Η Αρσεναλ ξεκίνησε να πέφτει πριν χρόνια, αλλά φέτος κάνει θόρυβο...

Για μεγάλη μερίδα του κόσμου, ακόμη και για αυτούς που ασχολούνται με την Premier League, το πρόβλημα της Αρσεναλ, η κατηφόρα της, ξεκίνησε σχετικά πρόσφατα, πριν 3-4 χρόνια. Η αλήθεια είναι αρκετά διαφορετική. Η Αρσεναλ θα συμπληρώσει φέτος 16 χρόνια χωρίς πρωτάθλημα. Τα 14 από αυτά τα 16 χρόνια με τον Βενγκέρ στον πάγκο της, για όσους τυχόν πιστεύουν ότι το πρόβλημα είναι ο Εμερι.

Για αρκετούς επίσης η Αρσεναλ προ του Βενγκέρ ήταν ένα μικρό ή μεσαίο μέγεθος στην Αγγλία. Δεν είναι έτσι. Πριν αναλάβει ο Βενγκέρ την Αρσεναλ και ο Σερ Αλεξ την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ οι “Κανονιέρηδες” ήταν η δεύτερη ομάδα σε τίτλους στο Νησί, πίσω μόνο από την Λίβερπουλ. Το ιστορικό του πράγματος βεβαίως μικρή σημασία έχει για την σημερινή τραγική κατάσταση του club, το κακό όμως δεν ξεκίνησε πέρυσι ή πρόπερσι, αλλά αρκετά χρόνια πριν.

Η Αρσεναλ σε αντίθεση με άλλες μεγάλες ομάδες της Αγγλίας δεν έπεσε κατακόρυφα, δεν έπεσε απότομα και η πτώση της παρά το γεγονός ότι ξεκίνησε από ψηλά και το αήττητο (το μοναδικό αήττητο) πρωτάθλημα του 2004, δεν έκανε θόρυβο. Εδώ και μία δεκαετία όμως η Αρσεναλ κάθε χρόνο μονίμως κατεβαίνει σκαλιά προς τα κάτω. Πρώτα διεκδικούσε το πρωτάθλημα αλλά δεν το έπαιρνε, μετά δεν το διεκδικούσε καν, μετά κινδύνευε να μείνει εκτός τετράδας, αλλά τερμάτιζε 3-4η και στο τέλος δεν έμπαινε ούτε στην τετράδα. Κάθε χρόνο και ένα σκαλί πιο κάτω, και κυρίως καμία χρονιά από αυτές της τελευταίας δεκαετίας δεν μπόρεσε να αλλάξει κατεύθυνση να ανέβει ένα σκαλί προς τα πάνω, πήγαινε σταθερά και πάντα προς τα κάτω.

Οι αιτίες προφανώς είναι πολλές και οι υπεύθυνοι πολλοί και διαφορετικοί, στην πραγματικότητα όμως και στο τέλος της ημέρας, αυτό που φταίει είναι η έλλειψη φιλοδοξίας των ιδιοκτητών της και άρα και η έλλειψη πίεσης προς την ομάδα για κάτι καλύτερο. Καλύτερη εξήγηση για το τι συνέβη αυτά τα χρόνια στην Αρσεναλ από την συνέντευξη του Τσεχ μόλις κρέμασε τα παπούτσια του δεν υπάρχει. “Οσο έπαιζα στην Τσέλσι, την επομένη μιας ήττας, στο προπονητικό κέντρο δεν μιλούσε άνθρωπος κι' αν το έκανε ήταν για σκληρή κριτική, όσο παίζω στην Αρσεναλ στο προπονητικό κέντρο την Δευτέρα δεν μπορείς να καταλάβεις αν νικήσαμε ή χάσαμε το Σαββατοκύριακο...”

Στην πραγματικότητα για τους αμερικανούς ιδιοκτήτες της Αρσεναλ το club είναι μία ακόμη επιχείρηση. Μόνο νούμερα τους ενδιαφέρουν, και τα νούμερα στην Αρσεναλ, οι οικονομικοί δείκτες δηλαδή, όλα αυτά τα χρόνια, με εξαίρεση την τελευταία διετία, ευημερούσαν και ας ήταν η ομάδα σε αγωνιστικό μαρασμό. Αυτή η ευημερία στα νούμερα ήταν που έκανε το κακό. Μπορώ να σας μεταφέρω δεκάδες συνεντεύξεις στελεχών διοικητικών και μη, την τελευταία δεκαετία στις οποίες το μέλλον της Αρσεναλ προβλέπονταν λαμπρό, γιατί και τα νούμερα της Αρσεναλ ήταν λαμπρά. Μέγα λάθος...

