Aλλο οι προσδοκίες κι άλλο η πραγματικότητα

Να λοιπόν που θα συνεχίσουμε τη ζωή μας στο Μουντιάλ, χωρίς τον Λιονέλ Μέσι και τον Κριστιάνο Ρονάλντο. Σχετικά νωρίς στη διοργάνωση οι δύο κορυφαίοι παίκτες των τελευταίων ετών θα πάνε σπίτια τους, αφήνοντας το Μουντιάλ χωρίς τη χρυσόσκονη τους.

Όπως και να το κάνουμε, ο αποκλεισμός τους αποτελεί πλήγμα για τη διοργάνωση, αλλά και για το ίδιο το άθλημα. Ασχέτως εάν ήταν σε καλή ή όχι κατάσταση και μόνο η παρουσία τους σε κάποια ακόμα ματς στη Ρωσία, θα ήταν προς όφελος του ίδιου του ποδοσφαίρου.

Ωστόσο αυτό δεν θα συμβεί, κάτι που δείχνει πρωτόγνωρο στην ιστορία του παγκόσμιου αθλητισμού. Πρέπει να είναι μία από τις λίγες φορές σε κάποιο άθλημα που και οι δύο καλύτεροι αθλητές του σπορ, αποκλείονται τόσο νωρίς από την κορυφαία διοργάνωση του αθλήματος τους.

Το παράδοξο είναι ότι ο αποκλεισμός τους δεν αποτέλεσε έκπληξη για κανέναν και σύσσωμο το παγκόσμιο ποδοσφαιρικό κοινό έδειχνε να τον περιμένει. Η Αργεντινή με μεγάλη δόση τύχης έφτασε ως τους 16, ενώ και η Πορτογαλία, δεν έθελξε με το ποδόσφαιρο της. Αξιοσημείωτο επίσης είναι ότι και οι δύο, πέρα από τον αποκλεισμό των ομάδων τους, δεν κατάφεραν να βγάλουν τη σφραγίδα τους στο Μουντιάλ, έστω και σε ένα ματς.

Ο Κριστιάνο θα θυμάται τα γκολ με την Ισπανία, σε ένα ματς που έγινε πολύ νωρίς και γρήγορα ξεχάστηκε, ενώ ο Μέσι θα έχει να λέει μόνο για το γκολ με τη Νιγηρία, το οποίο φυσικά θα επισκιάζεται από το χαμένο πέναλτι κόντρα στην Ισλανδία. Αν υπάρχει κάτι που θα μείνει από τη συμμετοχή τους σε αυτό το Μουντιάλ, είναι το γεμάτο απόγνωση βλέμμα που είχαν και οι δύο, στα τελευταία τους ματς στη διοργάνωση…

Πάντως, η έξοδος του Μέσι και του Ρονάλντο από το Μουντιάλ είναι αρκετά χρήσιμη, όσον αφορά συμπεράσματα που πρέπει να βγάλουμε για το σύγχρονο ποδόσφαιρο, ειδικά στο θέμα των προσδοκιών που έχουν οι φίλαθλοι σε σχέση με την πραγματικότητα του αθλήματος. Ισως είναι η μεγάλη ευκαιρία να καταλάβουμε ότι τελικά το ποδόσφαιρο δεν είναι Play Station ούτε Football Manager αλλά ένα παιχνίδι που παίζεται από ανθρώπους, με ότι συνεπάγεται αυτό.

Ανθρώπους που έχουν τα πάνω και τα κάτω τους, ανθρώπους που αποτελούν μέλη ενός συνόλου και ανθρώπους που δεν είναι μηχανές ούτε υπεράνθρωποι, ασχέτως εάν πολλές φορές οι ίδιοι οι φίλαθλοι τους δίνουν θεϊκή διάσταση.

Επίσης, αποδείχθηκε περίτρανα ότι έχει περάσει ανεπιστρεπτί η εποχή του ενός, του ηγέτη που θα μπορούσε να πάει τη νίκη μόνος του. Καλή η σύγκριση με τον Μαραντόνα και τον Πελέ, αλλά έπαιζαν σε άλλες εποχές.

Ο Μέσι είχε εμφανέστατο πρόβλημα συνεργασίας με τους συμπαίκτες οι οποίοι εμφανίστηκαν κατώτεροι των περιστάσεων και της φήμης που τους ακολουθεί, ενώ ο Ρονάλντο ουδέποτε είχε συμπαίκτες κλάσης. Το γεγονός ότι οι εναλλακτικές λύσεις για την αφλογιστία του ήταν ο 34χρονος Κουαρέσμα και ο 35χρονος αμυντικός Πέπε, τα λέει όλα.

Τέλος φάνηκε ξεκάθαρα, ότι υπάρχει απάντηση στην αναμφισβήτητη κλάση των δύο παικτών. Ο Ταμπάρες λέγοντας πριν το ματς ότι όλη η ομάδα θα μαρκάρει τον Ρονάλντο, δεν έκανε πλάκα και είδαμε μία Ουρουγουάη άψογα στημένη, ώστε να μην φτάσει η μπάλα στον άσο της Ρεάλ Μαδρίτης. Σχεδόν ίδια συνταγή και από τους αντιπάλους της Αργεντινής, που γνωρίζοντας το παιχνίδι του Μέσι, επιχείρησαν και πέτυχαν σε πολύ μεγάλο βαθμό, να μην αφήσουν διαδρόμους στον άσο της Μπαρτσελόνα για να εισβάλλει προς την εστία τους!

Οσο οδυνηρό λοιπόν και να είναι το αντίο των δύο παικταράδων από το Μουντιάλ, μας προσφέρει τροφή για σκέψη, για το πως πρέπει να βλέπουμε και ν’ αντιλαμβανόμαστε το ποδόσφαιρο, από εδώ και πέρα. Ισως και αυτό τελικά, να είναι μία ακόμα συνεισφορά και των δύο στο άθλημα…