Στην μπάλα υπάρχουν ορισμένες περιπτώσεις παικτών που αργά αλλά σταθερά ανεβαίνουν την... ιεραρχία. Δηλαδή. Πρώτα παίρνουν τον χρόνο συμμετοχής που τους αναλογεί, μετά εδραιώνονται στο αρχικό σχήμα και με την πάροδο του χρόνου, αποκτούν τη «στόφα» του ηγέτη. Ο οποίος βγαίνει μπροστά και φωνάζει «παρών» σε δύσκολες στιγμές.

Κάτι ανάλογο ισχύει φέτος και με τους Πέτρο Γιακουμάκη και Μιχάλη Μανιά. Πλέον δεν είναι απλά δύο καλοί παίκτες, αλλά αποδεικνύουν πως είναι σε θέση να πάρουν από το... χέρι μία ομάδα. Στην προκειμένη περίπτωση τον Λεβαδειακό και τον Αστέρα Τρίπολης αντίστοιχα.

Ο πρώτος διανύει την 4η σεζόν του στη μεγάλη κατηγορία, όλες με τη φανέλα των Βοιωτών. Ως επί το πλείστον στις προηγούμενες ήταν το «δεύτερο βιολί» στη γραμμή κρούσης, αφού βρίσκονταν στη σκιά του Βαγγέλη Μάντζιου. Φέτος τα δεδομένα άλλαξαν, η επιλογή του Μπραντάο αποδείχθηκε λανθασμένη και ο 25χρονος κλήθηκε να σηκώσει όλο το βάρος. Αλλωστε μέχρι την έλευση του Μαρκόβσκι ήταν ο μόνος επιθετικός στην ομάδα. Ηδη έχει βρει δίχτυα 6 φορές και μάλιστα τα γκολ του «χάρισαν» στους «πράσινους» 7 βαθμούς, δείγμα ότι ήταν και κρίσιμα. Χωρίς να εκβιάζει τις προσπάθειες (7/35), μέχρι στιγμής έχει παίξει τόσο φουνταριστός σε 4-2-3-1 ή 3-5-2, όσο και περιφερειακός ή στα άκρα.

Ο δεύτερος επέστρεψε τον περασμένο Γενάρη στην Ελλάδα για λογαριασμό του Αστέρα Τρίπολης. Τον ξέραμε ως έναν «δολοφόνο με αγγελικό πρόσωπο», αφού με Απόλλων στην Football League αλλά και Αρη, ΠΑΣ πέτυχε αρκετά γκολ. Στους Αρκάδες όμως βρίσκεται στην πρώτη γραμμή. Ο 27χρονος... μεγάλωσε, ωρίμασε και με 18 τέρματα σε 41 ματς πλέον δεν είναι απλά ένας καλός στράικερ, αλλά ο «ηγέτης». Κυρίως πέρσι, όπου συγκαταλέγεται στους βασικούς λόγους που ο Αστέρας... ξεκόλλησε από την ουρά.

Αμφότεροι φέτος δείχνουν άκρως βελτιωμένοι και πλέον, λογίζονται εκ των ηγετών. Κάτι που χρειάζεται και προσωπικότητα για να συμβεί. Μάλιστα και τους δυο έχουν δει πολλά «μάτια» από το εξωτερικό και επειδή μένουν ελεύθεροι το καλοκαίρι του 2019, ίσως μέσα στο 2018 να υπάρξουν εξελίξεις.