Στέρλινγκ: Στα 5 του καθάριζε τουαλέτες, τώρα ζει το όνειρο!
Η κόρη μου είναι πονηρούλα. Η μητέρα μου με είχε προειδοποιήσει ότι θα συνέβαινε αυτό. Οταν γίνονται έξι ετών τα παιδάκια, αρχίζουν και αποκτούν μία περίεργη συμπεριφορά. Οπότε και η κόρη μου άρχισε να τρέχει γύρω γύρω στο σπίτι και να τραγουδάει. Ο πατέρας της μόλις είχε κατακτήσει την Premier League με ρεκόρ βαθμών, αλλά γιατί να την ένοιαζε αυτό;
Φίλε μου, δεν θα έδινε ούτε δύο από τους Scooby-Doos της για τη Μάντσεστερ Σίτι. Αλλωστε είναι Λίβερπουλ μέσα της. Οπότε, απλά έτρεχε και σου ορκίζομαι ότι τρέχει όπως ο πατέρας της. Με το ίδιο ακριβώς στιλ, το στήθος έξω και τα χέρια να κουνιούνται παράξενα. Ετρεχε λοιπόν σαν τον Ραχίμ Στέρλινγκ και έλεγε το εξής τραγούδι:
“Mo Salah! Mo Salah! Mo Salah!
Runnin’ down the wing!
Salahhhhh la la la la la la la!
Egyptian king!”
Μπορείς να το διανοηθείς αυτό; Είναι σαν και μένα όταν ήμουν παιδί. Θα πρέπει να εμπιστευθεί τον άλλον για να του μιλήσει. Εγώ μπορώ να σε εμπιστευθώ; Να σου πω την ιστορία μου; Νομίζεις ότι ξέρεις την ιστορία μου;
Οταν ήμουν δύο ετών δολοφονήθηκε ο πατέρας μου. Αυτό διαμόρφωσε όλη τη ζωή μου. Οχι πολύ καιρό από τότε, η μητέρα μου πήρε την απόφαση να αφήσει εμένα και την αδερφή μου στην Τζαμάικα και να πάει στην Αγγλία, να πάρει το πτυχίο της και να μας προσφέρει μία καλύτερη ζωή. Για λίγα χρόνια μείναμε με τη γιαγιά μας στο Κίνγκστον, όπου θυμάμαι ότι έβλεπα τα άλλα παιδάκια με της μαμάδες τους και ζήλευα.
Δεν μπορούσα πραγματικά να καταλάβω για ποιο λόγο έλειπε τόσο καιρό η μητέρα μου. Η γιαγιά μου ήταν υπέροχη, αλλά όλα τα παιδιά έχουν ανάγκη τη μαμά τους. Ευτυχώς όμως είχα το ποδόσφαιρο. Θυμάμαι ότι όταν έβρεχε, όλοι βγαίναμε έξω και πλατσουρίζαμε στα νερά με την μπάλα. Αυτό είναι που μου έχει μείνει περισσότερο από την Τζαμάικα: πως όταν βρέχει, όλοι βγαίνουν έξω. Το άλλο που ακολουθεί, είναι να παρακαλάω τη γιαγιά για παγωτό.
Δεν το είχα καταλάβει τότε, αλλά η μητέρα πάλευε με τον τρόπο της, ώστε να κάνει τη ζωή καλύτερη για εμάς. Όταν ήμουν 5 ετών μετακομίσαμε στο Λονδίνο, ώστε να είμαστε μαζί της και εκείνη η περίοδος ήταν πολύ δύσκολη, καθώς η κουλτούρα ήταν τελείως διαφορετική από αυτήν που είχα συνηθίσει, ενώ δεν είχαμε και πολλά χρήματα. Η μητέρα μου πάντα εξασφάλιζε, ώστε να έχουμε τα απαραίτητα, αλλά η ζωή δεν ήταν καθόλου εύκολη.
