Ο “παραλογισμός” του Ουζουνίδη

Νωρίτερα, το μεσημέρι, έτυχε να “πέσω” πάνω στον Μάρκο Μάριν, ο οποίος έκανε οικογενειακώς, με τη σύντροφο και το μωράκι του, μια βόλτα στο κέντρο της Αθήνας και κάθισε για λίγα λεπτά σε ένα καφέ, σε έναν κεντρικό πεζόδρομο. Η όψη του, η γλώσσα του σώματός του σε κάθε συναναστροφή με ανθρώπους που τον πλησίαζαν για μια selfie, το χαμόγελό του πρόδιδαν την ψυχική κατάσταση ενός 28χρονου επαγγελματία που περνάει καλά, που νιώθει καλά και – κυρίως αυτό – νιώθει ασφαλής σχετικά με την επαγγελματική επιλογή του. Ο 28χρονος Γερμανός, ένας ποδοσφαιριστής που έχει ζήσει σε αρκετές “κανονικές” ευρωπαϊκές χώρες, όπου αισθανόταν ασφάλεια και δεν είχε να σκέφτεται τίποτα άλλο εκτός από το ποδόσφαιρο και την βελτίωσή του, διότι όλα τα υπόλοιπα ζητήματα ήταν λυμένα από τους συλλόγους στους οποίους αγωνιζόταν, οι οποίοι έχουν πόρους και ανθρώπους για να υποστηρίζουν τους ποδοσφαιριστές και να τους αφαιρούν κάθε εξωποδοσφαιρικό προβληματισμό και εκνευρισμό, βιώνει το ίδιο και στην Ελλάδα, στον Ολυμπιακό: ασφάλεια και λυμένα όλα τα εξωποδοσφαιρικά ζητήματα.

Την ίδια εικόνα και την ίδια εντύπωση μου είχε δώσει, τις προάλλες, μια αντίστοιχη περίσταση με πρωταγωνιστή τον Μάρκο Λιβάγια. Τον παρατηρούσες και έμενες με την εντύπωση ότι αυτός είναι ένας τύπος που περνάει πολύ καλά εδώ και δεν έχει καθόλου μετανιώσει για την επιλογή που τον έφερε σε ελληνικό έδαφος.

Οι παραπάνω εικόνες συμπίπτουν με την εντύπωση που σχηματίζω ρωτώντας τους insiders του Ολυμπιακού και της ΑΕΚ σχετικά με το πώς τα περνούν εδώ οι ποδοσφαιριστές τους. Επιβεβαιώνουν δηλαδή τις πληροφορίες που θέλουν τις διοικήσεις των συλλόγων να κάνουν πολύ περισσότερα πράγματα από το να τους πληρώνουν με συνέπεια σε ποσά και χρόνο καταβολής. Τους λύνουν τα προβλήματα, οικογενειακά και κοινωνικά, τους εντάσσουν στο κοινωνικό σύνολο του μικρόκοσμου της ομάδας, τους βοηθούν να προσαρμοστούν στη ζωή σε μια ξένη χώρα.

Από τους “Μάριν” και τους “Λιβάγια” ο Ολυμπιακός και η ΑΕΚ έχουν την απαίτηση να είναι αφοσιωμένοι, να λειτουργούν με απόλυτη αφοσίωση και προσήλωση στη δουλειά τους, στο ποδόσφαιρό τους, στην καθημερινή δουλειά της προπόνησης, στη διαχείριση του σώματος, του πνεύματος και του οργανισμού τους προκειμένου να ετοιμάζουν εαυτούς όσο το δυνατόν καλύτερα για τους αγώνες. Και φυσικά ακριβώς την ίδια απαίτηση έχει από τους δικούς του ποδοσφαιριστές ο ΠΑΟΚ, για ακριβώς τους ίδιους λόγους.

Ολα τα παραπάνω είναι ο πρόλογος, η βάση για τη συζήτηση που αφορά τον Παναθηναϊκό και αυτά που φαίνεται να του συμβαίνουν εντός τερέν στους αγώνες. “Η έλλειψη πάθους, η μειωμένη συγκέντρωση και η απουσία διάθεση από τους «περισσότερους», έβγαλαν έξω από τα ρούχα του, τον Μαρίνο Ουζουνίδη, κάτι που έγινε ξεκάθαρο και με τις δηλώσεις που έκανε”, καταγράφει στο σημερινό ρεπορτάζ του ο Νίκος Αθανασίου εξηγώντας την επιλογή του προπονητή να ακυρώσει το ρεπό που είχε δώσει για την Τρίτη στους ποδοσφαιριστές. “Ήμασταν λίγοι στο γήπεδο. Δεν κρυβόμαστε πίσω από τα προβλήματα. Ξέρουμε ότι τα μυαλά δεν είναι συγκεντρωμένα. Το αγωνιστικό έχει περάσει σε δεύτερη μοίρα, όμως θα πρέπει να καταλάβουν οι παίκτες πως όσο είναι εδώ, θα πρέπει να είναι το μυαλό τους στο γήπεδο. Ανεπίτρεπτο αυτό που συνέβη σήμερα”, είχε δηλώσει μετά τη λήξη του ματς με τον Πανιώνιο ο Ουζουνίδης.

