Ο Βέλγος αστέρας της Μάντσεστερ Σίτι, πλέον ζει μια πλουσιοπάροχη ζωή στην Αγγλία, με τη σύζυγο και τα δυο τους παιδάκια, γνωρίζοντας πόσα πρέπει να προσφέρει στη δική του οικογένεια, αυτή που επέλεξε να κάνει και αυτή την οποία θα στηρίζει πάντοτε γιατί ξέρει πως είναι να βιώνεις απόρριψη...

Φεύγοντας από το σπίτι του στα 14 για να παίξει στις ακαδημίες της Γκενκ, παραδέχεται μέσω του Players' Tribune ότι ήταν ένα παιδί που δεν μιλούσε πολύ, αλλά ήταν απόλυτα ήσυχο και πειθαρχημένο. Δεν προκαλούσε προβλήματα, δεν ήταν προβληματικός χαρακτήρας. Απλά ντροπαλός και ήσυχος...

«Στην αρχή ζούσα σε ένα ολοήμερο σχολείο που κοιμόμασταν εκεί και τη δεύτερη σεζόν μας είχε φιλοξενήσει μια θετή οικογένεια. Όλα ήταν καλά μέχρι στιγμή που επέστρεψα το καλοκαίρι στην οικογένειά μου και βρήκα τη μητέρα μου και τον πατέρα μου στεναχωρημένους. Ρώτησα τι συμβαίνει και μου απάντησαν “η θετή οικογένεια δεν σε θέλει πια γιατί... είσαι αυτός που είσαι”.

Πως μπορεί να νιώσει ένα παιδί που μαθαίνει ότι μια οικογένεια με την οποία πίστευε πως τα πηγαίνει καλά, δεν το θέλει πια; Πως μπορεί να σκέφτεται;

«Έλεγαν ότι είμαι δύσκολος χαρακτήρας και δεν μπορούσαν να με διαχειριστούν. Αλλά ήμουν απλά ντροπαλός και ήρεμος...» δηλώνει ο Ντε Μπρόινε.

Όταν έγινε πλέον 17 ετών, έβαλε στόχο να παίξει στην πρώτη ομάδα της Γκενκ. Έθεσε ένα χρονικό περιθώριο δυο μηνών και τα κατάφερε πολύ νωρίτερα! Τότε είναι που η θετή οικογένεια τον αντίκρισε ξανά, κατάλαβε ότι ο μικρός Κέβιν δεν είχε πρόβλημα και πλέον έπαιζε στην πρώτη ομάδα, με αποτέλεσμα να τον πλησιάσει η μητέρα και να του πει ότι ήταν ξανά ευπρόσδεκτος στο σπίτι.

«Όχι, είμαι 17 ετών πλέον και στο λέω face to face. Μου είπε ότι με ήθελαν τα Σαββατοκύριακα και ότι όλο ήταν μια παρεξήγηση, αλλά τους είπα “δεν με ενδιαφέρετε πλέον. Ήμουν καλός μαζί σας, δεν μου αρέσετε πλέον. Δεν με θέλατε, δεν σας θέλω εγώ πια”».

Παράλληλα, ο Ντε Μπρόινε μιλάει και για τα δυο πιο μοναχικά χρόνια ολόκληρης της ζωής του, θυσιάζοντας τα πάντα και χάνοντας όλους τους ανθρώπους που τον περιέβαλαν στα χρόνια της εφηβείας. «Τρως δείπνο στις έξι, πρέπει να διαβάσεις μέχρι τις 8 κι έπειτα θα πρέπει να είσαι στο δωμάτιο για ύπνο στις 9. Εγώ γύριζα σπίτι από την προπόνηση 21:15. Έπρεπε να φάω, να διαβάσω, ενώ όλοι ήταν στο δωμάτιο για ύπνο. Πολλές φορές δεν έβλεπα κανέναν. Πήγαινα σχολείο, έπαιζα μπάλα και πολλές φορές απλά έβρισκα ένα πιάτο φαγητό στην άκρη απλά για να φάω...

Ήταν δύσκολο. Εκείνες τις στιγμές δεν το σκέφτεσαι, αλλά ζεις μια πολύ μοναχική ζωή. Είναι λυπηρό. Όλα όσα κάνεις περιτριγυρίζονται από το ποδόσφαιρο γιατί είναι δική σου επιλογή. Έχασα τα πάντα και όλους, όμως ήθελα να χτίσω κάτι. Τα πρώτα δυο χρόνια στη Γκενκ (14-16 ετών), ήταν τα πιο μοναχικά της ζωής μου. Σκέφτεσαι τότε “αν δεν τα καταφέρω, τότε πραγματικά τι νόημα έχει όλο αυτό;”» λέει ο νυν διεθνής ποδοσφαιριστής τοπ επιπέδου...