Το καταραμένο χέρι του Τάκολα

Όπως σας έχω ξαναγράψει σε προηγούμενο επεισόδιο, η τηλεοπτική μου καριέρα ξεκίνησε ως τεχνικός και μάλιστα με πολυσχιδή δραστηριότητα από τα ρεπορτάζ ειδήσεων του Mega μέχρι τηλεοπτικές σειρές στα Studio Μανιάτη κι από την παραγωγή της εκπομπής ΑΜΑΝ μέχρι κάλυψη αγώνων για το τότε νεοφερμένο Filmnet.

Τον Οκτώβριο του ’98 βρισκόμουν ήδη δεύτερη σεζόν στην Θεσσαλονίκη, τις καθημερινές εργαζόμουν στα γυρίσματα του ΑΜΑΝ και τα Σαββατοκύριακα στα γήπεδα της Θεσσαλονίκης. Πλησίαζε το μεγάλο ντέρμπι ΠΑΟΚ – Ολυμπιακός κι ένας συνάδελφος από το ΑΜΑΝ ο Μιχάλης Β. μου είχε ψήσει το ψάρι στα χείλη. «Αν δουλεύεις θέλω να με βάλεις μέσα, πρέπει οπωσδήποτε να μπω, δε βρήκα εισιτήριο, δε χάνεται αυτό το ματς» και άλλα τέτοια. Του απάντησα οκ, αλλά αν ήθελε να τον βάλω μέσα χωρίς εισιτήριο, θα έπρεπε να έρθει 4 ώρες νωρίτερα, για να τον βάλω μέσα με τη δική μου διαπίστευση, όταν τα μέτρα εισόδου θα ήταν ακόμα χαλαρά, γιατί στο γήπεδο θα βρισκόμασταν μόνο, όσοι θα εργαζόμασταν για τη μετάδοση.

Τότε δε δούλευα ως cameraman αλλά στα replay του αγώνα, αφού ήδη είχα περάσει από το φροντιστήριο του Παναγιώτη και της Φώφης αγαπημένων συναδέλφων στα van εξωτερικών μεταδόσεων. Όταν ήρθε ο Μιχάλης Β. , του φόρτωσα ένα τριπόδι κάμερας, του κρέμασα τη διαπίστευση στο λαιμό έτσι, ώστε να μην φαίνεται η φωτογραφία μου (καμία ομοιότητα οι δυο μας) και τον έβαλα μέσα. «Κάτσε κοντά στις κάμερες, να νομίζουν ότι είσαι τεχνικός και μην κουνηθείς ούτε για κατούρημα». Τα μιλήσαμε, τα συμφωνήσαμε και πήγα να χωθώ στο van για την πολύ απαιτητική μετάδοση. Μην τα πολυλογώ, το ματς ξεκίνησε, ήταν επεισοδιακό, είχε φάσεις αμφισβητούμενες, είχε πέναλτι, είχε κάρτες κι εμείς στα replay πηγαίναμε σαν τον Βέγγο. Δουλεύαμε με 4 video, τρία betacam κι ένα της ίντσας. Ο έμπειρος δούλευε τα δύο betacam, που έδιναν κοντινά και δύσκολα replay κι εγώ ένα betacam με την κάμερα του γερανού και την ίντσα με τις κάμερες του οφσάιντ εναλλάξ. Όλα στο χέρι έτσι; Ούτε υπολογιστές, ούτε σκληροί δίσκοι, ούτε κονσόλες, ούτε τίποτα!

Ο Ολυμπιακός ήταν μπροστά με 1-2 και το τελευταίο δεκάλεπτο ο ΠΑΟΚ, που πήγαινε και τότε για πρωτάθλημα, κέρδισε κόρνερ. Γίνεται η εκτέλεση, σηκώνεται ο Μίρκο Τάκολα για κεφαλιά, η μπάλα στα δίχτυα, χαμός στη Τούμπα, το γήπεδο να καίγεται. Εκεί που ο διαιτητής έχει δείξει σέντρα, ξαφνικά κοιτάζει τον επόπτη, σημαία υψωμένη, πάει τον συμβουλεύεται και ακυρώνει το γκολ! Εντάξει απλά μακελειό! Μέσα στο van να γίνεται της κολάσεως, «ψάξτε, βρείτε replay, να δείξουμε τι έγινε» Αρχίζουμε τα jog στα video και πάμε να ετοιμάσουμε την φάση, για να την βγάλουμε αέρα.

