Το άδειασμα του Μαρίνου, το μεγαλύτερο «έγκλημα» του Αλαφούζου!

Στην πενταετία που παρέμεινε στην ηγεσία της ΠΑΕ Παναθηναϊκός μέχρι να... παρκάρει τις μετοχές του και από σωτήρας να μετατραπεί σε «Νέρωνας» μιμούμενος τον μεγαλόμετοχο της εταιρίας από τον οποίο πήρε το πλειοψηφικό πακέτο την άνοιξη του 2012, ο Γιάννης Αλαφούζος προσπάθησε να στηρίξει κόντρα στην ελληνική, λανθασμένη και υποανάπυκτη ποδοσφαιρική νοοτροπία όλους τους προπονητές, τους οποίους εμπιστεύθηκε. Τις περισσότερες φορές, βέβαια, επιλέγοντας τους κατά τύχη και όχι με σχέδιο, πλάνο και έρευνα πριν την τελική απόφαση. Τις περισσότερες φορές, βέβαια, δίνοντας τους υπερεξουσίεςκαι «χαλώντας» τους το μυαλό, με εξαίρεση την σεζόν 13-14 και την δημιουργία μίας πολύ καλής ομάδας που κατέκτησε και τον μοναδικό τίτλο επί ημερών του «mr. ΣΚΑΪ», με το δίδυμο Νταμπίζα-Αναστασίου και όλο τον οργανισμό να λειτουργεί υποδειγματικά!

Ο Αλαφούζος στήριξε τον Ζεσουάλδο Φερέιρα μέχρι τέλους. Ήταν σωστή απόφαση, καθώς ο Πορτογάλος τεχνικός με ανάλογες συνθήκες με αυτές που ζει φέτος ο Παναθηναϊκός κατάφερε να κάνει πρωταθλητισμό(2011-2012) και να του «κλέψουν» το πρωτάθλημα στις τελευταίες αγωνιστικές με μια σειρά από αγωνιστικές και εξωαγωνιστικές ενέργειες. Στην συνέχεια έχασε την μπάλα με Ρότσα, Φάμπρι, Βονόρτα για να τελειώσει με παταγώδη αποτυχία η πρώτη του σεζόν στο «τριφύλλι». Έπειτα στήριξε έμπρακτα τον Γιάννη Αναστασίου, του βγήκε σε μεγάλο βαθμό αλλά ο αποκλεισμός από την Καμπάλα έστειλε την λογική εντός και εκτός κλαμπ για... διακοπές και κάπου εκεί χάθηκε το παιχνίδι για τον «Ολλανδό».

Μετά την αποχώρηση του Αναστασίου, ο Αλαφούζος επέλεξε την λύση του Αντρέα Στραματσόνι. Μία πολύ ακριβή για τα δεδομένα του κλαμπ επιλογή, μια επιλογή με αρκετό ρίσκο, καθώς στην Ιταλία δεν μπόρεσε να πετύχει το παραμικρό. Ούτε στην Ίντερ, ούτε και στην Ουντινέζε. Ο μεγαλόμετοχος της ΠΑΕ αποφάσισε να ρίξει δύο δυνατές «ζαριές» με τον «Στράμα» στον πάγκο.

Τον Γενάρη του 2016 άλλαξε σχεδόν την μισή ομάδα και το καλοκαίρι ολοκλήρωσε το extreme makeover υπό τις οδηγίες του Στραματσόνι. Τα αποτελέσματα στο πρώτο εξάμηνο με τον Ιταλό προπονητή δεν έδιναν ούτε έναν ποδοσφαιρικό λόγο στον Αλαφούζο για να ανανεώσει το συμβόλαιό του. Ούτε έναν! Κι, όμως τον στήριξε, τον κράτησε, του έκανε όλα τα ποδοσφαιρικά χατίρια και τον κράτησε στον πάγκο του Παναθηναϊκού μέχρι το σημείο που δεν θα μπορούσε να κάνει τίποτα διαφορετικό.

Σαν σήμερα πριν έναν χρόνο, η ΠΑΕ ανακοινώνει την έναρξη της συνεργασίας με τον Μαρίνο Ουζουνίδη. Σε αυτούς τους δώδεκα μήνες, ο Έλληνας προπονητής κατάφερε να εξελιχθεί σε κάτι παραπάνω από έναν απλό προπονητή για τον σύλλογο. Για να μην τα πολυλογούμε, ο Ουζουνίδης έγινε το στήριγμα που κράτησε όρθιο και ζωντανό τον οργανισμό σε μία πολύ δύσκολη και σκοτεινή περίοδο και είναι ο πρώτος προπονητής επί Αλαφούζου που... αδειάστηκε με τόσο ξεδιάντροπο τρόπο από τον ιδιοκτήτη της εταιρίας.