Ο αγωνιστικός μαρασμός έρχεται χρόνια πριν και δεν οφείλεται όπως πιστεύουν πολλοί στην κατασκευή του γηπέδου. Αυτόν τον οικονομικό σκόπελο η Αρσεναλ τον πέρασε, δύσκολα μεν, αλλά τον πέρασε, χωρίς να χάσει την ταυτότητά της. Το πρόβλημα ξεκίνησε σχεδόν μία πενταετία μετά την κατασκευή του Emirates. Τότε η Αρσεναλ έπαψε να βάζει στόχο το πρωτάθλημα, αλλά πάντα την τετράδα προκειμένου να εξασφαλίζει τα έσοδα του Τσάμπιονς Λιγκ. Αυτό ήθελαν οι ιδιοκτήτες, αυτό περνούσε και στην ομάδα. Η φιλοσοφία ήταν συνυφασμένη με τα χρήματα και η 3η ή η 4η θέση προσέφερε οικονομικά πάνω κάτω ότι και η πρώτη.

Η χρονιά τελείωνε με τον Βενγκέρ να λέει πάντα “ναι δεν πήραμε τίτλο, αλλά πάλι μείναμε στο κορυφαίο επίπεδο και του χρόνου θα παίζουμε στο Τσάμπιονς Λιγκ”. Αυτή τη συγκεκριμένη δήλωση πρέπει να την έχει κάνει 10 συνεχόμενες χρονιές. Το club και οι οπαδοί το... στόλιζαν και με το «η Τότεναμ πάλι από κάτω μας είναι...» και τα χρόνια κυλούσαν ευχάριστα, με την Αρσεναλ να παίρνει πολλές φορές τα εύσημα για το ποδόσφαιρο που έπαιζε και αρκετές την κριτική για την αφέλεια που έδειχνε.

Στην πορεία των χρόνων η Αρσεναλ έχανε και στελέχη που ήταν μπολιασμένα με τη νοοτροπία του club. O Βενγκέρ έχασε τους... φάρους του και από πάνω του (Ντιν) και από κάτω του (Ράις) και το καράβι πήγαινε προς την ξέρα χωρίς κανείς να κορνάρει. Ο Βενγκέρ εν τέλει απολύθηκε, φυσικά όχι επειδή δεν έπαιρνε πρωταθλήματα, αλλά όταν πλέον δεν έβαζε την ομάδα στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ και δεν έρχονταν τα χρήματα. Τότε μόνο οι Αμερικανοί τον άλλαξαν. Τα δέκα χρόνια χωρίς πρωτάθλημα ουδέποτε τους απασχόλησαν ή τους προβλημάτισαν σε σχέση με την πρόοδο του club και την ικανότητα του Βενγκέρ, τον πρώτο χρόνο χωρίς Τσάμπιονς Λιγκ τον τέλειωσαν...

Πέρα όμως από τις φιλοδοξίες της διοίκησης και τα χρήματα που δεν ήταν αντιστοιχα με αυτά που ξόδευαν οι άλλοι μεγάλοι του νησιού, όταν εμφανίσθηκαν Ρώσοι και Αραβες, οι ευθύνες υπάρχουν και πιο κάτω. Το πρόβλημα της Αρσεναλ δεν ήταν ότι ο Κρένκε δεν έβαζε λεφτά, ποτέ δεν θα είναι αυτό το πρόβλημα. Το πρόβλημα ήταν η φιλοσοφία, ότι το club πρέπει να κερδίζει χρήματα και όχι τίτλους ή πιο σωστά ότι τα χρήματα ήταν προτεραιότητα σε σχέση με τους τίτλους.

Την ίδια ώρα που ο Κρένκε έβλεπε στο πρόσωπο του Βενγκέρ την κότα που κάνει τα χρυσά αυγά, ο υπερσυγκεντρωτισμός του Βενγκέρ και το “Arsene Knows” εξαφάνιζε κάθε πιθανότητα η Αρσεναλ να αναδείξει στελέχη και φυσικά την άφησε να πορεύεται χωρίς κάποιο οργανόγραμμα στο αγωνιστικό τμήμα.

