Ο Θάνος Σαρρής θυμάται το συγκινητικό προ-Μουντιαλικό διαφημιστικό με τον Όσκαρ Ρουγκέρι και γράφει για τον Μέσι, το ματς με την Ισλανδία, το ελλιπές πλάνο και την απουσία υποστήριξης στον πιο χαρισματικό παίκτη της Αλμπισελέστε.
Τα μουντιαλικό διαφημιστικό σποτ της μπύρας Quilmes με τον Όσκαρ Ρουγκέρι πρωταγωνιστή είναι ίσως ό,τι καλύτερο έχει δημιουργηθεί για εμπορικούς λόγους με βάση τη φετινή διοργάνωση. Παράλληλα, καταφέρνει μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα να βγάλει ένα σημαντικό κομμάτι της ψυχοσύνθεσης των Αργεντινών. Της μόνιμης παρουσίας, αλλά και της εύκολης απογοήτευσης, του συμπεράσματος ότι δεν βγάζουν ψυχή και της απάντησης του Ρουγκέρι που αντανακλά την υπερβολή τους: «Να δείξουν θάρρος; Πολλές φορές τους ζητάμε πολύ περισσότερα από αυτό. Τους ζητάμε να μας κάνουν καλύτερη τη ζωή, να μας θεραπεύσουν μια αρρώστια. Από τον Θεό περιμένουμε λιγότερα». Αν τα λόγια του αφορούσαν έναν μόνο ποδοσφαιριστή, αυτός δεν θα ήταν άλλος από τον Λιονέλ Μέσι. Την συνεχή και ανούσια σύγκριση με τον Μαραντόνα, την καφενειακού επιπέδου κουβέντα για την επιρροή του στις αποφάσεις της εθνικής και το πόσο αγαπά την Αργεντινή.
«Η μεσαία γραμμή της Αργεντινής ήταν γελοία. Αργή, πάντα προσπαθούσε να δημιουργήσει από τον άξονα. Νομίζω ότι ο Μέσι είναι καλύτερος ποδοσφαιριστής από τον Ρονάλντο, αλλά η ομάδα του δεν τον βοηθάει», είπε ο Φάμπιο Καπέλο. Γιατί, «έχει ο Ρονάλντο δίπλα του κάποια dream team;» Θα αναρωτηθεί εύλογα κάποιος. Όχι, αλλά έχει έναν Ομοσπονδιακό τεχνικό ο ποίος ψυχολογικά και κατανοητά έχει καταφέρει να ξεκλειδώσει τον ηγέτη CR7, προσαρμόζοντας παράλληλα την ομάδα ώστε να εκμεταλλευτεί τα πολύπλευρα αγωνιστικά του πλεονεκτήματα. Εδώ μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα για τον τρόπο που ο Σάντος έκανε τον Ρονάλντο αιχμή του δόρατος για το Euro του 2016. Με απλά λόγια, δεν δίνουν όλοι στον Ρονάλντο τη μπάλα και απλά τα περιμένουν όλα από εκείνον.
Απέναντι σε μια σύγχρονη τακτικά ομάδα, η οποία πέρασε με σαφέστατη επιτυχία το τεστ προσαρμογής της στα γήπεδα της Γαλλίας, η Αργεντινή παρέταξε ένα 4-2-3-1 με αρκετές ελευθερίες στους μεσοεπιθετικούς και ελεύθερο ρόλο στον Μέσι, ο οποίος (όπως φαίνεται στην παρακάτω εικόνα) είχε καλούς αριθμούς. Ο παίκτης με την μεγαλύτερη κλάση και ικανότητα για το απρόβλεπτο στην 11άδα της αλμπισελέστε έτσι μπορούσε να βρεθεί δεξιά, με τον Μέσα να κινείται σε πιο κεντρικές θέσεις, μπορούσε να οπισθοχωρεί, δίνοντας στον Μπίλια τη δυνατότητα να πλησιάσει στο «κουτί», να βρεθεί πίσω από τον επιθετικό κ.ο.κ. Έχοντας κατά κύριο λόγο στόχο την εξάλειψη κάθε κενού χώρου σε κεντρικές θέσεις, η Ισλανδία έδειξε απόλυτα διαβασμένη στο πως η Αργεντινή θα βραχυκυκλώσει και δεν θα καταφέρει να δώσει πλάτος, ανοίγοντας οριζόντια την άμυνα και βγάζοντας παίκτες στους χώρους ανάμεσα στον μπακ και τον στόπερ. Η είσοδος του Παβόν, ο οποίος ήταν πιο αποδοτικός από όλους από τα πλάγια, απέδειξε την αναποτελεσματικότητα των υπολοίπων από τα άκρα.
