Ενα αναγκαίο φινάλε που μεγαλώνει το πρόβλημα...

Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ απέλυσε προπονητή και την ίδια ώρα, αντί να προκύπτει πανικός στους πάγκους διαφόρων μεγάλων ομάδων ότι θα χάσουν τον προπονητή τους γιατί θα κάνει τα... γλυκά μάτια στους “κόκκινους διαβόλους”, η διοίκησή της αδυνατεί να πείσει ακόμη και τα μεγάλα ονόματα της προπονητικής που είναι άνεργοι τούτη δω την εποχή (π.χ. Ζιντάν) να κάτσουν στον πάγκο της και προχωρά στην λύση του προσωρινού με άδεια από την Μόλντε, Ολε Γκούναρ Σόλσκιερ...

Η απόλυση λοιπόν του Ζοσέ Μουρίνιο ήταν απαραίτητη και σχεδόν αναγκαστική, εξαιτίας της κατάστασης στην οποία είχε φέρει την ομάδα και το club γενικότερα, ο ίδιος ο Πορτογάλος. Αυτή η απόλυση όμως, δεν είναι μεγάλο πρόβλημα μόνο για τον ίδιο τον Special One, ο οποίος διαπιστώνει ότι η λάμψη του πλέον δεν έχει καμία σχέση με τον τραπεζικό λογαριασμό του, αλλά και για την Γιουνάιτεντ, η οποία δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να επιβεβαιώσει στο αγωνιστικό κομμάτι, το brand name της.

Ενας ειδικός μελετητής εξέφρασε την εκτίμηση ότι η παρουσία του Ζοσέ ήταν τόσο τοξική για τον σύλλογο που η απόλυση του εκτόξευσε την αξία του brand name της Γιουνάιτεντ κατά 170 εκατ. λίρες. Δεν αμφισβητώ (προφανώς) τις γνώσεις του και την επιστήμη του, αλλά θα ήθελα να τον ρωτήσω πόσο μειώνει την αξία του brand name της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ το γεγονός ότι οι top προπονητές του κόσμου, ούτε που θα το συζητούσαν να κάτσουν στον πάγκο της τώρα και αμφιβάλλω αν θα το κάνουν και το καλοκαίρι.

Και άντε ο Κλοπ ή ο Πεπ δεν θα έφευγαν ποτέ από την Λίβερπουλ και την Σίτι για την Γιουνάιτεντ για πολλούς και διάφορους λόγους; Ο Ζιντάν όμως γιατί να μην θέλει να πάει; Ο Ποκετίνιο γιατί να μην το συζητά και να θεωρείται βέβαιο ότι αν τυχόν και φύγει το καλοκαίρι από την Τότεναμ θα το κάνει για την Μαδρίτη και την Ρεάλ και όχι για το Μάντσεστερ... Ούτε τον Τσόλο Σιμεόνε μοιάζει ικανή να γοητεύσει μία ομάδα του μεγέθους της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ που πληρώνει 20 εκατ. λίρες για αποζημίωση σε προπονητή, αλλά αδυνατεί να βρει κάποιον του μεγέθους της, παρά το γεγονός, ότι εδώ και δύο μήνες, επί της ουσίας γνωρίζει ότι με τον Μουρίνιο δεν πήγαινε πουθενά η σχέση...

Κι΄ας μην γελιόμαστε επίσης, ο Σόλσκιερ ξεκινά τη συνεργασία του με την Γιουνάιτεντ και η διοίκηση της τελευταίας ευελπιστεί να είναι τέτοια η εικόνα της ομάδας μέχρι τον Μάιο που να μπορεί να τον κρατήσει και την επόμενη σεζόν ώστε να βγει από την δύσκολη θέση της επόμενης επιλογής. Διότι ξέρει ότι πολύ δύσκολα η επόμενη επιλογή θα μπορεί να είναι κάποια που θα την τοποθετεί απέναντι στους δύο μεγάλους ανταγωνιστές της (Κλοπ στην Λίβερπουλ και Πεπ στην Σίτι) και θα μπορεί να πει ότι αυτός είναι καλύτερος, ή ισάξιος τους, ή έστω πολύ κοντά σε αυτούς...