Να σας εξηγήσω πρώτα κάτι. Το 1998 δεν υπήρχε ούτε 4Κ , ούτε High Definition, ούτε 1920-1080, ούτε super slow motion ή για να ακριβολογώ δεν υπήρχε τίποτα από τα παραπάνω στη Ελλάδα. Δουλεύαμε με την τεχνολογία της εποχής (PAL) που χρησιμοποιούσαν και στις ειδήσεις, στις σειρές κλπ κλπ Όλα είναι θέμα εποχής και κόστους. Ο Παναγιώτης ψάχνει βρίσκει τα replay από τα κοντινά κι εγώ από την οφσάιντ κάμερα, που είχε πιο γενικό πλάνο. Τα μεν κοντινά πλάνα από την ταχύτητα της μπάλας, το ζουμ του φακού και το slow motion ήταν τέρμα θολά, ενώ η δική μου οφσάιντ κάμερα είχε τόσο γενικό πλάνο, ώστε να είναι όλοι οι παίκτες μέσα, που η λεπτομέρεια, αν ο Τάκολα βρήκε την μπάλα με το χέρι, ήταν αδύνατον να φανεί. Στο μαγικό αυτό γήπεδο της Τούμπας εκείνης της εποχής οι κάμερες των οφσάιντ είχαν και δύο κολώνες μπροστά τους, οπότε ό, τι γινόταν πίσω από την κολώνα, το έβλεπε μόνο η κολώνα!

Replay καθαρό λοιπόν δεν υπήρχε, το γήπεδο έβραζε, είχε μέσα και περίπου 5000 Ολυμπιακούς, ξεκίνησαν επεισόδια, που χειροτέρεψαν, γιατί ένας ανεκδιήγητος παρατηρητής με καπαρντίνα, ευρισκόμενος μέσα στο γήπεδο άρχισε να κάνει νοήματα μπροστά από την μπυροκοιλιά του στο διαιτητή «Σφύρα το να φύγουμε» Πράγματι ο διαιτητής το σφύριξε αρκετά νωρίτερα και ξεκίνησε το πάρτι!

Συμπλοκές στις κερκίδες, καθίσματα στον αέρα, χαμός στα επίσημα, όρμησαν και στους δημοσιογράφους που μετέδιδαν «Μου… δείξτε τα όλα, γιατί δε δείχνετε καθαρό replay;» και άλλα πολλά. Το παλληκάρι που δούλευε στο αριστερό οφσάιντ, γύρισε την κάμερα προς τα επίσημα, για να μας δείξει τον χαμό και να δώσει ο παραγωγός το οκ να ξεστηθούν οι κάμερες. Εκεί που έχει εστιάσει λοιπόν το πλάνο στο booth των επισήμων, τι να δω; Ο Μιχάλης Β. ο συνάδελφος από το ΑΜΑΝ που εγώ είχα βάλει μέσα στο γήπεδο με τη δική μου διαπίστευση, σε έξαλλη κατάσταση, έδινε μπουνιές στα τζάμια των δημοσιογραφικών και τραβούσε, όποιο καλώδιο έβρισκε, για να το κόψει!

Πολύ αργότερα, αφού τελείωσαν τα επεισόδια, έγιναν ένα σωρό προσαγωγές, μετρήσαμε τις ζημιές μας, σπασμένες κάμερες και κομμένα καλώδια, καθόμουν αποκαμωμένος έξω από το van και προσπαθούσα να ηρεμήσω. Ξάφνου να ο Μιχάλης Β. βγαίνει από τη μικρή πορτούλα της Τούμπας κουβαλώντας το τριπόδι, με το οποίο τον έβαλα στο γήπεδο. «Καλά ρε, είσαι μαλάκας;» του είπα τραβώντας τον στην άκρη, να μη μας ακούνε οι άλλοι. « Σε βάζω μέσα με το όνομά μου κι εσύ πιάνεις και σπας τα μηχανήματα της μετάδοσης; Θες να με διώξουν;» « Ε τι να έκανα ρε Χρηστάρα; Δεν είδες τι γκολ ακύρωσαν τα μου…; Ήρθαν να μας κάνουν μαγκιά μέσα στο σπίτι μας;»

Είκοσι χρόνια μετά ο Μιχάλης έχει δύο παιδιά αν θυμάμαι καλά, σπούδασε οικονομικά στην Ελβετία (!) και τελευταία φορά που τον είδα, φορούσε κοστούμι, δούλευε σε πολυεθνική εταιρία και περίμενε την πτήση του για Αθήνα. Εγώ έχω τρία παιδιά, το γήπεδο το έχω κόψει μάλλον ανεπιστρεπτί και όταν του θύμισα την ιστορία, πεθάναμε στα γέλια και μου απάντησε το ίδιο ακριβώς πράγμα. «Αφού μας έκοψαν το πρωτάθλημα μέσα στο σπίτι μας τα μου…, τι να έκανα ρε Χρηστάρα;»

Το χέρι του Τάκολα παραμένει μυστήριο, γιατί ως αρμόδιος μπορώ να σας βεβαιώσω, ότι το είχε ψηλά αλλά πραγματικά δε φαινόταν, αν η μπάλα ακούμπησε χέρι ή κεφάλι. Αύριο θα δω το ματς κι εύχομαι να είναι ένα ήσυχο ντέρμπι, ένα κανονικό παιχνίδι. Είμαι ουδέτερος ως Παναθηναϊκός, αλλά μια προτίμηση υπέρ του ΠΑΟΚ την έχω για αύριο, το ομολογώ. Έτσι για να γελάσει λίγο και το χειλάκι του Μιχάλη Β. έστω και 20 χρόνια μετά. Μην την πληρώσει και καμιά OLED τηλεόραση στο σαλόνι του…