Τώρα ας σφίξουν όλοι το χέρι των πρωταθλητών!

Στην αρχή ήταν μόνο τυχερός και η τύχη θα του γυρνούσε κάποια στιγμή την πλάτη και δεν θα τερμάτιζε ούτε δεύτερος. Στη συνέχεια δεν έπαιζε μπάλα, αλλά έπαιρνε τα αποτελέσματα. Μετά θα έρχονταν τα ντέρμπι με ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ και τον Ολυμπιακό στην Τούμπα και θα βλέπαμε όλοι ότι σίγουρα δεν είναι η καλύτερη ομάδα.

Τελικά ο ΠΑΟΚ παίρνει τον τίτλο από την 20η αγωνιστική με αυτό το επί της ουσίας +10 (έχει και την ισοβαθμία) από τον δεύτερο Ολυμπιακό και τον παίρνει και χάρη στα ντέρμπι. Δύο νίκες με Ολυμπιακό, μία νίκη και μία ισοπαλία με ΑΕΚ (στην οποία ισοπαλία στο ΟΑΚΑ έπαιζε με 10 παίκτες για πάνω από μία ώρα).

Το μόνο που απομένει να μάθουμε είναι αν ο ΠΑΟΚ θα πάρει το φετινό πρωτάθλημα αήττητος, δεν έχουμε κάτι άλλο να περιμένουμε. Εχει και αυτό την σημασία του για μία ομάδα που έμεινε μακριά από το πρωτάθλημα για 34 ολόκληρα χρόνια. Ο ΠΑΟΚ οδεύει στην κατάκτηση του πρωταθλήματος με ένα απολύτως εμφατικό τρόπο, με ένα αήττητο σερί, με ένα μότο “δίνω απαντήσεις κάθε Κυριακή, μα κάθε Κυριακή” και με ένα τρόπο εντυπωσιακό στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό που από όλους βαπτίστηκε ως “τελικός τίτλου” και που νομίζω χωρίς την παραμικρή αμφιβολία ήταν εμφανώς καλύτερος.

Ηρθε η ώρα λοιπόν οι ηττημένοι να σφίξουν το χέρι του νικητή, έστω κι αν αυτό στην Ελλάδα συμβαίνει σπάνια ή σχεδόν ποτέ. Κάποια στιγμή αν θέλουμε να δούμε και το πρωτάθλημα και το ποδόσφαιρο μας να βελτιώνεται, χρειάζεται να αποδώσουμε τα εύσημα στο νικητή, κυρίως πρέπει να αναγνωρίζουμε την ανωτερότητά του. Και αναφέρομαι στις υπόλοιπες διεκδικήτριες του τίτλου, τον Ολυμπιακό και την ΑΕΚ. Η αναγνώριση της ανωτερότητας ενός αντιπάλου και η αποδοχή της ήττας είναι το πρώτο και απαραίτητο συστατικό για να μεγαλώσει και να πετύχει μία ομάδα.

Σε ότι έχει να κάνει με το ίδιο το ματς. Είναι νομίζω προφανές ότι ο ΠΑΟΚ ήταν παθιασμένος αλλά και μυαλωμένος και πάτησε πάνω στο +6 που είχε πριν την έναρξή του. Ο Ολυμπιακός φάνηκε ψυχολογικά απροετοίμαστος αλλά και ανασταλτικά ανήμπορος να λειτουργήσει ομαδικά. Καμία ομάδα δεν έχει την πολυτέλεια σε... τελικό να υπάρχουν παίκτες της που δεν μαρκάρουν όχι σωστά, αλλά καθόλου.

Και ο Ολυμπιακός στο πρώτο ημίχρονο είχε τουλάχιστον 3 τέτοιους. Ποντένσε, Λάζαρος και Νάτχο έπαιζαν μόνο από την μέση και μπρος. Τους δύο από αυτούς ο Μαρτίνς τους πέταξε έξω στο ημίχρονο και λογικά. Στην ερώτηση γιατί άφησε τον Καμαρά εκτός ενδεκάδας σε τέτοιο ματς, η απάντηση είναι αλήθεια ότι είναι δύσκολη και για τον Πορτογάλο. Και αυτός μάλλον σκέφτηκε μόνο πως θα επιτεθεί και καθόλου πως θα αμυνθεί. Το πλήρωσε, αλλά ας μην ξεχνάμε πόσες φορές δεν αναρωτήθηκαν σχεδόν όλοι γιατί δεν παίζει ο Νάτχο βασικός;

Ο Λουτσέσκου από την πλευρά του έκανε όσα έπρεπε να κάνει. Αφησε ελεύθερους τους παίκτες του να παίξουν με τον αέρα των 6 βαθμών και την δυναμική της Τούμπας. Καμία δεύτερη σκέψη του τύπου “μας κάνει και η ισοπαλία”. Επαιξε και αυτός και οι παίκτες του το ματς με μία φράση στο μυαλό και στο στόμα: “Τώρα ή ποτέ”! Την απάντηση την πήραν όλοι νομίζω...