Και γιατί συμβαίνουν ή θα συμβούν όλα αυτά; Η απάντηση είναι εύκολη... Γιατί κανείς απ' έξω δεν βλέπει το πλάνο, το project που θα επαναφέρει την Γιουνάιτεντ στην κορυφή της αγωνιστικής πυραμίδας και όχι σε αυτή της οικονομικής. Ο Εντ Γούντγορντ έχει αποτύχει παταγωδώς. Ακόμη και στην υπόθεση Μουρίνιο απέτυχε... Πρώτα του ανανέωσε για αρκετά χρόνια το συμβόλαιο, προφανώς χωρίς λόγο, μετά ήρθε σε σύγκρουση μαζί του, κατόπιν δεν τον στήριξε στις μεταγραφές και μετά τον απέλυσε με μία τεράστια αποζημίωση. Σε όλα τα επίπεδα (αγωνιστικά, οικονομικά, πρεστίζ) οι επιλογές του προκάλεσαν τεράστια ζημιά στο club.

Πριν καν το καταλάβουμε η Μαντσεστερ Γιουνάιτεντ έχει μείνει πέντε χρόνια χωρίς τίτλο. Για την ακρίβεια την έκτη χρονιά που θα συμπληρώσει μακριά από τον τίτλο θα είναι μία χρονιά που θα τερματίσει εκτός απρόοπτου και μακριά από την τετράδα και άρα θα είναι εκτός Τσάμπιονς Λιγκ την επόμενη σεζόν. Αν τώρα δεν υπάρξει σωστό πλάνο, ποδοσφαιρικό σχέδιο και ένας απολύτως ικανός και αναγνωρίσιμος μάνατζερ να το τρέξει, το ρίσκο θα είναι τόσο μεγάλο που εύκολα μπορούμε να φτάσουμε στο “10 χρόνια χωρίς τίτλο”. Διότι αν το καλοκαίρι η Γιουνάιτεντ κάνει την λάθος επιλογή και ξοδέψει ορισμένες ακόμη δεκάδες εκατομμύρια ευρώ, την ώρα που θα είναι και εκτός Τσάμπιονς Λιγκ, πάνω στον λάθος άνθρωπο και το λάθος project, τότε το σίγουρο είναι ότι θα κάνει και άλλα βήματα προς τα πίσω...

Η Γιουνάιτεντ για να επιστρέψει στην κορυφή της Premier League θέλει πολύ χρόνο και αρκετό χρήμα και ο κάθε υποψήφιος για επόμενος προπονητής το ξέρει αυτό. Με ένα ρόστερ στο οποίο συναντά κανείς, πανάκριβες ντίβες που έχουν μεγάλη αγωνιστική αξία, αλλά δεν την δείχνουν εδώ και μεγάλο χρονικό διάστημα (Πογκμπά, Λουκάκου, Σάντσες) και ταυτόχρονα είναι γεμάτο από χρυσές μετριότητες που δεν θέλουν να φύγουν (Μάτιτς, Τζόουνς κ.ο.κ), γεμάτο από ταλαντούχους παίκτες που όμως δεν μπορείς να είσαι απολύτως σίγουρος για την εξέλιξή τους (Μαρσιάλ, Ράσφορντ, Σο) και επιπλέον μία σειρά από μέτριους παίκτες με βαριά συμβόλαια (Φελαϊνί, Σμόλινγκ κ.ο.κ), όποιος κι' αν αναλάβει χρειάζεται πολύ χρόνο.

Χρόνο για να καταλάβει ποιοι από όλους αυτούς μπορούν, χρόνο για να κάνει ξεσκαρτάρισμα, χρόνο για να αποκτήσει τους νέους παίκτες που θα ταιριάζουν στη φιλοσοφία του και φυσικά χρόνο για να μετατρέψει το νέο ρόστερ, σε ομάδα που θα μπορεί να πάρει το πρωτάθλημα... Αν όλα πάνε τέλεια δύο χρόνια υπομονή δηλαδή και βλέπουμε και στο ενδιάμεσο φυσικά να υπάρχει πρόοδος, να επιστρέψει η ομάδα στο Τσάμπιονς Λιγκ, να πάρει κάποιον μικρό τίτλο ώστε να επιβεβαιώνεται η αγωνιστική πρόοδος με κάποιον τρόπο.

Ο Εντ Γούντγορντ και όσοι τρέχουν το club πιστεύουν ότι με την επιλογή Σόλσκιερ αγόρασαν χρόνο. Είναι φανερό ότι κάνουν λάθος και στην πραγματικότητα συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Αν δεν προκύψει κάποια μεγάλη έκπληξη και ο Νορβηγός αποδειχτεί ικανός να οδηγήσει την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ξανά στην κορυφή της Premier League, με λίγα λόγια αν ο Σόλσκιερ δεν δείξει ότι είναι ο πρώτος αριθμός του πρωτοχρονιάτικου λαχείου για την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, κάθε μέρα που περνάει είναι μία μέρα που πηγαίνει την Γιουνάιτεντ ακόμη πιο πίσω και της αφαιρεί συνεχώς χρόνο από την ανάκαμψη...