Ο Αλαφούζος δεν μπόρεσε ποτέ να καταλάβει την... ευλογία που τον βρήκε από το πουθενά. Δεν το κατάλαβε ούτε όταν ο Έλληνας τεχνικός κατάφερε μέσα από τις «στάχτες» να φτιάξει μία πολύ καλή ομάδα, να δημιουργήσει ένα ανταγωνιστικό σύνολο μέσα στην διάρκεια της σεζόν, ένα σύνολο που το καλοκαίρι του 2017 ήθελε απλά 4-5 κινήσεις για το rotation, ώστε να έχει μεγαλύτερο βάθος στις επιλογές και όχι απλά μια σούπερ ενδεκάδα και μία φυσιολογική λειτουργία.

Ο Παναθηναϊκός βρήκε έναν προπονητή δουλευταρά, έναν προπονητή με την σωστή νοοτροπία, έναν τεχνικό που με την δουλειά του πάνω στο χορτάρι σε έπειθε πως με τα κατάλληλα «υλικά» θα έφτιαχνε μία ακόμη καλύτερη συνταγή και μάλιστα σε ένα διαφορετικό περιβάλλον του ελληνικού ποδοσφαίρου, σε ένα πρωτάθλημα που δεν θα είχε νικητή από το... καλοκαίρι όπως τα προηγούμενα!

Κι, όμως, ο Αλαφούζος κατάφερε να... αδειάσει δύο φορές τον Ουζουνίδη. Η μία χειρότερη από την άλλη. Και δεν μιλάμε απλά για ποδοσφαιρικό «άδειασμα» αλλά και για προσωπικό, ανθρώπινο.

Μέσα στο καλοκαίρι, του διέλυσε την ομάδα που είχε φτιάξει και ήταν έτοιμη για όλα. Μακριά ο πρώτος σκόρερ, μακριά ο καλύτερος μέσος, μακριά οι δύο πιο παραγωγικοί του μεσοεπιθετικοί. Το μπάτζετ περιορίστηκε στο μισό, ο Ουζουνίδης προσπάθησε να φτιάξει την συνταγή από την αρχή και με τα υλικά να έρχονται με τεράστια καθυστέρηση.

Και σαν να μην έφταναν όλα τα παραπάνω, ο Αλαφούζος τραβάει την πρίζα τον Σεπτέμβριο, βυθίζει το καράβι στην αβεβαιότητα και για δεύτερη φορά και κόντρα στις υποσχέσεις που του έδωσε στα γραφεία του ΣΚΑΪ το καλοκαίρι, άφησε εκτεθειμένο τον Μαρίνο Ουζουνίδη, τον παράτησε μεσοπέλαγα να προσπαθεί να σωθεί και παράλληλα να παρουσιάζει έναν όσο το δυνατόν πιο κανονικό Παναθηναϊκό.

Ο Μαρίνος Ουζουνίδης, όπως όλα δείχνουν, είναι ο ιδανικός προπονητής για τον Παναθηναϊκό στην χειρότερη δυνατή εποχή. Ή μήπως όχι; Ποιος άλλος θα κρατούσε την ομάδα όρθια; Ποιος άλλος θα ήταν ακόμη εδώ; Ποιος άλλος θα έβγαινε μπροστά; Το έκανε μία φορά ο Ζεσουάλδο και για όσους καταλαβαίνουν(σίγουρα δεν είναι εκείνοι που τον έκριναν αρνητικά επειδή δεν είχαν τα... θέματα) έμεινε στην ιστορία, το ξανακάνει ο Μαρίνος και θα είναι για πάντα στις καρδιές των Παναθηναϊκών.

Μακάρι η κατάσταση να αλλάξει σύντομα, μακάρι ο Παναθηναϊκός να γίνει κανονικός και ο Έλληνας προπονητής να έχει την ευκαιρία να δουλέψει σε ένα περιβάλλον όμοιο με εκείνο που μεγαλούργησε ως ποδοσφαιριστής...

Υ.Γ1: Ο «και βέβαια θα πήγαινα στον Ολυμπιακό, επαγγελματίας είμαι» Γιάννης Γκούμας, είναι ο ίδιος που έζησε την Ριζούπολη και την... χρυσή εποχή της Παράγκας; Είναι ο ίδιος που του έκλεψαν το πρωτάθλημα το 2000 επί Κυράστα; Δεν μπορεί, για σύμπτωση θα πρόκειται. Σε αυτή την ποδοσφαιρική πιάτσα μάλλον έχουμε μπερδέψει τον ορισμό της λέξης «επαγγελματίας».