Οι καυτές αποφάσεις Μαρτίνς κι οι διαφορές με Ουζουνίδη, Λουτσέσκου

Να προσέξουμε λίγο την στρατηγική των προπονητών των τριών διεκδικητών του τίτλου...

Ο Πέδρο Μαρτίνς ήταν ο μόνος που δεν άλλαξε σε τίποτα την «γνωστή» ενδεκάδα του κατά την τελευταία αγωνιστική του πρωταθλήματος. Ο Λουτσέσκου, ενόψει και του αγώνα με την Τσέλσι, άφησε έξω τον Πέλκα και τον Γουάρντα, προερχόμενους από υποχρεώσεις με τις εθνικές ομάδες. Ο Ουζουνίδης κράτησε στον πάγκο τον Χουλτ (κι αυτός από Εθνική) και έβαλε μόνο μετά το 80’ τον Κλωναρίδη-και τους δύο θα τους έχει βασικούς με τον Άγιαξ, καθώς είναι τιμωρημένοι οι Λιβάγια και Λόπεζ.

Ο Ολυμπιακός ήταν αυτός που δυσκολεύθηκε περισσότερο, με τη νίκη στο 92’ επί του Αστέρα, σε σχέση με το 3-1 του ΠΑΟΚ στον ΟΦΗ και με το 4-0 της ΑΕΚ με τον Πανιώνιο. Άραγε, έπαιξε ρόλο σε αυτό μόνο η δυναμικότητα της Τρίπολης η, και η επιμονή του Πορτογάλου να μην αλλάξει τη σύνθεση του και δη αυτή τη φορά ούτε σε μία θέση, σε αντίθεση με τα δύο προηγούμενα παιχνίδια πρωταθλήματος, στα οποία είχε βάλει τον Μεριά αντί του Μιράντα και τον Πάρντο τη μία και τον Φετφατζίδη την άλλη αντί των Ποντένσε και Λάζαρου αντίστοιχα.

Πριν βιαστούμε να απαντήσουμε, ας σκεφθούμε κάποια πράγματα. Και κύρια ότι ο Λουτσέσκου με τον Ουζουνίδη παίζουν με την περσινή ενδεκάδα τους, για την ακρίβεια με εννιά παίκτες που υπήρχαν από πέρσι και διασφαλίζουν την συνοχή και την ομοιογένεια της ομάδας τους, έναντι των μόλις δύο μεταγραφών που μάξιμουμ κάθε φορά χρησιμοποιούν (το Σαββατοκύριακο ήταν οι Πόνσε, Άλεφ κι οι Ζάμπα, Καρέλης, κι αυτός λόγω του τραυματισμού του Πρίγιοβιτς). Ο Μαρτίνς, σε πλήρη αντίθεση, έχει εννιά καινούργιους στην δική του ενδεκάδα σε σχέση με πέρσι και μόνο δύο παλιούς. Και προσπαθεί μέσω της μονιμοποίησης της ίδιας ενδεκάδας να βρει μία χημεία.

Εγώ νομίζω ότι δεν ήταν λάθος που ξεκίνησε χθες με την ίδια ενδεκάδα ο Ολυμπιακός. Το ερωτηματικό είναι η καθυστέρηση στις αλλαγές-πρώτη θα ήταν ο Γκιγέρμε στο 67’, την στιγμή που φαινόταν ότι η ομάδα είχε από πριν θέματα. Κι αν τελικά οι δύο αλλαγές ήρθαν λίγα λεπτά μετά το 1-1, η τρίτη έγινε μόλις δέκα λεπτά πριν τη λήξη...

Όμως, πρέπει να δούμε και δύο εξίσου σημαντικά πράγματα.

Πρώτον, ότι ο Μαρτίνς ήταν πολύ εύστοχος στις κινήσεις του. Έβγαλε αυτούς που έπρεπε να βγάλει, δηλαδή τα δύο από τα πιο βαριά χαρτιά της ομάδας, τον Φορτούνη και τον Λάζαρο, που είχαν ρίξει πολύ τις στροφές. Κι όταν είσαι 1-1 και βγάζεις τους δύο γενικά καλύτερους σου παίκτες, κάτι δείχνεις ως προπονητής, ότι είσαι σε θέση να πάρεις δύσκολες αποφάσεις. Κι ακόμη κι η τρίτη αλλαγή, που θα ήταν μεταξύ Καμαρά, Μπουχαλάκη, ήταν καλή, γιατί ο μικρός είχε αρχίσει από την κόπωση να μην έχει το ίδιο καθαρό μυαλό.

