Η μάχη για το σεντόνι, δεν έχει φαβορί, αλλά αουτσάιντερ...

Πριν αρχίσει το πρωτάθλημα, η Τότεναμ, έμοιαζε με μεγάλο φαβορί για την τριάδα, πίσω από Σίτι και Λίβερπουλ. Σήμερα δεν βάζεις το χέρι σου στην φωτιά. Οχι μόνο γιατί τα αποτελέσματα είναι κακά, αλλά γιατί οι spurs έχουν... ψυχολογικά ζητήματα. Μία ομάδα που λογικά θα έπρεπε να είναι στα καλύτερά της, δεν είναι. Δύσκολο να εξηγήσεις γιατί;

Δύσκολο να καταλάβεις πως γίνεται να ρωτούν οι δημοσιογράφοι τον Ποτσετίνο μόλις δύο εβδομάδες πριν αν θα παραιτηθεί. Δύσκολο να καταλάβεις τι φταίει και τις γυρίζουν τα ματς με μεγάλη ευκολία οι αντίπαλοί της. Η Αρσεναλ από 0-2 σε 2-2, ο Ολυμπιακός από 0-2 σε 2-2, η Λέστερ από 0-1 σε 2-1. Ακόμη πιο δύσκολο να εξηγήσεις πως η Νιούκαστλ έχει μόνο μία νίκη στο πρωτάθλημα και αυτή στην έδρα της Τότεναμ.

Δεν είναι ότι δεν παίζει καλά, δεν είναι ότι δεν έχει ρόστερ, στα μάτια μου είναι μακράν αυτό με την μεγαλύτερη ποιότητα μετά της Σίτι και της Λίβερπουλ, παρά ταύτα κάτι δεν λειτουργεί. Αν λειτουργήσει η Τότεναμ θα είναι στην τετράδα, αν η εσωστρέφεια συνεχιστεί, είναι άγνωστη η κατάληξη που θα έχει η σεζόν για την Τότεναμ και υπό αυτό το πρίσμα δυσκολεύεσαι να την χαρακτηρίσεις φαβορί για την τετράδα σήμερα που μιλάμε, τουλάχιστον όχι ξεκάθαρο. Από την άλλη, αν ρωτάτε την άποψη μου, δύσκολα η Τότεναμ θα τερματίσει πέμπτη ή έκτη στο φετινό πρωτάθλημα.

Η Τσέλσι, αντιθέτως μόνο εσωστρέφεια δεν έχει. Τα αποτελέσματα είναι απογοητευτικά σε Αγγλία και Ευρώπη, αλλά το κοινό ακόμη και μετά την τελευταία ήττα από την Λίβερπουλ στο “Στάμφορντ Μπριτζ” χειροκροτούσε θερμά. Ο Μουρίνιο επιτυχημένα σχολίασε: “Πολύ καλά κάνει και χειροκροτεί, αρκεί και το κοινό και η ομάδα να μην εθιστεί στην ήττα...”. Και η Τσέλσι δείχνει μία τάση στον εθισμό στα αποτυχημένα αποτελέσματα την εφετινή σεζόν.

Ξεκίνησε με την απώλεια του ευρωπαϊκού Σούπερ Καπ κι' ας έπαιξε καλά. Ακολούθησαν τα τέσσερα γκολ στην πρεμιέρα από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ (αμφιβάλλω αν θα νικήσει άλλη ομάδα φέτος με 4-0 η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ) και μετά από τις αποτυχίες με Λέστερ (1-1) και Σέφιλντ (2-2) στο “Στάμφορντ Μπριτζ” ήρθαν και οι κολλητές ήττες επίσης εντός έδρας με Βαλένθια (0-1 για το Τσάμπιονς Λιγκ) και Λίβερπουλ 1-2 για το πρωτάθλημα. Κανονικά η εσωστρέφεια θα έπρεπε να έχει χτυπήσει κόκκινο,όταν βγαίνει ο Σεπτέμβριος και η Τσέλσι δεν έχει ακόμη νίκη σε καμία διοργάνωση στο “Στάμφορντ Μπριτζ”, αλλά δεν συμβαίνει.

Και δεν συμβαίνει γιατί στον πάγκο είναι ο αγαπημένος Φράνκι Λάμπαρντ, ο οποίος ανεξάρτητα από τα αποτελέσματα παρουσιάζει μία γοητευτική ομάδα γεμάτη από πιτσιρίκια. Ο Ειμπραχάμ, ο Μάουντ, ο Τομόρι ήρθαν για να μείνουν και το ποδόσφαιρο του Φράνκι συγκινεί τους φίλους της Τσέλσι. Το έμψυχο δυναμικό υπάρχει, το θέμα είναι να βρεθεί η ισορροπία και η χημεία και οι μικροί να... ωριμάσουν γρήγορα.

