Οι μεταγραφές είναι… ακριβό σπορ

Μετράμε αντίστροφα για το νέο χρόνο με το Ημερολόγιο Προσφορών* (21+ *Ισχύουν Όροι και Προϋποθέσεις)

Οι μεταγραφές είναι σαν το Blackjack. Το απρόβλεπτο, είναι ο αναπόφευκτος συνοδοιπόρος. Γιατί η συστατική επιστολή μπορεί να περιγράφει έναν αθλητή-κόσμημα αλλά δεν εγγυάται την επιτυχία, δεν διασφαλίζει τη σύντομη προσαρμογή του στο σύνολο και σίγουρα δεν εμπεριέχει στοιχεία που είναι άγνωστα στο ευρύ κοινό. Μπορεί ο αθλητής να ανταποκρίνεται σε όλα τα αγωνιστικά κριτήρια αλλά η σύζυγός του να μην είναι ικανοποιημένη από την πόλη, από την προσωπική ζωή κι αυτό να μεταφερθεί στο μυαλό του παίκτη. Υπάρχουν πολλά παραδείγματα.

Οι μεταγραφές δεν είναι για όλους και το διαπραγματευτικό πλεονέκτημα ανήκει στους πλούσιους. Αυτοί που βγαίνουν στην αγορά με τον παρά τους, παρέχουν ασφάλεια και δεν χρειάζεται να μπουν σε διαδικασία συζητήσεων για την καταβολή εγγυήσεων. Αφού ψωνίσουν αυτοί, έρχονται οι μικρομεσαίοι και στην τελευταία κατηγορία είναι αυτοί που ψάχνουν κελεπούρια. Τα τελευταία χρόνια, τους βαφτίσαμε… value for money για να δώσουμε μεγαλύτερη αξία, παραποιώντας (ολίγον) την πραγματικότητα.

Ο ποδοσφαιρικός Άρης βρίσκεται μεταξύ της 2^ης και της 3^ης κατηγορίας λόγω περιορισμένων οικονομικών δυνατοτήτων. Δεν μπορεί να πληρώσει την πραγματική αξία ενός αναγνωρισμένου παίκτη, μπορεί όμως να του προσφέρει πράγματα που δεν δύναται μια ομάδα με πολύ γεμάτο ρόστερ. Παραδείγματος χάρη – κι επειδή στο προσκήνιο βρίσκεται η περίπτωση του Μαρκόφσκι – οι «κίτρινοι» είναι αδύνατο να ανταποκριθούν σ’ ένα συμβόλαιο 80-100 χιλιάδων ευρώ. Μπορούν όμως να του εγγυηθούν για τον χρόνο συμμετοχής του και για τον αριθμό των αγώνων στους οποίους θα αρχίζει βασικός. Ο δε Μαρκόφσκι πρώτα θα κοιτάξει το συμβόλαιο και την κατηγορία και μετά τον αριθμό των αγώνων. Άρα τα κριτήρια επιλογής διαφέρουν.

Όταν μια ομάδα έχει «πλαφόν» στα συμβόλαιά των παικτών το οποίο δεν ξεπερνά τις 30-40 χιλιάδες ευρώ, για να βάλει ένα μεγαλύτερο συμβόλαιο θα πρέπει πρώτα να φροντίσει για την αποφυγή τυχόν παρενεργειών. Για παράδειγμα, δεν μπορεί να προσθέσει ένα μεγάλο συμβόλαιο όταν οι ήδη υπάρχοντες έχουν να λαμβάνουν χρήματα. Δεύτερον, δεν μπορεί να ρισκάρει το επίπεδο ομοιογένειας και το κλίμα σε μια ομάδα. Γι’ αυτόν τον λόγο (στον Άρη) άπαντες είναι διστακτικοί. Γιατί στο μυαλό υπάρχει ο φόβος της δημιουργίας επιπλέον προβλημάτων (από τα ήδη υπάρχοντα) στην περίπτωση που γίνουν μεταγραφές.

Συν τοις άλλοις, οι μεταγραφές του χειμώνα εμπεριέχουν «μεγαλύτερο» ρίσκο γιατί δεν υπάρχει η περίοδος του καλοκαιριού και ο παίκτης θα πρέπει α) να είναι έτοιμος να αγωνιστεί και β) να διαθέτει ικανοποιητικό επίπεδο προσαρμοστικότητας για να μπει στην ομάδα. Πέρυσι τον Ιανουάριο, ο ποδοσφαιρικός Άρης προχώρησε σε τέσσερις κινήσεις και μόλις η μία βγήκε σχεδόν σε απόλυτο βαθμό. Ελάχιστοι γνώριζαν τον Ούγκο Σόουζα, ακόμη λιγότεροι πίστευαν ότι ο Πορτογάλος θα έφθανε στο σημείο να θεωρείται αναντικατάστατος. Ήταν η λιγότερο διαφημισμένη κίνηση του Άρη. Αντιθέτως, ο Πίτου Γκαρσία μετά από 5-6 αγώνες βυθίστηκε στη μετριότητα, ομοίως και ο Στάθης Ταυλαρίδης, ενώ ο Γάλλος Μακουτά έπειτα από εκείνο το καλό παιχνίδι στο Καραϊσκάκη με τον Ολυμπιακό… τον χάσαμε.

Το ότι ο Άρης χρειάζεται τουλάχιστον 2+1 παίκτες είναι δεδομένο. Γιατί, σε περίπτωση απουσίας ενός εκ των Δεληζήση, Σόουζα δεν υπάρχει αξιόπιστη λύση στο κέντρο της άμυνας πλην του Μαραγκού, γιατί δεν έχουν βγει οι επιλογές στη θέση του επιτελικού μέσου, γιατί επίσης στην κορυφή της επίθεσης υπάρχει ο Διαμαντόπουλος και ο Καπνίδης ο οποίος δεν κάνει καλή χρονιά ερχόμενος από τον πάγκο. Η αναγνώριση των αναγκών δεν σημαίνει όμως ότι θα είναι δραστήριος στη μεταγραφική περίοδο. Στην πραγματικότητα θα μπει με τη λογική να μην «αγοράσει» και θα περιμένει.

Η απώλεια της δυνατότητας επιλογής

Πάμε στον μπασκετικό Άρη. Εδώ οι συνθήκες και οι απαιτήσεις είναι διαφορετικές γιατί οι αποχωρήσεις των Αμερικανών οδήγησαν στο καθεστώς της λειψανδρίας. Η ανάγκη ενίσχυσης συνδυάζεται με την οικονομική ανέχεια και την κακή αγωνιστική εικόνα συνθέτοντας εκρηκτικό μίγμα. Ο Άρης όχι μόνο δεν μπορεί να κοιτάξει παίκτες αναγνωρισμένης αξίας, αλλά λόγω του κακού ονόματος που έχει αποκτήσει στην αγορά εισέπραξε αρνητικές απαντήσεις ακόμη και από εξαιρετικά μέτριους παίκτες.

Γιατί οι ξένοι μάνατζερ που έχουν τα δικαιώματα των παικτών είναι τρομερά δύσπιστοι, εκτιμούν ότι δεν θα πληρωθούν οι πελάτες τους και ότι στο τέλος θα χάσουν και την… πραμάτεια τους. Και για να μην αντιμετωπίσουν σχετικά προβλήματα, ενημερώνουν προκαταβολικά τους παίκτες ότι μπορεί να χάσουν κάποια μηνιάτικα και αναλόγως πράττουν. Και το… «κρίμα στο λαιμό σας» που λέμε. Αυτό έγινε πέρυσι με τον Αντουάν Σκοτ. Ο Αμερικανός ήρθε στη Θεσσαλονίκη δίχως περγαμηνές, γνωρίζοντας ότι ήταν πιθανό να χάσει χρήματα, αλλά με την προοπτική ότι θα έπαιζε σ’ ένα Πρωτάθλημα το οποίο βλέπουν πολλά μάτια.

Με την ίδια λογική έκλεισε και η μεταγραφή του Ομάρ Πρίουιτ. Υπό διαφορετικές συνθήκες ο Άρης δεν θα έβλεπε καν τον απόφοιτο του William&Mary αλλά η οικονομική ανέχεια σε συνδυασμό με τις λανθασμένες επιλογές του καλοκαιριού τον οδήγησαν σε τέτοιου είδους αγορές. Ο Πρίουιτ είναι ένας rookie στο ευρωπαϊκό μπάσκετ, στο Πρωτάθλημα της Λιθουανίας δεν έκανε «παππάδες», αλλά σ’ αυτόν τον Άρη – εκτίμησε ο Παναγιώτης Γιαννάκης ότι – μπορεί να ανταποκριθεί έχοντας δεύτερο ρόλο. Γιατί κατέληξε στον Πρίουιτ(;), γιατί πολύ απλά γέμισε το καλάθι των αρνήσεων από άλλους παίκτες.

Το πρόβλημα του Άρη είναι να βρει βασικό σέντερ. Γιατί δεν υπάρχουν περιθώρια λάθους και δεν έχει παίκτη να παίζει «μπροστά». Η περίπτωση του Κιθ Κλάντον δεν θα μπορούσε να προχωρήσει γιατί ο Αμερικανός εισπράττει εννιά χιλιάρικα τον μήνα στη Βουλγαρία (σ. σ. δεν είχε λόγο να ρισκάρει δηλαδή), ενώ η Λουκόιλ Ακαντέμικ δεν τον αποδέσμευσε όταν ο ίδιος ο παίκτης ζήτησε να φύγει για να πάει στον ΠΑΟΚ. Ο Μάρκους Κένεντι έχει αμφιβολίες για το αν θα πληρωθεί, το ίδιο ίσχυσε και με αρκετές ακόμη περιπτώσεις παικτών που απασχόλησαν τον Άρη. Εν τέλει, οι «κίτρινοι»… έριξαν δίχτυα σε άλλα νερά, περιμένουν απαντήσεις από 3-4 παίκτες αλλά στο σημείο που βρίσκονται δεν έχουν την πολυτέλεια να σταθούν πολύ στο background ενός αθλητή, γιατί και οι ίδιοι δεν είναι αυτό που λένε οι Αμερικάνοι «good option» λόγω συνθηκών εργασίας.