Το soundtrack των γηπέδων μας...

Η ιστορία δεν είναι και τόσο παλιά παραμένει πάντως ευχάριστη απ’ όποιο σημείο κι αν αποφασίσεις κάποιος να ξετυλίξει το κουβάρι της, μια ιστορία που γράφτηκε μέσα κι έξω από την Τούμπα, τέτοια μέρα σαν σήμερα, που συνεχίζει στα αυτιά μου να ηχεί ακόμη το σύνθημα «Σήκωσε το…», που φώναζαν οι φίλοι του ΠΑΟΚ επί πέντε συνεχόμενες ώρες στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας το 2003.

Όσο οξύμωρο κι αν φαίνεται, το σύνθημα που «γεννήθηκε» πριν από δεκαπέντε χρόνια αποτελεί διαχρονικώς το soundtrack, που «ντύνει» κάθε τελικό σε κάθε άθλημα με ελληνικό χρώμα και παρουσία. Τελευταία φορά ακούστηκε το περασμένο Σάββατο στο ΟΑΚΑ από χείλη ΠΑΟΚτσήδων και πάλι. Όπως και τότε…

Το σύνθημα, είναι αλήθεια, σόκαρε αρκετούς στο πρώτο άκουσμα του, ειδικά όταν διαπίστωσαν πως οι τροπαιούχοι της βραδιάς, ποδοσφαιριστές του ΠΑΟΚ, πολύ γρήγορα το είχαν ασπαστεί, σε τέτοιο βαθμό που συνόδευαν τις στιγμές της αναμονής στο βάθρο των νικητών μόνο μ’ αυτό το «πρόστυχο» (sic) σύνθημα! Στα τηλεοπτικά παράθυρα, που είχαν αρχίσει να γίνονται μόδα στα ελληνικά ιδιωτικά κανάλια, «στήθηκαν» αμέτρητες «δίκες», αμέσως μετά το τέλος του τελικού της Τούμπας.

Το σύνθημα μεταφέρθηκε στο γήπεδο από μία ταβέρνα στην Ανω Τούμπα, επί της Γρηγορίου Λαμπράκη, που βλέπει φάτσα κάρτα τον «ναό» των απανταχού ΠΑΟΚτσήδων. Ακριβώς απέναντι από τη θρυλική «Θύρα 4», ο Χρήστος Παπανικολάου, οικονομικός μετανάστης σήμερα στη Γερμανία, το «έπλασε» μέσα στο μυαλό του.

Αν πάντως, νομίζετε, ότι αυτό είναι το μοναδικό σύνθημα, που είχε «γράψει» και έγινε «ασπρόμαυρος ύμνος» με το πέρασμα των χρόνων, κάνετε λάθος. Ο Χρήστος, που μεγάλωσε και ανδρώθηκε στο «χαμηλοτάβανο» της Π.Π. Γερμανού, βρίσκεται πίσω από πολλά συνθήματα. Όπως, πχ. το «Βουντού, Βουντού», που κίνησε το ενδιαφέρον πολλών στιχουργών, όπως του Πέτρου Ρασούλη και του Νίκου Παπάζογλου, οι οποίοι έψαχναν μανιωδώς κάποτε να βρουν και να γνωρίσουν το δημιουργό του, αλλά και πολιτικών όπως ο Κωνσταντίνος Ζουράρις! Δεν έχει περάσει δα και πολύ καιρός από την στιγμή που ο τότε υφυπουργός Παιδείας και βουλευτής των ΑΝΕΛ αναφερόμενος στον Ολυμπιακό άρχισε να το τραγουδάει παραφρασμένο προκαλώντας θύελλα αντιδράσεων και φέρνοντας την απομάκρυνσή του από την Κυβέρνηση! Επίσης, το «θρύψαλα τα τζάμια στον ηλεκτρικό», που είχε εντυπωσιάσει το γνωστό ζωγράφο της Θεσσαλονίκης, Διγενή, ο οποίος ήθελε να συγκεντρώσει όλα τα συνθήματα, να τα καταγράψει και να θέσουν υποψηφιότητα για βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας!