Ο Μέσι είναι εξαιρετικά χαρισματικός στην εύρεση και εκμετάλλευση των κενών χώρων, όμως από τη στιγμή που οι Ισλανδοί ήξεραν ότι αν περιόριζαν τον αρχηγό της Μπάρτσα, θα βραχυκύκλωναν όλη την Αργεντινή, εκτέλεσαν ένα εξαιρετικά απλό σχέδιο. Προσπάθησαν να ανακόψουν την τροφοδοσία του. Όπως φαίνεται από τον δυναμικό passmap που δημιούργησε το 11tegen11, η επικοινωνία των υπόλοιπων με τους Μέσι και Αγουέρο ήταν πολύ δύσκολη. Ειδικότερα για τον πρώτο, με εξαίρεση τον Μασεράνο και τους συνδυασμούς με τον κοντινό του Αγουέρο, οι μεταβιβάσεις με τους υπόλοιπους και κυρίως με τους κομβικούς για την εφαρμογή του επιθετικού πλάνου Μέσα και Ντι Μαρία, ήταν περιορισμένες. Η είσοδος του Μπανέγα βοήθησε στην τροφοδοσία, αλλά και πάλι το ζήτημα παρέμεινε. Στις χαρακτηριστικές διαγώνιες κινήσεις του δεν έπαιρνε μπάλες στο χώρο και το χρόνο που έχει συνηθίσει, ούτε έβλεπε τους συμπαίκτες του να κινούνται ταυτόχρονα χωρίς τη μπάλα.
Όταν η μπάλα έφτανε στον Μέσι, ακόμα και σε μια καλή θέση που είχε φροντίσει ο ίδιος να πάρει με κίνηση χωρίς τη μπάλα, οι Ισλανδοί ήταν εκεί για να καλύψουν, με δεδομένο τον ανασταλτικό τους προσανατολισμό στους κεντρικούς άξονες του γηπέδου αλλά και ειδικότερα στον ίδιο τον 30χρονο, προσπαθώντας να του κλείσουν τις επιλογές πάσας, ντρίμπλας και σουτ. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα τον συνολικό περιορισμό του, ακόμα κι αν κατάφερνε να δημιουργήσει καλύτερες συνθήκες για τον εαυτό του ντριμπλάροντας. Η αιτία όμως δεν ήταν μόνο η προσέγγιση του αντιπάλου. Στο κάτω-κάτω, είναι πολλές οι φορές που αντίπαλος της Μπαρτσελόνα μπαίνει στο γήπεδο με αντίστοιχη φιλοσοφία.
Βασικό ρόλο έπαιζε η φανερή απουσία κινήσεων και δουλειάς χωρίς τη μπάλα των συμπαικτών του. Η έλλειψη επικοινωνίας, την οποία κάνει δυσκολότερη το γεγονός ότι ότι επί της ουσίας όλοι κρέμονται από τα πόδια του Μέσι. Ήταν χαρακτηριστικό πως σε πολλές περιπτώσεις οι Ισλανδοί δεν ακολουθούσαν κινήσεις άλλων παικτών, καταλαβαίνονται πολύ άμεσα ότι με τον συγκεκριμένο τρόπο απλά θα διευκολύνουν τον Μέσι και θα πάνε κόντρα στο αρχικό τους σχέδιο. Ακόμα και όταν γίνονταν κινήσεις σε χώρους, κάθετα και οριζόντια, τις περισσότερες φορές οι «γαλάζιοι» δεν ήταν εκεί που θα ήθελε ο Μέσι για να χτίσει έναν από τους μπλαουγράνα συνδυασμούς του, που διαλύουν οποιαδήποτε άμυνα. Η αυτονόητη κίνηση του μπακ στο τάιμινγκ που θέλει να του στείλει τη μπάλα για να ανοίξει την άμυνα, η διαγώνια κίνηση που περιμένει από τον διπλανό του επιθετικό, οι συνδυασμοί και όλα όσα έκαναν το ποδόσφαιρο της Μασία να θριαμβεύσει, στην Αργεντινή δεν υπάρχουν. Και ο Μέσι δεν παίζει μόνος του. Δυστυχώς, ή ευτυχώς, είναι κομμάτι της εκάστοτε ομάδες. Το σημαντικότερο, ναι, αλλά πάντα ένα κομμάτι από τα 11, το οποίο παίζει πάνω σε ένα σχέδιο που εκπονείται από τον πάγκο.
