Της αμύνης τα παιδιά

Bwin Sports App – Εύχρηστη εφαρμογή για iphone και Android κινητά. (21+)!

Ωραία το είπε ο Δημήτρης Σπανός μετά τη νίκη στα Τρίκαλα. «Αυτές οι ομάδες τρέφονται από τις νίκες». Αυτή είναι η αλήθεια. Ποιος θα θυμάται – μετά από 5-6 μήνες κι εφόσον ο Άρης βαδίζει στο μονοπάτι της επιστροφής του στα… πάτρια εδάφη – αν έπαιξε καλά στα Τρίκαλα, αν οι πέντε τελικές προσπάθειές του ήταν αποτέλεσμα της στατιστικής υπερβολής ή της εικόνας του αγώνα. Κι αν θέλετε να σας μεταφέρω το κλίμα στη Θεσσαλονίκη. Ουδόλως έχει τη διάθεση ο κάθε φίλος του Άρη να υποβάλλει τον εαυτό του σε αυτό το μαρτύριο. Η λογική του είναι… «πάρε τα πονταλάκια και φύγε».

Σύμφωνοι, η προσέγγιση είναι αρκετά απλοϊκή και λαϊκίστικη, πλην όμως πλήρως ρεαλιστική. Δεν τον ενδιαφέρει τον αρειανό αν η ομάδα του θα παίξει καλό ποδόσφαιρο στη Football League. Δεν θέλει να του χτυπήσουν συμπονετικά την πλάτη (όπως πέρυσι) και να του πουν ότι π.χ. αδικήθηκες ή ότι «ο Άρης ανήκει στη Σούπερλιγκα» κι άλλα ευχολόγια που τόσα χρόνια του έχουν γυρίσει και το τελευταίο έντερο στο εσωτερικό του. Τον νοιάζουν οι βαθμοί. Πέρυσι, στον εντός έδρας αγώνα με τον Αιγινιακό και στον εκτός με τα Τρίκαλα οι «κίτρινοι» πήραν έναν βαθμό. Φέτος, ήδη έχουν έξι στο σακούλι.

Πάμε στην εμφάνιση. Ο Άρης ήταν κακός. Ούτε μέτριος, ούτε ολίγον καλός. Με εξαίρεση την πολύ καλή αμυντική λειτουργία του που ήταν αποτέλεσμα συνέπειας αλλά και του dna (αυτής) της ομάδας που δημιουργήθηκε, στους υπόλοιπους τομείς του παιχνιδιού ήταν για κλάματα. Καμία δημιουργία με συνέπεια να μην μπορεί να κριθεί ο σέντερ φορ (σ. σ. Διαμαντόπουλος). Δεν θυμάμαι να έλαβε περισσότερες από μία πάσες παρότι έκανε αρκετές φορές τη λεγόμενη κίνηση χωρίς την μπάλα.

Κρίνοντας από τις (κατά καιρούς) δηλώσεις του Δημήτρη Σπανού, το παιχνίδι πήγε έτσι όπως το ήθελε και το εκπληκτικό γκολ του Μπάμπη Παυλίδη του έδωσε το κάτι παραπάνω σ’ ένα σημείο όπου φαινόταν ότι δεν θα το έπαιρνε. Θα περίμενε φυσικά να πάρει περισσότερα πράγματα από τους ακραίους ή από τον Πασά, αλλά δεν πήρε. Διότι, χρησιμοποιώντας στον άξονα της μεσαίας γραμμής δύο παίκτες (σ. σ. Μουμίν, Νίκιτς) που έχουν ικανότητα μόνο στον ανασταλτικό τομέα έδειξε ξεκάθαρα ένα πράγμα. Ότι ήθελε να πάει το παιχνίδι στο μηδέν μέχρι το 70^ο λεπτό και μετά να εκμεταλλευτεί αυτό που του δίνει το ρόστερ του «ρίχνοντας» μέσα τους 2-3 ποιοτικούς που αυτός διαθέτει, αλλά όχι τα Τρίκαλα. Οπότε – βάσει πλάνου – και οι αλλαγές του έγιναν στο σωστό timing. Γιατί ο Ιντζόγλου άλλαξε τη ροή του αγώνα και ο Μπαργκάν απασχόλησε 2-3 φορές την άμυνα των Τρικάλων. Κυρίως όμως, η αμυντική γραμμή του Άρη ήταν σοβαρή. Καμία σχέση με την περσινή τρικυμία.

Κάτι αντίστοιχο ισχύει και στο μπάσκετ. Για να χάσει ο Άρης από τον Ολυμπιακό χρειάστηκε οι Πειραιώτες να κάνουν 5/6 τρίποντα στα τελευταία επτά λεπτά του αγώνα. Η άμυνα είναι πρωτίστως ζήτημα διάθεσης και λιγότερο τακτικής. Υπό την έννοια ότι, όσα κι αν πει ο Παναγιώτης Γιαννάκης στον κάθε παίκτη του, αν αυτός δεν έχει αυταπάρνηση και τη διάθεση να πολεμήσει για την κάθε κατοχή, η άμυνα είναι αδύνατο να λειτουργήσει.

Η επίθεση είναι ζήτημα ταλέντου και ομοιογένειας. Ο Άρης υστερεί στον δεύτερο τομέα. Στους τελευταίους τρεις αγώνες (σ. σ. δύο με τον Ολυμπιακό κι έναν με την Τέλεκομ Μπον) μοίρασε συνολικά 31 τελικές πάσες. Αν αυτός ο αριθμός δεν καταδεικνύει το μέγεθος του προβλήματος, τότε διαφωνούμε. Θα (μου) προκαλέσει μεγάλη έκπληξη αν στη διάρκεια της χρονιάς καταφέρουν να μεταλλαχθούν οι Βον, Αθηναίου. Επί του παρόντος, μοιάζει αδύνατο να ανταποκριθούν στις ευθύνες ενός πλέι μέικερ, έτσι το πρόβλημα στην οργάνωση είναι εμφανές και φυσικά φαίνεται στον τομέα των συνεργασιών.

Εξάλλου τα 18/66 σουτ που είχε ο Άρης απέναντι στον Ολυμπιακό δεν δικαιολογούνται με την άποψη ότι… «σούταραν μόνοι τους και τα έχαναν». Οι περισσότερες προσπάθειες έγιναν υπό την πίεση του χρόνου και δεν ήταν καλές επιλογές. Όσες δε έγιναν εντός ρακέτας ήταν με έξι χέρια πάνω από τον επιτιθέμενο.

Το πρόβλημα του Άρη στο σετ παιχνίδι είναι δεδομένο. Απέναντι στον Ολυμπιακό είχε μεν αποτελεσματική άμυνα, αλλά δεν κατάφερε μέσα από αυτή να χτυπήσει στο transition game. Γι’ αυτόν τον λόγο περιορίστηκε στους 49 πόντους. Συνολικά στο Παλέ, ο Άρης σημείωσε από 70 πόντους στους αγώνες με ΠΑΟΚ, Ζιέλονα Γκόρα, Ναντέρ, 69 έβαλε με την Μπον, 64 με την ΑΕΚ και με τον Ολυμπιακό 55 και 49 πόντους. Δηλαδή, σε σύνολο 447 πόντοι και 63.8 κατά μέσο όρο. Αυτός ο αριθμός δεν είναι φυσιολογικός για εντός έδρας παιχνίδια και κυρίως δεν ανταποκρίνεται στα δεδομένα του σύγχρονου μπάσκετ.

*Η φωτογραφία του κειμένου είναι αφιερωμένη στον πιτσιρικά που συνηθίζει να περιμένει τους παίκτες του Άρη έξω από τα αποδυτήρια του Nick Galis Hall για ένα high five.