Είκοσι χρόνια στη γειτονιά των αγγέλων

Ο Παναγιώτης σύχναζε, όπως και οι περισσότεροι ποδοσφαιριστές του «Δικεφάλου», στα καφέ της Τούμπας. Το κέντρο δεν ήταν, τότε, η πρώτη επιλογή. Σ’ ένα απ’ αυτά, κοντά στη γειτονιά μου, όπου τον συναντούσα που και πού ανταλλάσσοντας μια «καλημέρα», τον είδαν κάποιοι συμπαίκτες του λίγο πριν φύγει για τη Θέρμη, το απόγευμα της Δευτέρας, με το ημερολόγιο να δείχνει «9 Φεβρουαρίου 1998».

Θυμάμαι εκείνες τις στιγμές και μου έρχονται στο μυαλό σαν να τις βλέπω να εκτυλίσσονται μπροστά μου αυτή τη στιγμή. Εκείνοι (που τον είδαν) έπαιζαν βασικοί στον ΠΑΟΚ, εκείνος δεν είχε κερδίσει την εμπιστοσύνη του Αγγελου Αναστασιάδη, που τον είχε σχεδόν πάντα στον πάγκο, πίσω από τον Ολιβάρες ή τον Καπετανόπουλο, κι αυτό ήταν το μαράζι του. Για τελευταία φορά είχε αγωνιστεί ως αλλαγή (στη θέση του Κώστα Φρατζέσκου), μόλις δώδεκα λεπτά στον αγώνα με τον ΟΦΗ, και η μοίρα του, το πεπρωμένο τα’ φερε έτσι ώστε απέναντι στην ομάδα του Ηρακλείου να κάνει ντεμπούτο (στις 8 Σεπτεμβρίου του 1996) και… φινάλε (στις 25 Ιανουαρίου του 1998) με την ασπρόμαυρη φανέλα! Τι, ειρωνεία κι αυτή…

Έφυγε για να ξεσκάσει, όπως είχε πει, να παίξει μπάλα, μαζί με κάτι φίλους του, σ’ ένα από τα ελάχιστα γήπεδα «5Χ5» της Θεσσαλονίκης, ακολουθώντας τη μόδα της εποχής, που σιγά σιγά απλωνόταν σ’ ολόκληρη την πόλη. Το ποδόσφαιρο ήταν το μεγάλο πάθος του, το ίδιο όμως και η ταχύτητα οδηγώντας ένα Rover Cabrio 1.600 cc. To είχε αγοράσει από την αντιπροσωπεία αυτοκινήτων του αναπληρωτή προέδρου της ΠΑΕ, Πέτρου Καλαφάτη, ήταν σχεδόν ίδιο μ’ αυτό που είχε και ο Θόδωρος Ζαγοράκης.

Εκείνο το βράδυ ψιλόβρεχε στη Θεσσαλονίκη, ο δρόμος γλιστρούσε, κάτι που ο νεαρός ποδοσφαιριστής δεν υπολόγισε καθόλου, το αυτοκίνητο έπιασε μεγάλη ταχύτητα κοντά στην κεραμοποιία Θέρμης, «έφυγε» από το δρόμο, και προσέκρουσε από το μέρος του οδηγού σε τσιμεντένιο γεφυράκι. Ο θάνατος του ήταν ακαριαίος και το πιο δύσκολο κομμάτι της υπόθεσης ήταν η ενημέρωση της οικογένειας, που ζούσε μόνιμα στην Αθήνα. Λίγα χρόνια αργότερα συζητώντας με τον πατέρα του, τον κυρ Βαγγέλη, μου έλεγε με παράπονο, ότι ένα από τα πιο μεγάλα του λάθη ήταν ότι δεν ακολούθησε τον Παναγιώτη στη Θεσσαλονίκη, μαζί με την υπόλοιπη οικογένεια, τη μητέρα του, τον αδερφό του Στέλιο. «Ξέραμε ότι ο ΠΑΟΚ ήταν η οικογένειά του, ήταν σε καλά χέρια, που να το φανταστούμε, τι θα μας έβρισκε…».

