Υποθετικό σενάριο: Ας πούμε, ότι ένα παιδί γεννήθηκε στα τέλη των 80’s. Κάτι που σημαίνει πως άρχισε να θυμάται πράγματα από τις αρχές των 90’s, χωρίς όμως αυτές οι αναμνήσεις να έχουν συνοχή μεταξύ τους. Θυμάται εικόνες, στιγμές, χωρίς όμως συνέχεια. Ας πούμε, ότι αυτό παιδί είναι ΑΕΚ.

Η Ένωση κατέκτησε το τελευταίο της πρωτάθλημα το 1994. Γι’ αυτό το παιδί, εκείνη η ανάμνηση είναι απούσα. Μπορεί να την έζησε, ακόμα και μέσα στο γήπεδο, αλλά δεν τη θυμάται.

Αυτό το παιδί μεγάλωσε με ιστορίες μεγαλείου. Ιστορίες για ευρωπαϊκές πορείες, για ομαδάρες, για ήρωες, για παικταράδες. Όλα αυτά δεν του έλειψαν, μεγαλώνοντας. Είδε την ΑΕΚ να μην χάνει δύο φορές από τη Ρεάλ, τέσσερις φορές από την Μίλαν, την είδε να τελειώνει δύο φορές άηττητη σε ευρωπαϊκό όμιλο, να κατακτά Κύπελλα, να κερδίζει ντέρμπι.

Την είδε, όμως, και να χάνει το σπίτι της, να της αρπάζουν μέσα από τα χέρια της αυτό που είχε κερδίσει μέσα στο γήπεδο, να πέφτει κατηγορίες.

Από τα 20 χρόνια που θυμάται αυτό το παιδί την ΑΕΚ, ένα πράγμα δεν είχε δει από κοντά: ένα πρωτάθλημα! Στις 22 Απριλίου 2018, το έζησε κι αυτό!