Μία κυνική και δημόσια στήριξη της βίας από τις ίδιες τις ομάδες...

Πριν καν κατακτήσει μαθηματικά το πρωτάθλημα ο ΠΑΟΚ, στις 10 Φεβρουαρίου, την βραδιά που νίκησε τον Ολυμπιακό στην Τούμπα είχα γράψει αυτό εδώ το κείμενο, με τίτλο: “Τώρα ας σφίξουν όλοι το χέρι των πρωταθλητών”.

Ο ΠΑΟΚ όχι απλώς κατέκτησε το πρωτάθλημα, αλλά το έκανε και αήττητος, με το μυθικό πλέον 26-4-0! Αμέσως μετά κατέκτησε και το νταμπλ, επικρατώντας στον τελικό του Κυπέλλου της ΑΕΚ για τρίτη συνεχόμενη χρονιά. Τι άλλο να συμβεί άραγε για να υπάρξει κάποιος αντίπαλος, κάποιο άλλο από τα μεγάλα ελληνικά club, που θα συγχαρεί τον ΠΑΟΚ για την φετινή σεζόν του. Εστω απλά συγχαρητήρια...

Εβλεπα τον Κλοπ και όλους τους παίκτες της Λίβερπουλ που με 97 βαθμούς δεν πήραν πρωτάθλημα, όχι απλώς να συγχαίρουν τη Σίτι, αλλά να την εξυμνούν για την ποιότητά της, για το πόσο δύσκολο είναι να τους περάσεις, για τον σεβασμό που τρέφουν για αυτήν και τα κατορθώματά της και αναρωτιόμουν, πόσο δύσκολο είναι στην Ελλάδα να δώσει κάποιος συγχαρητήρια στο νικητή. Ξέρω, ξέρω “τι συγκρίνεις τώρα την Αγγλία με την Ελλάδα είναι δυνατόν, είσαι ρομαντικός...” και τα σχετικά.

Για την ΑΕΚ επίσης έχω γράψει πολλές φορές ότι η σεζόν ήταν παράξενη, δύσκολη, ξεκίνησε με την επίτευξη του μεγάλου στόχου, που ήταν η είσοδος στους ομίλους, αλλά τελικά ήρθε η κατάρρευση με έναν τρόπο που δεν καθιστά μόνο την φετινή σεζόν αποτυχημένη, αλλά δημιουργεί μεγάλο προβληματισμό και για την αγωνιστική κατάστασή της την επόμενη. Και στον τελικό ήταν κατώτερη των περιστάσεων. Δεν είχε τίποτα να μας δείξει... Ομως εδώ θέλω να μείνω περισσότερο...

Ακουσα τον Πέτρο Μάνταλο να μιλά μετά τη λήξη του τελικού για την “ντροπή” που αισθάνεται για την ήττα στο ματς. Οχι, δεν είναι ντροπή Πέτρο και κακώς νιώθεις έτσι, επειδή έχασες έναν τελικό Κυπέλλου Ελλάδας. Ούτε είναι ντροπή που έχασες το πρωτάθλημα. Και δεν είναι ντροπή καμία ήττα μέσα στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου, που προσπάθησες αλλά δεν μπόρεσες, γιατί ο αντίπαλος ήταν καλύτερος, γιατί ο αντίπαλος ήταν πιο τυχερός. Αυτή τη δήλωση την ακούει ο πιτσιρικάς φίλος της ΑΕΚ και ο κάθε πιτσιρικάς και σκέφτεται ότι και αυτός πρέπει να αισθάνεται ντροπή που η ομάδα του έχασε. Και μετά σκέφτεται ότι κάθε ήττα είναι ντροπή και μετά δεν την ανέχεται την ήττα γιατί δεν θέλει να ντρέπεται... Οχι αγόρι μου δεν υπάρχει καμία ντροπή στην ήττα, καμία. Μην ακούς ή μην διαβάζεις τι γράφουν οι “δημοσιογράφοι” για “ντροπές, ταπεινώσεις και ξεφτίλες...”, δεν υπάρχουν τέτοια πράγματα στον αθλητισμό εντός των τεσσάρων γραμμών. Υπάρχει η νίκη, η ήττα, η προσπάθεια, πολλά άλλα, ντροπή όμως ποτέ.

