Η αποτυχία του ελληνικού ποδοσφαίρου σε δυο εικόνες

Θα μπορούσε η αποτυχία του ελληνικού ποδοσφαίρου, να αποτυπώνεται σε περισσότερες εικόνες και σε περισσότερες πράξεις ή παραλείψεις, που να έχουν να κάνουν με τις άδειες κερκίδες, τις υπερχρεωμένες ομάδες, την Εθνική Ομάδα, τις περιπετειώδεις συσκέψεις των παραγόντων, τις χαριστικές ρυθμίσεις, τα απαρχαιωμένα γήπεδα, την ΕΡΤ-σωτήρα, την αθλητική δικαιοσύνη και πολλά πολλά ακόμα. Θα μου επιτρέψετε στο καρέ της κριτικής, να συμπεριλάβω δύο μόνο στιγμιότυπα του φετινού πρωταθλήματος. Τους μπέμπηδες του Παναθηναϊκού και τους ξένους διαιτητές των ντέρμπι.

Απολαμβάνω κι εγώ την εικόνα της ομάδας του Γιώργου Δώνη μέσα στο γήπεδο κατά τη διάρκεια και μετά τη λήξη των νικηφόρων ως τώρα αγώνων. Μπουζούκης, Χατζηγιοβάννης, Χατζηεμμανουηλίδης, Καμπετσής, Στάικος, Μαυρομάτης, Βέργος, Αποστολάκης, Πούγγουρας και όλα τα υπόλοιπα πράσινα μειράκια, πόσο πιθανό πιστεύετε θα ήταν, να δουν ταυτόχρονα χορτάρι, αν δεν είχε μετατραπεί ο Παναθηναϊκός σε καμένη γη; Ας πούμε ότι οι Πράσινοι προέρχονταν από μια μέτρια χρονιά και δεν είχαν την απαγόρευση μετεγγραφών. Σκεφτείτε απλά τι πάρτι θα γινόταν στο πράσινο fax, πόση πίεση θα υπήρχε από οπαδικές εφημερίδες, εκπομπές, συνδέσμους για παικταράδες εξωτερικού, που θα πρότεινε ο Χ μάγος μάνατζερ κλπ κλπ. Τα έχουμε ζήσει έτσι; Μην επαναλαμβανόμαστε. Ο Άγιαξ ας πούμε, επιτρέπεται να κάνει ολική ανανέωση συντεταγμένα, ο Παναθηναϊκός μόνο άτακτα, πανικόβλητα και εξ ανάγκης. Ευτυχώς στις Ακαδημίες του Τριφυλλιού χρόνια τώρα εργάζονται άνθρωποι με γνώση, ικανότητες κι αξιοκρατία. Δικαιώνονται μαζικά τώρα, από ανάγκη όμως κι όχι από επιλογή.

Αν δίναμε τα κλειδιά σε έναν αλλοδαπό «μεσσία» μάνατζερ ως τεχνικό διευθυντή, τι μαύρο σκοτάδι θα έτρωγε κάποια από αυτά τα παιδιά, πόσο σκοτεινός και δύσκολος θα ήταν ο διάδρομος από τα αποδυτήρια των Ακαδημιών μέχρι τα αποδυτήρια της Α ομάδας. Πόσοι μανατζαραίοι της συμφοράς, προπονητές με φακελάκι, πληρωμένες δημοσιογραφικές πένες, μπαμπάδες που ξηλώνονται πουλώντας χωράφια ή δανειζόμενοι χρήματα, για να βρει το άστρο του ο εκκολαπτόμενος ποδοσφαιριστής, ο οποίος τις περισσότερες φορές έχει φορτώσει τα γράμματα στον κόκορα και η μπάλα είναι η πρώτη, τελευταία και μοναδική του ελπίδα. Δυστυχώς ο κανόνας του αδύναμου ακαδημαϊκά πρωταθλητή, που ούτε καν κάποιος σκέφτηκε, ότι μπορεί να καταρτιστεί επαγγελματικά σε μια τεχνική ειδικότητα για ένα ασφαλές μέλλον, εξακολουθεί να ισχύει. Φωτεινές εξαιρέσεις οφείλονται στην προσωπική πρωτοβουλία κι όχι στο αθλητικό εκπαιδευτικό μας σύστημα. Αφήνω αυτήν την άποψη κάπου εδώ να βρίσκεται και κάθε διαφωνία καλοδεχούμενη.

