Η αποτυχία είναι αστείο πράγμα όταν είσαι παιδί. Θυμάμαι εκείνη τη μέρα ξεκάθαρα. Υπήρχε εκείνο το πάρκο ακριβώς πίσω από το σπίτι στο Κλίνγκφορντ και πήγαινα συνέχεια εκεί με τον πατέρα μου και τον αδερφό μου για να παίξουμε ποδόσφαιρο. Χωρίς τέρματα. Χωρίς κατάλληλο έδαφος. Το μόνο που χρειαζόμασταν ήταν λίγο γρασίδι και δύο δέντρα και ήμασταν ευτυχισμένοι. Εκείνη την εποχή έπαιζα στις μικρές ομάδες της Άρσεναλ. Ανήκα στον εχθρό, τρόπος του λέγειν, όμως η ευκαιρία ήταν μεγάλη.

Έτσι, μία μέρα όταν ήμουν 8 ετών, περπατούσα στο πάρκο με τον πατέρα μου και μου είπε από το πουθενά: «πρέπει να σου πω κάτι».

- «Ναι, τι είναι», του απάντησα.

Τότε, θυμάμαι να περνάει το χέρι του από τον ώμο μου και να μου λέει: «Χάρι, η Άρσεναλ σε άφησε ελεύθερο». Δεν θυμάμαι τι ακριβώς ένιωσα εκείνη τη στιγμή. Για να είμαι ειλικρινής, δεν νομίζω καν να ήξερα τι σημαίνει αυτό. Ήμουν πολύ μικρός. Θυμάμαι, όμως, πώς αντέδρασε ο πατέρας μου και πώς με έκανε να νιώσω. Δεν με κριτίκαρε. Ούτε εμένα ούτε την Άρσεναλ. Δεν έδειξε, μάλιστα, να ενοχλείται καθόλου. Μου είπε απλά: «Χάρι, μην ανησυχείς. Θα δουλέψουμε πιο σκληρά και θα πάμε να βρούμε άλλη ομάδα, έτσι;».

Κοιτώντας πίσω τώρα, θα περιμένεις να είμαι πιο αναστατωμένος. Πολλοί πατεράδες, αν είναι απελπισμένοι τα παιδιά τους να γίνουν επαγγελματίες ποδοσφαιριστές, πιστεύω ότι αντιδρούν πολύ διαφορετικά. Ο πατέρας μου, όμως, οτιδήποτε και να συνέβαινε ποτέ δεν με πίεζε. Είχε πάντα θετική διάθεση. Η κλασική του ατάκα για κάθε περίπτωση ήταν: «προχωράμε». Και αυτό ακριβώς κάναμε.

Μετά την Άρσεναλ, ψάχτηκα για λίγο και τελικά επέστρεψα στην τοπική ομάδα, πριν με εντοπίσει ένας scout της Γουότφορντ, που μου προσέφερε ένα δοκιμαστικό. Είναι αστείο πώς έρχονται τα πράγματα, καθώς ήταν όταν έπαιξα με την Γουότφορντ απέναντι στην Τότεναμ, που μου δόθηκε η ευκαιρία να ενταχθώ στην ακαδημία της τελευταίας. Πιστεύω ότι τα λευκά μου πάνε καλύτερα. Θυμάμαι ότι παίξαμε το πρώτο παιχνίδι με την Άρσεναλ και θυμάμαι από τότε είχα άγχος. Μπορεί να ακούγεται γελοίο (ήμουν μόλις 8 ετών όταν με άφησαν να φύγω), αλλά κάθε φορά που έπαιζα απέναντί της σκεφτόμουν: «εντάξει, τώρα θα δούμε ποιος είχε δίκιο».

Κοιτάζοντας πίσω τώρα, πιθανότατα ήταν το καλύτερο πράγμα που θα μπορούσε να μου συμβεί, καθώς μου έδωσε κίνητρο, που δεν είχα πριν. Είμαι πολύ χαρούμενος που έφτασα τα 100 γκολ στην Premier League. Όταν η Τότεναμ με έστελνε δανεικό για δύο χρόνια υπήρξαν πολλές στιγμές που αμφισβητούσα αν θα πάρω ποτέ την ευκαιρία να σκοράρω έστω και ένα γκολ στην Premier League. Πήρα, όμως, και πολλά μαθήματα κατά τη διάρκεια εκείνης της περιόδου. Θυμάμαι ότι πήγα στην Μίλγουολ το 2012 και παλεύαμε για την παραμονή.

