιεί ιδιαίτερα διότι ο Αγγελόπουλος πρέπει να τύχει τεράστιας στήριξης και συμπαράστασης για να συνεχίσει να προσθέτει τρόπαια στην τροπαιοθήκη της μπασκετικής ΑΕΚ. Μόνος του κι αυτός, όσο αρρωστάκι κι αν είναι, θα κουραστεί... Με τον κόσμο δίπλα του δεν χάνει ποτέ! Και έχει σημασία ότι τα εισιτήρια φεύγουν από τους φίλους της Ένωσης παρά το γεγονός ότι η ομάδα κέρδισε εύκολα στην Πυλαία και στην Αθήνα δεν χάνει από τον ΠΑΟΚ γενικά. Η αλήθεια είναι πως είχε πολύ κόσμο, κοντά στις 7.000 περίπου, στο ματς με τον Προμηθέα για το πρωτάθλημα και έτσι φαίνεται μια διάθεση στήριξης ουσιαστικής και αναγνώρισης ανεξάρτητα από τον αντίπαλο. Μακάρι...

Υγ2: Επειδή η κουβέντα θα αρχίσει να... φουντώνει για την ενίσχυση της ποδοσφαιρικής ΑΕΚ και παρά το γεγονός ότι έως και τα μέσα Μαΐου θα έχει στόχο να διεκδικεί (λογικά πάντα), να σημειώσω τούτο και κρατήστε το: η πρωταθλήτρια πρέπει να ενισχυθεί με μίνιμουμ τρία εξτρέμ εκ των οποίων τα δυο θα είναι βασικοί και σούπερ. Χρειάζεται ένα εξαιρετικό στόπερ και ένα ακόμη χαφ. Ενώ μαζί με τον Πόνσε που θα πρέπει να μείνει ή να αντικατασταθεί επάξια, οφείλει να έρθει και ο Αραούχο, ή κάποιθος αντίστοιχος... Αυτά με τα τωρινά δεδομένα πάντα και ενώ αφήνω ανοιχτό του δεξιού μπακ για να δούμε τι θα γίνει με Γκάλο και Βασιλαντωνόπουλο.

Υγ3: Ημέρα της γυναίκας... Να είναι πάντα καλά. Έχουν την ικανότητα να συνδυάζουν την ομορφιά με τη δύναμη και κάνουν το σπουδαιότερο πράγμα, το μεγαλύτερο δώρο, δημιουργούν ζωή... Μανούλες, σύζυγοι, αδερφές, σύντροφοι, όπως και να 'χει Κυρίες από την πρώτη έως τη τελευταία τους μέρα, απεριόριστο σεβασμό και αγάπη...