Το δεύτερο καρέ αποτυχίας κατά την ταπεινή μου γνώμη είναι η εικόνα των ξένων διαιτητών του ελληνικού πρωταθλήματος. Μέχρι τώρα τους βλέπουμε στα ντέρμπι, αλλά αν η σεζόν πάει στο τσίμα τσίμα, να δείτε τι καλά που θα τους φωνάζουμε στα ΌΦΗ- Ολυμπιακός και Παναιτωλικός ΠΑΟΚ. Οι περισσότεροι βλέπουν να εκτίθενται οι Έλληνες διαιτητές με τα φαλτσοσφυρίγματα, την ανοχή σε ποδοσφαιριστές που τους πηγαίνουν καροτσάκι, όταν δεν τους αρέσουν τα σφυρίγματα και τα καντήλια από προπονητές και προέδρους. Μιλάμε στα καφενεία για τον τόπο καταγωγής τους, τις επαγγελματικές τους δραστηριότητες, τι ομάδα ήταν μικροί, τι ringtone έχουν στο τηλέφωνό τους και άλλα πολλά θαυμάσια.

Δε μιλάμε όμως για τη θρασυδειλία, την τζάμπα μαγκιά ποδοσφαιριστών, προπονητών και προέδρων, που δεν τολμούν να «πάνε καροτσάκι» τον Λιθουανό, τον Ελβετό και τον Σουηδό διαιτητή. Δεν θα τον πετύχουν βλέπετε σε κανένα super market, σε κανέναν φούρνο, σε κανένα καθαριστήριο, σε κανένα εξοχικό και σε κανένα σχολείο των παιδιών του. Οι δε ούγκανοι της Gate something ούτε το όνομα του ξένου referee μπορούν να συγκρατήσουν, πόσο μάλλον να τον μανουριάσουν σε κάποια «τυχαία» συνάντηση.

Και μαζί ναι και ο Τύπος. Δύσκολο να φωτογραφήσεις και να στοχοποιήσεις τον Mr Nobody και τα σημαιάκια του, αν δεν είναι μέλος της υπέροχης ελληνικής ποδοσφαιρικής πιάτσας. Η αναγγελία και μόνο των διαιτητών της αγωνιστικής ήταν μια φοβερή και τρομερή ενασχόληση και όπως πάει το πράγμα, θα την χάσουμε ολοσχερώς ρε γαμώτο. Και μετά την αγωνιστική, ψιλοχέστηκε για να είμαστε ειλικρινής ο Ιταλός, ο Άγγλος, ο Πολωνός, πως τον έκρινε ο Κιούσης κι ο κάθε Κιούσης στο πρωτοσέλιδο της οπαδικής φυλλάδας.

Το χειρότερο όλων για μένα είναι, ότι αυτό το μοντέλο του ξένου διαιτητή, του αλλοδαπού κριτή, του μη Έλληνα ρυθμιστή, το χρειαζόμαστε σε πολλούς περισσότερους τομείς εκτός του ποδοσφαίρου και του αθλητισμού γενικότερα. Η θρασυδειλία και η τζάμπα μαγκιά έχει διαποτίσει οριζόντια και κάθετα την ελληνική κοινωνία «κι όπου βρίσκουμε τα κάνουμε». Στον ξένο λίγο ψιλοκωλώνουμε να ξεδιπλώσουμε το ταλέντο μας αδέρφια. Ας απολαύσουμε λοιπόν το φαινόμενο «ξένη διαιτησία», μόνο να φροντίσουμε να τους εναλλάσσουμε συχνά, γιατί δυο τρία σερί ΣΚ να έρθει κι ο ξένος, θα κολλήσει καμιά δική μας παιδική ασθένεια!