Το χωριό Λόγγος Τρικάλων μπορεί να μην... λέει πολλά στους περισσότερους από εμάς. Και λογικό. Σε υψόμετρο περίπου 100 μέτρων, κοντά στον Πηνειό ποταμό και σε απόσταση 10 χιλιομέτρων από την πρωτεύουσα του νομού, αποτελεί ουσιαστικά προάστιο της πόλης.

Εκεί γεννήθηκε και μεγάλωσε ο «ήρωας» της ιστορίας της, ο Νίκος Γιδόπουλος. Ενα παιδί της περιοχής, που πλέον κάνει το όνειρό του πραγματικότητα και αγωνίζεται στους «Σακαφλιάδες». Ο 23χρονος γκολκίπερ πέρασε πολλά, αλλά η ολοκλήρωση της τρέχουσας σεζόν τον βρήκε βασικό και πλέον, μπορεί να αισθάνεται δικαιωμένος. Σταδιακά και με υπομονή, έβαλε τις βάσεις για την επόμενη ημέρα.

Ο μικρός ξεκίνησε από ακαδημίες της περιοχής, όπως π.χ. την Δήμητρα και σταδιακά άρχισε να γίνεται γνωστός. Στα 9 του καθιερώθηκε κάτω από τα γκολπόστ και να «μετρά» συμμετοχές στη Μεικτή Τρικάλων, μετά στη Μεικτή Θεσσαλίας, αλλά και στην προεπιλογή της Εθνικής Παίδων. Πλέον... μεγάλωνε. Ετσι ακόμη μαθητής Λυκείου βρέθηκε στην Ξάνθη και στην Κ20 της ομάδας από τη Θράκη, όπου «μάζεψε» εμπειρίες.

Το 2014 έγινε επαγγελματίας στα Τρίκαλα και πια περίμενε την ευκαιρία του. Αυτή ήρθε τον Νοέμβριο του 2015 σε ένα ματς κόντρα στη Ζάκυνθο, όπου λόγω απουσιών ντεμπουτάρισε στη Football League. Το νερό είχε μπει... στο αυλάκι. Ενδιάμεσα κάθε προπόνηση ήταν για εκείνον ένα «μεγάλο σχολείο». Με συμπαίκτη τον Χιώτη και προπονητή τερματοφυλάκων τον Βάντσικ αλλά και τον Γιάννη Ζαλαώρα στο πλευρό του καθημερινά ανοίγονταν για εκείνον και ένα νέο κεφάλαιο.

Στην πορεία έκανε το «αγροτικό» του στη Γ' Εθνική και κυρίως στους Μαύρους Αετούς Ελευθεροχωρίου, όπου πραγματοποίησε πολύ καλές εμφανίσεις. Ετσι το περασμένο καλοκαίρι «γύρισε» σπίτι του. Πλέον, ο μικρός με ίνδαλμα τον Νόιερ ήταν «δεύτερος» στην ιεραρχία πίσω από τον έμπειρο Αποστολίδη. «Μόνιμος» στις αποστολές, από τον Απρίλιο και ύστερα λογίζονταν το Νο1. Αποτέλεσμα; Δύο φορές συμπεριλήφθηκε στην καλύτερη ενδεκάδα της Football League και έστειλε... μήνυμα πως είναι «έτοιμος» για όλα.

Φτάσαμε λοιπόν στο καλοκαίρι του 2018 και στα 23 του χρόνια παρουσιάζεται έτοιμος για την καθιέρωση. «Παιδιά πάω γυμναστήριο», λέει στους φίλους του από το χωριό, όταν στα ρεπό του επισκέπτονταν την γενέτειρά του και του έλεγαν να βγουν. Είπαμε, ο πρωταθλητισμός θέλει... θυσίες.