Που να σου εξηγώ τι μ' έκανε Παναθηναϊκό...

Ο Παναθηναϊκός για μένα δεν είναι ένα μέγεθος αντικειμενικό. Ας λένε όλοι οι άλλοι ουσιαστικά ή απλά τυπικά, ότι είναι μια μεγάλη ομάδα. Για μένα είναι η μεγαλύτερη ομάδα του κόσμου. Δεν προσέτρεξα ποτέ σε υποκατάστατες αλλοδαπές αγάπες, δεν υποστήριξα ποτέ την Ρεάλ ή την Μπαρτσελόνα, την Λίβερπουλ ή την Μάντσεστερ, την Μπάγερν ή την Γιουβέντους. Ταχυπαλμία και κόμπο στο λαιμό έχω νιώσει μόνο για το Τριφύλλι, παραπάνω κι από την Εθνική Ομάδα. Ντρέπομαι λίγο που το γράφω αυτό για την Εθνική του μπάσκετ, αλλά δεν έχει νόημα να σας περιγράψω πως νιώθω, αν δεν είμαι ειλικρινής.

Οι πρώτες συνειδητοποιημένες πράσινες σεζόν που θυμάμαι στη ζωή μου, ήταν στα μέσα της δεκαετίας του '80 και φυσικά ξεκίνησαν από το ποδόσφαιρο. Ήταν ο Ρότσα, ο Ζάετς, ο Μαυρίδης, ο Κυράστας και αργότερα ο Αντωνίου, ο Θανάσης Δημόπουλος μετά ο Φονιάς, ο Πάρης Γεωργακόπουλος, ο Σαργκάνης στα πράσινα, ο τρελοΒαμβακούλας, ο Αποστολάκης που πέρασε το Τείχος , ο Βαζέχα κι ο Βάντσικ και τόσοι τόσοι άλλοι Έλληνες και ξένοι με κορυφαίο όλων που έχουν δει τα μάτια μου, τον Μητσάρα τον μικρό. Θυμάμαι τη σεζόν που μας απέκλεισε στους 4 η Λίβερπουλ να αγοράζω το Μπλεκ και στο οπισθόφυλλο να έχει τη διάταξη των δυο ομάδων με βελάκια για το που κινούνται οι παίκτες ! Ο σαγόνιας ο Γκμοχ παραλίγο να μας πάει τελικό, αν ο διαιτητής δεν έσφαζε τον Ρότσα. Μη συνεχίσω με τις ένδοξες στιγμές, τέτοιες θυμάστε όλοι, πολλοί καλύτερα από μένα.

Ας επιστρέψω στο γιατί. Ένας ψηλός θείος Νίκος την έκανε τη δουλειά, ο αγαπημένος θείος όλων των ανιψιών του, χωρίς παιδιά ο ίδιος, ένας άντρας βουνό, ο ορισμός του αγαθού γίγαντα. Ο μικρότερος αδερφός του αυστηρού πατέρα μου, που πάντα είχε χρόνο για παιχνίδια, πάντα είχε διάθεση να μου μάθει να παίζω χαρτιά, πρώτος εκείνος μου έμαθε να κολυμπάω στον Ευβοϊκό ή να ψαρεύω στο Κούντουρο στην Σέριφο. Σ' εκείνον έτρεχα μετά από τα μαλώματα, τους καυγάδες, τις φασαρίες κι εκείνος είχε το μαγικό τρόπο με ένα κέρασμα και μπόλικη κουβέντα για τον Παναθηναϊκό να με συνεφέρει. Με πήρε από το χέρι και πήγαμε στην Λεωφόρο, έπειτα στο ΟΑΚΑ ή περπατούσα από την πλατεία Καλογήρων μέχρι το δρομάκι του πίσω από το σινεμά Άρτεμις, παράλληλο στην Βουλιαγμένης και σ' εκείνο το φτωχικό δυαράκι, όπου καθισμένοι στην άκρη του κρεβατιού βλέπαμε στη μικρή δεκατεσσάρα τηλεόραση την Πανάθα να παίζει μπάλα, μπάσκετ, βόλλεϋ. Ακόμα και Wimbledon εκεί πρωτοείδα, τον αγαπημένο μου Μπουμ Μπουμ Μπέκερ να οριζοντιώνεται για να βγάλει το βολέ.