Αν υπάρξει ξεκάθαρο πρόβλημα αυτό είναι στο κέντρο της άμυνας. Η Τσέλσι έχει δεχτεί 13 γκολ σε έξι ματς πρωταθλήματος, δεν υπάρχει επίσημο ματς φέτος που να μην δέχτηκε γκολ και η ανασταλτική λειτουργία μοιάζει προβληματική ακόμη και στις βραδιές που θριαμβεύει όπως στο εκτός έδρας 5-2 με τη Γουλβς. Θα προλάβει ο Φράνκι να το διορθώσει, θα βρει την ισορροπία η ομάδα του, ανάμεσα στο παίζω γοητευτικά, αλλά όχι με αφέλεια. Δεν μπορώ να κάνω εκτίμηση αν θα προλάβει φέτος να παρουσιάσει μία έτοιμη για την τετράδα ομάδα, μπορώ όμως να πω ότι με αυτά που βλέπω ως τώρα ο Λάμπαρντ μπορεί να αποδειχτεί ένας σπουδαίος προπονητής για τα επόμενα χρόνια, ένα μεγάλο κεφάλαιο για την Τσέλσι και το αγγλικό ποδόσφαιρο και τα τρομερά... μωρά του στελέχη της Εθνικής Αγγλίας για πολλά χρόνια.

Κάτι που προφανώς δεν είμαι σε θέση να πω για τον Ολε Γκούναρ Σόλσκιερ. Οχι, δεν είμαι της άποψης ότι αυτός φταίει για την εικόνα της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Δεν είμαι σε θέση να τον κρίνω με ασφάλεια γιατί στα χέρια του έχει μία... κουτσή ομάδα. Εχω γράψει κι' άλλες φορές σε αυτήν εδώ την γωνιά ότι στα μάτια μου είναι ανεξήγητο ότι η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ δεν πήρε φέτος το καλοκαίρι ένα κεντρικό χαφ.

Σχεδόν τόσο ανεξήγητο σαν να έχει αποφασίσει να παίξει ποδόσφαιρο χωρίς τερματοφύλακα σε κάποια ματς. Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ άφησε ελεύθερο για την Παρί τον πιο ποιοτικό κεντρικό χαφ της μετά τον Πογκμπά, τον Αντερ Ερέρα κι' ενώ έτσι κι' αλλιώς με τον Βάσκο στο ρόστερ της είχε ζήτημα στα χαφ, δεν προχώρησε σε μεταγραφή. Κάπως έτσι αδυνατεί να παίξει ποδόσφαιρο. Πραγματικά αδυνατεί όμως, όχι να παίξει καλά ή κακά, απλά να παίξει.

Στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ειδικά όταν λείπει και ο Πογκμπά δεν υπάρχει σχέδιο ανάπτυξης της ομάδας, δεν μπορεί να υπάρξει. Παίζει άμυνα και πετάει την μπάλα μπροστά με την ελπίδα ότι οι πολλοί γρήγοροι παίκτες που διαθέτει στη μεσοεπιθετική γραμμή θα κάνουν τη δουλειά. Σε κάποια ματς, ειδικά στα πολύ δύσκολα, αυτό μπορεί να λειτουργήσει, αλλά με τις μικρομεσαίες αποκλείεται. Θα πάθει πολλές ζημιές από ομάδες των κυβικών της Γουέστ Χαμ η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, επειδή ακριβώς δεν μπορεί να δημιουργήσει. Δεν μπορεί να κάθεται πίσω και να περιμένει την Γουέστ Χαμ, την Μπόρνμουθ, την Κρίσταλ Πάλας η Γιουνάιτεντ, όπως έκανε με την Τσέλσι ή οριακά με την Λέστερ ή θα κάνει και μεθαύριο με την Αρσεναλ.

Αυτή ακριβώς η τεράστια αδυναμία, αυτή η “τρύπα” στο ρόστερ της, δεν μου επιτρέπει να κρίνω με ασφάλεια τον προπονητή Σόλσκιερ, μου επιτρέπει όμως να απορρώ πως η κουβέντα αφορά αυτόν και όχι τον Γούντγορντ που αποδεδειγμένα εδώ και πολλά χρόνια κάνει μόνο λάθη στον τρόπο που κουμαντάρει ένα μεγάλο καράβι.

Βεβαίως ο Σόλσκιερ δεν μπορεί να απέχει από τις ευθύνες του μάνατζερ. Δεν μπορεί να επέτρεψε να μην αποκτηθεί χαφ. Και δεν υπάρχει δικαιολογία στο “δεν υπήρχαν λεφτά”. Αν όντως δεν υπήρχαν ας μην έδινε 150 εκατομμύρια ευρώ για δύο αμυντικούς. Ας έδινε 100 κι' ας έπαιρνε και ένα από όλα τα χαφ που ήθελε. Από τον Φερνάντες και τον Τίλεμανς μέχρι τον Ερισκεν, η Γιουνάιτεντ θα έπρεπε να έχει αποκτήσει κάποιον. Σήμερα, γιατί αύριο μπορεί να αλλάξει προπονητή και τον Γενάρη να κάνει μεταγραφές, δεν είναι καν κοντά στην τετράδα...