Η μητέρα μου δούλευε ως καθαρίστρια σε κάποια ξενοδοχεία για να βγάλει έξτρα χρήματα και να πληρώσει για το πτυχίο της. Δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσω ότι ξυπνούσα στις 5 το πρωί πριν το σχολείο για να τη βοηθήσω να καθαρίσει τουαλέτες σε ένα ξενοδοχείο στο Στόουνμπριτζ. Μάλωνα με την αδερφή μου κάπως έτσι: “όχι, όχι! Εσύ θα πας αυτή τη φορά να καθαρίσεις τουαλέτες. Θα κάνω εγώ τα κρεβάτια”.
Το μόνο καλό από εκείνη την περίοδο ήταν ότι η μητέρα μου μας άφηνε να επιλέξουμε ό,τι θέλουμε από τον αυτόματο πωλητή μόλις τελειώναμε. Έτσι, πήγαινα πάντα απευθείας για μία μπάρα Bounty κάθε φορά. Η οικογένειά μου ήταν πολύ μαζεμένη οικονομικά. Έπρεπε να είναι. Το μόνο που είχαμε ήταν η οικογένεια. Πάντα έσπαγα τα πάντα στο σπίτι και ρωτούσα τη μητέρα μου αν μπορώ να πάω έξω. “Μπορείς να βγεις, αλλά μην φύγεις από το σπίτι”. Αυτή ήταν πάντα η ατάκα της.
Τώρα, κοιτάζοντας πίσω νιώθω κάπως άσχημα, γιατί ήμουν τόσο ζωηρός. Μάλλον έκανα τρελή τη μητέρα μου. Δεν ήμουν κακός, απλά δεν την άκουγα. Δεν ήθελα να ακούσω αυτά που ήθελε να μου μάθει. Κοιτούσα το ρολόι, περιμένοντας να έρθει το διάλειμμα από το διάβασμα. Έτρωγα λίγο και μετά έτρεχα αμέσως έξω. Έτρεχα στο δρόμο, προσποιούμενος ότι είμαι ο Ροναλντίνιο. Αυτό ήταν το μόνο που με ένοιαζε. Ήμουν τόσο ζωηρός που με έδιωξαν από το δημοτικό σχολείο. Εντάξει, αυτό δεν είναι απόλυτα ακριβές. Τυπικά, δεν με έδιωξαν. Είπαν απλά στη μητέρα μου ότι πρέπει να είμαι σε περιβάλλον όπου θα μου δίνεται μεγαλύτερη προσοχή.
Με έβαλαν σε μία αίθουσα με έξι παιδιά και τρεις δασκάλους! Δεν μπορούσα να κρυφτώ με τίποτα. Το χειρότερο είναι ότι μας έπαιρναν κάθε πρωί και μας επέστρεφαν σπίτι το απόγευμα. Δεν θα ξεχάσω ότι κοιτούσα έξω από το παράθυρο στο λεωφορείο και έβλεπα όλα τα άλλα παιδιά να πηγαίνουν με τα πόδια στο σχολείο, να γελάνε. Με είχε πειράξει πολύ και σκεφτόμουν ότι θα ήθελα να είμαι στη θέση τους. Θέλω να είμαι όπως όλοι οι άλλοι. Δεν πάει κάτι στραβά με μένα. Είμαι απλά ήσυχος και δεν ήθελα να ακούω κανέναν άλλο εκτός από τη μητέρα μου.
Αυτό ήταν το πρόβλημά μου. Έτσι, άλλαξα αμέσως τη συμπεριφορά μου και ύστερα από σχεδόν ένα χρόνο επέστρεψα στο μεγάλο σχολείο. Αν το σκεφτώ πολύ, όμως, η στιγμή που πραγματικά μου άλλαξε τη ζωή ήταν όταν γνώρισα τον Κλάιβ Έλινγκτον. Πάντα ήταν ο μέντορας των παιδιών της γειτονιάς. Ο πατέρας που δεν είχαν. Τα Σαββατοκύριακα μας έπαιρνε σε μικρά ταξίδια στο Λονδίνο και μας έδειχνε μία διαφορετική πλευρά της ζωής. Κάποιες φορές απλά πηγαίναμε να παίξουμε σκούκερ. Βασικά, κάναμε οτιδήποτε ήταν εκτός της καθημερινότητάς μας. Νοιαζόταν πραγματικά για εμάς. Έτσι, μία μέρα έκατσε μαζί μου και μου είπε: “Ραχίμ, τι σου αρέσει περισσότερο να κάνεις;”. Η ερώτηση ήταν πολύ απλή, έτσι; Ποτέ, όμως, δεν το είχα σκεφτεί. Εκείνη την περίοδο, έπαιζα ποδόσφαιρο στο δρόμο, έκανα ποδήλατο με τους φίλους μου, ήμουν απλά παιδί.
