Η αλλαγή του Ολυμπιακού αμυντικά κι οι Ομάρ, Βούκοβιτς, Μιράντα

Αν θέλουμε να δούμε λίγο πιο ειδικά το αμυντικό κομμάτι του παιχνιδιού του Ολυμπιακού από το ξεκίνημα της προετοιμασίας του, μπορούμε να κάνουμε μία ενδιαφέρουσα, νομίζω, διαπίστωση: από τους 10 αγώνες που έχει δώσει, εννιά φιλικούς και αυτόν με τη Λουκέρνη, πραγματικό πρόβλημα αμυντικά όταν έπαιξε η βασική του ενδεκάδα, είχε μόνο σε έναν, στο 0-4 από την Γκενκ.

Κολωνία - Ουνιόν! Με υψηλές αποδόσεις και πολλά ειδικά στοιχήματα! (21+)

Σε έξι παιχνίδια με τη Λουκέρνη (4-0), με την ισπανική Λεγανές (0-0), με την τούρκικη Γκοζτέπε (1-0), με την ρουμάνικη Μποτοζάνι (5-0), με την αυστριακή Βάτενς (3-0) και την βέλγικη Τες (3-0), κράτησε πίσω το μηδέν και γενικά δεν δέχθηκε πολλές φάσεις. Στο 1-1 με την Σεντ Τρούϊντεν έπαιξε με τις ρεζέρβες δεχόμενος το μοναδικό γκολ. Στο 2-3 από την Έουπεν, όσο έπαιζαν οι βασικοί (έως το 60’) το σκορ ήταν 1-1. Στο δε 0-4 από την ΠΣΒ, όσο έπαιζαν οι βασικοί (έως το 68’), το σκορ ήταν 0-1.

Κοινώς, με τη βασική του ενδεκάδα ο Ολυμπιακός είχε παθητικό σε τρία ματς, στα δύο από ένα γκολ και στο άλλο, που ήταν...καταστροφικό, τέσσερα.

Δεν προσπαθώ να ωραιοποιήσω τίποτα-καταγραφή κάνω, με συγκεκριμένα δεδομένα. Όπως είναι δεδομένο και κάτι άλλο: ότι τα περισσότερα γκολ που έχει δεχθεί ο Ολυμπιακός είναι από προσωπικά λάθη, ορισμένα τα λες και τραγικά, κύρια κάποια του Σισέ που στα δύο κολλητά φιλικά με Γκενκ και ΠΣΒ ήταν «αλλού» κι έκανε δώρα τρία γκολ!

Που θέλω να καταλήξω: βλέπω μία διαφοροποίηση στην όλη αμυντική λειτουργία του Ολυμπιακού, προς το καλύτερο εννοώ. Γίνονται ακόμη λάθη, υπάρχει έλλειψη χημείας με τόσα νέα πρόσωπα, όμως υπάρχει στην ομάδα μία βελτιωμένη αμυντική συμπεριφορά, που ξεκινάει μάλιστα από μπροστά, από τον Γκερέρο και τα εξτρέμ.

Το ίδιο ισχύει ειδικά και για το τελευταίο παιχνίδι, με τη Λουκέρνη. Επιπολαιότητες υπήρξαν (όπως π.χ. δύο πάσες του Ομάρ και μία του Τσιμίκα πάνω σε αντίπαλο), αλλά υπήρξε πολύ μεγαλύτερη διάθεση και αποφασιστικότητα για σοβαρό και συγκεντρωμένο αμυντικά παιχνίδι. Όπως είχε μεγάλη σημασία που οι δύο κεντρικοί χαφ, Μπουχαλάκης-Γκερέρο, έκαναν συνήθως ψηλά άμυνα, πιέζοντας τους αντιπάλους τους στο δικό τους μισό γήπεδο.

Παρεμπιπτόντως, ο Ομάρ ήταν θετικός αμυντικά κι έκανε πολλές κούρσες για να βοηθήσει επιθετικά, είχε καλές συνεργασίες με το Λάζαρο και αν οι σέντρες του ήταν καλύτερες θα μιλάγαμε για πραγματικά πολύ καλή εμφάνιση. Ο Ομάρ είναι έμπειρος παίκτης, έχει ποιότητα, δεν τον πήραν τα χρόνια και νομίζω ότι η ομάδα τον χρειάζεται.

Ο Βούκοβιτς είχε αρκετές σημαντικές επεμβάσεις, ψηλά και χαμηλά, γενικά ενέπνευσε, όπως συνήθως συμβαίνει, εμπιστοσύνη, πέρασε μπαλιές μπροστά (μία τέτοια στον Φορτούνη ξεκίνησε την ευκαιρία του Γκερέρο στα τελευταία λεπτα) όμως είχε και δύο κακές στιγμές.

Η πρώτη όταν βγαίνοντας να κόψει μία σέντρα δεν πρόσεξε και δεν μάζεψε το χέρι του, με συνέπεια η μπάλα να βρει τον αγκώνα του-ξεκάθαρα δεν υπήρχε πρόθεση, εξ ου κι ο Γάλλος διαιτητής δεν έδωσε πέναλτι. Όμως, ποιος μας λέει ότι οι διεθνείς διαιτητές της ΕΠΟ δεν θα έτρεχαν στην ασβεστένια βούλα; Και το σκορ εκείνη την στιγμή ήταν στο 1-0...