Δεύτερον, ότι οι κινήσεις του Μαρτίνς πραγματικά βοήθησαν την ομάδα. Αυτό το 4-4-2, με Γκερέρο πιο περιφερειακό και Χασάν «πιο σέντερ φορ», τον Φετφατζίδη δεξιά και τον Ποντένσε αριστερά, με την ελευθερία να φεύγουν κι οι δύο εξτρέμ από τις θέσεις τους. Και στο τέλος τον Νάτχο πιο μπροστά στα χαφ από τον Μπουχαλάκη. Ο Γκερέρο μόνο σε καλή βραδιά δεν ήταν. Και καθαρά από πλευράς απόδοσης, ίσως έπρεπε να ήταν η πρώτη αλλαγή. Όμως ο προπονητής τον άφησε μέσα, ποντάροντας και στις δυνάμεις του, αφού σε αντίθεση με Φορτούνη και Λάζαρο ήταν στο Ρέντη κι έκανε προπονήσεις στη διακοπή του πρωταθλήματος. Κι ο Ισπανός αποδείχθηκε παίκτης-κλειδί σε ένα τέτοιο μέτριο παιχνίδι του! Από δική του σέντρα ο Χασάν βρέθηκε μία ανάσα από το 2-1 κι από τη δική του ψύχραιμη κεφαλιά έκανε τελικά το 2-1 ο Νάτχο.

Θα μπορούσε ο Μαρτίνς να παίξει 4-3-3, με τον Φετφατζίδη δεκάρι και τον Γκερέρο λίγο πιο πλάγια, όπως το έχει ξανακάνει. Αλλά ο Πορτογάλος δεν θέλησε να το πάει συντηρητικά και κτύπησε τον Αστέρα στο δόξα πατρί με τις αλλαγές του! Φουλ επίθεση, με δύο φορ και χωρίς δεκάρι. Κι ο Φέτφα τον δικαίωσε μπαίνοντας μέσα σε τρεις σημαντικές φάσεις, είτε ως δημιουργός, είτε ως εκτελεστής. Κι ο Χασάν περισσότερο από συγκυρίες δεν σκόραρε. Κι ο Νάτχο το κάρφωσε!

Κάπως έτσι ήρθε η νίκη που την άξιζε ο Ολυμπιακός. Μία νίκη που θα μπορούσε να είχε έρθει νωρίτερα, στην προβολή του Χασάν, αλλά και που θα μπορούσε να είχε χαθεί, στην ευκαιρία του Τόνσο. Αλλά νίκη πεντακάθαρη και χωρίς π.χ. πέναλτι όπως αυτά με τα οποία ΠΑΟΚ κι ΑΕΚ κέρδισαν τον Αστέρα…Και με κόντρα σφυρίγματα του Τζήλου στο β΄ ημίχρονο…

Τέλος πάντων, δύσκολη νίκη, σαφώς πιο δύσκολη από εκείνες των ΑΕΚ και ΠΑΟΚ το Σάββατο. Αλλά επιπλέον να λάβουμε υπόψιν μας ότι ο Ολυμπιακός έχει 15 εν ενεργεία διεθνείς, που έλειπαν στο δεκαήμερο της διακοπής του πρωταθλήματος, από την Αφρική έως τη Νορβηγία, έχοντας οι περισσότεροι από δύο 90λεπτα ο καθένας. Διόλου τυχαία ότι χθες δεν είχαν την γνωστή εικόνα τους οι Ομάρ, Μπουχαλάκης, Φορτούνης, Λάζαρος κι ότι μόνο οι πιο νεαροί σε ηλικία και σούπερ από τρεξίματα Καμαρά, Τσιμίκας (εννοώ από τους διεθνείς) ήταν σε νορμάλ καλά γι΄ αυτούς επίπεδα. Στην ΑΕΚ είχαν παίξει στις Εθνικές μόνο οι Λιβάγια, Μάνταλος, Μπακασέτας κι αυτοί πολύ λιγότερο από τους «ερυθρόλευκους» διεθνείς. Και στον ΠΑΟΚ ο Γουάρντα κι αυτός με συμμετοχή μισής ώρας στην Εθνική του.

Μήπως όμως ακριβώς αυτό, οι πολλές απουσίες των διεθνών, έπρεπε να είχε προβληματίσει περισσότερο τον Μαρτίνς στις επιλογές του και σε επίπεδο αρχικής ενδεκάδας; Είναι ένα καλό ερώτημα, αλλά ένας προπονητής πρέπει πρώτα να δει την αγωνιστική συμπεριφορά των παικτών του κάτω από δεδομένες αγωνιστικές συνθήκες πριν πάρει αποφάσεις διαφορετικές.

Κι ο Μαρτίνς πρώτη φορά είχε εμπειρία να ζήσει την ομάδα μετά από διακοπή του πρωταθλήματος λόγω Εθνικών. Τώρα, έχει ένα καινούργιο δεδομένο στο μυαλό του, το οποίο και πρέπει να επεξεργαστεί κατάλληλα, καθώς έχει διακοπές και Οκτώβρη και Νοέμβρη από τις Εθνικές…