Το «Σήκωσε το» ήταν ένα σύνθημα εμπνευσμένο. Ένα σύνθημα αυθεντικά ΠΑΟΚτσήδικο, που φανέρωνε την πίστη, μετέφερε την αποφασιστικότητα και το πάθος του κόσμου για την κατάκτηση του κυπέλλου. Οι «ασπρόμαυροι» περίμεναν πως και πως για να πάρουν το «αίμα τους πίσω», από τον συμπολίτη Άρη για την ήττα στον τελικό του Καυτανζογλείου τον Ιούνιο του 1970. Χιλιάδες ΠΑΟΚτσήδες έμοιαζαν ανυπόμονοι και 100% σίγουροι για την επικράτηση της ομάδας τους.

Ο εμπνευστής του συνθήματος και οι συνοπαδοί του, οι φίλοι του, με τους οποίους έκανε αμέτρητα χιλιόμετρα απλά και μόνο για να βλέπουν τον ΠΑΟΚ, δεν είχαν καν γεννηθεί το 1970. Δεν είχαν βιώσει τον χαμένο τελικό του Καυτανζογλείου. Όμως, είχαν φροντίσει να μάθουν για την σημασία εκείνου του τελικού, ήξεραν τι σημαίνει για τον ΠΑΟΚτσή ένα ντέρμπι της πόλης με τον Άρη. Η πίστη και η αποφασιστικότητα ξεχείλιζε στις τάξεις των οπαδών του «Δικεφάλου», ο «αρχηγός» (Χρήστος) ήταν από τους κυριότερους εκφραστές της «ασπρόμαυρης» κερκίδας, οπότε και το σύνθημα, παρέα με τον «Λίβερπουλ» και τα άλλα παιδιά εύκολα δημιουργήθηκε και μεταφέρθηκε από στόμα σε στόμα, από τραπέζι σε τραπέζι, μέσα σε χρόνο-ρεκόρ. Εκείνο το μεσημέρι η Τούμπα τραγουδούσε το «Σήκωσε το» έξι και επτά ώρες πριν από την σέντρα του τελικού.

Στη Λισαβόνα, ένα χρόνο μετά…

Ένα χρόνο μετά, το ίδιο σύνθημα δεν ενόχλησε κανέναν, δεν κατακρίθηκε και σόκαρε, πλέον, τους ανθρώπους της ελληνικής αθλητικής και μη κοινωνίας. Εγινε «ύμνος» και πήρε το χαρακτήρα «εθνικού» συνθήματος, όταν η κάμερα της ΕΡΤ «έπιασε» τους Ελληνες διεθνείς να το τραγουδούν αγκαλιασμένοι πάνω στο βάθρο του «Ντα Λουζ», περιμένοντας τον «κάπτεν» της Εθνικής ποδοσφαίρου, Θόδωρο Ζαγοράκη, να σηκώσει το τιμημένο στον ουρανό της Λισσαβόνας.

«Σήκωσε το, το γ@@μένο», λοιπόν, δίχως ίχνος καθωσπρεπισμού!

Για την ιστορία και μόνο, ο ΠΑΟΚ στις 17 Μαΐου του 2003 κατέκτησε το τέταρτο Κύπελλο της Ιστορίας του, χάρη στο γκολ του Γιώργου Γεωργιάδη, μετά από σέντρα «πάρε-βάλε» του Δημήτρη Μάρκου, στο 25’ και αφού πρώτα ξάπλωσε στο χορτάρι όποιον παίκτη του Άρη βρήκε μπροστά του! Η ομάδα του Αγγελου Αναστασιάδη ανταποκρίθηκε στην αφόρητη πίεση και στην απαίτηση του κόσμου της να μη χαθεί το κύπελλο μέσα στην Τούμπα από τους συμπολίτες, που έφτασαν μια ανάσα από την ισοφάριση με το δοκάρι του Νασίφ Μόρις σε άδεια εστία (!) στο 89’ του τελικού.

Ουδείς, μπορούσε να προβλέψει την εξέλιξη του αγώνα, αν το κύπελλο άλλαζε χέρια, αλλά όπως έλεγε πολλά χρόνια μετά, ο Κυριάκος Τοχούρογλου, «αν χάναμε, η Τούμπα θα γινόταν… πάρκινγκ για τη λαϊκή και εμείς από ποδοσφαιριστές θα ήμασταν παρακαδόροι»!