Εργάτης χωρίς εξυπνάδα

Ολυμπιακός - Άρης και το ποντάρισμά σου επιστρέφεται*, αν ο Μιλουτίνοφ σκοράρει τουλάχιστον 15 πόντους! (21+) * Ισχύουν Οροι και Προϋποθέσεις

Όταν προσπαθείς να γκρεμίσεις έναν τοίχο χτυπώντας με δύναμη το κεφάλι σου σ’ αυτόν, στην καλύτερη περίπτωση θα ματώσεις. Αυτό έπαθε και ο Άρης απέναντι στα Τρίκαλα. Προσπάθησε με ανορθόδοξο τρόπο να πάρει αυτό που απελπισμένα επιζητούσε, μόνο όμως που αυτή η απελπισία έφτασε να σημείο να κυριαρχήσει στο μυαλό του. Κι όπως σωστά είπε μετά τον αγώνα ο Δημήτρης Σπανός, επιδίωξε να κερδίσει ένα παιχνίδι αφού πρώτα έκανε τα πάντα για να το προσαρμόσει στα αγωνιστικά πλεονεκτήματα του αντιπάλου. Γιατί το ποδόσφαιρο της… γιόμας που έπαιξε ο Άρης ήταν βούτυρο στο ψωμί των αμυντικών των Τρικάλων.

Τακτικά τα Τρίκαλα, ήταν η πιο έξυπνη ομάδα που αγωνίστηκε στο Κλεάνθης Βικελίδης. Φόρτωσε τον κεντρικό άξονα κόβοντας τις πάσες των δύο κατά συνθήκη δημιουργών του Άρη – του Ιντζόγλου και του Παυλίδη. Έπαιξε σκληρά και σε αρκετά σημεία αντιαθλητικά τον Πλατέλλα με συνέπεια ο βραχύσωμος επιθετικός να λειτουργήσει (όχι γρήγορα, αλλά) βιαστικά και ταυτόχρονα έστελνε δύο παίκτες πάνω του για να του «κόψει» την αγαπημένη του συνήθεια. Κακά τα ψέματα, όταν ο πιο αποτελεσματικός δημιουργός είναι ο αριστερός μπακ (σ. σ. Βαλεριάνος), προφανώς αυτό σημαίνει ότι το πλάνο απέτυχε.

Από την επιμονή και την εξυπνάδα, ο Άρης επέλεξε την εύκολη λύση. Τις βαθιές σέντρες που θύμισαν αγγλικό ποδόσφαιρο στη δεκαετία του 80’ και μια τουλάχιστον ανορθόδοξη τακτική για την επίτευξη του αποτελέσματος. Μετά από ένα σημείο ο Δημήτρης Σπανός σήκωσε τα χέρια ψηλά καθώς οι αλλαγές του κάθε άλλο παρά βοήθησαν με εξαίρεση κάποιες εξάρσεις του Ντούνη από την αριστερή πλευρά. Παραδέχθηκε μεν την αναποτελεσματικότητα που χαρακτήρισε την ομάδα του, δεν βρήκε όμως τον τρόπο για την ανατροπή των αγωνιστικών ισορροπιών του αγώνα. Πλήρωσε κι ένα δικό του λάθος. Η επιλογή του τρόπου ανάπτυξης απαιτούσε και την παρουσία ενός ψηλού φορ. Μόνο που ο Μιχάλης Μπαστακός ήταν εκτός αποστολής. Κανείς δεν κάνει τον μετά Χριστόν προφήτη, αλλά είναι τουλάχιστον άξιο σχολιασμού το γεγονός ότι ο Μπαστακός (με λίγες ημέρες στην ομάδα) πήρε φανέλα βασικού, διατήρησε τη θέση του και στον δεύτερο αγώνα και χθες ήταν εκτός αποστολής. Δεν έχει λογική.

