Αυτή η ομάδα έχει… άντερα

Cash Out* - πάρε τον απόλυτο έλεγχο των στοιχημάτων σου! (21+, *Ισχύουν Όροι και Προϋποθέσεις)

Από τις πρώτες στροφές του Πρωταθλήματος είχαμε σημειώσει ότι η ειδοποιός διαφορά μεταξύ της φετινής ομάδας με την αντίστοιχη περσινή σχετίζεται με την αίσθηση της κυριαρχίας. Φέτος, ακόμη και στα μέτρια (αγωνιστικά) απογεύματα καλλιεργεί τη βεβαιότητα ότι αργά ή γρήγορα θα πάρει αυτό που θέλει. Πέρυσι, απλά περίμενες το κακό. Δεν είναι τόσο θέμα ποιότητας, όσο η παρουσία μπαρουτοκαπνισμένων παικτών που γνωρίζουν την κατηγορία, οι οποίοι δεν εγκαταλείπουν παιχνίδια. Κι όταν αυτά στραβώνουν, τότε είναι που πεισμώνουν περισσότερο.

Ο Σπανός απέδειξε χθες ότι είναι δίκαιος. Γιατί παραδέχθηκε το λάθος του στο πρώτο ημίχρονο με τη χρησιμοποίηση των Χαντί, Μπαστακού. Ήταν βιαστική ενέργεια, αρκετά ριψοκίνδυνη ως προς το ζήτημα των ισορροπιών εντός της ομάδας (σ. σ. έμμεσα είναι σαν να ακυρώνονται οι υπόλοιποι) κι εκ του αποτελέσματος δεν δικαιώθηκε για τη συγκεκριμένη επιλογή. Ήταν προφανές ότι ήθελε να δώσει τη δυνατότητα στον Διαμαντόπουλο να «ξεκουράσει» το μυαλό του. Συν τοις άλλοις, η αλλαγή στην τακτική ήταν λίγο απότομη. Μια ομάδα έψαχνε επί 45 λεπτά το κεφάλι του Μπαστακού αδικώντας κατ’ αυτόν τον τρόπο τον εαυτό της.

Ο Άρης του φετινού Πρωταθλήματος εμφανίστηκε στο δεύτερο ημίχρονο. Δεν άφηνε ούτε ψίχουλο να πέσει κάτω. Κέρδισε όλες τις μονομαχίες, «κατάπιε» κάθε απόπειρα της Σπάρτης για αντεπίθεση και απέναντι σε μια ομάδα που ήρθε στη Θεσσαλονίκη για να παίξει άμυνα και να κρατήσει το μηδέν περιμένοντας μεταξύ μεγάλης περιοχής και κέντρου, έκανε πληθώρα ευκαιριών. Δικαιώθηκε στο 73’. Άργησε, αλλά δικαιώθηκε. Η περσινή ομάδα θα το είχε παρατήσει το παιχνίδι πολύ νωρίτερα, μπορεί να είχε δεχθεί και γκολ σε μια από τις κόντρες του αντιπάλου.

Η ίδια αίσθηση – της σιγουριάς δηλαδή – υπάρχει και στην κερκίδα. Όταν η κλεψύδρα γυρίζει ανάποδα, οι κόκκοι άμμου πέφτουν με τρομακτική ταχύτητα και ο χρόνος περιορίζεται ασφυκτικά, στο Χαριλάου συνήθως υπήρχε πίεση, εκνευρισμός, γκρίνια. Τώρα συμβαίνει το αντίθετο. Δεν αλλάζει το ύφος των συνθημάτων, δεν ακούς κραυγές φιλάθλων που πλησιάζουν στην απόγνωση. Το είπε και ο Σπανός. Δεν είναι… γλείψιμο, αλλά η αλήθεια. Πρόσφατα συζητούσα με έναν αθλητή του Άρη και μου εξηγούσε πόσο πολύ επηρεάζονται όλοι τους από την κερκίδα. Πότε αντλεί ενέργεια και πότε νιώθει ότι του κόβονται τα πόδια. Και είναι πολύ σημαντικό να συμβαίνει το πρώτο.

Και κάτι τελευταίο. Χθες, ο διαιτητής Τζουμαλάκης από τις Σέρρες αδίκησε τον Άρη με τις υποδείξεις του. Με πιο κραυγαλέα τη φάση του Κάσσου ο οποίος δέχθηκε κλωτσιά στο στέρνο εντός της περιοχής. Είναι το δεύτερο συνεχόμενο παιχνίδι όπου οι «κίτρινοι» φεύγουν με παράπονα από το γήπεδο, αυτό οδήγησε τον Σπανό στη δήλωση περί βεβαιότητας για τον ερχομό ακόμη χειρότερων διαιτησιών. Βέβαια, ο Τζουμαλάκης δεν μπορεί να συγκριθεί με τον Κιοτζένη από την Ξάνθη. Η διαιτησία του τελευταίου στη Βέροια αναβίωσε στιγμές από την περσινή σεζόν όπου το «κυνήγι» ήταν ανελέητο.

ΥΓ: Με τη διαρροή πληροφοριών που δεν ανταποκρίνονταν στην πραγματικότητα, ο Τομ Παπαδόπουλος είχε έναν λόγο παραπάνω να σκιαγραφήσει το πλάνο του στην προγραμματισμένη συνέντευξη Τύπου. Στην πόλη της υπερβολής και της λογικής του… βαφτίζω το κρέας ψάρι για να δείξω ότι ξέρω κάτι παραπάνω, δυστυχώς υπάρχουν κι αυτά. Ο Ελληνοαμερικανός επιχειρηματίας δεν φόρεσε τον μανδύα του «Μεσσία», ούτε μοίρασε υποσχέσεις. Ένα project έχει στο μυαλό του και θέλει να το υλοποιήσει με την ΠΑΕ Άρης. Αν υλοποιηθεί θα αλλάξει status ο σύλλογος γιατί το ισχυρό πρόβλημά του παραμένει στον τομέα των εγκαταστάσεων.

ΥΓ1: Εδώ και πολλές εβδομάδες αποδεικνύεται πόσο πολύ έχει αδικηθεί ο Μιχάλης Τσαϊρέλης. Δε βγήκε ποτέ να πει ότι παίζει με πρόβλημα στο δάχτυλο και ενοχλήσεις στη μέση. Δεν το έχει ανάγκη. Εξαιρώ τον αγώνα με τον Κόροιβο όπου δεν μπορούσε να κουνηθεί, στους τελευταίους έξι έχει 13 πόντους κατά μέσο και πήγε να κερδίσει μόνος του την ΑΕΚ.