Είπα, "μου αρέσει να παίζω ποδόσφαιρο." Είπε, "Λοιπόν, έχω μια μικρή ομάδα. Γιατί δεν παίζεις μαζί μας; " Κι αυτό ήταν. Αυτή η στιγμή άλλαξε τη ζωή μου. Από εκείνη την ημέρα, ήμουν μόνο για ποδόσφαιρο, ποδόσφαιρο, ποδόσφαιρο. Απόλυτη εμμονή. Όταν ήμουν 10 ή 11 ετών, με έβλεπαν μερικές μεγάλες ομάδες στο Λονδίνο. Η Φούλαμ με ήθελε. Η Άρσεναλ επίσης. Και όταν η Άρσεναλ σε θέλει, φυσικά νομίζεις ότι πρέπει να πας εκεί. Η μεγαλύτερη ομάδα στο Λονδίνο, το ξέρετε; Έτσι, τρέχω στους κολλητούς μου και τους λέω «Είμαι έτοιμος για την Αρσεναλ».
Αλλά η μαμά μου είναι ένας σωστός πολεμιστής και είναι ο άνθρωπος που ξέρει τα πάντα για μένα. Μια μέρα μου είπε: "Κοίτα, σε αγαπώ. Αλλά δεν νομίζω ότι πρέπει να πας στην Άρσεναλ. "Είπα, "Τιιιι;;;". Είπε: "Αν πας εκεί, θα υπάρχουν 50 παίκτες που είναι εξίσου καλοί με σένα. Θα είναι απλά ένας αριθμός. Πρέπει να πας κάπου όπου μπορείς να φτιάξεις το όνομά σου». Με έπεισε να πάω στην QPR και ήταν μάλλον η καλύτερη απόφαση που πήρα ποτέ. Στην QPR, δεν με άφησαν να φύγω από το στόχο μου. Αλλά ήταν πολύ δύσκολο για την οικογένειά μου, γιατί η μαμά μου δεν με άφηνε ποτέ να πάω στην προπόνηση μόνος μου. Κι έπρεπε πάντα να δουλεύει, έτσι η αδελφή μου ήταν αυτή που με άφηνε μέχρι το Χίθροου.
