Το ποδόσφαιρο σε τιμωρεί όταν νομίζεις ότι τα ξέρεις όλα

Γρήγορο Στοίχημα σε Κορυφαίες Αποδόσεις, Άμεσες Αναλήψεις (21+)!

Την επιστροφή του Απόλλωνα στην Superleague την αντιλαμβανόμουν, το περασμένο καλοκαίρι, ως ένα καλό μαντάτο για το ελληνικό επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Οχι μόνο λόγω της ιστορίας του συλλόγου, αλλά κυρίως επειδή ήλπιζα και ευχόμουν ότι θα μπορούσε η περίπτωση του Απόλλωνα να λειτουργήσει ως μια επιπλέον απόδειξη επιτυχημένης εφαρμογής του “όπου υπάρχει οικονομική υγεία, έρχεται και ποδοσφαιρική” θεωρήματος. Γι' αυτό και όσα συμβαίνουν τούτες τις ημέρες στον Απόλλωνα, με την απόφαση που φαίνεται να λαμβάνει η οικογένεια Μονεμβασιώτη να αναζητήσει ενδιαφερόμενο προκειμένου να του παραχωρήσει τις μετοχές και να αποχωρήσει από την ΠΑΕ τα αντιλαμβάνομαι ως κακή εξέλιξη· όχι μόνο για τον Απόλλωνα, για το επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Διότι πρόκειται για ακόμη έναν “κανονικό άνθρωπο” που οδηγείται προς την πόρτα της εξόδου από το ποδόσφαιρο.

Υπάρχει όμως και ένα καλό νέο, αυτή η δημόσια παραδοχή από την πλευρά της οικογένειας Μονεμβασιώτη για την αποτυχία της. Και είναι αλήθεια ότι αυτό το κομμάτι της ιστορίας, δηλαδή η ανάλυση και τα συμπεράσματα για την αποτυχία μιας προσπάθειας που ξεκίνησε πριν από περίπου 3,5 χρόνια από τον Παναγιώτη Μονεμβασιώτη, έναν πολύ επιτυχημένο επιχειρηματία, ο οποίος στο επιχειρηματικό του πεδίο αποδείχθηκε αυθεντία και μάλιστα στην εποχή της κρίσης, είναι πολύ διδακτική και χρήσιμη προς τον επόμενο “Μονεμβασιώτη”, δηλαδή τον επόμενο “κανονικό επιχειρηματία” που θα θελήσει να μπει και να επιχειρήσει στην ποδοσφαιρική αγορά.

Η επιτυχία ενός επιχειρηματία σε ένα πεδίο αγοράς δεν δημιουργεί κανόνα γενικής επιτυχίας. Αν ξέρεις να πουλάς υλικά, δεν έχεις εγγύηση ότι θα πετύχεις πουλώντας ψυχαγωγία. Κι είναι τόσο ιδιαίτερη η φύση της ποδοσφαιρικής επιχείρησης, που ακριβώς για αυτό τον λόγο έχουν δημιουργηθεί στον πλανήτη δεκάδες πανεπιστήμια που διδάσκουν την επιστήμη. Κι ένα από τα πρώτα μαθήματα που παίρνει κανείς σε αυτά τα πανεπιστήμια είναι αυτό της διαδικασίας συνειδητοποίησης ότι πρόκειται για ένα πολύ υψηλού ρίσκου επιχειρηματικό πεδίο, δίχως εγγυήσεις επιτυχίας, ειδικά αν η επιτυχία ορίζεται κυρίως ή αποκλειστικά από την επίτευξη αγωνιστικών στόχων.

Δεν μπορώ να μιλήσω με βεβαιότητα για τα προηγούμενα ποδοσφαιρικά βήματα της οικογένειας Μονεμβασιώτη πριν από το περασμένο καλοκαίρι. Από μακριά, με βάση τα όσα έχω ακούσει από ανθρώπους που παρακολούθησαν την εξέλιξη της πορείας του Απόλλωνα και ανθρώπους που εργάστηκαν στην ομάδα, η εντύπωσή μου είναι ότι οι επιλογές δεν ήταν κακές, και γι' αυτό δημιούργησαν το αποτέλεσμα της επίτευξης του στόχου της επιστροφής του συλλόγου στη Superleague. Από τον περασμένο Ιούλιο μέχρι σήμερα όμως τα έχει κάνει όλα λάθος στο αγωνιστικό πεδίο της επιχείρησης. Και δεν χρειάζεται να έχεις ειδικές γνώσεις πάνω στην άσκηση της διοίκησης μιας ποδοσφαιρικής επιχείρησης για να το κατανοήσεις.

Ενας επιχειρηματίας που στην επιχείρησή του προσλαμβάνει τεχνογνώστες και στελέχη με εμπειρία και πλούσιο βιογραφικό, εμπιστεύθηκε το ποδοσφαιρικό μέρος της ΠΑΕ Απόλλων σε έναν πρώην διαιτητή που δεν είχε απολύτως καμία προηγούμενη εμπειρία στην επιλογή ποδοσφαιριστών, τον σχηματισμό ρόστερ, την τεχνική διεύθυνση μιας ομάδας. Και επέτρεψε σε έναν πρώην διαιτητή να πηγαίνει στις προπονήσεις και να παρεμβαίνει στη δουλειά του προπονητή, κάνοντας υποδείξεις στους ποδοσφαιριστές την ώρα που εκτελούσαν τις ασκήσεις. Ενας επιχειρηματίας, ο οποίος στις επιχειρήσεις του τα κάνει, τα περισσότερα, σωστά, διότι πώς αλλιώς θα έφτανε να έχει δημιουργήσει 80+ καταστήματα στον καιρό της κρίσης, άφησε τον ποδοσφαιρικό μάνατζέρ του, δηλαδή τον προπονητή, να δουλέψει με παίκτες που δεν επέλεξε, δηλαδή με παίκτες της επιλογής του πρώην διαιτητή. Μόνο που το διαβάζεις, ακόμη και αν δεν έχεις ούτε μια ημέρα εμπειρίας στη διοίκηση ποδοσφαιρικής εταιρείας, εκπλήσσεσαι. Αν ξέρεις, καταπλήσσεσαι.

Τις προάλλες, τον καιρό που έψαχνε προπονητή για να αντικαταστήσει τον Ακη Μάντζιο, ο Απόλλων φώναζε προπονητές για κουβέντα και τους έλεγε “έλα μόνος, χωρίς συνεργάτες, έχουμε εμείς συνεργάτες”, δηλαδή καταργούσε τον βασικότερο κανόνα της σημερινής εποχής του ποδοσφαίρου, την ανάγκη να λειτουργεί ο προπονητής με ένα μεγάλου εύρους επιτελείο της επιλογής του. “Εχουμε έναν βοηθό, από άλλο προπονητή, έναν γυμναστή, από άλλο προπονητή, έχουμε και αναλυτή, έχουμε απ' όλα, μόνο προπονητή ψάχνουμε”, ήταν η αγγελία. Με τέτοια αγγελία, είναι απολύτως φυσική συνέπεια η αποτυχία.

Φυσικά ο Μονεμβασιώτης δεν είναι η μόνη περίπτωση επιχειρηματία που μπήκε στο ποδόσφαιρο με την ψευδαίσθηση ότι είναι εύκολη δουλειά το ποδόσφαιρο, την οποία μπορεί να κάνει ο οποιοσδήποτε. Ποδόσφαιρο είναι, άποψη έχουμε όλοι, όλοι κρύβουμε έναν προπονητή μέσα μας, όλοι έχουμε παίξει ένα “γίνε πρόεδρος” ή “football manager” παιχνίδι, όλοι νομίζουμε ότι είναι εύκολο να τα κάνουμε τα πράγματα καλύτερα από τον πρόεδρο ή τον προπονητή της ομάδας που παρακολουθούμε ή υποστηρίζουμε. Και πράγματι έτσι είναι, στα λόγια. Γι' αυτό όμως υπάρχουν τεχνικοί διευθυντές που πληρώνονται με αμοιβές εκατομμυρίων, γι' αυτό υπάρχουν προπονητές με αμοιβές εκατομμυρίων, γι' αυτό φτάνουν σε διψήφιο αριθμό τα μέλη του τεχνικού επιτελείου των “σοβαρών” συλλόγων, γι' αυτό βρίσκουν νόημα οι μεγάλες εταιρείες του ποδοσφαίρου να πληρώνουν ένα σωρό λεφτά κάθε χρόνο, τα οποία επενδύουν πάνω στην επιμόρφωση και την μετεκπαίδευση των στελεχών τους. Επειδή παράγουν ποδόσφαιρο των πράξεων, όχι της θεωρίας, όχι των λόγων, όχι του καναπέ, όχι του πληκτρολογίου. Η επιστήμη δημιουργήθηκε επειδή κάποιοι έπαθαν, έμαθαν και κληροδότησαν την γνώση και την εμπειρία.

Η αποτυχία της οικογένειας Μονεμβασιώτη και η ενδεχόμενη αποχώρησή της από τον Απόλλωνα, αν σοβαρολογεί τούτη τη φορά και πράγματι επιδιώξει την πώληση των μετοχών και βρει ενδιαφερόμενο, είναι μια ήττα για το ελληνικό επαγγελματικό ποδόσφαιρο, διότι δεν κυκλοφορούν σε αυτό πολλοί επιχειρηματίες της ημέρας. Είναι όμως και μια νίκη της λογικής του ποδοσφαίρου. Αν κατάφερνε να παραμείνει στη Superleague μια ομάδα που έκανε 18 μεταγραφές σε ένα καλοκαίρι που άλλαξε κατηγορία, με τεχνικό & εκτελεστικό διευθυντή έναν άσχετο με την τεχνική διεύθυνση, ο οποίος επιλέγει τους παίκτες και κάθεται στον πάγκο, από τον οποίο σηκώνεται με αέρα και παραμερίζει τον προπονητή για να δώσει εκείνος εντολές, αν κατάφερνε να παραμείνει με αλλοδαπό προπονητή που ήρθε στα τέλη του Σεπτέμβρη για να δουλέψει σε πρωτάθλημα που δεν είχε ξαναδεί ούτε από την τηλεόραση και με μια ομάδα που δεν έχει εκείνος σχηματίσει, θα δημιουργούσε ένα πολύ κακό παράδειγμα.

Φυσικά η οικογένεια Μονεμβασιώτη δεν είναι η πρώτη περίπτωση. Υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν πάντα επιχειρηματίες που υποτιμούν την επιστήμη της διοίκησης ποδοσφαίρου και λειτουργούν – αποφασίζουν με την ψευδαίσθηση ότι τα ξέρουν όλα και ότι μπορούν να τα κάνουν όλα μόνοι τους. Κι αυτή είναι ίσως η βασικότερη εξήγηση για την κατάσταση του ελληνικού επαγγελματικού ποδοσφαίρου και την χαοτική απόστασή του από το σύγχρονο επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Οι επιχειρηματίες μπαίνουν, χάνουν, πληρώνουν (ή δεν πληρώνουν), και φεύγουν, πάνε για άλλα. Το ελληνικό ποδόσφαιρο όμως πάντα πληρώνει. Πάντα την πληρώνει. Σε κάθε ήττα. Για κάθε ήττα. Κι αντί να προχωρά προς τα εμπρός, τρέχει προς τα πίσω.