Φυσικά, οι οπαδοί είναι πασίγνωστοι για το πάθος τους. Είναι σε άλλο επίπεδο. Σε ένα από τα πρώτα μου παιχνίδια στο Den ο διαιτητής είχε κάνει ένα λάθος. Απλά ένα λάθος. Και ξαφνικά οι οπαδοί άρχισαν να πετάνε αντικείμενα στον αγωνιστικό χώρο. Πολλά αντικείμενα. Ό,τι έβρισκαν μπροστά τους! Το παιχνίδι έπρεπε να σταματήσει για πέντε λεπτά μέχρι να ηρεμήσουν κάπως τα πράγματα. Και πρέπει να θυμάστε ότι ήμουν 18 ετών. Κοιτούσα τριγύρω και απλά είχα μείνει με ανοιχτό το στόμα. «Αυτό είναι τρελό», έλεγα. Όπως προχωρούσε η σεζόν και ήμασταν ακόμα στη ζώνη του υποβιβασμού, κάποια από τα παιδιά στα αποδυτήρια άρχισαν να λένε κάποια πράγματα που με αιφνιδίασαν. «Φίλε, αν υποβιβαστούμε ο μισθός μου θα πέσει στο μισό» ή «αν πέσουμε, θα μείνω χωρίς συμβόλαιο».

Υπήρχαν άντρες με μικρά παιδιά στο σπίτι. Και ήταν τότε ακριβώς που συνειδητοποίησα ότι άρχιζα να βλέπω το παιχνίδι με διαφορετική ματιά. Κατανοείς ότι υπάρχει κόσμος που δεν παίζει απλά για το παιχνίδι. Το κάνει για την οικογένειά του, για την παιδική του ηλικία. Καταλαβαίνεις ξαφνικά πόσο αφοσιωμένοι μπορεί κάποιοι να είναι στο ποδόσφαιρο. Η εμπειρία μου στη Μίλγουολ με έκανε να κατανοήσω ότι δεν έπρεπε πλέον να είμαι ένα παιδί. Ήταν ένα απαραίτητο μάθημα για μένα και θεωρώ ότι δεν ήταν τυχαίο ότι έκανα πολύ καλές εμφανίσεις εκεί και αυτό θα με δένει για πάντα με τους οπαδούς της ομάδας. Τους αγαπάω, ακόμα κι εάν αρκετές φορές είναι λίγο τρελοί.

Ήλπιζα ότι είχα κάνει τότε σημαντικά πράγματα, ώστε η Τότεναμ να με υπολογίζει για την επόμενη σεζόν. Δυστυχώς, με έστειλαν ξανά με δανεισμό. Και εκείνο ήταν το ξεκίνημα μίας πραγματικά δύσκολης εποχής. Νομίζω ότι έπιασα το χαμηλότερο επίπεδο όταν βρέθηκα στη Λέστερ και δεν κατάφερα καν να μπω στην πρώτη ομάδα. Ακόμα ήταν στην Championship τότε και με θυμάμαι να κάθομαι στο διαμέρισμά μου και να καταλαβαίνω με άσχημο τρόπο κάτι σαν: «Εάν δεν μπορώ να παίξω για τη Λέτσε στην Championship, πώς θα τα καταφέρω να το κάνω για τους Spurs στην Premier League;».