Φαβορί δεν λες ούτε την Αρσεναλ, αλλά είναι ίσως πιο κοντά από κάθε άλλη σεζόν τα τελευταία χρόνια. Και εκεί τα προβλήματα είναι σημαντικά. Καταρχάς παρά την αίσθηση ότι η Αρσεναλ άνοιξε τα πορτοφόλια της και ενισχύθηκε σημαντικά, η αλήθεια είναι διαφορετική. Η Αρσεναλ ενισχύθηκε περισσότερο, από το καθόλου που περίμεναν οι φίλοι της, αλλά στον ισολογισμό της για φέτος πάλι κερδισμένη βγήκε από το πάρε δώσε. Πιο πολλά έβγαλε φέτος από τις πωλήσεις παρά από τις αγορές και αυτό γιατί από τα 150 εκατ. ευρώ που ξόδεψε για παίκτες τα 85 θα τα πληρώσει από το επόμενο καλοκαίρι και σε βάθος τριετίας.

Ανεξάρτητα όμως από τα νούμερα και στην ουσία η Αρσεναλ το μεγαλύτερο πρόβλημά της που ήταν το κέντρο της άμυνας δεν το αντιμετώπισε. Ο Νταβίντ Λουίζ είναι όχι φέτος αλλά εδώ και 2-3 χρόνια μία σπουδαία προσωπικότητα μεν, αλλά ένας κεντρικός αμυντικός της σειράς. Και αυτό φαίνεται ξεκάθαρα ως τώρα σε όλα τα ματς της Αρσεναλ. Βεβαίως η Αρσεναλ θέλει ακόμη χρόνο. Πρώτον γιατί αρκετοί από τους παίκτες που θα είναι βασικοί ακόμη είτε δεν έχουν παίξει λεπτό (Τίρνει, Μπεγερίν είναι τραυματίες, όπως και ο Χόλντινγκ), είτε δεν έχουν ακόμη βρει την χημεία τους με τους υπόλοιπους (Πεπέ, Θεμπάγιος), είτε θέλουν το χρόνο τους για να ωριμάσουν, όπως ακριβώς και στην Τσέλσι (Γουίλοκ, Νέλσον, Σακά).

Κι' αν δυσκολεύομαι να βρω τα φαβορί, δεν δυσκολεύομαι να βρω το αουτσάιντερ. Στις αρχές του πρωταθλήματος είχα γράψει ότι η Λέστερ είναι η μοναδική που μπορεί να μπει σφήνα στο big six. Νομίζω ότι είναι φανερό πλέον και απολύτως λογικό. Εχει τον καλύτερο προπονητή εκτός εξάδας (Μπρένταν Ρότζερς) και έχει και το καλύτερο ρόστερ, ίσως και από κάποιους στην εξάδα.

Η ποιότητα ξεχειλίζει σε όλες τις θέσεις. Ακόμη και στο κέντρο της άμυνας που έφυγε ο Μαγκουάιρ έχει εμφανιστεί (όχι από το πουθενά αφού πρόπερσι το καλοκαίρι είχε πληρώσει 20 εκατ. ευρώ για να πάρει έναν από τους πλέον ταλαντούχους κεντρικούς αμυντικούς της Μπουντεσλίγκα, τον οποίο σήμερα κάνω την εκτίμηση ότι του χρόνου το καλοκαίρι θα πουλήσει για 60-70 εκατ. ευρώ), ο Σογιουντσού. Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ δεν πήρε χαφ και η Λέστερ πλήρωσε 40 εκατ. ευρώ για να κρατήσει τον Τίλεμανς και έδωσε άλλα 25 για να πάρει τον Πράετ από τη Σαμπντόρια.

Παίκτες σαν τον Μάντισον, τον Τσίλγουελ, τον Ντιντί και τον Ρικάρντο Περέιρα έπαιζαν με κλειστά μάτια σε όλους τους διεκδικητές της τετράδας και ο Βάρντι παραμένει σταθερή αξία και παίκτης που και φέτος θα βάλει στο πρωτάθλημα πάνω από 15 γκολ. Τι λείπει; Ενας επιπλέον παίκτης που να έχει το γκολ εύκολα.

Αν αντί του Ιεανάτσο είχε τον Ομπαμεγιάνγκ ή τον Ράσφορντ θα έλεγα (όχι με σιγουριά, αλλά θα το έλεγα), ότι το ρόστερ της είναι καλύτερο από της Αρσεναλ ή της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ αντίστοιχα. Αλλά το πρόβλημα στο γκολ είναι μεγάλο πρόβλημα για ομάδα που θέλει να σπάσει το big six και μπορεί να τις στοιχίσει βαθμούς σε ματς, όπως το 0-0 με τη Γουλβς στην πρεμιέρα.

Στο μόνο που ελπίζει είναι να βάλει περισσότερα από τα 4-5 που βάζει το χρόνο ο Μάντισον και φυσικά να κάνει αντίστοιχη με την περσινή χρονιά στη Νιούκαστλ ο Αγιόθε Πέρεθ και να φτάσει σε διψήφιο αριθμό τερμάτων, διότι τα χαφ της γκολ δεν έχουν και ο Περέιρα που παίζει δεξί μπακ δεν μπορεί να σκοράρει κάθε δεύτερη αγωνιστική.