Το πικρό ποτήρι πρέπει να το πιούμε μέχρι τέλους

Ξεκινάω να γράφω αυτό το κείμενο στο 56ο λεπτό του αγώνα Παναθηναϊκός – Πλατανιάς. Σκορ δεν υπάρχει, το παιχνίδι είναι κακό και δεν χρειάζεται να περιμένω ακούσω τις δηλώσεις των προπονητών, για να εκφέρω γνώμη. Δύο πράγματα κάνουν μπαμ στα δικά μου μάτια. Πρώτον ο κόσμος εγκατέλειψε ή εγκαταλείπει την Λεωφόρο. Δεν αναφέρομαι σε οργανωμένους κι ανοργάνωτους, δεν τα καταλαβαίνω πολύ αυτά, αλλά το γήπεδο δεν γέμισε. Μη μου πείτε για γιορτές και ιστορίες, το κλειστό ΟΑΚΑ μάζεψε 16.000 κόσμο. Οι πράσινοι φίλαθλοι δεν αγαπούν τα προβλήματα, αγαπούν την ανταγωνιστικότητα, το καλό θέαμα, τις νίκες. Το “εμείς θα σε κρατήσουμε Παναθηναϊκέ”, είναι πέρα για πέρα ουτοπικό. Είναι πιασάρικο για πρωτοσέλιδα οπαδικών εφημερίδων και για clicks, αλλά πραγματικότητα δεν μπορεί να γίνει.

Μόλις τώρα στο 66ο λεπτό ο Δώνης που παίζει σέντερ φορ (!) παίρνει κίτρινη γιατί ζήτησε έντονα πέναλτυ. Sorry εγώ πέναλτυ δεν είδα, αλλά ποιος είμαι εγώ, θα βγουν οι διαιτητοεπιστήμονες, που ξέρουν καλύτερα. Με στεναχωρεί που ο Ουζουνίδης διαμαρτύρεται στον 4ο, αλλά έχει κάνει κι αυτός τόσα πολλά, πονάει κι αυτός με την κατάσταση τόσο πολύ, που δεν θα τον κατηγορήσουμε κιόλας.

Ωπ στο 72ο κερδίζουμε πέναλτυ από χέρι του Ντικαμονά (πεντακάθαρο). Ο πιο ποιοτικός πράσινος, ο Λούκας Βιγιαφάνιες ευτυχώς το βάζει απέναντι στον πολύ καλό κήπερ του Πλατανιά. Τώρα θέλει ψυχραιμία η φάση, το τρίποντο είναι πολύτιμο.

Στην κερκίδα παρών ο Ζέκα, δίπλα δίπλα με τον Μολέδο πίνουν καφεδάκι και βλέπουν το ματς. Δυο παίκτες που κατά την ταπεινή μου γνώμη δεν διαθέτει καμιά άλλη ομάδα στην Ελλάδα, αλλά τώρα πια δεν τους διαθέτει ούτε ο Παναθηναϊκός. Ανατρέχω στο ρόστερ του Αυγούστου και κάνω, όπως όλοι φαντάζομαι τη πικρή διαπίστωση. Θα μπορούσε να είναι μια πολύ καλή σεζόν, αν κάποιος δεν αποφάσιζε μια μέρα πατήσει το off. Εκβιάστηκε; Εκβιάζει; Δεν νιώθει; Εξυπηρετεί; Ο ιστορικός του μέλλοντος κάποια μέρα θα μας πει την αλήθεια.Ίσως η ποδοσφαιρική αλήθεια να είναι περισσότερο από ποτέ συνυφασμένη με την πολιτική αλήθεια.

Το δεύτερο πράγμα που βλέπω είναι, ότι οι περισσότεροι με πρώτο τον Μαρίνο Ουζουνίδη έχουν το μυαλό τους στο παιχνίδι. (Αμάν ρε Δώνη μου τι έχασες στο 81ο;;;;) Η ομάδα παίζει σαν κανονική ομάδα, μέτρια προς καλούτσικη ομάδα, με εμφανή την έλλειψη κανονικού σέντερ φορ, αλλά ό,τι μπορεί κάνει. Μερικοί παίκτες μας δεν έχουν ταλέντο στην πάσα ( γιατί, είχε ο Ζέκα;), δεν έχουν ταλέντο στο κοντρόλ (υπάρχουν πολλοί τέτοιοι στην Superleague), αλλά ό,τι έχουν το δίνουν.

Ωπ κι άλλο πέναλτυ από τον Καρυπίδη αυτή την φορά (κανένα πέναλτυ ποτέ – με το γοφό την απέκρουσε ο Καρυπίδης- δικαίως ουρλιάζει ο κακομοίρης). Το ξαναβάζει ο Βιγιαφάνιες, ηρεμεί το γήπεδο, αλλά το πέναλτυ είναι μούφα.

Οι περισσότεροι ξένοι της ομάδας είναι μέτριοι δυστυχώς. Αν υπάρξει μέλλον, ο μόνος δρόμος είναι η ελληνοποίηση. Οι καλοί Έλληνες παίκτες ήταν διαχρονικά η αξία της ομάδας μας, οι καλοί ξένοι έδιναν μια υπεραξία.

Το ματς δεν αντέχει σε πολλή κριτική. Οι πράσινοι έπαιξαν όσο μπορούσαν, ο Πλατανιάς ήταν κατώτερος του μετρίου, ο διατητής σταυροκοπιέται, αλλά το λάθος το έκανε και χοντρούτσικο μάλιστα. Ο Ουζουνίδης δηλώνει προβληματισμένος από τις κακές τελικές και πάλι καλά φαίνεται προσγειωμένος και συγκρατημένα αισιόδοξος.

Αυτό σημαίνει, ότι μένει ευτυχώς. Φύγαμε 8 βαθμούς πάνω από την επικίνδυνη ζώνη (κι άλλοι τα έχουν περάσει αυτά), ο Μαρίνος χαμογελάει για ένα βράδυ κι από αύριο πάλι δουλειά. Αν κάποιος “μάγος” δεν αποφασίσει να του ξανατραβήξει το χαλί που του απέμεινε κάτω από τα πόδια, ο Ουζουνίδης θα τη σώσει αγωνιστικά τη χρονιά. Θα το πιούμε μαζί του το πικρό ποτήρι ως το τέλος. Μέρα-μέρα και βλέποντας και κάνοντας.

Οι αντίπαλοι μπορούν να κοιτάνε τον Μολέδο, τον Βιγιαφάνιες, τον Κουρμπέλη κι όποιον άλλο θέλουν. Το να θέλουν να τους αγοράσουν θεμιτό είναι. Ζούμε στα χρόνια του επαγγελματικού ποδοσφαίρου. Όσα λεφτά κι αν έχουν, ένα πράγμα δεν μπορούν να αγοράσουν. Ξέρετε εσείς...

ΥΓ Θα ήθελα να ρίξω μια προσεκτική ματιά στην κερκίδα των επισήμων, ποιοί κάθονται εκεί και τι ακριβώς απολαμβάνουν αυτό το κυριακάτικο μεσημέρι. Αυτό το μεσημέρι του Ιανουαρίου που μπορεί να κρίνει τα πάντα, όπως δήλωσε ο Μαρίνος. Θα κρίνει και τους πάντες όμως, τους πάντες.