Μαρτίνς: τα λάθη της διαχείρισης και η προίκα της επόμενης σεζόν…

Όπως και για τον Ολυμπιακό, έτσι και για τον Πέδρο Μαρτίνς είναι μεγάλη δοκιμασία αυτό το πρόγραμμα-βουνό των 15 αγώνων μέσα σε 56 ημέρες, από τις 8 Γενάρη έως τις 4 Μάρτη. Με αποκορύφωμα φυσικά το δεκαήμερο με τα δύο ευρωπαϊκά παιχνίδια και τα δύο ντέρμπι.

Ο Πορτογάλος γενικά βρέθηκε για πρώτη φορά φέτος στην καριέρα του σε διαδικασία πρωταθλητισμού και δη με άλλες συνθήκες (βλέπε εντελώς διαφορετική διαιτησία του Ολυμπιακού έναντι της διαιτησίας των ΠΑΟΚ κι ΑΕΚ) σε σχέση με εκείνες που είχε π.χ. ο Ζαρντίμ, ο οποίος κι αυτός από μικρομεσαία πορτογαλική ομάδα είχε έρθει, αλλά οδήγησε τον Ολυμπιακό στην κατάκτηση του πρωταθλήματος, εύκολα. Έχοντας τότε το εξτρά πλεονέκτημα ότι δεν είχε προκριματικά Ευρώπης το καλοκαίρι, με συνέπεια να δουλέψει πιο άνετα η ομάδα.

Βεβαίως, η απομάκρυνση του Ζαρντίμ από τον Ολυμπιακό, επειδή το Καραϊσκάκη γκρίνιαζε, αποτέλεσε ένα κατά την γνώμη μου ιστορικό λάθος για το κλαμπ, αλλά ας επιστρέψουμε στο παρόν, που πάντα μας ενδιαφέρει περισσότερο. Ο Μαρτίνς λοιπόν είχε να διαχειριστεί από το ξεκίνημα κιόλας της σεζόν πολλές δύσκολες καταστάσεις. Και πέτυχε ουκ ολίγα πράγματα, σε επίπεδο δημιουργίας μίας καλής ομάδας, αλλά ως ένα βαθμό κι αποτελεσμάτων, όπως έχουμε ήδη αναλύσει. Ήταν δε σίγουρα υπέρβαση και για τον ίδιο η πρόκριση για πρώτη φορά στην καριέρα του σε φάση νοκ άουτ Γιουρόπα Λιγκ και μάλιστα από ένα όμιλο με Μίλαν και Μπέτις.

Θα ήθελα όμως να επιχειρήσω σήμερα, καλόπιστα όπως πάντα πιστεύω, μία ανάλυση για τον τρόπο με τον οποίο διαχειρίστηκε ο Μαρτίνς αυτά τα μαζεμένα, πιο μαζεμένα δεν γίνεται, μεγάλα παιχνίδια του Ολυμπιακού, γιατί για να είμαι ειλικρινής, νομίζω ότι θα μπορούσε να το κάνει καλύτερα-και τότε, πιθανότατα, θα έπαιρνε και καλύτερα αποτελέσματα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την προσπάθεια της ομάδας στην Ευρώπη και στη μάχη του τίτλου.

Κατ΄ αρχάς, και μόνο που έκανε πέντε αλλαγές στο ημίχρονο (!) των τεσσάρων αυτών αγώνων, μας λέει ότι υπήρξαν εσφαλμένες εκτιμήσεις του, τις οποίες έσπευσε να διορθώσει. Κι ασφαλώς συνιστά προπονητική μαγκιά που το έκανε, αλλά παράλληλα και παραδοχή των λαθών. Ο Νάτχο με τον Λάζαρο βγήκαν στην Τούμπα, οι Ζιλ Ντίας και Βούκοβιτς με την ΑΕΚ κι ο Ζιλ Ντίας πάλι (!) στο Κίεβο. Οι δύο από αυτές τις αρχικές επιλογές ήταν ευθύς εξ αρχής «συζητήσιμες».

Διότι, πρώτον με τον Καμαρά η ομάδα είχε βγάλει όλα τα μεγάλα παιχνίδια της σε όλη τη σεζόν και ξαφνικά πήγε χωρίς αυτόν στον «τελικό του πρωταθλήματος», όπου προτιμήθηκε ο Νάτχο σε ένα ανεξήγητα «ανοικτό» σχήμα, με συνέπεια ό,τι είδαμε, δηλαδή την ομάδα να μπάζει από παντού από το πρώτο λεπτό. Να υπενθυμίσω ότι στα τρία φετινά παιχνίδια στα οποία ο Ολυμπιακός είχε το χειρότερο παθητικό του (Μίλαν 1-3, ΠΑΟΚ 1-3, Λαμία 3-3), ο Καμαρά έπαιξε σε ένα ημίχρονο, το β΄ στην Τούμπα, όπου το σκορ ήταν 1-1.

Και δεύτερον, ο Ζιλ Ντίας ξεκίνησε βασικός με την ΑΕΚ, όχι παράλογα λόγω της γκολάρας που έβαλε στην Ντινάμο, αλλά ήταν άφαντος επί 45 λεπτά και αντικαταστάθηκε. Δεν είχε άρα κανένα νόημα να παίξει βασικός και στο Κίεβο, όπου κι εκεί τελικά ήταν άφαντος-στη δε φάση που βγήκαν πέντε (!!!) παίκτες του Ολυμπιακού στην αντεπίθεση απέναντι σε τέσσερις αμυντικούς της Ντινάμο πραγματικά δοκίμασε τα νεύρα όλων μας, όταν αντί να δώσει την μπάλα σε έναν εκ των τεσσάρων συμπαικτών του, πήγε να ντριμπλάρει, με μεγάλη αποτυχία.