Ήταν η πρώτη φορά που είχα τόση αμφιβολία. Τότε ήρθε η οικογένειά μου και συζητήσαμε το ζήτημα. Ήμουν τόσο πεσμένος ψυχολογικά, που είπα στον πατέρα μου ότι ήθελα να φύγω. Θα ήταν όμως ένα τεράστιο λάθος και ο πατέρας μου απάντησε απλά: «Κοίτα και δούλευε, συνέχισε. Πάλεψε, διαχειρίσου το κι όλα θα πάνε καλά». Λίγες βδομάδες αργότερα, ενώ καθόμουν στο δωμάτιό μου, άρχισα να παρακολουθώ NFL και έπεσα πάνω σε ένα ντοκιμαντέρ για τον απόλυτο σούπερ σταρ, Τομ Μπρέιντι. Ήταν λες κι έγινε έκρηξη στο μυαλό μου. Πραγματικά το φιλμ κάτι άλλαξε μέσα μου. Άπαντες αμφέβαλαν για εκείνον σε όλη τη ζωή του. Ακόμα και στο κολέγιο οι προπονητές τον άφηναν εκτός και ήθελαν να τον αντικαταστήσουν. Μου θύμισε εμένα όλη αυτή η ιστορία. Εμένα κι όσους αμφέβαλαν κι έλεγαν: «Αυτός δεν μοιάζει με κανονικό σέντερ φορ».

Με ενέπνευσε ριζοσπαστικά. Ο Μπρέιντι πίστευε τόσο πολύ στον εαυτό του και συνέχιζε να δουλεύει και να δουλεύει, σχεδόν στο σημείο της εμμονής. Συνδέθηκα με αυτό, εκείνη τη μέρα, σε εκείνον τον καναπέ στο Λέστερ άλλαξαν όλα. Και ξαφνικά αναφώνησα: «Ξέρεις κάτι; Θα το κάνω. Θα δουλέψω όσο πιο σκληρά γίνεται και οι ευκαιρίες θα έρθουν και θα τις αρπάξω». Λίγες αγωνιστικές αργότερα παίζαμε με τη Μίλγουολ, την παλιά ομάδα μου. Τότε ένας από τους αμυντικούς, ένας παλιός μεγάλος πρώην συμπαίκτης μου με είχε πάρει από πίσω στον αγώνα. Με πλησίασε και μου είπε:

- «Εϊ, Χάρι. Ξέρεις δεν έχω ακόμα κίτρινη κάρτα και σκέφτομαι να πάρω μία για σένα!».

Μου έκανε ξεκάθαρα bullying. Στην επόμενη φάση πηδήξαμε μαζί για κεφαλιά. Προσπάθησε να μου ρίξει αγκωνιά, αλλά τον χτύπησα στα πλευρά. Έπεσε στο έδαφος και πονούσε. Κι εγώ δεν τον κοίταξα καν. Τον προσπέρασα, θέλοντας να δείξω σε όλους ότι είχε τελειώσει. Κανείς δεν θα μου έκανε ποτέ ξανά bullying στους αγώνες. Την επόμενη σεζόν βρέθηκα στην Τότεναμ κι ο προπονητής Αντρές Βίλας-Μπόας με έστειλε και πάλι δανεικό. Υπήρξαν κάποιες καλές ομάδες που ενδιαφέρθηκαν, αλλά δεν ήταν αυτό το όνειρό μου. Ήθελα να παίξω στην Premier League και να το κάνω με τους Spurs. Και έτσι του απάντησα στα ίσα:

- «Δεν πρόκειται να πάω πουθενά»

Με κοίταξε παραξενεμένος. Και τότε βρήκα το θάρρος και επέμεινα:

- «Θα μείνω και θα σου αποδείξω ότι θα πρέπει να με έχεις βασικό. Και μπορεί κάθε Παρασκευή βράδυ να μου λες ότι δεν αξίζω, αλλά δεν με νοιάζει. Εγώ θα είμαι εδώ και θα προσπαθώ, αλλά δεν θα φύγω»!

Και αυτό ήταν. Με άφησε να μείνω και να προπονούμαι με την πρώτη ομάδα. Εκείνη ήταν η στιγμή που βρήκα την εμπιστοσύνη στον εαυτό μου. Ανέκαθεν ήξερα ότι είχα την ικανότητα, αλλά χρειάστηκε να παλέψω για να μπορέσω να πραγματοποιήσω το παιδικό όνειρό μου. Πλέον ήταν μπροστά μου, αλλά ακόμα δεν το είχα αγγίξει. Περίμενα κάποιον να το φέρει πιο κοντά. Αλλά η ζωή ποτέ δεν σου χαρίζεται, έτσι δεν είναι; Πρέπει να την αρπάξεις εσύ!

