Οι τουρίστες και το παράδειγμα του «Κατσούρ» και του Χαλκιά!

Το γεγονός ότι ο Γιάννης Αλαφούζος δεν σέβεται τον Παναθηναϊκό και τον οδηγεί με μαθηματική ακριβεία στην απαξίωση και την οικονομική καταστροφή, δεν σημαίνει ότι οι ποδοσφαιριστές του Μαρίνου Ουζουνίδη έχουν το δικαίωμα να μην σέβονται την φανέλα που φοράνε και να μην σέβονται τους οπαδούς του συλλόγου που έδωσαν και πάλι βροντερό παρών στην επαρχία και είδαν την αγαπημένη τους ομάδα να μην μπορεί να νικήσει την Παναχαϊκή, να πιέζεται στο φινάλε λες και έπαιζε με την Μπαρτσελόνα και να την σώνει ο Βλαχοδήμος στο 93' από μία ξεφτίλα!

Ναι το κλίμα στον σύλλογο είναι προβληματικό, ναι η κατάσταση είναι δύσκολη, ναι το σύννεφο της αβεβαιότητας έχει σκεπάσει το Κορωπί αλλά εμφανίσεις σαν και την αποψινή στην Πάτρα είναι μη αποδεκτές και καμία δικαιολογία δεν θα έπρεπε να υπάρχει! Έχει καταντήσει αστεία και ενοχλητική συνάμα η ανικανότητα του φετινού Παναθηναϊκού να πάρει ένα παιχνίδι μακριά από την Λεωφόρο. Ακόμη και στην Καρδίτσα, η νίκη ήρθε... κατά λάθος στις καθυστερήσεις και έπειτα από κόντρες.

Όσο τα «καμπανάκια» χτυπάνε και η εικόνα μακριά από το «Απόστολος Νικολαϊδης» παραμένει η ίδια, τόσο ο Παναθηναϊκός θα συνεχίσει να πετά βαθμούς και να κινδυνεύει να μείνει πολύ μακριά από την πρώτη πεντάδα του πρωταθλήματος από νωρίς!

Με εξαίρεση τον ομογενή πορτιέρο και τον Χατζηγιοβάνη που έδειξε ότι ήθελε να αρπάξει αυτή την ευκαιρία και την άρπαξε, όλοι οι υπόλοιποι βασικοί έκαναν ξεκάθαρα αγγαρεία και δεν είδαν το παιχνίδι με την σοβαρότητα που θα έπρεπε. Αν κάτι θα μπορούσε να κρατήσει ο Παναθηναϊκός από το αποψινό ματς αυτά είναι μοναχά η εμφάνιση του Χατζηγιοβάνη και το ντεμπούτο του Δημήτρη Εμαννουηλίδη στα 17 του, ένα παιδί που αν συνεχίσει να δουλεύει και αξιοποιηθεί σωστά από τον σύλλογο, σε δύο-τρία χρόνια θα γεμίσει τα ταμεία του συλλόγου με «ζεστό» χρήμα.

Για την αποκαρδιωτική εικόνα του Παναθηναϊκού που δεν χωρά καμία δικαιολογία και πολλά είπαμε. Ας μιλήσουμε και για κάτι ευχάριστο...

Πρώτα από όλα για την προσπάθεια που κάνει ο Κώστας Κατσουράνης στην Παναχαϊκή. Από το μηδέν, από το τίποτα, από μία μεγάλη ομάδα της επαρχίας που βολόδερνε και δεν μπορούσε να βρει τον δρόμο για την επιστροφή, έχει καταφέρει να δημιουργήσει έναν ποδοσφαιρικό οργανισμό με ξεκάθαρο πλάνο, με αξιοσημείωτη οργάνωση μέσα από ένα υγιές project που στηρίζεται από την Πάτρα και την ηγετική του φυσιογνωμία. Αργά ή γρήγορα η Παναχαϊκή του Κατσουράνη θα βρεθεί στην Σούπερ Λιγκ και θα αποτελέσει σημείο αναφοράς. Γιατί πολύ απλά διαθέτει ότι δεν διαθέτουν οι περισσότεροι ποδοσφαιρικοί οργανισμοί του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ξεκάθαρο πλάνο, οργάνωση, στόχους και τεχνογνωσία για να φτάσει εκεί που θέλει. Μακάρι να υπήρχε και ένας Κατσουράνης για τον Παναθηναϊκό που θα έβγαινε μπροστά, θα συσπείρωνε, θα «έχτιζε» από την αρχή ένα κλαμπ, όπως ακριβώς πρέπει να είναι.

Από κει και πέρα, ένα μεγάλο, ένα τεράστιο respect σε ένα παιδί του Παναθηναϊκού, που δεν είναι πλέον παιδί αλλά... μεσήλικας! Και όμως συνεχίζει να φορά τα κοντά παντελονάκια, να φορά τα γάντια του τερματοφύλακα και να αγωνίζεται σε επαγγελματικό επίπεδο στα 43 του! Η παρουσία του Κώστα Χάλκια κάτω από τα δοκάρια της «Παναχαϊκής» είναι ορισμός του ερωτευμένου με το ποδόσφαιρο. Δεν είναι εύκολο στα 43 σου να παραμένεις επαγγελματίας σε όλα, δεν είναι εύκολο να το παλεύεις ακόμη όταν το σώμα δέχεται την φυσική φθορά του χρόνου και σίγουρα θέλει μεγάλη αγάπη για να είσαι ακόμη εκεί...