Τις Κυριακές βόλτες στα ξαδέρφια μου, ολόκληροι άντρες με τις δουλειές τους, τα κορίτσια τους, αλλά Κυριακή μεσημέρι οικογενειακό τραπέζι στο Καλαμάκι, τρανζιστοράκι, ΠΡΟ-ΠΟ και μπόλικο Παναθηναϊκό κουβεντολόι, όλοι πράσινοι, όλοι στο Τριφύλλι. Όχι μόνο ποδόσφαιρο, τα πάντα. Υποστηρίζαμε τον Σκροπολίθα, τον Φραγκισκάτο και τον Πεδουλάκη, όταν προσπαθούσαν να σταματήσουν τον πυρηνικό Άρη του Γκάλη και του Γιαννάκη. Στηρίζαμε Καζάζη, Τεντζέρη, Ανδρεόπουλο και Γόντικα με τον θείο Νίκο να λέει χαρακτηριστικά “ο Ανδρεόπουλος είναι ο πιο έξυπνος πασαδόρος”, ακόμα κι αν μας νικούσαν ο Μουστακίδης κι ο Τριανταφυλλίδης.

Έπειτα μεγάλωσα κι ενημέρωνα εγώ τον θείο για τα μπασκετικά κυρίως. Για το ελικόπτερο Έντγκαρ Τζόουνς, το θηρίο Αντόνιο Ντέιβις, την ανταλλαγή Αλβέρτη – Σελετόπουλου, τον Οικονόμου και τον Μηριούνη. Για την έκβαση της βραδιάς που ο Γκάλης ήρθε στον Παναθηναϊκό, της μεγαλύτερης παραγοντικής στιγμής του Παύλου Γιαννακόπουλου, όπως ο ίδιος δήλωνε. Όταν ο Στόγιαν έκοψε το buzzer beater του Μοντέρο κι όταν το “Τρένο” έδινε την ασίστ για να το καρφώσει στον Άγιαξ ο Βαζέχα, εγώ πανηγύριζα στο ΚΨΜ στην Νέα Σάντα, αλλά ο θείος Νίκος ήταν ήδη πολύ άρρωστος. Η αθώα παιδική ψυχή του, το ευαίσθητο παιδικό μυαλό του τον πρόδωσαν. Ταξίδεψε.

Άφησε πίσω του μια στρατιά ανίψια Παναθηναϊκών κι αυτό μαζί με τις αναμνήσεις ωραίων στιγμών που κρατήσαμε από εκείνον, είναι η κληρονομιά του. Φαντάζομαι τέτοιες παιδικές προσωπικές ιστορίες συναντάει κανείς σε κάθε κερκίδα. Μια κιτρινόμαυρη πλαστική μπάλα στην κατηφόρα, ένας ασπρόμαυρος χαρταετός στον ουρανό, μια ερυθρόλευκη xsmall μπλούζα λερωμένη με μερέντα, όλοι έχουμε τους παιδικούς μας λόγους. Δεν τους καταλαβαίνει κανείς εκτός από μας, αλλά είναι τόσο κοινοί ρε γαμώτο, που θα έπρεπε τουλάχιστον να τους σεβόμαστε.

Χρόνια πολλά Παναθηναϊκέ μου, χρόνια μας πολλά θείε, χρόνια πολλά παιδική μου ηλικία. Κάθε άνδρας έχει το δικαίωμα σ' αυτό το αφελές παιδικό δάκρυ, όταν χάνει η ομάδα του. Εγώ ένα παραπάνω, γιατί θυμάμαι τον ψηλό καλοκάγαθο θείο και την πρώτη μου πράσινη φανέλα.