Το ποδόσφαιρο εξελίσσεται συνεχώς και η τρέχουσα διοργάνωση είναι ένα καλό παράδειγμα για το πως η τακτική, η προσαρμοσμένη πίεση και η τέχνη των αντεπιθέσεων έχουν υπερκεράσει τη σημασία της κατοχής. Η Ισλανδία είχε πολύ λιγότερη, όπως είχε και πολύ μικρότερο ποσοστό επιτυχημένων πασών. Κατάφεραν όμως να μετατρέψουν με την τακτική τους την υπεροχή των Αργεντινών σε φλυαρία, περιορίζοντας πολύ τις επιλογές των επικίνδυνων πασών εντός περιοχής. Έτσι, ενώ η Αλμπισελέστε είχε 245 επιτυχημένες πάσες σε 289 σύνολο στο επιθετικό τρίτο, είχε 19/39 στην penalty area. Πέντε φορές μέχρι στιγμής στη διοργάνωση έχει νικήσει ομάδα με λιγότερη κατοχή ενώ σε δύο ισοπαλίες (Ισπανία-Πορτογαλία, Αργεντινή-Ισλανδία), ο ένας βαθμός ήταν σαν ήττα για τις ομάδες που είχαν τη συντριπτική κατοχή. Η ανάλυση, η προετοιμασία για τον αντίπαλο, η τακτική, συνεχώς εξελίσσονται και η Αργεντινή ως ομάδα, ξέχωρα με το τι έκανε και δεν έκανε ο Μέσι, παρουσιάστηκε απροετοίμαστη για ένα ματς με συγκεκριμένο χαρακτήρα και δυσκολίες. Χώρος για one-man shows φυσικά και υπάρχει, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι η παράσταση του Ρονάλντο με τους Ισπανούς χτίστηκε σε ένα παιχνίδι αντεπιθέσεων και κενών χώρων, βούτυρο στο ψωμί του Πορτογάλου.
Επί τη ευκαιρία, είναι τουλάχιστον ανούσια η όποια σύγκριση με διοργανώσεις προ 20ετίας και τα εύκολα συμπεράσματα του «και ο Μαραντόνα δεν είχε αντίστοιχους συμπαίκτες». Είναι τεράστια παγίδα η σύγκριση επιρροής παικτών σε εντελώς ανόμοιες ποδοσφαιρικές εποχές.
Ακόμα κι έτσι όμως, αν ο Μέσι έβαζε το πέναλτι, η all time πλέον γκρίνια και παραφιλολογία θα είχε κοπάσει, καθώς η αλμπισελέστε θα είχε ξεκινήσει με τρίποντο και όλα τα υπόλοιπα θα περνούσαν σε δεύτερο πλάνο. Όσο περνούν τα Μουντιάλ χωρίς τίτλους η πίεση αποτελεί έναν από τους βασικότερους αντίπαλους των Αργεντινών. Τα memes, που ο Ρουγκέρι ζητούσε στο διαφημιστικό από τους οπαδούς να τα σταματήσουν, καθώς και η ισοπέδωση επέστρεψαν, όπως επιστρέφουν σε κάθε ευκαιρία. Βάζουν περισσότερο βάρος στον πιο ταλαντούχο ποδοσφαιριστή της χώρας, αντί να του προσφέρουν το πλάνο και την υποστήριξη για να πάρουν το 100% από αυτόν αγωνιστικά και ψυχολογικά. Το παράδοξο είναι ότι συχνά μοιάζουν να ζητούν τα πάντα από τον Μέσι όχι μόνο οι οπαδοί, αλλά και οι συμπαίκτες του, όλος ο οργανισμός της Seleccion, αναδεικνύοντας έτσι, πέραν από την αρρωστημένη κατάσταση εντός της Εθνικής και την τεράστια επιτυχία αυτού που πέτυχε ο Φερνάντο Σάντος με τον Ρονάλντο.
Το τι θα γίνει από εδώ και πέρα θα είναι λάθος να το εκτιμήσουμε. Ας μην ξεχνάμε ότι η Πορτογαλία πέρασε τους ομίλους του Euro χωρίς νίκη, ενώ η Αργεντινή του 1990 ξεκίνησε με ήττα. Όπως και επίσης ότι χωρίς να πείσει, με το δεκάρι της να παίρνει πάνω του κρίσιμες ενέργειες, η Αργεντινή το 2014 έφτασε τελικό. Αυτό που γίνεται όμως με τον Μέσι είναι συχνά αφύσικο, ξεπερνώντας τα όρια της ποδοσφαιρικής κριτικής. Από τον Θεό, σίγουρα περιμένουν λιγότερα...
