Στο ποδόσφαιρο δεν κερδίζει πάντα ο καλύτερος

Η πιο άσχημη διαπίστωση της χθεσινής ημέρας ήταν ότι τελείωσε το Μουντιάλ. Μετά από ένα μήνα με φουλ μπάλα, τα μεσημέρια, τα απογεύματα και τα βράδια, η τηλεόραση θα κλείσει και θα μπουν πλέον στο κουτί των αναμνήσεων, όσα είδαμε στα γήπεδα της Ρωσίας. Τουλάχιστον, μία πολύ όμορφη διοργάνωση, όπως ήταν το Παγκόσμιο Κύπελλο της Ρωσίας, μας αποχαιρέτησε με έναν θεαματικό τελικό, με έξι γκολ και πολλές συγκινήσεις, αλλά και με εικόνες που δεν θα ξεχάσουμε. Οπως την απονομή κάτω από καταρρακτώδη βροχή, τα δάκρυα του Γκριζμάν και τα κατεβασμένα κεφάλια των Κροατών που δεν μπορούσαν να συνειδητοποιήσουν πως έχασαν αυτό τον τελικό!

Η Κροατία, παρά τον τίτλο του αουτσάιντερ, ήταν καλύτερη στο πρώτο ημίχρονο του Λουζνίκι, δείχνοντας ότι μόνο τυχαία η παρουσία της στον τελικό. Για την ακρίβεια όχι μόνο στο πρώτο μέρος, αλλά στα 55 λεπτά μέχρι να γίνει το 3-1.

Με ολοκληρωτική κατοχή μπάλας και με περισσότερες προσπάθειες για γκολ, οι Κροάτες δεν κατάφεραν να μετατρέψουν αυτή την υπεροχή στον αγωνιστικό χώρο σε προβάδισμα στο σκορ. Αν αφήσεις τέτοια ευκαιρία να πάει χαμένη, ο Θεός του ποδοσφαίρου τελικά θα σε τιμωρήσει, όπως και έγινε.

Ο Ντάλιτς ενώ κατάφερε να κάνει περιορίσει την τροφοδότηση του Μπαπέ, να κρατήσει τον Γκριζμάν αρκετά μακριά από την εστία του και να κερδίσει τη μάχη της μεσαίας γραμμής, βγήκε νοκ άουτ από την ατομική κλάση των Γάλλων ποδοσφαιριστών. Χαρακτηριστικό είναι ότι ένας από τους χειρότερους παίκτες των τρικολόρ στον τελικό ήταν ο Καντέ, ο παίκτης που μετά τον Μπαπέ ήταν ο καλύτερος της Γαλλίας σε όλη την διοργάνωση.

Όταν λοιπόν έχεις πετύχεις τόσα και δεν βάζεις γκολ, απέναντι σε μία ποιοτική και δουλεμένη ομάδα, είναι σίγουρο ότι η ζυγαριά θα γείρει προς την άλλη πλευρά. Και στη Γαλλία έγειρε, λόγω της ποιότητας των παικτών της, καθώς τα γκολ των Πογκμά και Μπαπέ ήταν τέρματα που μόνο σπουδαίοι παίκτες μπορούν να βάλουν, ειδικά το άπιαστο σουτ του 19χρονου.

Αξίζει να ρίξουμε μία ματιά στα στατιστικά του αγώνα, για να βγάλουμε κάποια συμπεράσματα και κυρίως να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν παίζουν μπάλα οι αριθμοί. Ο τελικός τελείωσε με την Κροατία να έχει 61% κατοχή μπάλας και οι νικητές 39%, 15 προσπάθειες για γκολ έναντι 8 και 456 ολοκληρωμένες πάσες με τους Γάλλους να μένουν στις 198 και παρόλα αυτά η Κροατία έχασε με 4-2 και μάλιστα το δεύτερο γκολ της να μπαίνει από παιδαριώδες λάθος του Γιορίς!

Πρέπει να είναι από τα λίγα ματς στην ιστορία του ποδοσφαίρου που οι αριθμοί έχουν τόσο μεγάλη διαφορά με την έκβαση του ματς, δείγμα ότι το ποδόσφαιρο δεν μπορείς να το εξηγήσεις μόνο με εξισώσεις και στατιστικά.

Αν υπάρχει πάντως η παρηγοριά της 2ης θέσης και της καθολικής αναγνώρισης του φίλαθλου κόσμου, τότε η Κροατία θα αποχωρήσει από τη Ρωσία με το κεφάλι ψηλά και με βαθύ αίσθημα ικανοποίησης ότι ξεπέρασε τον εαυτό της.

Απλώς στον τελικό βρήκε απέναντι της, την καλύτερη ομάδα της διοργάνωσης, κόντρα στην οποία δεν μπορούσε να κάνει πολλά. Η Γαλλία άξια αναδείχθηκε Παγκόσμια Πρωταθλήτρια, καθώς πέρα από την αδιαμφισβήτητη κλάση των παικτών της, ήταν σταθερή και έδειξε πιο… ομάδα καθ’ όλη τη διάρκεια του Μουντιάλ.

Κι αν υπάρχει κάποια αδικία, αυτή επικεντρώνεται στο πρόσωπο του Μπαπέ, με τους διοργανωτές επιλέγουν τη Σολομώντεια Λύση και να ανακηρύττουν καλύτερο παίκτη του Μουντιάλ τον Μόντριτς και καλύτερο νέο τον 19χρονο Γάλλο.

Δεν θα διαφωνούσα για τον Μόντριτς αν είχε την ίδια εμφάνιση με τους προηγούμενους αγώνες και στον τελικό, αλλά στο χορτάρι του Λουζνίκι, ήταν από τους πιο αδύναμους κρίκους στην αλυσίδα της Κροατίας. Αντιθέτως με τον Μπαπέ, που όταν έπαιρνε τη μπάλα, σήμανε συναγερμός στην άμυνα των Κροατών…

Ο επιθετικός της Παρί είναι σίγουρο ότι θα μας απασχολήσει για τα καλά τα επόμενα χρόνια, διεκδικώντας μία θέση στο πάνθεον του παγκοσμίου ποδοσφαίρου. Και είμαι σίγουρος, ότι η θέση που τελικά θα πάρει, θα είναι ψηλά, πολύ ψηλά, κοντά στην κορυφή…