Τελικά, ο τότε αντιπρόεδρος της ΠΑΕ, Κώστας Ορφανός, ήταν αυτός που ανέλαβε την δύσκολη αποστολή και μετέφερε τηλεφωνικά τα άσχημα μαντάτα στην οικογένεια, που ζούσε στο Βύρωνα. Το σοκ ήταν τεράστιο, ειδικά για τη μάνα, που έκανε χρόνια να ξεπεράσει το χαμό του γιού της, το ίδιο και όλοι όσοι γνώριζαν το γελαστό παιδί, που εκείνο την εποχή υπηρετούσε την στρατιωτική θητεία του, με τη διοίκηση του ΠΑΟΚ να μεσολαβεί για να «είναι έξω» από τη μονάδα. «Καλύτερα να ήταν μέσα στη μονάδα. Αν ήταν υπηρεσία ο Παναγιώτης, δεν θα συνέβαινε το κακό», έλεγε ο Γιώργος Κούδας, μέλος της διοίκησης Μπατατούδη, στον οποίο είχε κάνει παράπονα ο μικρός ζητώντας του να μεσολαβήσει «για να ταλαιπωρούμαι λιγότερο στον στρατό…».

Ο εγωισμός και το μοιραίο «όχι»

Ο Παναγιώτης Κατσούρης, γεννήθηκε στην Αθήνα στις 28 Οκτωβρίου 1976 και ξεκίνησε την καριέρα του στον Πλάτωνα Αθηνών. Από εκεί τον απέκτησε η Νάουσα, αντί 5.000.000 δραχμών το καλοκαίρι του 1993, μια Νάουσα στην οποία έπαιζαν τότε ο Βασίλης Τσιάρτας, ο Βασίλης Λάκης, ο Ηλίας Σαπάνης και άλλοι σπουδαίοι παίκτες, οι οποίοι την είχαν ανεβάσει στην Α’ Εθνική κατηγορία.

Ένα χρόνο πριν ενηλικιωθεί, στις 31 Οκτωβρίου 1993, έκανε ντεμπούτο στα σαλόνια της μεγάλης κατηγορίας στην εντός έδρας ήττα με 3-1 από την πρωταθλήτρια ΑΕΚ, που εκτός από τον Τσιάρτα «ζαχάρωνε» και τον μικρό από το Περιστέρι. Η ομάδα της Ημαθίας δεν κατάφερε να δώσει συνέχεια στις «ένδοξες ημέρες» στις αρχές των ‘90s, η απώλεια όλων των μεγάλων ονομάτων, μέσω χρυσοφόρων πωλήσεων, αλλοίωσε την ταυτότητα και την αποδυνάμωσε, με τον Κατσούρη πάντως να μένει εκεί και να αποκτά εμπειρίες στο σκληροτράχηλο πρωτάθλημα της Β’ Εθνικής.

Το καλοκαίρι του 1996 το όνομα του διεθνή με την ομάδα των Ελπίδων αρχίζει να συζητιέται από νωρίς στο μεταγραφικό παζάρι. Ο ΠΑΟΚ, η ΑΕΚ, ακόμη και ο Πανηλειακός του πανίσχυρου Σάκη Σταυρόπουλου, θέλουν να τον εντάξουν στο δυναμικό τους. Με τη Νάουσα, όπου κακά τα ψέματα υπάρχουν αρκετοί φίλοι του ΠΑΟΚ, να έχει στείλει σε ομάδες του Νότου, τον Τσιάρτα, τον Λάκη κι άλλους παίκτες, θα ήταν κομματάκι δύσκολο κι ο Κατσούρης να πάει προς τα εκεί. Η κίνηση του Γιώργου Καλύβα, το βράδυ της 5^ης Ιουνίου, αποδείχθηκε καθοριστική. Ο «Δικέφαλος» έδινε 35.000.000 δρχ., αλλά κυρίως η επιθυμία του προέδρου της Νάουσας, Νίκου Σομπατζή, να καταλήξει ο παίκτης σε κάποια ομάδα της Θεσσαλονίκης και όχι της Αθήνας έφεραν τον Παναγιώτη στην Τούμπα.

Την επομένη ο Κατσούρης υπέγραψε πενταετές συμβόλαιο (το οποίο προέβλεπε 8.000.000 δρχ. ετήσια αποζημίωση) και παρουσιάστηκε από τον ΠΑΟΚ στις κατασκηνώσεις του Γιώργου Καλύβα, στη Μεταμόρφωση Χαλκιδικής, μαζί με τον Τάσο Τασιόπουλο, που είχε αποκτηθεί από τον Αθηναϊκό.