Οταν λοιπόν ο Αρσεν έχασε τον δρόμο και έδινε για παράδειγμα 20 εκατ. λίρες για να πάρει τον Λούκας Πέρεθ ή προτιμούσε τον ακριβότερο κατά 10 εκατ. ευρώ Τσάκα από τον Καντέ το καλοκαίρι που ο τελευταίος έφυγε από την Λέστερ, δεν υπήρχε κανείς στο club να προβληματιστεί, να αναρωτηθεί, να καταλαβαίνει ότι εδώ κάτι δεν πάει καλά. Δεν υπήρχε κανείς στο club να πει στον Βενγκέρ έξι μήνες πριν φύγει, ότι ο Εζίλ έχει πάψει προ πολλού να είναι παίκτης που έκανε την διαφορά και να τον αποτρέψει από το να προσφέρει στον Γερμανό ένα συμβόλαιο ύψους 25 εκατ. ευρώ το χρόνο, σχεδόν αντίστοιχο με αυτό που είχε εκείνη την εποχή ο Μέσι στην Μπαρτσελόνα...

Η Αρσεναλ στον Βενγκέρ οφείλει πολλά. Δεν της άλλαξε μέγεθος με την έννοια της ιστορικότητας του μεγέθους της στο Νησί όπως πιστεύουν πολλοί, αλλά άλλαξε την δημοφιλία της. Η Αρσεναλ στα χέρια του Βενγκέρ έγινε η ομάδα που συμπαθούσαν όλοι και ήθελαν να βλέπουν όλοι σε όλο τον κόσμο και ας υποστήριζαν κάποια άλλη αγγλική ομάδα. Η Αρσεναλ στα χέρια του μπήκε σε άλλο status με το Emirates και κάποιες από τις ομάδες που έφτιαξε θα μείνουν στην ιστορία ως οι καλύτερες που είδαν επί εποχής Premier League στην Αγγλία.

Ο Βενγκέρ σχεδόν άλλαξε τη νοοτροπία του αγγλικού ποδοσφαίρου και αυτό που σήμερα απολαμβάνουμε ως Premier League είναι και δικό του, σε μεγάλο βαθμό, έργο. Αυτό δεν θα πάψει να ισχύει ποτέ. Από την άλλη η δική του ευλογία με το “Arsene Knows...” κινδυνεύει να γίνει η κατάρα της Αρσεναλ τα επόμενα χρόνια.

Σήμερα η Αρσεναλ 1,5 χρόνο μετά την αποχώρησή του, είναι μία ομάδα που ακόμη και οι άνεργοι προπονητές αυτή την εποχή αρνούνται να κάτσουν στον πάγκο της. Σήμερα η Αρσεναλ είναι ένα μέγεθος που ο Μπρένταν Ρότζερς όταν τον ρωτούν αν θα την αναλάβει αναρωτιέται δημόσια “γιατί να θέλω να φύγω σήμερα από την Λέστερ για να πάω στην Αρσεναλ;”. Και το δυστύχημα για την Αρσεναλ δεν είναι ότι το λέει ο Ρότζερς, αλλά ότι έχει δίκιο...

Η συγκεκριμένη ιδιοκτησία, το υπάρχον διοικητικό προσωπικό, αλλά και η σημερινή ποιότητα του αγωνιστικού τμήματος της Αρσεναλ σε κάνουν να δυσκολεύεσαι να δεις τον τρόπο επιστροφής και ανάκαμψης άμεσα. Ακόμη κι' αν ο Κλοπ ή ο Πεπ πήγαιναν αύριο το πρωί στην Αρσεναλ δεν μπορείς να φανταστείς πως αυτή η ομάδα μπορεί να φτάσει σε κατάκτηση τίτλου στα επόμενα τρία χρόνια. Και επειδή ούτε ο Κλοπ, ούτε ο Πεπ θα πάνε στην Αρσεναλ (φαίνεται ότι δεν πάει καν ο βοηθός του Γκουαρντιόλα, ο Αρτέτα), η επιστροφή της Αρσεναλ μάλλον θα αργήσει για πολλά χρόνια ακόμη...