Η δεύτερη όταν, προς το τέλος του ματς, έκανε μία πολύ κακή πάσα, με την μπάλα ευτυχώς να φεύγει στο πλάγιο άουτ και να μην καταλήγει σε αντίπαλο κυνηγό. Κι αν δεν κάνω λάθος δεν ήταν η πρώτη φορά που ο Σέρβος στα τελευταία λεπτά εμφανίζει συμπτώματα μεγάλης κόπωσης, που φέρνει λάθη. Πρέπει οι αντοχές του να είναι για 95 λεπτά κι όχι για 80’.

Ο Μιράντα είναι μία ιδιαίτερη περίπτωση, υπό την έννοια ότι συνεχίζει περίπου όπως άρχισε: με καλές στιγμές, αλλά και με λάθη, που δεν τα κόβει. Και, άρα, με συνέπεια να μην βγάζει αξιόπιστη εικόνα.

Μόνο που θα μου επιτρέψετε να μην στέκομαι μόνο στα αρνητικά του. Βεβαίως και δεν μου άρεσε που δύο φορές πούλησε την μπάλα, όταν πιέστηκε (τη μία βγήκε κι επικίνδυνη τελική για τους Ελβετούς). Ούτε που έκανε λάθος πάσα στον Φορτούνη η, ένα παρακινδυνευμένο γύρισμα στον Γιαννιώτη.

Αλλά ο Πορτογάλος είχε πολύ περισσότερες καλές στιγμές κι είναι άδικο να κάνουμε ότι δεν τις είδαμε. Είχε καλές επεμβάσεις, βγήκε πρώτος στην μπάλα, κόντραρε επικίνδυνο σουτ αντίπαλου στην περιοχή, είχε καλές πάσες από πίσω και επιθετικά έκανε πολύ αισθητή την παρουσία του στις στημένες φάσεις, αρχικά με δύο κεφαλιές (άστοχες) που πήρε, σε φάσεις στις οποίες μπορούσε και να σκοράρει και στη συνέχεια με το γκολ που έφτιαξε στη φάση του 4-0 του Γκερέρο, επιμένοντας πάρα πολύ στη φάση και τελικά κερδίζοντας την κόντρα.

Είναι σίγουρα ζήτημα η έλλειψη σταθερότητας του Μιράντα, όμως ότι έχει δυνατότητες, έχει-θυμάμαι χαρακτηριστικά μία φάση που ξαφνικά έχασε τον αντίπαλο φορ, αλλά μετά με μία εντυπωσιακή επέμβαση τον έκοψε. Κι εγώ έχω πάντα κάτι στο μυαλό μου: για να τον εμπιστεύεται ο προπονητής και να μην βάζει π.χ. τον Σισέ, κάτι βλέπει πάνω του.

Και για να είμαι ειλικρινής, μου είχε κάνει εντύπωση ότι την ημέρα που είχε διαρρεύσει η δυσφορία της διοίκησης για την απόδοση του, ο Ολυμπιακός έπαιζε φιλικό με την Γκοζτέπε στην Ολλανδία κι ο Μιράντα έδειχνε μια χαρά στο περιθώριο του αγώνα, ήταν όλο χαμόγελα και γενικά μόνο προβληματισμένος δεν φαινόταν, έχοντας για κάποιο λόγο εμπιστοσύνη στον εαυτό του.

Τέλος πάντων, ο Ολυμπιακός έφερε πίσω τον Τοροσίδη για στόπερ και περιμένει να δει έτοιμο και τον Έλληνα διεθνή και τον βασικότατο στο Μουντιάλ Μεριά, όμως εγώ πάντα λέω το ίδιο πράγμα: μην υποτιμάμε αυτούς που παίζουν, περιμένοντας τους, θεωρητικά τουλάχιστον, καλύτερους που θα έρθουν. Να τους κρίνουμε, αλλά σφαιρικά, βλέποντας τα άσχημα, αλλά και τα καλά τους.

Ο δε Μιράντα, για τον οποίο κι εγώ δεν κρύβω ότι όπως τον βλέπω αυτή την στιγμή δεν με «γεμίζει» για βασικός στόπερ του Ολυμπιακού με τα πάνω και κάτω που έχει σε κάθε παιχνίδι, είναι ένας παίκτης, ο οποίος από τα τέλη του περασμένου Οκτώβρη ζήτημα αν έχει τέσσερα επίσημα παιχνίδια στα πόδια του. Λογικό, δηλαδή, είναι να θέλει παιχνίδια για να «πατήσει» πιο καλά.

Και θέλω να πιστεύω ότι εν τέλει δεν θα μας κάνει να μιλάμε για αχίλλειο πτέρνα του Ολυμπιακού, όπως μοιάζει να είναι αχίλλειος πτέρνα του ΠΑΟΚ αυτός ο Χατσερίδης, όπως τον είδα (και) με την Σπαρτάκ τις προάλλες στην Τούμπα.