Η δε παρουσία του Μεριά ως βασικός δεξιός μπακ στα κολλητά εντός έδρας παιχνίδια με Ντινάμο κι ΑΕΚ δεν έβγαζε νόημα, ειδικά στο ντέρμπι, αφού για το πρώτο ευρωπαϊκό ματς υπάρχει μία λογική: ο Τοροσίδης ίσως δυσκολεύονταν πολύ να έβγαζε δύο 90λεπτά Πέμπτη-Κυριακή. Αλλά με την ΑΕΚ γιατί να μείνει έξω και να παίξει μπακ ένας στόπερ; Η δε απόδοση του Τόρο και με την ΑΕΚ, όταν μπήκε, αλλά και στο Κίεβο, έδειξε όσο πιο ξεκάθαρα γινόταν το μέγεθος του λάθος της επιλογής-και να θυμίσω ότι ο Τοροσίδης μπήκε μετά τον τραυματισμό του Βούκοβιτς.

Κι ένα δεύτερο κομμάτι στο οποίο νομίζω ότι θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερη διαχείριση ήταν της συνεχόμενης χρησιμοποίησης κάποιων βασικών παικτών, βλέπε Γκιγέρμε, Φορτούνη, Ποντένσε. Με συνέπεια στα τέσσερα αυτά μεγάλα παιχνίδια, άλλος περισσότερο κι άλλος λιγότερο να μην βγάλουν το επίπεδο φρεσκάδας που θα βοηθούσε περισσότερο την ομάδα.

Ο Ποντένσε έπαιξε στα 10 από τα 11 τελευταία παιχνίδια του Ολυμπιακού μέσα σε 39 ημέρες! Είναι υπερβολή. Δεν θα μπορούσε άραγε, να πάρει περισσότερο χρόνο ο Μασούρας, από την στιγμή που όποτε έπαιξε «έδειξε»: στο Κίεβο σε ένα ημίχρονο έφτιαξε φάση γκολ στον Χασάν και μπήκε κι ο ίδιος σε δύο ευκαιρίες. Με τη Λάρισα άνοιξε το σκορ. Στη Λαμία είχε ασίστ στο γκολ του Σολδάνο. Με την Ξάνθη ήταν εξαιρετικά απειλητικός κλπ, κλπ.

Οι δε Φορτούνης και Γκιγέρμε έπαιξαν στα δέκα από τα 12 παιχνίδια μέσα σε 44 ημέρες! Κι αυτοί κάθε τρεις με τέσσερις ημέρες έπαιζαν συνεχώς, επί ενάμιση μήνα. Δεν θα μπορούσε άραγε, να πάρει περισσότερο χρόνο ο Μπουχαλάκης αντί του Βραζιλιάνου; Όταν παίζεις μία χαρά στο Κίεβο, γιατί να μην μπορείς να παίξεις π.χ. με την ΑΕΚ; Και μιλάμε για έμπειρο παίκτη που στους τρεις πρώτους μήνες της σεζόν είχε παίξει στα περισσότερα παιχνίδια.

Μόνο για τη θέση του Φορτούνη υπάρχει πράγματι μεγάλη δυσκολία εναλλακτικής, υπό την έννοια ότι ο Νάτχο δεν βοηθάει όσο θα έπρεπε, αν και σπάνια έχει παίξει σαν δεκάρι για να τον κρίνουμε στη θέση αυτή. Αλλά έχω την αίσθηση ότι επειδή μιλάμε για 30 ετών παίκτη κι αρχηγό της Εθνικής ομάδας του, όσο μπαίνει κατά βάση σαν αλλαγή στο β΄ ημίχρονο δεν είναι εύκολο, και ψυχολογικά, να πάρεις από αυτόν το καλύτερο. Ίσως, πάντως, με την παρουσία και τρίτου φορ, του Σολδάνο, να μπορούσε η ομάδα να παίξει περισσότερο σε κάποια ματς με Χασάν-Γκερέρο μπροστά κι έτσι να έπαιρνε κάποιες παραπάνω ανάσες ο Φορτούνης.

Να καταλήξω όμως κάπου, γιατί κάθε νόμισμα έχει πάντα δύο όψεις. Μέσα από αυτή την κριτική, φτάνουμε και σε ένα άλλο συμπέρασμα: το πόσο μεγάλη σημασία έχει να κρατήσεις ένα προπονητή δύο χρόνια. Γιατί τώρα αν ο Μαρτίνς μείνει, του χρόνου θα έχει προίκα, μεταξύ πολλών άλλων, κι ;oλη αυτή τη δοκιμασία των συνεχόμενων αγώνων. Λογικά θα έχει μάθει από τα λάθη του και θα μπορεί να διαχειριστεί καλύτερα παρόμοιες καταστάσεις. Αντίθετα, ένας καινούργιος προπονητής θα πρέπει να ζήσει για πρώτη φορά παρόμοια δεδομένα με όποια ρίσκα μπορεί να υπάρξουν στις αποφάσεις του. Αυτό που λέμε «φτου κι από την αρχή»…

Με τον ίδιο προπονητή και με ένα ρόστερ με τους περισσότερους ίδιους παίκτες, καθαρά ποδοσφαιρικά είναι πολύ δύσκολο να μην προκύψει καλύτερη σεζόν του χρόνου, μέσα κι από, εύστοχες, διορθωτικές κινήσεις. Ακόμη κι αν, για να είμαστε ρεαλιστές, όντως προκύπτουν ερωτηματικά φέτος αναφορικά τόσο με επιλογές του προπονητή, όσο και με ποιότητα κάποιων παικτών...