Ντροπή φίλε μου είναι όλα τα υπόλοιπα που συνέβησαν στο ΟΑΚΑ. Ντροπή από αυτές που αν έχεις ίχνος τσίπας κοκκινίζεις για την κατάντια του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ημουν στο γήπεδο και μπορώ να σας διαβεβαιώσω με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο ότι η ΠΑΕ ΠΑΟΚ και η ΠΑΕ ΑΕΚ, όχι απλώς ανέχονται, όχι απλώς υποθάλπουν, αλλά στηρίζουν τη βία. Την στηρίζουν, την χρηματοδοτούν και την θέλουν δίπλα τους στο γήπεδο. Ξέρω πόσο βαρύ είναι αυτό που γράφω, έχω απόλυτη συνείδηση και δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία ότι είναι έτσι. Είμαι σε θέση να γνωρίζω πολύ καλά ότι και στον ΠΑΟΚ και στην ΑΕΚ υπάρχουν άνθρωποι, στελέχη, εργαζόμενοι, που ήταν κάθετα αντίθετοι με αυτό που έγινε, που έκαναν προσπάθεια να το αποφύγουν και τελικά δεν τα κατάφεραν. Ασφαλώς τους το αναγνωρίζω και εξακολουθώ να μπορώ να κοιτιέμαι στα μάτια μαζί τους. Δυστυχώς όμως το τελικό αποτέλεσμα για όλους μας παραμένει ίδιο. Και επειδή εύκολα μπορεί να πείτε κάποιοι “να παραιτηθούν τότε, να φύγουν, τι κάθονται...”, σας λέω ότι αυτό είναι το χειρότερο που μπορεί να συμβεί. Σε αυτή την περίπτωση θα έχουν φύγει και οι λίγοι που προσπαθούν να αλλάξουν κάτι εκ των έσω. Και σας διαβεβαιώ ότι η δική τους δουλειά, που προσπαθούν να λύσουν το πρόβλημα από μέσα, είναι δυσκολότερη από τη δική μας...

Η ΠΑΕ ΠΑΟΚ και η ΠΑΕ ΑΕΚ πήραν τις προσκλήσεις που είχαν για τους χορηγούς τους και τις γυναίκες και τα παιδιά των ποδοσφαιριστών και τις έδωσαν σε μπράβους και κάφρους. Οχι ότι έχει και κάποια σημασία αλλά εδώ να διευκρινίσω για την ακρίβεια του πράγματος ότι ο ΠΑΟΚ το έκανε σε ποσοστό 95% και η ΑΕΚ σε μικρότερο, της τάξης του 60-70%. Οπως επίσης να διευκρινίσω αν και φαντάζομαι ενημερωθήκατε από συναδέλφους που... πανηγύρισαν και καμάρωσαν για το γεγονός, ότι στους επίσημους καλεσμένους της ΕΠΟ, εκεί που η ίδια η Ομοσπονδία έδωσε τις προσκλήσεις και όχι εκεί που τις έδωσαν οι ομάδες, οι οπαδοί του ΠΑΟΚ υπερτερούσαν αισθητά, ελέω Γραμμένου. Και αφού κερδήθηκε αυτή η μάχη δόθηκαν και άλλες όπως το ποιοι θα πετάξουν περισσότερα μπουκάλια με νερό, ποιοι θα αρπαχτούν περισσότερο με τους αστυνομικούς, ποιοι θα παίξουν ξύλο, ποιοι θα βρίσουν πιο δυνατά, ποιοι θα φτύσουν και πόσους παίκτες της αντίπαλης ομάδας, κ.ο.κ.

Μία εικόνα που σου έφερνε μονίμως αναγούλα. Αυτή, μικρέ φίλε μου, είναι η εικόνα ντροπής, η εικόνα εξευτελισμού του ελληνικού ποδοσφαίρου. Αντί οι εικόνες να είναι το κλάμα του Ακπομ, το φιλί του Μάτος με τη γυναίκα του πάνω από το Κύπελλο, ήταν τύποι που πέταγαν μπουκάλια σε κάμερες και πρώην ποδοσφαιριστές, ήταν κάφροι που έκαναν χειρονομίες στις κάμερες με... τσιμπούκια και κωλοδάχτυλα, που έφτυναν τους ποδοσφαιριστές της αντίπαλης ομάδας, που έβριζαν χυδαία, που έβαζαν χέρι σε γυναίκα υπάλληλο του γηπέδου, που έκλεψαν τα μπουφάν που είχαν αφήσει κάποιοι από τους σεκιούριτι σε μία γωνία της κερκίδας... Με αυτούς τους τύπους αποφάσισαν οι ομάδες να γιορτάσουν την κατάκτηση του τροπαίου, να καμαρώσουν και να φωτογραφηθούν με το τρόπαιο. Αυτούς τους 200 θέλησαν να έχουν μαζί τους στη χαρά τους, αυτούς του 200 διάλεξαν ανάμεσα στους χιλιάδες φίλους του να δείξουν σε όλη την Ελλάδα ως υποστηρικτές τους.