Τρία λεωφορεία. Τα 18, το 182 και το 140. Τα κόκκινα διπλά καταστρώματα με τα καθίσματα της δεκαετίας του ΄80. Έζησα αιώνες σε αυτά. Φεύγαμε στις 3:15 το μεσημέρι και γυρνούσαμε σπίτι στις 11 μ.μ. Κάθε μέρα. Η αδελφή μου καθόταν στο καφέ μέχρι να τελειώσω με την προπόνηση. Φανταστείτε να είσαι 17 χρονών και να το κάνεις αυτό για το μικρό σου αδερφό. Και ποτέ δεν την άκουσα ποτέ να λέει, ''Δεν θέλω να τον πάω". Εκείνη την εποχή δεν καταλάβαινα τις θυσίες της. Η αδελφή μου και η μητέρα μου με έφεραν εδώ. Όλη η οικογένειά μου διαδραμάτισε τεράστιο ρόλο στη ζωή μου. Χωρίς αυτούς, δεν θα με γνωρίζατε καν. Και ξέρετε τι είναι τρελό;
Μεγάλωσα στη σκιά του ονείρου μου. Κυριολεκτικά. Είδα το νέο στάδιο Γουέμπλεϊ να χτίζεται πίσω από τον πίσω κήπο μου. Μια μέρα, περπάτησα έξω και είδα αυτό το τεράστιο τόξο στον ουρανό. Μεγάλωνε πάνω από την κορυφή των κατοικιών όπως ένα βουνό. Ημουν τόσο χαρούμενος που το έβλεπα κι έλεγα '' Μπορώ να παίξω εκεί, μπορώ να το κάνω''. Δεν με πίστευαν όλοι. Είχα ένα δάσκαλο όταν ήμουν 14 ετών και για να πω την αλήθεια ήμουν μπερδεμένος. Μου είπε '' Ραχίμ! Τι έχεις πάθει; Πιστεύεις ότι το ποδόσφαιρο είναι ο βασικός σου σκοπός; Ξέρεις πόσα εκατομμύρια παιδιά θέλουν να γίνουν ποδοσφαιριστές; Τι σε κάνει τόσο ξεχωριστό;'' Αυτή η ατάκα κόλλησε στο μυαλό μου και αναρωτήθηκα '' Αλήθεια τι με κάνει τόσο ξεχωριστό;''
Δύο μήνες αργότερα, πήρα την κλήση για την Αγγλία U-16, και πέτυχα δυο γκολ κόντρα στη Β. Ιρλανδία και το ματς το μετέδιδε η τηλεόραση. Αυτή ήταν μια μεγάλη στιγμή για μένα. Επέστρεψα στο σχολείο τη Δευτέρα και ξαφνικά ο καθηγητής ήταν ο καλύτερος φίλος μου στον κόσμο.
Αλλά το πραγματικό σημείο καμπής για μένα ήταν στα 15 μου χρόνια. Με ήθελε η Λίβερπουλ, αλλά ήταν τρεις ώρες μακριά από το σπίτι. Και δεν θα ξεχάσω ποτέ να κάθομαι στη μαμά μου και να της λέω ότι ήθελα να πάω. Αγαπώ όλους τους φίλους μου από τη γειτονιά μου. Είναι ακόμα οι καλύτεροι φίλοι μου στον κόσμο. Αλλά εκείνη την εποχή, η βία ήταν σε έξαρση και ένιωθα ότι η Λίβερπουλ ήταν μια ευκαιρία για μένα να πάω μακριά και απλά να επικεντρωθώ στο ποδόσφαιρο. Στο μυαλό μου ήταν κάπως σαν "εντάξει, αυτό ήταν". Η μητέρα μου θυσίασε τη ζωή της για να φτάσω εδώ. Η αδερφή μου θυσίασε τη ζωή της για να φτάσω εδώ. Είμαι εδώ. Πάμε.
Για δύο χρόνια, ήμουν σαν φάντασμα. Μπορείς να ρωτήσεις τους φίλους μου. Οταν είχαμε ρεπό, πήγαινα στο Λονδίνο με το τραίνο για να δω τη μητέρα μου και μετά επέστρεφα στο Λίβερπουλ. Δεν υπήρχα στον κόσμο. Απλά έχτιζα τον εαυτό μου σαν ποδοσφαιριστή. Η ομάδα με είχε να μένω με αυτό το ηλικιωμένο ζευγάρι. Ηταν στα 70 τους και πραγματικά μου φέρθηκαν σαν να ήμουν εγγονός τους. Κάθε πρωί κατέβαινα και μου είχαν έτοιμο πρωινό. Ηταν απίστευτο. Εξω ήταν ένας όμορφος κήπος, όλα αυτά τα λουλούδια, τα δέντρα, ήταν σαν ένας διαφορετικός κόσμος.
