Έμαθε ότι μπορεί να τον κερδίσει

Κάθε παιχνίδι αφήνει κάτι, αρκεί να υπάρχει η ικανότητα ανάγνωσής του. Πάντα υπάρχει το δίδαγμα, στην προκειμένη περίπτωση ο Άρης έμαθε ότι μπορεί να τον κερδίσει τον ΠΑΟΚ. Δεν το έκανε χθες, σίγουρα όμως τον τρόμαξε. Γιατί προσέγγισε διαφορετικά το ντέρμπι. Δεν θα μπορούσε να μπει σε διαδικασία αντικατάστασης των βασικών παικτών. Δεν γίνεται η ομάδα με χρηματιστηριακή αξία περί των 10-12 εκατομμυρίων ευρώ να ακολουθήσει την ίδια τακτική με αυτή που έχει εξαπλάσια αξία. Ας σοβαρευτούμε… Ούτε το παραδοσιακό ντέρμπι της Θεσσαλονίκης θα μεταλλαχθεί σε «χαλαρό» παιχνίδι.

Γι’ αυτό ο Πάκο Ερέρα ήταν τουλάχιστον συνετός και έξυπνος στις επιλογές του. Επιχειρηματολόγησε στη βασικότερη, αυτή του Ούγκο Σόουζα στο δεξί άκρο της άμυνας και η αλήθεια είναι ότι δικαιώθηκε για τον συλλογισμό του. Ο Πορτογάλος είχε παίξει στη συγκεκριμένη θέση στα φιλικά παιχνίδια, θα μπορούσε να ανακηρυχθεί και ήρωας του αγώνα αν εκτελούσε πιο τεχνικά στις αρχές του δευτέρου ημιχρόνου.

Αυτό είναι το δεύτερο δίδαγμα. Τέτοιες ευκαιρίες δεν τις αφήνεις να περνούν ανεκμετάλλευτες. Όταν παίζεις (εκτός έδρας) ντέρμπι σκαρφαλώνεις στο πρώτο τρένο, φεύγεις και… μην τον είδατε. Δεν περιμένεις το επόμενο. Ο Άρης έχασε τουλάχιστον τρεις τέτοιες ευκαιρίες για να «χαλάσει» το μυαλό μιας ομάδας την οποία θα αντιμετωπίσει σε 20-25 ημέρες. Τουλάχιστον έμαθε όμως ότι μπορεί να την κερδίσει. Διότι για τουλάχιστον 20 λεπτά ήταν η ομάδα που είχε το πάνω χέρι. Αν είχε μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και φοβόταν λιγότερο τον αντίπαλο, η ιστορία θα είχε γραφτεί διαφορετικά. Τούτο σχετίζεται και με την απουσία του «δολοφόνου». Του επιθετικού ο οποίος στις 1-2 επαφές θα τελειώσει τη φάση, ίσως και της χαμηλής ταχύτητας του Άρη στο φόρτωμα της αντίπαλης περιοχής.

Ο Άρης έμαθε και κάτι ακόμη. Η σωστή εφαρμογή του πλάνου - το οποίο αποσκοπούσε στην κατοχή της μπάλας και στο «πάγωμα» του ρυθμού - δεν είναι αρκετή για την εξασφάλιση του αποτελέσματος. Το σοβαρά ατομικά λάθη τείνουν να γίνουν παθογένεια για τον Αρη. Σαν αυτό του Βέλεθ στο 16^ο λεπτό ή του Κολάσο στο 52^ο λεπτό. Από αυτά προέκυψαν οι δύο αξιόλογες ευκαιρίες του ΠΑΟΚ. Και δεν ήταν η πρώτη φορά που συνέβη. Και κυρίως αυτό του Χαμζά Γιουνές στο κερδισμένο πέναλτι του ΠΑΟΚ του οποίου το άνοιγμα των χεριών ήταν τόσο μεγάλο, λες και αντάμωσε με παιδικό φίλο έπειτα από 20 χρόνια.

Το ντέρμπι εμπεριείχε και πολλά τεστ. Το επίπεδο ανταπόκρισης του Μέργκιμ Μάβραϊ ήταν υψηλό, ειδικά στα μέσα του πρώτου ημιχρόνου όταν «καθάρισε» μια επιθετική προσπάθεια του ΠΑΟΚ χωρίς να τεντωθεί ούτε μία νευρική ίνα στον εγκέφαλό του. Ο Νικολάς Κολασο σε ρόλο αριστερού οπισθοφύλακα ενδεχομένως να ένιωσε σαν να ήταν στον λάκκο των λεόντων όταν είχε στην πλευρά του το δίδυμο Μάτος-Ζαμπά. Ο Ματίγια είναι εξαιρετικός στο χτίσιμο παιχνιδιού αλλά χρειάζεται μεγαλύτερη βοήθεια από τον εκάστοτε συνοδοιπόρο του στον άξονα. Είτε λέγεται Σιώπης, είτε Μπάσα. Και κυρίως τη βοήθεια των συμπαικτών του στο παιχνίδι χωρίς την μπάλα.

Μη ξεχνάμε όμως ότι ο Άρης δεν παύει να είναι, σαν ένα μωρό στα πρώτα βήματά του. Θα προσπαθήσει να πατήσει γερά στα πόδια του και να νιώσει περήφανος σε κάθε βήμα. Θα υπάρξουν στιγμές όπου με δυσκολία θα κρατήσει την ισορροπία του. Γιατί ο Άρης παραμένει μια νέα ομάδα η οποία βρίσκεται σε στάδιο ανάπτυξης. Μέρα με τη μέρα θα ανεβάζει τον βαθμό της σιγουριάς της και της αυτοπεποίθησης για να κοιτάξει τον καθένα στα μάτια.