Η επιστροφή του Αρη σημαδεύει το πρωτάθλημα...

Η εικόνα στο «Καυτανζόγλειο» το απόγευμα της Κυριακής ήταν η εικόνα της σεζόν ως τώρα. Ναι ήταν υπέροχα τα όσα είδαμε στο «Καραϊσκάκη», ναι είναι πολύ μεγάλα και σημαντικά τα “διπλά” της ΑΕΚ στην Τρίπολη και του ΠΑΟΚ στη Νέα Σμύρνη, ναι είναι υπέροχο αυτό που συμβαίνει στον Παναθηναϊκό με τα πιτσιρίκια του Δώνη, και φυσικά υπήρχαν και τα δυσάρεστα όπως πάντα άλλωστε, με την φωτοβολίδα, τα οφσάιντ, τα πέναλτι και όλα τα σχετικά, αλλά η εικόνα στο «Καυτανζόγλειο» για την ώρα σημαδεύει το φετινό πρωτάθλημα.

Μία έκρηξη χαράς για την επιστροφή του Αρη, μία μαζίκη δήλωση ότι υπάρχει μία ακόμη ομάδα που μπορεί να σημαδέψει το πρωτάθλημα μας, μία ατμόσφαιρα λάτιν, από έναν άλλο διαφορετικό πόλο. Και όλα αυτά να συνοδεύονται από μία καλοφτιαγμένη ομάδα που παίζει ποδόσφαιρο. Από έναν προπονητή που βγάζει ευγένεια και ποδοσφαιρική σοφία και από παίκτες που ξέρουμε πολύ καλά και από το βιογραφικό τους, αλλά και απ' όσα έχουμε δει από αυτούς που έχουν ξαναπαίξει στην Ελλάδα, ότι έχουν πολλές δυνατότητες και υψηλή ποδοσφαιρική ποιότητα.

Ο ενθουσιασμός των φίλων του Αρη πηγάζει από την επιστροφή σε αυτό που έχουμε με κλισεδιάρικο τρόπο μάθει να γράφουμε “εκεί που ανήκει”, αλλά αντλεί επιπλέον δύναμη και από την ίδια την ομάδα και το ποδόσφαιρο που παίζει. Αρκεί σε όλο αυτό να μπει ένα όριο, να μην γίνει άγαρμπα, να μην τρυπήσουν το ταβάνι και τον ουρανό οι προσδοκίες και κυρίως αρκεί ο στόχος να παραμένει ένας. “Να χαρούμε την επιστροφή με μία ομάδα που θα μας γεμίζει με το ποδόσφαιρο που παίζει”.

Ολα τα άλλα ας τα αφήσουν να τα φέρει μόνα του ο χρόνος και η ίδια η ομάδα με όσα θα πετύχει. Ας μην σκέφτονται από τώρα το ματς με τον ΠΑΟΚ στο «Βικελίδης» και πόσο θέλουν να τον νικήσουν, ας μην απαιτούν από τώρα το «Big 4» να γίνει «Big 5», αυτά δεν έρχονται με απαίτηση, με φωνές, αυτά τα φέρνει όταν πρέπει η ίδια η ομάδα, ως φυσικό επακόλουθο της παρουσία της, του ποδοσφαίρου της, του γεμάτου γηπέδου της. Και δεν έρχονται με μία δύο Κυριακές.

Το πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα αντίστοιχης περίπτωσης είναι η αγγλική Τότεναμ. Για μία 20ετία η σεζόν ξεκινούσε και ο στόχος ήταν ένας. “Να τερματίσουμε επιτέλους πιο ψηλά από την Αρσεναλ”. Αν η Τότεναμ υποβιβάζονταν ως προτελευταία και η Αρσεναλ ως τελευταία θα ήταν ικανοποιημένοι. Επί 20 χρόνια δεν κατάφεραν ποτέ να τερματίσουν πάνω από την Αρσεναλ. Ωσπου εμφανίστηκε ο Ποκετίνο και είπε “Δεν με νοιάζει τι κάνει η Αρσεναλ. Με νοιάζει να παίζουμε ωραίο ποδόσφαιρο και να μεγαλώσουμε το club με συνεχόμενες παρουσίες στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ. Με αυτόν στον πάγκο η Τότεναμ μεγάλωσε, φέτος θα παίξει τρίτη σερί σεζόν στο Τσάμπιονς Λιγκ, σε λίγες εβδομάδες θα μπει στο νέο γήπεδό της και ναι παρεμπιπτόντως όπως λέει και ο Ποκετίνο τις δύο τελευταίες σεζόν πέρασαν και στη βαθμολογία την Αρσεναλ.

Ολα αυτά τα χρόνια οι φίλοι της Τότεναμ φώναζαν επειδή όλοι στην Αγγλία μιλούσαν για το Big 4 (Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Αρσεναλ, Τσέλσι, Λίβερπουλ) και όχι για το Big 5. Τελικά κάποια στιγμή όλη η Αγγλία μίλησε για το Big 5, όταν εμφανίστηκαν οι Αραβες και με τα πετροδόλαρα εκτόξευσαν τη Σίτι. Εδώ και 3 χρόνια η ίδια η ομάδα και τα κατορθώματά της ανάγκασε την αγγλική κοινή γνώμη να μιλάει πλέον για το “Big 6”, ακριβώς τη στιγμή που οι φίλοι της Τότεναμ είχαν πάψει να απαιτούν οτιδήποτε και απολάμβαναν αυτό που είχαν και έχουν.

Πριν ο Αρειανός λοιπόν απαιτήσει, τίτλο, Ευρώπη, «Big 5» και οτιδήποτε άλλο, ας απολαύσει την επιστροφή, ας απολαύσει την ομάδα, ας απολαύσει το ποδόσφαιρο. Και αν είναι εκεί με τον ίδιο τρόπο που ήταν στο «Καυτανζόγλειο» στο ματς με τη Λάρισα, τότε όλα τα υπόλοιπα θα αρχίσουν να έρχονται από μόνα τους και μάλιστα πολύ γρήγορα. Η πρώτη πεντάδα για φέτος δεν μοιάζει άπιαστο όνειρο. Το αντίθετο, θα έλεγα φυσιολογική εξέλιξη των πραγμάτων, βάση του ρόστερ και της δυναμικής του club. Αρα το επόμενο καλοκαίρι είναι πιθανό να έχει και Ευρώπη ξανά. Είναι ήδη ένα άλμα, ας μην υπάρχει βιασύνη σε μία σεζόν να γίνουν δέκα άλματα μαζί ή τέλος πάντων ας μην φορτώσουν την ομάδα με πίεση κι' ας την αφήσουν να δει που μπορεί να φτάσει από μόνη της.

Αλλωστε το ποδόσφαιρο που μπορεί να παίξει ο Γιουνιές (τι γκολ έβαλε αλήθεια ο... αλήτης), ο Μπρούνο Γκάμα, ο Ματέο Γκαρσία, ο Ντιγκινί, ο Μπάσα (έλα πείτε την αλήθεια είναι ίδιος ο Νεμπεγλέρας στα καλύτερά του και στο πιο ξανθό του), ο Μαρτίνες, ο Σιώπης και όλοι οι υπόλοιποι, είναι αρκετό για να μας έχει γεμίσει προσδοκίες για το τι μπορούμε να περιμένουμε από αυτήν την ομάδα. Ας την αφήσουμε να μας το δείξει χωρίς επιπρόσθετες ταμπέλες...