Μετά τη γιορτή του ΠΑΟΚ για την κατάκτηση του πρωταθλήματος, είχα γράψει αυτό το κομμάτι για την υπέροχη φιέστα του, και τον σεβασμό που έδειξε σε όλα. Σήμερα δεν ξέρω τι άλλαξε. Και επειδή το άκουσα σαν δικαιολογία και από τους μεν και από τους δε, ότι δήθεν ήξεραν ότι οι άλλοι θα έδιναν τις προσκλήσεις σε στρατό, οπότε εμείς τι να κάναμε, πραγματικά γελάω. Τι πιο εύκολο λοιπόν να δώσεις εσύ τις προσκλήσεις στις γυναίκες και τα παιδιά των ποδοσφαιριστών και να αφήσεις τους άλλους να εκτεθούν στα μάτια της ελληνικής κοινωνίας;

Και φυσικά το φαινόμενο δεν είναι νέο και φυσικά δεν αφορά μόνο τον ΠΑΟΚ και την ΑΕΚ, αλλά όλες τις μεγάλες ΠΑΕ. Θυμηθείτε τι είχε γίνει για παράδειγμα στο αντίστοιχο κεκλεισμένων των θυρών τελικό του Ολυμπιακού με την ΑΕΚ. Απλώς επιβεβαιώνει ότι τίποτα δεν αλλάζει και ότι όλα μένουν ίδια. Επίσης επιβεβαιώνει ότι η κατάντια της δημοσιογραφίας δεν έχει πάτο. Εχουν περάσει 48 ώρες και οι δημοσιογράφοι που ενοχλήθηκαν από αυτές τις εικόνες και τοποθετήθηκαν επ' αυτού είναι λιγότεροι από τα δάχτυλα τους ενός χεριού. Ούτε ένα υστερόγραφο δεν μπόρεσαν να διαθέσουν...

Οσο δε για την ΕΠΟ και την Πολιτεία έχω πάψει να έχω την παραμικρή ελπίδα. Τι να αναρωτηθώ δηλαδή γιατί δεν ζητά συγγνώμη ο Γραμμένος, ή μήπως γιατί δεν παραιτείται ο Υφυπουργός που έκανε τον τελικό κεκλεισμένων των θυρών για να μας γλιτώσει από τους 500 κάφρους και τελικά οι μόνοι που πήγαν ήταν οι 500 κάφροι...

Εχω όμως μία απορία. Οχι τόσο για την FIFA και την UEFA που επιτηρούν (τι ανέκδοτο αλήθεια) το ελληνικό ποδόσφαιρο, αλλά για τους ίδιους τους ποδοσφαιριστές. Δηλαδή αυτούς αυτή η εικόνα απαξίωσης, εξαθλίωσης δεν τους ενοχλεί, δεν βρέθηκε ούτε ένας να μας μιλήσει για αυτήν. Κι' αν δεν ήθελε ένας να πάρει το ανάθεμα των κάφρων επάνω του, που αλήθεια το κατανοώ, πόσο δύσκολο ήταν να το κάνουν συνολικά διαβάζοντας μία δήλωση εκ μέρους όλων των παικτών της ΑΕΚ και του ΠΑΟΚ;

Πριν λίγες ημέρες είχα γράψει αυτό το κείμενο “κάποιος πρέπει να τα γράψει ρε γαμώτο” με μεγάλη δόση ειρωνείας. Το διάβασαν δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι και επικοινώνησαν πολλοί μαζί μου (ανάμεσα τους αρκετοί ποδοσφαιριστές) για να μου πουν ότι και αυτοί ενοχλούνται από την κατάσταση και κάτι θα πρέπει να γίνει για να αλλάξει. Αισθάνθηκα ότι είναι πολλοί αυτοί που δεν το αντέχουν άλλο. Μετά από λίγες ημέρες πήγα στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας και αναζητούσα μία εικόνα λογικής και δεν την βρήκα. Εστω μία εικόνα λογικής...

Αλήθεια δεν ξέρω τι στο διάολο γίνεται...