«Με ανατριχιάζει η ιδέα ότι θα παίξω σε γεμάτη Τούμπα. Ο ΠΑΟΚ είναι η μεγαλύτερη ομάδα του βορειοελλαδικού ποδοσφαίρου και είναι τιμή για μένα που θα φορέσω τη φανέλα του, δίπλα σε σπουδαίους παίκτες όπως είναι ο Ζαγοράκης και ο Τουρσουνίδης. Τα πολλά λόγια όμως είναι φτώχεια. Από εδώ και πέρα πρέπει να μιλήσω μέσα στο γήπεδο για να δικαιώσω την εμπιστοσύνη που μου έδειξαν οι άνθρωποι του ΠΑΟΚ», είχε πει κατά τη διάρκεια της παρουσίασής του, με τον Γκίντερ Μπένγκτσον να λέει, ύστερα από ένα φιλικό προετοιμασίας του ΠΑΟΚ κόντρα στην άσημη γερμανική Ντίσινγκεν, πως «αυτό το παιδί μπορεί να καθιερωθεί πολύ γρήγορα αν συνεχίσει να δουλεύει τόσο σκληρά».

Η φυγή του Σουηδού προπονητή και η έλευση πρώτα του Χρήστου Αρχοντίδη και στη συνέχεια του Αγγελου Αναστασιάδη, σε συνδυασμό με έναν τραυματισμό και με την στράτευσή του, τον άφησαν εκτός ενδεκάδας και με ελάχιστες συμμετοχές μέχρι το καλοκαίρι του 1997, όταν αρκετές ομάδες της Α’ Εθνικής, όπως η Βέροια, ο Πανηλειακός και η Καλαμάτα, έδειξαν ενδιαφέρον να τον αποκτήσουν ως δανεικό.

Ο πεισματάρης και εγωιστής Κατσούρης είπε «όχι» στο δανεισμό του, όπως «όχι» είπε και το χειμώνα του 1998, όταν ο Γιώργος Μπατατούδης έφτασε μια ανάσα από την συμφωνία με τον Πανηλειακό για την απόκτηση του Βασίλη Λάκη. Δεν ήθελε με τίποτα να φύγει ως αντάλλαγμα και η μεταγραφή δεν έγινε ποτέ. Ο Λάκης φόρεσε δέκα χρόνια μετά την ασπρόμαυρη φανέλα, αφού πέρασε εννιά σεζόν στην ΑΕΚ, ενώ κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει τι θα είχε συμβεί αν τότε ο Παναγιώτης έλεγε τελικά εκείνο το ναι…

​

«Αν τον είχα πάρει πίσω στην Αθήνα ίσως να μην γινόταν αυτό. Στεναχωριόταν που δεν έπαιρνε ευκαιρίες από τον ΠΑΟΚ αλλά μου έλεγε «δε φεύγω θα μείνω εδώ και θα παίξω». Ίσως για αυτό να έφυγε από τη ζωή. Γιατί δεν τον πήρα από τον ΠΑΟΚ…», ήταν τα παραπονεμένα λόγια του Βαγγέλη Κατσούρη, ενός ανθρώπου, που η ασπρόμαυρη ΠΑΕ προσκαλεί κάθε χρόνο στη Θεσσαλονίκη τις ημέρες του τουρνουά ακαδημιών «Παναγιώτης Κατσούρης», που καθιέρωσε το 2009, ως πρόεδρος του «Δικεφάλου», ο άλλοτε συμπαίκτης του, Θόδωρος Ζαγοράκης.

Μικρή σημασία…

Με τον ΠΑΟΚ αγωνίστηκε σε 24 αγώνες πρωταθλήματος, 4 κυπέλλου και έναν ευρωπαϊκό, κόντρα στην Ατλέτικο, στο 5-2 της Μαδρίτης και σε 29 αγώνες συνολικά πέτυχε 3 γκολ.

Αν και πιτσιρικάς, πρόλαβε να κάνει καριέρα σ’ όλες τις μικρές Εθνικές ομάδες (από το 1992 μέχρι το 1997 αγωνίστηκε 99 φορές στις Εθνικές Παίδων-Νέων-Ελπίδων, πετυχαίνοντας 45 γκολ!), ενώ με τη Νάουσα μέτρησε 13 συμμετοχές κι 1 γκολ στην Α΄ Εθνική.

Οι αριθμοί βέβαια ελάχιστη σημασία έχουν τώρα πια, όπως και το γεγονός ότι ο ΠΑΟΚ στη μνήμη του απέσυρε τη φανέλα με το νούμερο 17 και έστησε την προτομή του πρώτα στην καταπακτή των αποδυτηρίων και στη συνέχεια στα γραφεία της Τούμπας.

Ο Θεός ν’ αναπαύσει την ψυχή του Παναγιώτη…