Στα λεγόμενα... πολυεργαλεία της Σούπερ Λιγκ συμπεριλαμβάνεται ο Παύλος Κυριακίδης. Ο 27χρονος, ύστερα από τον Ηρακλή και τον Ατρόμητο, έγινε κάτοικος Ηρακλείου και αποτέλεσε μία από τις πρώτες προσθήκες του ΟΦΗ, μετά την επιστροφή του στα «σαλόνια». Μέσω του gazzetta.gr μοιράζεται τις πρώτες του σκέψεις για τη νέα σελίδα που γύρισε στην καριέρα του και έδωσε το... στίγμα του.

Είμαι πολύ χαρούμενος που ήρθα σε μία μεγάλη ομάδα με κόσμο, δυναμική και μεγάλη ιστορία. Νιώθω έτοιμος να τη βοηθήσω και να δώσω τον καλύτερό μου εαυτό.

Εννοείται. Από την πρώτη στιγμή μου έδειξε πως με θέλει στην ομάδα και αυτό μέτρησε για μένα πάρα πολύ. Από τη στιγμή που με ήθελε ο κόουτς, ήταν... μονόδρομος για εμένα να πω το ναι.

Οταν μία ομάδα προέρχεται από τη Football League, το πρώτο που καλείται να πράξει είναι να εξασφαλίσει μία όσο το δυνατόν πιο γρήγορη και άνετη παραμονή. Ομως ο ΟΦΗ είναι μία μεγάλη ομάδα και δεν πρέπει να μείνουμε σε αυτό. Θέλουμε να πάμε όσο το δυνατόν καλύτερα και να φτάσουμε όσο πιο ψηλά είναι δυνατόν.

Το βασικότερο είναι να έχουμε όλοι στην ομάδα υγεία και μετά να ξαναπαίξω ποδόσφαιρο. Πέρσι δεν αγωνίστηκα πολύ. Αλλά εκείνο που έχει σημασία είναι να βοηθήσω την ομάδα ώστε να πετύχει τους στόχους της.

Στον Ηρακλή ήταν που καθιερώθηκα μπακ. Για μένα είναι το ίδιοι. Παίζω όπου μου ζητήσει ο κόουτς.

Ναι. Σε ένα ματς στην Καλαμαριά ήταν η πρώτη φορά που έπαιξα μπακ (σ.σ. στις 4 Ιανουαρίου του 2015). Τότε ο Μπουκουβάλας είχε υποστεί ένα διάστρεμμα και επειδή δεν υπήρχε άλλος στον πάγκο, γύρισα στα μπακ. Κερδίσαμε, πήγα καλά και έκτοτε όποτε έλειπε ο Μιχάλης (σ.σ. Μπουκουβάλας), έπαιζα στη θέση του. Μετά όταν αποχώρησε από τον Ηρακλή, καθιερώθηκα.

Οχι... όχι (σ.σ. γέλια). Δεν έχω πρόβλημα να παίξω οπουδήποτε.

Και στον Ηρακλή υπήρχε πίεση και στον Ατρόμητο. Δεν μου είναι κάτι πρωτόγνωρο. Ο κόσμος του ΟΦΗ είναι απαιτητικός, αλλά μέσα από την πίεση γίνεσαι καλύτερος και δίνεις περισσότερα.

Από μικρός που ζούσα στο χωριό, με θυμάμαι με μία μπάλα. Είχα πάντα αυτό το όνειρο. Είμαι χαρούμενος που έχω πετύχει ότι έχω καταφέρει ως τώρα. Τα όνειρα δεν τελειώνουν ποτέ. Πρέπει να βάζουμε πάντα νέους στόχους και παλεύουμε να τους πετύχουμε.

Πολλές. Ως ατομικές ξεχωρίζω δύο. Το γκολ που πέτυχε στο Καυτανζόγλειο σε έναν αγώνα Κυπέλλου κόντρα τον Αστέρα και προκριθήκαμε στα προημιτελικά (σ.σ. σεζόν 2014/15). Μετά δεν θα ξεχάσω λίγες ημέρες αργότερα το ματς με τον Ολυμπιακό Βόλου, όπου σκόραρα ξανά και αφιέρωσα το γκολ μου στον παππού μου που είχε φύγει πρόσφατα από τη ζωή, Ηταν μία πολύ ιδιαίτερη στιγμή για εμένα.

Σε ομαδικές θυμάμαι πάντα τα όσα έγιναν μετά τον δεύτερο ημιτελικό Κυπέλλου στην Ξάνθη, όταν και δεν περάσαμε από τον τελικό. Ηταν 2,5 με 3 χιλιάδες φίλοι του Ηρακλή στο γήπεδο και παρά τον αποκλεισμό, τραγουδούσαν και μας χειροκροτούσαν. Ορισμένοι στην ομάδα έκλαιγαν από συγκίνηση. Ηταν στιγμές που δεν θα ξεχάσω ποτέ.

Το Ηράκλειο τώρα θα το δω. Περιμένω πώς και πώς να το ζήσω. Ολοι μου λένε τα καλύτερα. Οσοι έχουν ζήσει μου έχουν πει πάρα πολύ καλά λόγια για την πόλη και τους ανθρώπους της. Η Θεσσαλονίκη είναι μέσα στην καρδιά μου, αλλά παντού ήταν όμορφα.

Εχω δει τον τρόπο που συμπαραστέκονται στην ομάδα και έχουμε μία από τις πιο 'καυτές' έδρες στην Ελλάδα. Ανυπομονώ να παίξω σε ένα γεμάτο 'Γεντί Κουλέ' και να βιώσω αυτή την ατμόσφαιρα. Να είναι κοντά μας και εμείς θα δώσουμε τον καλύτερό μας εαυτό.