Η μητέρα μου συνέχιζε να με παίρνει κάθε πρωί. "Ραχίμ! Εκανες την προσευχή σου σήμερα; Είπες ευχαριστώ που ξύπνησες σήμερα;" Εγώ ήμουν "Μαμά! Ναι, το έκανα μαμά!". Αυτή ήταν πιθανότατα η πιο σημαντική περίοδος στη ζωή μου. Η αποστολή μου ήταν να πάρω ένα καλό συμβόλαιο έτσι ώστε η μητέρα μου να μην έχει πια άγχος. Εκείνη την ημέρα, που αγόρασα ένα σπίτι στη μητέρα μου, ήταν μάλλον η πιο ευτυχισμένη της ζωής μου. Θυμάμαι όταν ήμουν παιδί, γύριζα με το λεωφορείο από την προπόνηση, ήταν 3-4 φορές που η μητέρα μου, μου έστελνε μια νέα διεύθυνση και μου έγραφε "είναι εκεί που μένουμε πλέον".
Υπήρχε μια περίοδος δύο ετών που μετακομίζαμε συνέχεια επειδή δεν είχαμε χρήματα για το ενοίκιο. Εκείνη την εποχή, δεν το σκεφτόμουν σχεδόν καθόλου. Ηταν φυσιολογικό για μένα. Ομως τώρα καταλαβαίνω πως ήταν για εκείνη. Ξέρεις, είναι στενάχωρο ακόμα και που το λέω αυτό, όμως θα το πω όπως και να 'χει. Υπάρχει μια οπτική σε κάποια media ότι εγώ θέλω να κάνω φιγούρα. Πραγματικά δεν καταλαβαίνω από που προκύπτει αυτό. Ειδικά όταν αγόρασα στη μητέρα μου το σπίτι, ήταν απίστευτα τα πράγματα που έγραφαν κάποιοι. Είναι πραγματικά λυπηρό που κάποιοι άνθρωποι κάνουν αυτά τα πράγματα. Μισούν αυτό που δεν γνωρίζουν καν. Πριν μερικά χρόνια, το άφηνα να μπει μέσα μου. Ελεγα στη μητέρα μου "γιατί το κάνουν αυτό;". Αλλά τώρα, που η μητέρα, η αδερφή και τα παιδιά μου δεν έχουν στρες, είμαι καλά.
Αν ο κόσμος θέλει να γράψει για το μπάνιο της μητέρας μου στο σπίτι της, πρέπει να σας πω ότι πριν 15 χρόνια καθαρίζαμε τουαλέτες στο Στόουνμπριτζ και τρώγαμε πρωινό από τους αυτόματους πωλητές. Αν κάποιος αξίζει να είναι χαρούμενος, είναι η μητέρα μου. Ηρθε σε αυτή τη χώρα χωρίς να έχει τίποτα, καθάριζε τουαλέτες και άλλαζε σεντόνια και τώρα είναι διευθύντρια σε κέντρο φροντίδας. Και ο γιος της παίζει στην Εθνική Αγγλίας.
Ξέρεις τι είναι το εκπληκτικό; Με κάλεσαν στην Αγγλία όταν ήμουν 17. Η πρώτη φορά που έπαιξα στο Wembley ήταν σε ένα ματς των προκριματικών του Παγκοσμίου Κυπέλλου κόντρα στην Ουκρανία και το πιο περίεργο ήταν ότι καθόμουν στο λεωφορείο πηγαίνοντας στο γήπεδο και κοιτούσα στον δρόμο ενώ σκεφτόμουν... Αυτό είναι το σπίτι που ο φίλος μου ζούσε. Αυτό είναι το πάρκινγκ που κάναμε roller-skate. Αυτή είναι η γωνία που προσπαθούσαμε να μιλήσουμε στα κορίτσια.
Αυτό είναι το γρασίδι στο οποίο ονειρευόμουν ότι όλα αυτά θα συμβούν. Αν μεγάλωσες με τον τρόπο που μεγάλωσα εγώ, μην δίνει σημασία σε αυτά που λένε τα tabloids. Θέλουν απλά να κλέψουν τη χαρά σου. Θέλουν να σε τραβήξουν προς τα κάτω. Στο λέω τώρα... Η Αγγλία είναι ακόμα ένα μέρος όπου ένα κακό παιδί που έρχεται από το πουθενά μπορεί να ζήσει το όνειρό του.
Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.