Αίσχος και για το γήπεδο και για τα χημικά και για τη διαιτησία…

Με το PulseBet*, νιώθεις το παλμό του Live στοιχήματος όπως ποτέ ξανά– Ισχύουν Όροι & Προϋποθέσεις

Τι έγινε χθες στην Πάτρα; Ήταν, στην πραγματικότητα, ένα σκηνικό αίσχους, από το ξεκίνημα έως το τέλος.

Αίσχος για τον αγωνιστικό χώρο στο οποίο έγινε το παιχνίδι. Ήταν κάτι από χωράφι και βοσκοτόπι! Με την Παναχαϊκή να ζητούσε επίμονα τη διεξαγωγή του αγώνα στο δικό της γήπεδο, στην Αγυιά, όπου όπως υποστηρίζει το τερέν είναι καλό, αλλά την Αστυνομική Διεύθυνση να αρνείται ακόμη πιο επίμονα επικαλούμενη λόγους…ασφαλείας.

Τεράστια κι η ευθύνη της διοργανώτριας αρχής, της ΕΠΟ, που επέτρεψε να γίνει ένας αγώνας σε ένα γήπεδο με τέτοιο αγωνιστικό χώρο. Ποιος ο σεβασμός στους θεατές, στους τηλεθεατές και βέβαια στους ποδοσφαιριστές όταν διεξάγεται ένας αγώνας κάτω από τέτοιες συνθήκες;

Αίσχος για την κίνηση της διμοιρίας να ρίξει χημικά σε μία εξέδρα γεμάτη γυναικόπαιδα. Εγώ στην Πάτρα δεν ήμουν, αλλά είδα όπως όλοι μας δεκάδες δεκάδων οπαδών του Ολυμπιακού από την Πάτρα να υποχρεώνονται να φύγουν από το στάδιο, με τις γυναίκες τους και τα παιδιά τους, λόγω της ρίψης δακρυγόνων.

Κι άκουσα τον συνάδελφο (Παλομπαρίνι) που ήταν στο Παμπελοποννησιακό κι έκανε την τηλεοπτική περιγραφή για λογαριασμό της Κοσμοτέ Tv να λέει, επανειλημμένως, ότι, «δεν υπήρξε κάτι για να χρειαστεί η εκτεταμένη χρήση χημικών», χαρακτηρίζοντας την «αδικαιολόγητη» κι εκφράζοντας την απορία, «γιατί χρησιμοποιήθηκαν τόσα χημικά, την ώρα που εκτυλίσσονταν το παιχνίδι». Στο ίδιο μήκος κύματος ο συνάδελφος (Σπηλιόπουλος), που έκανε το ρεπορτάζ στον πάγκο του Ολυμπιακού και τόνιζε ότι «μία διμοιρία έκανε ρίψη χημικών σε εξέδρα με οικογένειες και παιδιά» ενώ η συνάδελφος (Παπαδοπούλου), που έκανε το ρεπορτάζ της Παναχαϊκής, μας μετέφερε την άποψη των ανθρώπων της Παναχαϊκής ότι, «δεν υπήρχε λόγος να γίνει τέτοια εκτεταμένη χρήση χημικών».

Αίσχος για τη διαιτησία του Θεσσαλονικιού διεθνή διαιτητή Παπαδόπουλου και του επίσης Θεσσαλονικιού επόπτη Δημητριάδη. Σε παιχνίδι Παναχαϊκής-Ολυμπιακού, χωρίς ουσιαστικά κάποιο ιδιαίτερα μεγάλο ενδιαφέρον το είδαμε κι αυτό εν έτει 2018 της εξυγίανσης:

Να μη δίνεται από τον διαιτητή ένα πέναλτι μαρς υπέρ του Τσιμίκα στο 24’, σε φάση που αποτελεί τον ορισμό του πέναλτι.

Να μη δίνεται από τον διαιτητή δεύτερο πέναλτι σε καθαρό χέρι του στόπερ της Παναχαϊκής.

Να μην υποδεικνύεται από τον επόπτη οφσάιντ σε επίθεση της Παναχαϊκής στο 11’.

Να μην υποδεικνύεται από τον επόπτη οφσάιντ σε άλλη επίθεση της Παναχαϊκής στο 40’.

Παρεμπιπτόντως, μόλις προχθές έγραφα για τους συνεχείς ορισμούς διαιτητών από τη Βόρεια Ελλάδα.

Τέλος πάντων, από το τριπλό αίσχος χθες στο Παμπελοποννησιακό, αυτό που μας μένει είναι ότι δεν βγαίνει πια νόημα με όλο αυτό που γίνεται στο ελληνικό ποδόσφαιρο της εξυγίανσης. Ακριβώς έτσι, δεν υπάρχει πια νόημα.