Πετούσα στην προπόνηση, όμως δεν μπορούσα να πάρω παιχνίδια. Στη συνέχεια ο προπονητής έφυγε, ανέλαβε ο Τιμ Σέργουντ και μου έδωσε ευκαιρία. Τα υπόλοιπα, όπως λέει ο κόσμος, είναι ιστορία. Πέτυχε τρία γκολ στα τρία ματς που ήμουν βασικός και αυτό το συναίσθημα ήταν απίστευτο, ειδικά στο White Hart Lane. Αλλά ειλικρινά, όλα αυτά που πέρασα μέχρι να βάλω το πρώτο μου γκολ με έκαναν αυτό που είμαι σήμερα. Προφανώς, όταν ο Μαουρίσιο Ποκετίνο ήρθε την επόμενη σεζόν, όλα άλλαξαν. Όχι μόνο για μένα αλλά και για το club. Κανένας δεν είχε στην καριέρα μου την επιρροή που είχε ο Μαουρίσιο και αυτό γιατί δεν είναι απλά ένας προπονητής αλλά έφερε μια φανταστική φιλοσοφία στο club, μας έφερε όλους πιο κοντά.

Είχε μια φανταστική καριέρα ο ίδιος αλλά ποτέ δεν μιλά γι' αυτή. Σαν προπονητής, δεν αναφέρεται ποτέ στον εαυτό του, όλα έχουν να κάνουν με το πως θα βοηθήσει τους παίκτες, είτε είναι ο καλύτερος παίκτης, είτε κάποιος που δυσκολεύεται. Φυσικά, αν δεν θέλεις να δουλέψεις, είναι... αδίστακτος. Έτσι είναι, αν είσαι έτσι δεν θα παίζεις και η πόρτα του θα είναι κλειστή. Όμως αν του δείξεις σεβασμό και δουλέψεις σκληρά για εκείνον θα σου δώσει όλο τον χρόνο του κόσμου.

Μία από τις πιο έντονες αναμνήσεις μου στο ποδόσφαιρο είναι όταν πριν μερικά χρόνια πέτυχα χατ-τρικ και μετά το ματς με κάλεσε στο γραφείο του. Εκείνες τις μέρες, μπορώ να πω ότι ήμασταν κοντά, όμως όχι πολύ κοντά. Οπότε άνοιξα την πόρτα. Καθόταν στο γραφείο του με ένα ποτήρι κόκκινο κρασί και χαμογελούσε. Μου έκανε νόημα να περάσω και είπε «έλα, ας βγάλουμε μια φωτογραφία». Πέρασε το ένα χέρι του γύρω μου με το ποτήρι με το κρασί στο άλλο και βγάλαμε τη φωτογραφία. Ήταν εκπληκτικό. Ήταν η πρώτη φορά που σκέφτηκαν ότι είναι ένα καταπληκτικό άτομο. Είναι φανταστικός άνθρωπος. Τον σέβομαι σαν προπονητή, όμως είναι πραγματικά φίλος μου και εκτός ποδοσφαίρου. Είναι ο λόγος που όλη η ομάδα μας έχει έρθει τόσο κοντά, πιστεύω ότι είναι κάτι σπάνιο στις μέρες μας.

Η απόρριψη ήταν το καλύτερο πράγμα που μου έχει συμβεί ποτέ. Όταν έδενα τα κορδόνια μου για το πρώτο μου ματς ως βασικός στο ντέρμπι του βόρειου Λονδίνου το 2015, μου ήρθε ανάμνηση απ' όταν ήμουν 11 και έπαιζα κόντρα στη μικρή ομάδα της Αρσεναλ. Ηταν σαν déjà vu. Πριν από κάθε ματς, κάνω πάντα εικόνες στο μυαλό μου σενάρια ότι θα σκοράρω στον αγώνα. Curler με το αριστερό χαμηλά στη γωνία. Βολέ με το δεξί από τη γωνία της περιοχής. Πάντα ήμουν έτσι. Και το κάνω με λεπτομέρειες, ακόμα και το πως είναι οι αντίπαλοι και το γρασίδι.

