Έγινε αυτό που έπρεπε

Αν το ζητούμενο είναι η δημιουργία συνθηκών ανόδου του ελληνικού ποδοσφαίρου, προφανώς και η διαφαινόμενη επιστροφή του Άρη στην πρώτη κατηγορία θα πρέπει να χαροποιήσει κάθε υγιή νου. Με εξαίρεση άλλωστε τις τέσσερις μεγάλες δυνάμεις που παραμένουν στη Σούπερλιγκα, καμία εκ των υπολοίπων ομάδων δεν μπορεί να συγκεντρώσει… για πλάκα 15.000 κόσμου. Γι’ αυτόν τον λόγο – σε συνδυασμό βέβαια και με τις τιμωρίες – αν κάποιος ρίξει μια ματιά στον μέσο όρο των εισιτηρίων της Σούπερλιγκα θα διαπιστώσει με λύπη ότι δεν φτάνουν ούτε τα 4.000 εισιτήρια.

Φέτος ο Άρης στο απόλυτα υποβαθμισμένο Πρωτάθλημα της Football League και με τον κόσμο να κουβαλάει τόνους απογοήτευσης από την κατάντια της ομάδας του, τουλάχιστον τρεις φορές μάζεψε 15.000 και πλέον φιλάθλους. Γιατί πολύ απλά είναι ο Άρης, ένα κοινωνικό και αθλητικό φαινόμενο που παρά τις αποδεδειγμένες τάσεις αυτοκτονίας παραμένει ζωντανό στην ψυχή και στη συνείδηση του καθενός. Κι έλειψε από τη Σούπερλιγκα. Γιατί, καλές οι ιστορικότητες και τα έτη ίδρυσης κάθε ομάδας, όμως σήμερα αυτό που μετράει είναι η εμπορικότητα. Κι αυτή διαμορφώνεται αναλόγως του αριθμού των φιλάθλων που έχει στο γήπεδο. Η ομάδα των 2.000 φιλάθλων θα είναι πάντα η «ομάδα των 2.000 φιλάθλων». Όση… γαρνιτούρα κι αν της βάλει ο οποιοσδήποτε.

Διότι επίσης, η πραγματική κατάσταση του ελληνικού ποδοσφαίρου αποτυπώθηκε μέσα από τις απελπισμένες προσπάθειες των (τουλάχιστον) οκτώ από τις 16 ομάδες της Σούπερλιγκα να βάλουν στην εξίσωση των εσόδων τους και την Πολιτεία. Μετά δηλαδή τη διαφαινόμενη απώλεια των εσόδων από τη διάθεση των τηλεοπτικών δικαιωμάτων, φάνηκε ξεκάθαρα, πόσοι επενδύουν στον χώρο και πόσοι (εδώ και χρόνια) προβάλλουν μεν μια υγιή εικόνα, αλλά αποφεύγουν να παραδεχθούν ότι στηρίζονται στα πάγια έσοδα και στην εμπορικότητα των άλλων. Και τώρα που το αυγό μπήκε σε θέση που δεν έπρεπε, τρέχουν πίσω από τον Υφυπουργό Αθλητισμού μπας και σώσει την κατάσταση, μήπως η ΕΡΤ δώσει κάτι από το αποθεματικό της. Η χαριστική βολή είναι το τέλος της κεντρικής διαχείρισης και η ανάδειξη του «ο καθένας κοιτά την πάρτι του». Από τη μία πλευρά θα κοπεί η «ψευτομαγκιά» αρκετών, από την άλλη όμως και με ζωντανό παράδειγμα την περίπτωση της Basketleague θα μειώσει πολύ την αξία του Πρωταθλήματος. Βέβαια, θα πει κανείς, κι όταν είχαν λεφτά οι ομάδες συμβιβάζονταν με τον τίτλο των «τίμιων δορυφόρων».

Για να γυρίσουμε στα του Άρη, επιστρέφει στη Σούπερλιγκα γιατί ήταν η μοναδική φορά – σε βάθος τουλάχιστον τετραετίας – που είχε αυτογνωσία, σχέδιο και λογική. Το εντυπωσιακό ποδόσφαιρο ήταν στο πίσω μέρος του μυαλού του, γιατί βασικό μέλημα ήταν το αποτέλεσμα. Το είχε πει το «φορτηγό» (… έτσι αποκαλεί ο Δεληζήσης τον Παύλο Μυροφορίδη) στην επίσημη παρουσίασή του το περασμένο καλοκαίρι, αλλά τότε λίγοι έδωσαν βάση στα λεγόμενά του. Είχε πει για τη δημιουργία μιας ομάδας η οποία θα κερδίζει και φυσικά για την απόκτηση παικτών για τους οποίους θα ξέρει ότι θα δίνουν πάντα (με άριστα το 10) «6-7» γιατί πολύ απλά δεν είναι υπέρ των πειραμάτων. Είχε πει επίσης ότι δεν του ταιριάζουν οι «φαντεζί» παίκτες, αλλά αυτοί που θα κάνουν τη δουλειά, σαν αυτούς που είχε σε άλλες ομάδες.

Όπως για παράδειγμα, ο μπαρουτοκαπνισμένος Δεληζήσης ο οποίος προφανώς και δεν έχει τα ένσημα και την καριέρα του Στάθη Ταυλαρίδη, για την ακρίβεια μπροστά του μοιάζει με σκαπανέας της κατηγορίας. Κι όμως, μαζί με τον Ούγκο Σόουζα και τον Βαγγέλη Πλατέλλα είναι μακράν οι πολυτιμότεροι παίκτες της ομάδας μέχρι τώρα. Ο Άρης πήρε παίκτες και προπονητή που γνωρίζουν την κατηγορία και σε αντίθεση με τις συνήθειες των ελληνικών ομάδων επένδυσε στο ελληνικό φιλότιμο. Εκτός του Σόουζα, οι υπόλοιποι παίκτες με… βαρέα ένσημα είναι μόνο Έλληνες. Ο Νίκιτς στάθηκε άτυχος λόγω τραυματισμών, ο Μιλούνοβιτς ουδέποτε είχε βασικό ρόλο, ο Νέτο λειτουργεί περισσότερο ως στέλεχος της ομάδας, ο Πίντο ούτως ή άλλως ήταν εκτός πλάνων (πέραν του τραυματισμού του), ενώ τον Άγγελο Χαντί δεν τον λες και ξένο επειδή παίζει στην Εθνική Ιορδανίας.

Το τρίτο στοιχείο που οδήγησε τον Άρη στην εξασφάλιση του αυτονόητου ήταν η διαχείριση. Υπήρξαν περιπτώσεις όπου – σε άλλες εποχές – θα είχαν τιναχθεί όλα στον αέρα. Δεν έγινε μετά τις ισοπαλίες με Παναγιάλειο (20/12), Καραϊσκάκη, Τρίκαλα και Καλλιθέα, γιατί η συντριπτική μάζα των φιλάθλων πείστηκε από αυτό που έβλεπε. Ήταν συνειδητοποιημένη και ουσιαστικά κατάλαβε ότι η στήριξη του τμήματος είναι πολύ πιο χρήσιμη από την κινδυνολογία. Πράγμα σπάνιο για την ιδιοσυγκρασία του Αρειανού, αλλά αυτή τη μετάλλαξη την πέτυχαν τα πρόσωπα που έβλεπε στο γήπεδο…