• ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ ΤΟΝ ΦΑΚΕΛΟ ΓΙΑ ΤΑ #Mavra_genethlia

Μέσα στο ράβε-ξήλωνε των 76 μεταγραφών της τελευταίας πενταετίας, ο Παναθηναϊκός κατάφερε να δημιουργήσει δύο πραγματικά αξιόλογες ομάδες κατά την διοίκηση του Γιάννη Αλαφούζου.

Η πρώτη την χρονιά 2013-2014. Η συνεργασία του Νίκου Νταμπίζα με τον Γιάννη Αναστασίου, το πλάνο τους και κυρίως οι διακριτοί ρόλοι έφεραν τον Παναθηναϊκό στην κατάκτηση του Κυπέλλου και δημιούργησαν μία πολύ καλή ομάδα που με λίγες ποιοτικές προσθήκες θα ήταν σε θέση να «χτυπήσει» δυνατά το πρωτάθλημα της επόμενης σεζόν, ακόμη και με το περιβάλλον που υπήρχε εκείνη την εποχή στο ελληνικό ποδόσφαιρο.

Η ισορροπία που υπήρχε, όμως, έκανε φτερά, ο Γιάννης Αλαφούζος έδωσε υπερεξουσίες στον Γιάννη Αναστασίου, χάθηκε η «χημεία» και αυτό είχε ως αποτέλεσμα να χαλάσει η πετυχημένη συνταγή και εκείνο το καλοκαίρι να μην ενισχυθεί ουσιαστικά ο Παναθηναϊκός! Τα όσα έγιναν εκείνο το καλοκαίρι έφεραν τον Νίκο Νταμπίζα εκτός Παναθηναϊκού, με την ευθύνη να βαραίνει απόλυτα τον Γιάννη Αλαφούζο.

Τρία χρόνια μετά, στο φινάλε της σεζόν 16-17, ο Μαρίνος Ουζουνίδης παρουσιάζει έναν εξαιρετικό Παναθηναϊκό, μία ομάδα ανταγωνιστική που στην μεταγραφική περίοδο που ερχόταν αν έβαζε στο ρόστερ της 1-2 παίκτες ενδεκάδας και πιο αξιόπιστες λύσεις στο rotation θα διεκδικούσε μέχρι τέλους τον τίτλο, στο πρώτο πρωτάθλημα μετά από είκοσι χρόνια που το «έργο» άλλαξε!

Τι συνέβη από τα όσα ποδοσφαιρικά λογικά έπρεπε να γίνουν; Απολύτως τίποτα. Η εξαφάνιση του Γιάννη Αλαφούζου και η απόφασή του να μειώσει εκ νέου το μπάτζετ, έφερε εκτός Παναθηναϊκού τους δύο ηγέτες της ομάδας. Τον Μάρκους Μπεργκ και τον Κάρλος Ζέκα, οι «πράσινοι» έχασαν σημαντικά «γρανάζια» όπως ο Εμποκού, ο Κλωναρίδης και ο Λέτο και κάπως έτσι αυτή η φουρνιά διαλύθηκε μέσα σε λίγες ημέρες και το «τριφύλλι» έχασε ακόμη μία σημαντική ευκαιρία για το παραπάνω!

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ ΤΟΝ ΦΑΚΕΛΟ ΓΙΑ ΤΑ #Mavra_genethlia