Εκείνη τη φορά σκέφτηκα ότι οι αμυντικοί φορούν την κόκκινη φανέλα της Αρσεναλ και με έπιασε ανατριχίλα. Ημασταν στη φυσούνα και σκέφτηκα «okay, πήγαινέ με όταν ήμουν 12 ετών. Θα δούμε ποιος έχει δίκιο». Πέτυχα δύο γκολ εκείνη τη μέρα και το νικητήριο στο 86' ήταν κάτι το οποίο δεν είχα κάνει εικόνα, ούτε ονειρευτεί πριν τον αγώνα. Ήταν μια κεφαλιά, πιθανότατα η καλύτερη που έχω βάλει και αυτό το συναίσθημα όταν η μπάλα βρήκε στα δίχτυα... δεν έχω νιώσει ποτέ έτσι στην καριέρα μου. Θυμάμαι να περπατάω γύρω από το τερέν μετά το τελευταίο σφύριγμα και να χειροκροτώ τους οπαδούς.

Δεν ήταν μόνο με την Αρσεναλ. Είναι κάτι πιο βαθύ, ήταν ότι ήθελα να αποδείξω κάτι στον εαυτό μου και στην οικογένειά μου που με πίστευε σε κάθε βήμα της διαδρομής. Ακόμα και όταν ήμουν στις Μίλγουολ, Νόριτς και Λέστερ και αμφισβητούσα ότι μπορώ να τα καταφέρω. Τώρα, αφού πέτυχα 100 γκολ στην Premier League, είναι η ώρα να πω 'ευχαριστώ' σε κάποιους ανθρώπους.

Ευχαριστώ την αρραβωνιαστικιά μου, Κέιτ, που με βοήθησε όταν τα αποτελέσματα δεν ήταν καλά. Ευχαριστώ τον πατέρα μου που πέρασε το χέρι του γύρω μου όταν η Αρσεναλ με άφησε και σε όλη την οικογένειά μου που μου έδωσε νόημα όταν βρισκόμουν στην χειρότερη φάση στο διαμέρισμα στο Λέστερ. Ευχαριστώ την μητέρα μου για τις αμέτρητες ώρες που πέρασε οδηγώντας για να με φέρνει εδώ, εκεί και παντού και γιατί έκανε αυτά που κάνουν οι μητέρες. Ευχαριστώ τον αδερφό μου, Τσάρλι, που έπαιζε μαζί μου μονό χιλιάδες ώρες και που με άφηνε να είμαι ο Τέντι Σέριγχαμ κάποιες φορές. Ευχαριστώ όλους τους συμπαίκτες μου, ειδικά τα παιδιά που έρχονταν σε μένα στην προπόνηση όταν δεν έπαιζα και μου έλεγαν «αξίζεις να παίζεις». Ήταν όλος ο κόσμος για μένα. Ευχαριστώ τον Μαουρίσιο Ποκετίνο που έβγαλε από μένα ό,τι καλύτερο σαν επιθετικό. Και ευχαριστώ, φυσικά, τους οπαδούς της Τότεναμ. Ονειρευόμουν να παίξω στους Spurs από τότε που ήμουν μικρός.

Για πολύ καιρό το κίνητρό μου ήταν απλά να κλείνω τα μάτια και να φαντάζομαι τον εαυτό μου να σκοράρει κόντρα στην Αρσεναλ στην Premier League. Πλέον, το έχω κάνει κάποιες φορές, όμως είναι κάτι που δεν το βαριέσαι. Όμως τώρα έχω λίγο διαφορετικό κίνητρο. Τώρα, κλείνω τα μάτια και φαντάζομαι τον εαυτό μου να κατακτά την Premier League μαζί με τους συμπαίκτες μου στο νέο μας γήπεδο. Θα άλλαζα τα 100 γκολ γι' αυτό το συναίσθημα. Ήμασταν κοντά τα τελευταία χρόνια, όμως υπάρχει μόνος ένας δρόμος για να κλείσουμε τη διαφορά και φοβάμαι ότι είναι μια βαρετή απάντηση. Όπως λέει ο πατέρας μου, πρέπει να συνεχίσουμε να δουλεύουμε, να συνεχίσουμε να το κάνουμε. Να συνεχίσουμε με αυτό.