Το χθεσινό αποτέλεσμα δεν στοιχειοθετεί καμία μορφή πισωγυρίσματος για τον Άρη, απλά (ο ίδιος) δυσκολεύει τη ζωή του. Συνεχίζει να διατηρεί το πλεονέκτημα έναντι των δύο άμεσων αντιπάλων του, αλλά το βίντεο του αγώνα με τα Τρίκαλα θα πρέπει να το δουν οι υπεύθυνοι αρκετές φορές ούτως ώστε να έχουν έτοιμη λύση. Γιατί πολύ απλά, αυτό που έγινε, μπορεί να ξανασυμβεί.

Ακόμη κι αν έπαιρνε τους βαθμούς απέναντι στα Τρίκαλα, ο Άρης πάλι θα είχε την πίεση του αποτελέσματος στους επόμενους δύο αγώνες. Και η αναφορά είναι αποκλειστικά σ’ αυτούς, γιατί πολύ απλά δεν έχει την πολυτέλεια να κοιτάξει τους άλλους τέσσερις που ακολουθούν οι οποίοι θα κρίνουν και την άνοδο.

Δεν συμφωνώ επίσης για την απογοήτευση, τη στεναχώρια ή την απώλεια του κόσμου. Όποιος το λέει αυτό, προφανώς δεν γνωρίζει τον ψυχισμό του Αρειανού. Αυτός δεν κρίνει από ένα παιχνίδι, ψάχνει το κίνητρο για να επιστρέψει, έχεις αγοράσει 20χίλιαρα, έχει δώσει αμέτρητες φορές λεφτά για να στηρίξει την ομάδα του, αγοράζει κουπόνια ενίσχυσης, t shirts υποστήριξης, έχει αποκτήσει τόσο γερό στομάχι σε σημείο να… αλέθει ό,τι του προσφέρει η ομάδα του.

Το παιχνίδι με τα Τρίκαλα έχει μία ακόμη ανάγνωση. Γιατί εκτός της κακής εμφάνισης του Άρη, υπάρχει και η προσέγγιση του αγώνα από τον διαιτητή ο οποίος σημειωτέον κατάγεται από την (ένδοξη ποδοσφαιρικά και ειδικά την τελευταία διετία) Ήπειρο. Συνήθως, τα ισχυρά brand names ενός Πρωταθλήματος παίρνουν σφυρίγματα, την αμφισβητούμενη φάση… τα σπόρια, όπως θέλετε πείτε το. Κυρίως στην Ελλάδα είναι η αγαπημένη συνήθεια των διαιτητών και ο ασφαλέστερος τρόπος ανάδειξής τους. Στην περίπτωση του Άρη στη Football League συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Γιατί, όταν επιτρέπεις σ’ έναν παίκτη να κλωτσάει τον αντίπαλο συνεχώς, ουσιαστικά τον μονιμοποιείς. Επίσης, στη φάση του Διαμαντόπουλου, είτε είναι σε απόσταση ενός μέτρου είτε 20 εκατοστών το χέρι του αμυντικού των Τρικάλων, η μπάλα πάει στα δίχτυα. Πέναλτι και τέλος.

Δεν γνωρίζω τι ακριβώς είπε (προσφάτως) ο Θόδωρος Καρυπίδης στον Περέιερα, αλλά μπορεί να νιώθει σίγουρος ότι ο αρχιδιαιτητής ουδόλως ασχολήθηκε. Διότι είναι τουλάχιστον αφύσικο σ’ έναν αγωνιστικό μαραθώνιο να σφυρίζονται υπέρ του αντιπάλου όλες οι αμφισβητούμενες φάσεις.

ΥΓ: Το ζεύγος των ιδιοκτητών της ΚΑΕ Άρης, Νίκος Λάσκαρης και Τζώρτζια Ευσεβίου, προσπαθούν να βγάλουν από τη… μύγα ξύγκι. Δεν εξηγείται διαφορετικά η συμπεριφορά τους. Στο καλό σενάριο, εντός 10-15 ημερών αυτό το κεφάλαιο θα κλείσει για τον Άρη εκτός κι αν οι ιδιοκτήτες λειτουργήσουν εκδικητικά. Ως επιχειρηματίες είναι αδύνατο να μην έχουν καταλάβει ότι η πρόταση που έχουν δεχθεί εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους.