Δύσκολα βρίσκει κανείς τα τελευταία χρόνια παίκτη που να έχει παίξει στο ελληνικό ποδόσφαιρο και να έχει τόσο καθολική αποδοχή όσο ο Νταβίδ Φουστέρ. Υπόδειγμα αθλητή και ανθρώπου, ο Ισπανός μέσος ήρθε «αθόρυβα» το 2010, με πολλούς να τον κοιτούν με... μισό μάτι, λόγω του ότι το όνομά του δεν ήταν ευρέως γνωστό. Όταν δε ξεκίνησε να παίζει βασικός, αρκετά σχόλια έκαναν λόγο για «μίζα Βαλβέρδε» και άλλα τέτοια όμορφα. Ο Φουστέρ όμως ξέρει καλύτερα από κάθε άλλο να παλεύει. Και το έκανε καθημερινά, σε προπονήσεις και παιχνίδια. Στο τέλος, δικαιώθηκε. Η αμφισβήτηση έγινε αποθέωση και ο άγνωστος Ισπανός πήρε το περιβραχιόνιο του Ολυμπιακού και άκουσε τους οπαδούς της ομάδας του να φωνάζουν ρυθμικά το όνομά του. Κέρδισε, παράλληλα, το σεβασμό από τους αντίπαλους.

Στα 35 του και αφού βοήθησε την Χετάφε να επιστρέψει στην Primera Division, ο Φουστέρ πήρε την μεγάλη απόφαση να σταματήσει το ποδόσφαιρο. Το gazzetta.gr τον συνάντησε στη Μαδρίτη και εκείνος μίλησε για όλα. Αναφέρθηκε στο μεγάλο του παράπονο για την αποπομπή με ένα τηλεφώνημα, αποκάλυψε τα όσα του είπε ο Μάρκο Σίλβα αφού τον άφησε εκτός Champions League, καθώς και την... πάσα που του έγινε από τη νυν διοίκηση των «ερυθρολεύκων» για πιθανή επιστροφή στο μέλλον.

Μίλησε επίσης για τον τωρινό Ολυμπιακό, για τα όσα λείπουν, για τις αλλαγές προπονητών και έδειξε μέσω των απόψεών του τους λόγους που έγινε τόσο αγαπητός στην Ελλάδα, τον ιδιαίτερο δεσμό του με τη χώρα μας, τον σεβασμό στον αντίπαλο, την αντίθεση στη βία και τα δάκρυα που κύλησαν αυθόρμητα στο άκουσμα της είδησης πως δεν θα ξαναφορέσει ποτέ την φανέλα του Ολυμπιακού.

Πώς είναι η ζωή χωρίς ποδόσφαιρο;

«Σίγουρα διαφορετική. Διαφορετική, γιατί έχω περάσει τόσα χρόνια παίζοντας ποδόσφαιρο. Πλέον πρέπει να αλλάξω τη ρουτίνα, να αρχίσω μια νέα ζωή. Είναι μια περίεργη κατάσταση, τουλάχιστον στην αρχή. Αλλά επίσης έχει θετικά πράγματα».

Πώς καταλαβαίνεις ότι έχει έρθει η κατάλληλη στιγμή για να βάλεις τέλος στην καριέρα σου; Είναι περισσότερο πνευματικό ή σωματικό;

«Νομίζω περισσότερο πνευματικό, παρά σωματικό. Η αλήθεια είναι πως σωματικά ήμουν πολύ καλά, αν και την τελευταία σεζόν είχα έναν τραυματισμό στο πόδι που με ταλαιπωρούσε για κάποιους μήνες. Αλλά σε πνευματικό επίπεδο χρειαζόμουν να αλλάξω ζωή, να ξεκινήσω να σκέφτομαι άλλα πράγματα. Χρειαζόμουν να απολαύσω περισσότερο την οικογένειά μου και να σκεφτώ αλλιώς το μέλλον».

Σκέφτεσαι καθόλου το ενδεχόμενο να επιστρέψεις στην Ελλάδα από άλλο πόστο;

«Δεν ξέρω. Ποτέ δεν μπορείς να πεις ότι θα γίνει κάτι ή δεν θα γίνει. Σίγουρα θα μου άρεσε πολύ να γυρίσω. Την προηγούμενη χρονιά ήρθα τον Δεκέμβριο και συναντήθηκα με τον πρόεδρο, ο οποίος μου είπε ότι θα ήθελε να γυρίσω στο σύλλογο για να αναλάβω κάποια θέση. Τους είπα πως οτιδήποτε θελήσουν, να επικοινωνήσουν μαζί μου. Και στο μεταξύ εγώ προετοιμάζομαι. Θέλω να πάρω περισσότερα διπλώματα προπόνησης, -έχω ήδη το δεύτερο επίπεδο- και την επόμενη χρονιά θέλω να κάνω ένα μάστερ εστιασμένος στα τμήματα υποδομής, για τεχνικός διευθυντής σε ακαδημίες. Εδώ, στο Πανεπιστήμιο. Θέλω να είμαι προετοιμασμένος πολύ καλά».

Επέλεξες την Χετάφε μετά τον Ολυμπιακό. Πόσο εύκολη ήταν η προσαρμογή από μια ομάδα που έκανε πρωταθλητισμό και έπαιζε Champions League, σε μια ομάδα που πάλευε για την άνοδο;

«Η προσαρμογή ήταν γρήγορη. Σε τελική ανάλυση ο χαρακτήρας μου πάντα με βοηθούσε να προσαρμοστώ γρήγορα σε κάθε είδους προσωπικότητες, σε κάθε τύπου ομάδες. Οπότε δεν είχα κανένα πρόβλημα, πόσω μάλλον από τη στιγμή που με υποδέχθηκαν πολύ καλά στο σύλλογο. Ήμουν με κόσμο που γνώριζα καλά και όλα ήταν πολύ εύκολα στην Χετάφε».

Ερνέστο Βαλβέρδε. Είναι ο πιο σημαντικός προπονητής στην καριέρα σου; Μπορεί να έχει επιτυχία στη Μπαρτσελόνα;

«Ναι. Και πιστεύω ότι θα τα καταφέρει. Στο τέλος ο καιρός θα το κρίνει αυτό, αλλά είμαι βέβαιος ότι είναι ένας προπονητής που ήταν πανέτοιμος για να αναλάβει τον σύλλογο στον οποίο βρίσκεται και σε καθημερινό επίπεδο τα κάνει όλα πολύ καλά. Ξεκίνησε θετικά, δείχνει ότι τα πηγαίνει καλά στο Πρωτάθλημα και στο Champions League, οπότε πιστεύω ότι θα συνεχίσει καλά».

Ας επιστρέψουμε στις πρώτες μέρες. Είσαι σε μια ξένη χώρα και ακούς αποδοκιμασίες στα πρώτα σου λεπτά με την νέα φανέλα. Τι σκέφτεσαι;

«Πού ήρθα; Τι κάνω εδώ; (γελιά). Όχι, σοβαρά πάντα ήξερα να μάχομαι μέχρι το τέλος. Δεν αποθαρρύνθηκα καμία στιγμή όταν στις πρώτες αναμετρήσεις άκουσα αποδοκιμασίες. Ήξερα πως όταν παίζεις για έναν τόσο μεγάλο σύλλογο και για ένα τόσο μεγάλο κοινό, πρέπει να είσαι προετοιμασμένος επίσης για τις κακές στιγμές. Και νομίζω ότι στο τέλος η δουλειά που έριξα για αυτή την ομάδα μου επέτρεψε να αλλάξω την κατάσταση».

Ακριβώς! Οι αμφιβολίες έγιναν λατρεία. Πώς ένιωσες στη συνέχεια;

«Αλήθεια, αυτό που λέω πρώτα όταν με ρωτούν για την Ελλάδα είναι ότι με εξέπληξε πραγματικά αυτή η αγάπη που μου έδειξαν. Αυτό το συναίσθημα, που ανέφερες πριν, που ο κόσμος έδειχνε να αισθάνεται για εμένα το λαμβάνω ακόμα. Μου το μεταφέρουν από τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης. Μετά και την ολοκλήρωση της καριέρας μου είναι η μεγαλύτερη ανάμνηση που έχω. Η αγάπη αυτού του κόσμου».

Νομίζω ότι ακούμε και διαβάζουμε συχνά δίπλα από το όνομά σου την περιγραφή «πιστός στρατιώτης». Πιστεύεις πως η πράξη της αυτοθυσίας είναι το πιο σημαντικό για τους οπαδούς, για να συνδεθούν με έναν παίκτη;

«Πιστεύω πως είναι από τα πιο σημαντικά στοιχεία. Τελικά, αν τα δίνεις όλα για έναν σύλλογο, όταν δίνεις πάντα το μάξιμουμ, αυτό αναγνωρίζεται. Νομίζω πως ο κόσμος καταλαβαίνει ότι αντιλαμβάνεσαι και νοιάζεσαι την ομάδα τους όπως εκείνοι. Οπότε, στο τέλος συνδέεεσαι μαζί τους».

Από τη στιγμή που τα έδινες όλα, πώς αισθανόσουν όταν ο προπονητής δεν σε χρησιμοποιούσε;

«Αισθανόμουν ότι έπρεπε να συνεχίσω να δουλεύω περισσότερο. Ότι έπρεπε να προπονούμαι πιο σκληρά. Θυμάμαι μια στιγμή στην τελευταία σεζόν μου. Όταν ο προπονητής, που ήταν τότε ο Σίλβα, με άφησε εκτός λίστας στο Champions League. Την επόμενη ημέρα νομίζω πως προπονήθηκα τόσο καλά και τόσο δυνατά όπως ποτέ ξανά. Όταν τελείωσε η προπόνηση ο προπονητής μπροστά σε όλους μου έδωσε συγχαρητήρια για τον τρόπο που προπονήθηκα και για τον τρόπο που ανταποκρίθηκα στο ότι με άφησε εκτός λίστας. Στο τέλος νομίζω πως αυτό αντανακλά κατά κάποιο τρόπο όλη μου την καριέρα. Η δουλειά. Γιατί ποτέ, τίποτα δεν ήταν εύκολο για να φτάσω στο σημείο που έφτασα».

Μιας και αναφέρθηκες στο Champions League, τι πιστεύεις για τον φετινό όμιλο και την πορεία του Ολυμπιακού;

«Σίγουρα είναι ένας πολύ δύσκολος όμιλος. Πάνω από όλα η Γιουβέντους και η Μπαρτσελόνα είναι είναι δύο από τις πιο δυνατές ομάδες της Ευρώπης. Η Γιούβε τα τελευταία χρόνια έχει παίξει τελικούς και η Μπαρτσελόνα πάντα έχει στόχο να φτάσει όσο το δυνατόν ψηλότερα επίσης στο Champions League. Η Σπόρτινγκ είναι επίσης μια καλή ομάδα, με καλούς παίκτες. Δεν είχε τύχη στην κλήρωση ο Ολυμπιακός, όμως αυτού του είδους τα ματς είναι εκείνα που οι παίκτες θέλουν να παίζουν περισσότερο. Οπότε παρότι δεν ξεκίνησε καλά η πορεία του, νομίζω πως μπορεί να πάρει κάτι στη συνέχεια».

Θα ήθελες να είσαι στο Καραϊσκάκη στην επιστροφή του Βαλβέρδε ως αντίπαλος;

«Θα ήθελα πολύ. Πάρα πολύ. Θα ήθελα να το ζήσω ως παίκτης, αλλά και ως θεατής».

Τα επόμενα ματς στην Ευρώπη είναι με τη Μπαρτσελόνα. Μπορεί ο Ολυμπιακός να πάρει κάτι θετικό;

«Στο τέλος το ποδόσφαιρο είναι 11 εναντίον 11 και όλα μπορούν να συμβούν. Είναι ξεκάθαρο ότι είναι ένα πολύ δύσκολο ματς, η Μπαρτσα έχει παίκτες παγκόσμιας κλάσης που μπορούν να κάνουν γκολ οποιαδήποτε στιγμή. Αλλά αν ο Ολυμπιακός προσεγγίσει το ματς όπως πρέπει και είναι στην άμυνα συγκεντρωμένος, πιστεύω ότι μπορεί να πάρει κάτι θετικό. Γιατί όχι;»

Είναι δύσκολο να παίζεις την Τετάρτη με την Γιουβέντους ή τη Μπαρτσελόνα και την Κυριακή σε ένα παγωμένο ελληνικό γήπεδο της επαρχίας;

«Πρέπει να τα βλέπεις ως το ίδιο γιατί στο τέλος είναι δύο αγώνες ποδοσφαίρου. Δεν πρέπει να σε επηρεάζει ο αντίπαλος που αντιμετωπίζεις γιατί στο τέλος όλα τα ματς είναι σημαντικά. Μια αναμέτρηση με μια ελληνική επαρχιακή ομάδα είναι σημαντική γιατί στο τέλος αυτά τα ματς σου δίνουν τον τίτλο. Δεν αρκούν τα ντέρμπι, δεν αρκεί να νικήσεις τον Ολυμπιακό ή τον ΠΑΟΚ. Αν δεν νικήσεις τα ματς αυτά, οι πιθανότητές σου μειώνονται πολύ. Μπορείς να νικήσεις ή να χάσεις ένα ντέρμπι, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα κατακτήσεις ή θα χάσεις το Πρωτάθλημα. Χάσαμε ντέρμπι όταν ήμουν στον Ολυμπιακό, αλλά στο τέλος κατακτήσαμε τον τίτλο γιατί αυτό που μετράει είναι να κερδίσεις περισσότερα ματς από τους υπόλοιπους. Πρέπει να εμπιστεύεσαι όλους τους συμπαίκτες σου ότι το βλέπουν έτσι όταν είσαι σε μια ομάδα».

Φέτος ο Ολυμπιακός ξεκίνησε με έναν προπονητή και τον άλλαξε γρήγορα. Πόσο σημαντική είναι η σταθερότητα και η συνέχεια στη δουλειά;

«Νομίζω ότι αυτό είναι που λείπει περισσότερο από τον Ολυμπιακό. Να έχει μια συνέχεια. Γιατί μετά τον Ερνέστο αυτό δεν συμβαίνει. Ίσως και με τον Μίτσελ είχαμε λίγο συνέχεια, υπήρχαν όμως έπειτα στιγμές λίγο αρνητικές στο περιβάλλον του συλλόγου».

Πιστεύεις ότι χρειάζονται επίσης δυνατές προσωπικότητες;

«Νομίζω ότι σε αυτό πάντα πηγαίνει καλά. Έχει άτομα που ταιριάζουν στο περιβάλλον της ομάδας, προσωπικότητες που χρειάζεται για να δείξουν πάνω από όλα στους νέους που έρχονται που βρίσκονται και σε τι ομάδα ήρθαν. Και αυτό είναι σημαντικό πολύ. Επίσης σημαντική είναι όμως η συνέχεια, που είπαμε πριν. Ένας προπονητή που θέλει να εφαρμόσει το στιλ παιχνιδιού του και μπορεί να δουλέψει αρκετό καιρό για να έρθουν τα αποτελέσματα. Είναι πολύπλοκο βέβαια. Γιατί σε ένα μεγάλο κλαμπ όπως ο Ολυμπιακός, θέλει αποτελέσματα από την αρχή. Είναι νορμάλ οι ιθύνοντες να γίνονται νευρικοί και να παίρνουν αποφάσεις. Αλλά ναι, είναι αλήθεια ότι λείπει αυτή η ηρεμία και αυτή η συνέχεια».

Ονειρευόσουν διαφορετικό το τέλος της καριέρας σου στον Ολυμπιακό; Τι σε ενόχλησε περισσότερο;

«Με ενόχλησε ο τρόπος που έφυγα από τον Ολυμπιακό. Με ενόχλησε γιατί δεν είχα κανένα πρόβλημα να συναντιόμασαν και να μου έλεγαν ότι δεν μπορώ να συνεχίσω. Αλλά περίμενα να αποχωρήσω αποχαιρετώντας τον κόσμο, όπως νομίζω άξιζα. Στο τέλος μου είπαν ότι δεν θα συνεχίσω από το τηλέφωνο. Με ένα τηλεφώνημα στις διακοπές μου. Το σέβομαι, αλλά δεν το συμμερίζομαι, πάνω από όλα για τα έξι χρόνια που πέρασα εκεί. Νομίζω πως τα πράγματα μπορούσαν να είχαν γίνει διαφορετικά. Αν ο σύλλογος δεν ήθελε να συνεχίσω, θα μπορούσε να είχε έρθει σε επικοινωνία μαζί μου και εγώ θα το δεχόμουν απόλυτα και θα μπορούσα να πω αντίο στο τελευταίο ματς του Πρωταθλήματος στον κόσμο».

Πώς είναι να φοράς το περιβραχιόνιο στον Ολυμπιακό;

«Μετά και την αρχή που ο κόσμος αποδοκίμασε σκεφτόμουν όταν μου είπαν για το περιβραχιόνιο, "πω πω, πόσο νωρίς φτάσαμε σε αυτό το σημείο". Δεν περίμενα ότι θα φτάσω να είμαι αρχηγός. Είναι μια μεγάλη ευθύνη και πάνω από όλα νομίζω πως είναι κάτι που προορίζεται για έναν Έλληνα, για κάποιον από τη χώρα που θα είναι χρόνια στην ομάδα. Θυμάμαι όταν με φώναξε ο πρόεδρος για μου πει ότι από αυτή τη στιγμή θα είμαι από τους αρχηγούς ότι ήταν μια εκπληκτική στιγμή και μια μεγάλη ευθύνη. Πρέπει να τα κάνεις όλα καλά, να δίνεις το παράδειγμα, να τραβάς τον κόσμο μαζί σου».

Η καλύτερη και η χειρότερη στιγμή σου στην Ελλάδα;

«Η χειρότερη ήταν η αποχώρηση. Γιατί στο τέλος σκεφτόμουν ότι θα συνεχίσω τελικά για έναν ακόμα χρόνο και ο τρόπος που έφυγα... Νομίζω ότι ήταν η χειρότερη στιγμή που έζησα. Θυμάμαι να κλαίω με τη γυναίκα μου στο σπίτι. Δεν μπορούσα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου γιατί συγκινήθηκα στη σκέψη ότι δεν θα συνεχίσω, έζησα πολλά πράγματα εκεί, είχα πολλούς φίλους. Ήταν πολύ δύσκολο. Η καλύτερη στιγμή; Υπάρχουν πολλές και πολύ καλές. Το ντεμπούτο μου στο Champions League, το γκολ στον τελικό του Κυπέλλου στο τελευταίο λεπτό. Κάθε ένας από τους τίτλους που κατέκτησα... Είναι πολλές και πολύ όμορφες».

Το αγαπημένο σου γκολ;

«Νομίζω αυτό που έβαλα απέναντι στον ΠΑΟΚ με το βολέ στο Καραίσκάκη. Βολέ με το αριστερό, ήταν το πιο όμορφο. Αυτό που είχε τη μεγαλύτερη σημασία νομίζω ότι ηταν στον τελικό του Κυπέλλου με τον Ατρόμητο, με κεφαλιά στο τελευταίο».

Ας περάσουμε σε ένα παιδί που είδες να εκτοξεύεται. Περίμενες ότι ο Μανωλάς θα έκανε τέτοια καριέρα;

«Α, χαίρομαι πολύ για τον Μανωλά, αλήθεια. Τα πηγαίνει πολύ καλά, πραγματικά. Είναι ένα παιδί ιδιαίτερο, αλλά είναι πολύ καλό και επίσης δουλεύει πολύ καλά».

Αν ένα από τα παιδιά σου ήθελε να επισκεφτεί την Ελλάδα και σε ρωτούσε για τους Έλληνες, τι θα του έλεγες;

«Ο ένας γιος μου πήγε σχολείο τέσσερα χρόνια εκεί, οπότε θυμάται πολύ καλά τα πάντα. Μερικές φορές όταν του λέω κάτι μου απαντά "όχι", στη γλώσσα σας!. Είναι περίεργο, γιατί ακόμα θυμάται ακόμα λέξεις στα ελληνικά. Σε αυτό που με ρώτησες, θα μίλαγα με τα καλύτερα λόγια για την Ελλάδα γιατί πέρασα πολύ όμορφα. Ο κόσμος μου φέρθηκε πολύ όμορφα και δεν θα μπορούσε ποτέ να μιλήσω άσχημα γι' αυτή τη χώρα και τους κατοίκους της».

Ποια ήταν η αγαπημένη σου συνήθεια στην Ελλάδα;

«Απολάμβανα το κλίμα, το φαγητό την ηρεμία που έχετε οι Έλληνες στην ζωή, νομίζω μου λείπουν όλα αυτά. Στο τέλος, έχετε κάτι πολύ καλό. Ξέρετε πώς να ζείτε τη ζωή σας όμορφα και με ηρεμία. Κάθε μέρα είναι γεμάτη με διάφορα πράγματα που μας απασχολούν και μερικές φορές δεν έχουμε χρόνο για να πούμε "ήρεμα". Κυρίως όταν είσαι στο ποδόσφαιρο, σκέφτεσαι 24 ώρες μόνο αυτό. Και στο τέλος σε απορροφά, δεν σε αφήνει να απολαύσεις πράγματα όπως η οικογένεια, τα παιδιά...».

Ποιο είναι το βασικό πρόβλημα του ελληνικού ποδοσφαίρου;

«Νομίζω ότι είναι η απουσία ελέγχου στο θέμα της βίας. Δεν ξέρω πώς είναι η διαχείριση επίσης στο θέμα των τηλεοπτικών, των χρημάτων που πηγαίνουν στους συλλόγους. H προσπάθεια πρέπει να γίνει για ένα πρωτάθλημα περισσότερο ανταγωνιστικό. Ένα που και οι πιο μικρές ομάδες θα μπορούν να πιέσουν περισσότερο τις πιο μεγάλες. Νομίζω ότι είναι ακόμα δεν υπάρχει ισορροπία στο θέμα της ανταγωνιστικότητας».

Σου έχουν μείνει στιγμές βίας στα ελληνικά γήπεδα;

«Ναι, έχω πολύ άσχημες αναμνήσεις. Που δεν μου άρεσαν καθόλου. Περισσότερο στη Θεσσαλονίκη, απέναντι στον ΠΑΟΚ, θυμάμαι στιγμές που δεν ευχαριστιέται κανείς. Γιατί στο τέλος το ποδόσφαιρο δεν παύει να είναι ένα άθλημα και υπάρχουν πράγματα που δεν πρέπει να γίνονται».

Μίλησες για τον ΠΑΟΚ, αλλά ο μεγάλος αντίπαλος είναι ο Παναθηναϊκός, ο οποίος αντιμετωπίζει πολύ σοβαρά προβλήματα...

«Ναι, νομίζω ότι στο τέλος όταν ο μεγάλος σου αντίπαλος δεν είναι καλά, ο ανταγωνισμός χάνει. Χάνεται αυτή η... γεύση που υπάρχει όταν συγκρούονται οι καλύτεροι. Συνέβη με τη ΑΕΚ τα προηγούμενα χρόνια, που έπεσε και κατάφερε να επιστρέψει και είναι καλά. Όμως αυτή η κατάσταση δεν είναι θετική, ένας από τους μεγάλους της Ελλάδα να έχει προβλήματα. Νομίζω δεν είναι καλό ούτε για τον Ολυμπιακό, αν ο μεγάλος του αντίπαλος δεν βρίσκεται εκεί. Μπορεί κάποιοι από τους οπαδούς να χαρούν στην αρχή, αλλά στο τέλος δεν θα τους αρέσει που δεν θα έχουν αντίπαλο τον Παναθηναϊκό».

Ποιος ήταν ο πιο δυνατός αντίπαλός σου;

«Όσον αφορά την αντιπαλότητα και τον τρόπο που το ζούσαν οι οπαδοί ο Παναθηναϊκός. Αλλά κάθε ντέρμπι, συμπεριλαμβανομένου και του ΠΑΟΚ, με τον οποίο επίσης υπάρχει πολλή αντιπαλότητα, ήταν δυνατά. Έχω πολλές αναμνήσεις από τέτοια ματς».

Τι πιστεύεις για το δημοψήφισμα στην Καταλονία;

«Νομίζω ότι τελικά είναι μια κατάσταση, η οποία έχει προκληθεί από τους πολιτικούς. Είναι αποτέλεσμα τόσο της πολιτικής εδώ, στην Ισπανία γενικότερα, όσο και στην Καταλονία. Στο τέλος έχουν δημιουργήσει ένα μίσος και μια έχθρα ανάμεσα στον κόσμο, που πρέπει να πληρώσουν. Γιατί είναι αλήθεια πως δεν είναι όμορφο άνθρωποι ακόμα και από την ίδια περιοχή, όπως συμβαίνει στην Καταλονία, να έρχονται αντιμέτωποι επειδή έχουν διαφορετικές ιδέες. Και όλο αυτό το έχει προκαλέσει η τοπική κυβέρνηση που βρίσκεται τώρα στην Καταλονία. Επομένως δεν συμφωνώ με την ανεξαρτησία της Καταλονίας, επειδή δεν πιστεύω ότι έχουν ένα επαρκές νούμερο κόσμου που θα το αποφασίσει. Είναι μια περιοχή της Ισπανίας και σε τελική ανάγνωση είναι μια απόφαση που αφορά όλη την Ισπανία και όχι μόνο αυτούς. Πρακτικά η πλειοψηφία λοιπόν δεν είναι υπέρ της ανεξαρτητοποίησης και τελικά όλο αυτό είναι κακό για όλη τη χώρα».