Ναι, η στάση του προπονητή είναι φυσιολογική. Προσπαθεί να σώσει ό,τι μπορεί, ό,τι σώζεται. Η αλήθεια όμως είναι ότι ο Παναθηναϊκός δεν μπορεί να περιμένει περισσότερα από αυτά που σήμερα παίρνει από τους ποδοσφαιριστές, διότι αυτά που παίρνει δεν είναι λιγότερα από αυτά που δίνει. Οι ψυχές δεν έχουν κουμπί, για να πατάς το pause και να κρατάς το μυαλό και το νευρικό σύστημα ανεπηρέαστα από τα συναισθήματα που σου δημιουργούν οι αρνητικές σκέψεις. Οταν ζεις και λειτουργείς σε καθεστώς ανασφάλειας, όταν σου τραβούν ενέργεια οι σκέψεις και οι κινήσεις αναζήτησης μιας επόμενης επαγγελματικής στέγης, όταν χάνεις ενέργεια ασχολούμενος με καθημερινά προβλήματα, με τα οποία, ως ποδοσφαιριστής που κάνει πρωταθλητισμό, δεν ήσουν μαθημένος να ασχολείσαι, δεν μένει ούτε κέφι, ούτε καθαρό μυαλό, ούτε πάθος για ποδόσφαιρο. Αν ήταν διαφορετικά, οι μεγάλοι σύλλογοι δεν θα χρυσοπλήρωναν· θα κακοπλήρωναν τους ποδοσφαιριστές. Αν ήταν έτσι, οι μεγάλοι σύλλογοι δεν θα έβρισκαν νόημα να πληρώνουν ολόκληρο επιτελείο που ασχολείται καθημερινά με την επίλυση των καθημερινών ανθρώπινων προβλημάτων των ποδοσφαιριστών και των οικογενειών τους. Αν ήταν έτσι, το ποδόσφαιρο θα ήταν ακόμη ερασιτεχνικό, και δεν θα υπήρχαν απαιτήσεις, παρά μόνο εκκλήσεις για “φιλότιμο” και ελπίδες να παίζει ο ποδοσφαιριστής “για τη φανέλα”.

Αν δεν ήταν τόσο νωπό αυτό που έζησε η ΑΕΚ, πιθανόν ο Παναθηναϊκός να δυσκολευόταν περισσότερο να κατανοήσει και να φιλοσοφήσει αυτό που σήμερα του συμβαίνει. Ο κόσμος όμως έχει παρατηρήσει, έχει αντιληφθεί, και έστω και αν δεν φιλοσοφεί για το ποδόσφαιρο έχει κατανοήσει και συνειδητοποιήσει αρκετά. Ο Ουζουνίδης θα κάνει λάθος αν επιμείνει σε αυτή τη δημόσια στάση, διότι θα μπερδέψει τον κόσμο και ειδικά το κομμάτι της κοινωνίας των οπαδών του Παναθηναϊκού που δεν έχει τόσο αναλυτική σκέψη και λειτουργεί με το θυμικό. Θα είναι λάθος να στρέψει ο ίδιος ο Παναθηναϊκός τους οπαδούς εναντίον των ποδοσφαιριστών. Εργαζόμενοι - μέλη μιας “καλομαθημένης” ελιτ είναι, οι οποίοι σήμερα ζουν κάτι πολύ χειρότερο από αυτό που τους υποσχέθηκε ο Παναθηναϊκός για να τους φορέσει τη φανέλα του. Εργαζόμενοι είναι και σήμερα ζουν με ανασφάλεια και αβεβαιότητα τόσο για το μέλλον όσο και για τα “δεδουλευμένα” τους. Ακόμη και αν δεν συμμερίζεσαι τον “πόνο” τους και δεν κατανοείς τον εκνευρισμό τους, δεν γίνεται να τους αντιληφθείς ως υπεύθυνους για αυτό που συμβαίνει σήμερα στον Παναθηναϊκό. Το φταίξιμο είναι όλο σε αυτούς που τους έφεραν, τους ποδοσφαιριστές, στον Παναθηναϊκό, δηλαδή σε αυτούς που “έταξαν”, υποσχέθηκαν, και σήμερα δεν είναι εκεί για να δείξουν συνέπεια.