Δύο στιγμές, μια χαμένη ευκαιρία για ανατροπή!

Ο Παναθηναϊκός το πάλεψε, το έπαιξε το ματς μέχρι και το τελευταίο λεπτό, έβγαλε κάθε σπιθαμή ενέργειας που είχε στο ντεμπόζιτό του αλλά για να τα λέμε όλα, δεν έφτασε καμία στιγμή της ρεβάνς με την Λαμία κοντά στην ανατροπή. Η ομάδα του Τεννέ μετά το 4-1 στο πρώτο ματς, έκανε την τέλεια διαχείριση του αγώνα, έβαλε στο σκηνικό και το ροκάνισμα του χρόνου από το πρώτο λεπτό που επέτρεψε ο Κομίνης και έφτασε στην μεγαλύτερη στιγμή της ιστορίας της. Απολύτως δίκαια και μπράβο τους.

Από το τρίπτυχο που αναφέραμε την παραμονή του αγώνα ως απαραίτητο συστατικό για να μπορέσει το «τριφύλλι» να έχει βάσιμες ελπίδες για μια επική ανατροπή βάσει των δεδομένων που υπάρχουν στον σύλλογο, είχε μοναχά την πίστη. Όσοι πάτησαν χορτάρι είχαν πίστη, ήταν προετοιμασμένοι πνευματικά αλλά μέχρι εκεί.

Ο Παναθηναϊκός δεν είχε ούτε «κολασμένη» Λεωφόρο, έστω και αν όσοι λίγοι(6.000) έδωσαν το παρών δεν σταμάτησαν λεπτό να τραγουδούν και να στηρίζουν τις προσπάθειες των παικτών του Ουζουνίδη και φυσικά στο καθαρά ποδοσφαρικό κομμάτι δεν είχε την κυνικότητα που επιβάλλεται σε αυτές τις περιπτώσεις.
Επί της ουσίας είναι δύο στιγμές στο παιχνίδι, οι οποίες επιβεβαίωσαν με τον καλύτερο τρόπο αυτό που γνωρίζουμε εδώ και καιρό. Το πόσο, δηλαδή, λείπει το εύκολο γκολ από τον Παναθηναϊκό. Αυτές οι στιγμές καθόρισαν και τις όποιες πιθανότητες είχαν οι «πράσινοι» να φτάσουν κοντά στην πηγή.

Η πρώτη είναι το χαμένο τετ-α-τετ του Μολίνς στο φινάλε του πρώτου μέρους. Αν το βάλει εκεί ο Σουηδός και ο Παναθηναϊκός πάει στην ανάπαυλα με το 1-0, αλλάζει εκτός από το σκορ και την ψυχολογία δραματικά. Δεν το έβαλε. Άχαστο. Ο Μολίνς δεν κάνει καμία άλλη δουλειά μέσα στο γήπεδο(πέρα από να την «κουράζει» συστηματικά και να κάνει λάθος επιλογές όλη την χρονιά) και ψάχνει στο παιχνίδι του την εκτέλεση. Όταν δεν βάζει κι αυτό...

Η δεύτερη ήταν στα... καπάκια του 1-0 από τον Μουνιέ. Λίγα λεπτά αργότερα, ο Δώνης μόνος του στην πλάτη της άμυνας μπορεί να εκτελέσει με το κεφάλι όπως και έκανε στέλνοντας την μπάλα άουτ, μπορούσε όμως και να κατεβάσει και να εκτελέσει τον πορτιέρο της Λαμίας. Το 2-0 δεν έγινε ποτέ και το τελευταίο τέταρτο ήταν διαδικαστικής σημασίας.

Με τα αν δεν έχουμε ποδόσφαιρο και κάπως έτσι ο Παναθηναϊκός... ολοκλήρωσε έναν αποκλεισμό ντροπή, χάνοντας και τον τελευταίο στόχο που είχε μέσα στην σεζόν πέρα φυσικά από εκείνον της επιβίωσης και του να «βγει η χρονιά».

Πάλι καλά, όμως, να λέμε που δεν «έσκασε» το -6 σήμερα, καθώς πραγματικά την τελευταία στιγμή βρέθηκε λύση με την εκδίκαση των προσφυγών από Τελάντερ και Ταυλαρίδη και έχουμε την πολυτέλεια σε τούτη την γωνιά να πούμε δύο πράγματα για το παιχνίδι. Πολυτέλεια...

Υ.Γ1: Καλό ταξίδι κύριε Τάκη. Τεράστιος σε όλα σου μέχρι το τέλος...

Υ.Γ2: Στις χαρές(31.000 διαρκείας το 2010) και στις λύπες(6.000 εισιτήρια με την Λαμία) μαζί...

Υ.Γ3: Για τις χυδαιότητες του πορτιέρο της Λαμίας τα είπε όλα το βίντεο που βγήκε στην δημοσιότητα. Ο ποδοσφαιρικός εισαγγελέας έχει ότι χρειάζεται για να κάνει την δουλειά του και να τιμωρήσει παραδειγματικά τις «ψευτομαγκιές».

Γιατί είναι διαφορετικό να βρίσεις μία φορά και άλλο να βρίζεις και να προκαλείς συνέχεια πηγαίνοντας υπό προστασία προς τα αποδυτήρια. Προφανώς και θα έπρεπε να υπάρχουν όρια στο τι μπορεί να φωνάξει ο καθένας από την κερκίδα σε έναν ιδεατό κόσμο των γηπέδων αλλά μιλάμε για επαγγελματία αθλητή που η συμπεριφορά του δεν τιμά πρωτίστως τον αξιόλογο σύλλογο της Λαμίας και στην συνέχεια τον ίδιο.
Με την ίδια λογική, σε κάθε υβριστικό, ακραίο μήνυμα που «σκάει» είτε εδώ είτε στο inbox κάθε δημοσιογράφου, να βλέπαμε blog με τίτλους «ελάτε από εδώ να σας στείλω στο νοσοκομείο»...

Υ.Γ4: Κοντά στους... δεκαπέντε σούπερ καλοπληρωμένους παράγοντες έχει ο ΠΑΟΚ, ένας δεν σκέφτηκε ότι πριν έρθουν στην Αθήνα για συζητήσεις με τον Παναθηναϊκό, πριν βγάλουν δύο φορές «διαρροή» για συμφωνία μέχρι να έρθει η διάψευση, πως θα έπρεπε έστω να έχουν μιλήσει με τον σωστό ατζέντη του Ροντρίγκο Μολέδο;