Η αλληλεγγύη δεν χρειάζεται ονοματεπώνυμο!

Είμαι από τις πρώτες υποστηρίκτριες του Facebook, από τις πρώτες που έκαναν προφίλ και μοιράστηκαν τις φωτογραφίες τους και τη… ζωή τους! Πλέον, μετά από περίπου δέκα χρόνια το χρησιμοποιώ, κυρίως, ως μέσο προβολής της δουλειάς μου. Σπάνια θα διαβάσω κάτι… Γι’ αυτό και συγχωρέστε με όσοι έχω ξεχάσει τα γενέθλιά σας..

Πρόσφατα όμως έπεσε στην αντίληψή μου μια σελίδα με τον τίτλο Solidarity Athletes – Αλληλέγγυοι Αθλητές. Μου κίνησε το ενδιαφέρον το κείμενο στο εξώφυλλο: «Σκοπός μας είναι να κάνουμε δράσεις αλληλεγγύης σεβόμενοι τον άνθρωπο ανεξαρτήτως εθνικότητας ή χρώματος. Να μπολιάσουμε το νέο αθλητή με τις πραγματικές αξίες του αθλητισμού. Ν’ αγαπήσουμε την ευθύνη ως αθλητές απέναντι στην κοινωνία, ειδικά στη βάση του ανθρώπου, τα παιδιά. Να γίνουμε η αλλαγή που θέλουμε να έρθει».

Αυτομάτως μπήκα στη διαδικασία να ψάξω. Ανακάλυψα, λοιπόν, πως πίσω από αυτή τη σελίδα βρίσκεται μια ομάδα επαγγελματιών αθλητών, οι οποίοι επιλέγουν να δρουν ανώνυμα. Μια ομάδα ανθρώπων του αθλητισμού! Του πραγματικού αθλητισμού, έτσι όπως τον ονειρευόμουν κι έτσι όπως τον έζησα μικρή. Του αθλητισμού που νοιαζόσουν για τον συμπαίκτη σου, σεβόσουν τον αντίπαλο και πάνω από όλα σ’ ένοιαζε το παιχνίδι. Και τα σημάδια στα πόδια από τις τούμπες στην αλάνα ήταν παράσημα. Ενός αθλητισμού, που κάθε παιδί έχει δικαίωμα να γνωρίσει.

Εδώ και μερικούς μήνες τα 26 παιδιά από το Χαμόγελο του παιδιού στον Καρέα έχουν τη δυνατότητα ν’ αθλούνται στην αυλή του σπιτιού τους. Και γι’ αυτό φρόντισαν 77 «ανώνυμοι» αλληλέγγυοι αθλητές. Έφτιαξαν – με δική τους πρωτοβουλία και προσωπική εργασία – γηπεδάκια μπάσκετ, ποδοσφαίρου, βόλεϊ. Δεν ανέθεσαν σε κανέναν να υλοποιήσει την ιδέα τους. Έβαλαν τα δικά τους τα χέρια για να το ευχαριστηθούν περισσότερο.

Για ένα πολύ μεγάλο διάστημα επισκέπτονταν καθημερινά τις εγκαταστάσεις στο Χαμόγελο του παιδιού, έβαφαν και έστρωναν χλοοτάπητες γιατί έτσι ήθελαν και όχι επειδή προσδοκούσαν σε κάτι.

Γι’ αυτό και η ενέργειά τους δεν έλαβε τη δημοσιότητα που άξιζε. Όχι, πως τους ένοιαζε, βέβαια, αλλά η δική μας η δουλειά θα έπρεπε να φωτίζει τέτοιες ιστορίες. Και όχι να τις κρίνει ανάλογα με το πρόσωπο που τις κάνει. Έχουμε μάθει να κοιτάμε το δέντρο και να χάνουμε το δάσος εγκλωβισμένοι σε μια κοινωνία του φαίνεσθε.

Για τους Solidarity Athletes, μικρή σημασία έχει. Διότι, δεν ψάχνουν τον θόρυβο, μα την ουσία. Θέλουν να παραμείνουν αθόρυβοι και να προκαλούν όσο μεγαλύτερο θόρυβο μπορούν, με τα γέλια και τις φωνές των παιδιών. Δεν πρέπει να τους αφήσουμε, όμως.

Μέσα στη σαπίλα του ελληνικού ποδοσφαίρου, που βιώνουμε καθημερινά κι επί σειρά ετών, εγώ επιλέγω να είμαι με τους… ανώνυμους. Εσείς;